Lieve iedereen! Ik moet even mijn hart luchten, en ben benieuwd naar jullie eerlijke mening. Misschien, dat ik overdrijf, dan hoor ik dit ook graag terug. Mijn vriend is altijd een stapper geweest, en toen ik zwanger werd, had ik gedacht omdat hij het vooral heel graag wilde (ik ook hoor, maar ik had nog een jaartje kunnen wachten) dat hij vanzelf wat rustiger zal worden. Ik ben erg makkelijk, maar ik merk dat het me nu een beetje op begin te breken. Sinds ik zwanger ben, is hij drie keer een paar dagen weggeweest met vrienden(ski trips,weekendje hier, weekendje daar) in juni gaat hij ook een paar dagen naar ibiza, wekelijks gaat hij twee keer per week op stap/of bier drinken met vrienden en dan niet een uurtje daar zul je me nooit overhoren nee wel flink natuurlijk!, en nu met koningsnacht en dag gaat hij ook, en ik merk dat ik er een beetje doorheen zit. Ik vind het gewoon niet fijn, ik ben druk bezig met een opvang te regelen, afspraken te maken, echo's in te plannen, ik begin me een beetje alleen te voelen in de zwangerschap. Mijn ouders en vrienden zeggen ook vaak 'huh is hij alweer weg?' dan wuif ik het een beetje weg, want ik wil gewoon niet zeuren, of een zeur mens zijn, maar na een weekend veel drinken, en hij nu vanavond met koningsnacht en dag weer gaat, ben ik een beetje uit mn slof geschoten, ik had graag meerdere kinderen ook gewild, maar ik wil het gewoon echt nooit meer meemaken zo. De alleen zittende zwangere vrouw (zo begint het een beetje te voelen) in het begin dacht ik nog, 'ach laat hem maar.. nu kan het nog'. Hij zegt zelf 'iedereen gaat, zo vaak ben ik niet weg' blabla, het wordt vanzelf minder. Je kent het wel een beetje hoe mannen weer lekker reageren. Hij vindt dat ik zeur. Zijn vrienden zijn ook niet zo, toen hun vriendin zwanger was, ik snap het gewoon niet zo goed. We hebben het verder super fijn, en hij verwend me enorm(liefde doel ik ook op!!!), en ik vertrouw hem ook echt volledig, maar ik ben zo benieuwd; hebben jullie hier ook last van? (Last van gehad) en hoe gaan jullie hiermee om? Kunnen het de hormonen zijn, dat ik hem gewoon moet laten, of vinden jullie dit ook te veel? Ik heb gewoon niet zo'n zin om met vriendinnen/vrienden of familie erover te praten omdat ik het erg belangrijk vindt om niemand af te vallen in een relatie, en misschien, heel misschien omdat zij het zelf ook vragen en opmerkingen over maken schaam ik me ook een beetje dat ik er opeens toch wel erg mee zit. In het verleden nu ik er over nadenk ook wel, maar ik denk dat ik dit een beetje heb weggewuifd. Nou, thanks voor het aanhoren! - Sorry ik zie dat ik helemaal in het verkeerde forum zit, ik weet niet hoe ik hem kan verplaatsen!!! -
Als hij z’n leven voor de zwangerschap ook zo had ingericht vind ik het logisch dat hij daar gewoon mee doorgaat. Of ging jij voorheen mee en nu niet meer? Zijn het uitstapjes waar je eerder wel mee naartoe kon en nu niet meer?
Ik herken het overigens niet in deze mate, maar mijn vriend ging voorheen ook niet zo vaak op stap. Zijn patroon is echter niet anders dan voorheen (ik ben 22 weken zwanger van de tweede). Misschien gaat hij iets minder weg maar dat komt door vermoeidheid omdat ik extreem misselijk ben geweest een lange periode en de zorg voor zoon veel op hem neerkwam. Het regelen van dingen doe ik in principe allemaal, hij is daar niet zo mee bezig. Denk dat t voor de meeste mannen toch nog wat ongrijpbaar is. Ook in de kraamtijd ging hij nog regelmatig de deur uit. Wel altijd in overleg en als het niet ging thuis dan was hij ook zo weer thuis. Ik ben meer een huismus en hij gaat goed op sociale dingen, dus op die manier zaten we beide het best in ons vel.
Ik herken t wel, ook in die mate (misschien zelfs erger) maar dna met mn ex, hij bleek helemaal geen kind te willen, en vluchtte dus weg, uiteindelijk heb ik hem op vreemdgaan betrapt en ben ik met dochter vertrokken. Hij is een klassieke narcist helaas. Mn huidige vriend is ook veel weg, wat daar de reden van is dat weet ik nog niet, hij wil er niet over praten.
Ik zou me daar totaal niet druk om maken. Je bent zwanger, hij hoeft toch niet iedere avond bij je te zitten op de bank denk ik dan? Zeker niet als het eerst ook zo was. Juist nu nog even lekker van de vrijheid genieten zou ik zeggen. Hoever zwanger ben je? Kun je zelf geen dingen ondernemen wegens klachten oid?
Bij de eerste schopte ik 'm de deur uit. Ga nu maar, straks heb ik je harder nodig. Maar hij was bij elke afspraak en toen mijn mobiliteit kelderde en zoals elke zomer de bushalte werd opgeheven bracht hij me naar t station (hij had zomervakantie als docent). Van onze vriendengroep zijn wij de enige met kinderen, dat schuurt wel. Of t nu online gaming is dat je vroeger stopt of wat lastiger gaat stappen. (Als je überhaupt al niet te gaar bent). Voorheen was hij 2× per week de hele avond weg.
Maar dat is als je al kinderen hebt. Ts is zwanger van de eerste, wat maakt het dan uit dat hij gaat stappen of online gamen? Moet je dan naast elkaar op de bank zitten kijken? Als er medische dingen zijn, natuurlijk dat is anders maar toch niet als alles oké is. Bij mijn zoon stond ik ook gewoon nog zwanger in de kroeg en op feestjes trouwens. Bij deze niet, deze is een hel, anders had ik dat zeker ook gedaan
Ik ben het wel eens met @Malbec, laat hem nu nog even losgaan en genieten. Straks zit dat er echt niet meer in en wordt het gewoon hard werken. Ik hoor dat hij verder goed voor je is dus laat hem nog even genieten. Wat maakt dat je het moeilijk vindt dat hij zoveel weg is? Mis je hem bijvoorbeeld of wil je samen nog leuke dingen doen? Als dit het geval is, bespreek het dan met hem op een rustig moment en zonder negatieve emotie. Probeer ook (als je hier toe in staat bent) zelf nog wat leuke dingen te gaan doen Ga een drankje doen met vrienden, een weekendje weg, etc.