Hallo allemaal, Moet even mijn ei kwijt hoor.. Ik vroeg me af of dit normaal is..het lijkt me eigenlijk dat je je niet zo hoort te voelen als je net een kleine hebt. Zoals sommigen van jullie misschien al hebben gelezen ging het tijdens mn zwangerschap niet zo goed tussen mijn partner en mij. Heb veel alleen moeten doen en was bijna niet betrokken en we hadden daar ook veel ruzie over, met het nodige geschreeuw, dat ik vaak dacht: "Waarom zijn we hieraan begonnen. Het ging zo goed, tot nu toe!" Toen de kleine eenmaal geboren werd voelde ik me weer helemaal happy, was even alles vergeten en ik wist weer waarom we dit hadden gewild, en hoe blij we met elkaar waren. Totdat...de volgende ruzie zich aandiende. Wij hadden ons voorgenomen om niet meer te schreeuwen e.d. want dat is nergens voor nodig natuurlijk. Ik zat ons kindje te voeden, toen we weer een woordenwisseling kregen. Meneer ging me toch een partijtje tekeer! Ik vond het niet normaal. Dit had ik wel vaker gezien hoor.. dan zie ik iets in zijn ogen, waardoor ik een afkeer krijg naar hem toe. Toen heb ik tegen hem gezegd dat ie niet zo naar me moest schreeuwen, ik zat met ons kind op schoot. Maar hij ging gewoon door, terwijl ik hem rustig antwoord gaf. Dit was voor mij gewoon de druppel...ik had dit vaker bij hem gezien, en was tijdens de zwangerschap ook gekwetst dat hij gewoon tegen me tekeer ging terwijl ik ons kind droeg..maar dan barstte ik altijd in huilen uit. Nu niet, nu voelde ik me sterk en had het gevoel dat ik de verstandige moest zijn, niet terug moest schreeuwen. Ons kind was er nu en ik wil niet dat die hiermee opgroeit. Daarna heeft hij wel zijn excuses aangeboden..en we leven dus gewoon weer vrolijk verder. Alleen, kan ik me er dit keer niet zomaar overheen zetten. Ik weet niet wat het is, er is gewoon iets geknapt bij mij de laatste keer. Als we geen kindje hadden gehad was ik allang weg geweest omdat ik me niet zo wil laten behandelen. Tijdens mn zwangerschap heb ik dat ook al vaak gedacht..want ik vind dat iemand die zo schreeuwt tegen zijn zwangere vriendin geen respect toont. Maar goed..dan ben je zwanger en wil je er toch voor gaan. En je houdt hoe dan ook toch nog van elkaar. Ook van onze kleine heb ik (en hij volgens mij ook) nooit spijt gehad. Hier komt nog bij dat ik gevoelens begin te krijgen voor een vriend waar ik eens per week mee ga sporten. Al denk ik dat dit misschien maar een illusie is..dat ik me zo voel omdat diegene lief is naar mij toe (en ik hem eerder ook niet zo heb bekeken), terwijl mijn eigen vriend dat niet was, toen ik dat nodig had en hem dit ook vaak verteld heb dat ik dat van hem nodig had. Die vriend weet hier trouwens niks van, dit heb ik niet met hem besproken. Ik wil niks met deze gevoelens, het liefst wilde ik dat ze er niet waren. Nu wil ik er nog steeds wel voor gaan met mijn vriend maar ik weet niet hoe. Zal het naarmate er wat tijd overheen gaat over gaan? Heeft iemand dit ooit meegemaakt?
Ik zou eerst eens stoppen met sporten met die vriend zodat je je gevoelens voor hem niet verder voedt. Daarna moet je met je vriend aan tafel, het liefst op neutraal terrein zodat jullie je voor de omgeving wat in moeten houden. Mijn ervaring is dat dat met een schreeuwruzie het beste werkt Hou er rekening mee dat je nu in een emotionele achtbaan zit. Je hebt net een kind gekregen! Probeer je even afzijdig te houden van grote beslissingen en probeer met je vriend te praten.
Ja dat denk ik ook, dat het beter is om niet meer met m te gaan sporten.. Ik ben ook niet van plan om grote beslissingen te gaan nemen trouwens, wil gewoon verder met mn partner maar weet op dit moment niet zo goed hoe ik me over dit alles heen moet zetten. Heb er wel met hem over gesproken (dat ik me niet over die laatste ruzie heen kon zetten), maar volgens hem kwam dat wel weer goed..alleen zijn we nu een paar weken verder en sta ik er dus zo voor..
Ik zou ook geen beslissingen nu nemen. Ik weet niet wanneer je bevallen bent, maar die eerste maanden zijn heel heftig. En als jullie voor je zwangerschap wel goed waren, dan zal de zwangerschap en de stress van een kindje opvoeden wel de grote oorzaak zijn. Daar kan aan gewerkt worden. Ik denk dat vele koppels dit wel hebben hoor. Ik ken je achtergrond van tijdens de zwangerschap niet, maar hier had ik ook grote ruzies met mijn vriend de eerste 5 maanden na de geboorte van onze jongen. Alles is ook nieuw, je hebt geen tijd meer voor jezelf laat staan voor elkaar, werk komt er ook nog eens bij... Geef het nog wat tijd zou ik zeggen. Vooral blijven praten, dat is het voornaamste. Wat ik wel even wil opmerken is dat ik totaal akkoord ben dat je voor je kindje niet schreeuwt. Die afspraak zouden jullie moeten maken. Eventueel ruzie uitstellen tot de baby slaapt of zo.
het eerste stuk van je verhaal lijkt mijn situatie wel...zie mijn onderwerpen maar ik zou ook even niet meer sporten met die vriend tot dat je echt weet wat je wil... en vooral genieten van je kleine man, hier helaas te weinig van genoten door vele ruzie's. sterkte
Ik zag t Medinalil..wel vervelend zeg. Wat ga jij nu doen dan? Ik denk dat het hier wel goedkomt hoor.. Mijn vriend is de laatste tijd juist heel erg lief. Ik kan het nu ook weer waarderen, het heeft even geduurd voordat ik over zijn laatste "uitbarsting" heen was. Die vriend van ons kwam ik nog tegen, en toen dacht ik bij mezelf: What was I thinking?? Dus t zal wel een soort van bevlieging zijn geweest..best erg eigenlijk. Maar goed, beetje afstand houden kan denk ik geen kwaad Die twijfels waren er immers niet voor niets.. Van onze kleine man geniet ik zeker hoor! Wil niks van hem missen! Bedankt allemaal voor het meedenken..
Ons zoontje is nu 2 maanden. Tijdens de zwangerschap hadden we best veel ruzie maar daarvoor bijna nooit. Die afspraak over niet schreeuwen hebben we ook gemaakt..alleen de laatste keer hield hij zich daar niet aan, daarom heb ik er ook een tijd mee in mijn maag gezeten. Fijn om te horen dat het met jullie nu weer goed gaat! Zou dus grotendeels aan de hormonen kunnen liggen..