Hoi meiden, Wij hebben te horen gekregen dat mijn vriend een spatader op zijn scrotum heeft en daardoor verminderd vruchtbaar is. Gelukkig kan dit verholpen worden maar blijft de vraag of zijn zaad verbeterd na het verhelpen van de spatader. De uroloog vertelde ons dat ze dat pas na 6 maanden konden vertellen of zijn zaad wel of niet was verbeterd. Ik vind het vreselijk moeilijk om nu al te weten dat het zeker nog een half jaar gaat duren voordat ik in verwachting zal raken. Tuurlijk kan het altijd nog gebeuren dat weet ik ergens ook wel maar vind het erg moeilijk om die hoop nog te hebben. Als ik dan sommige meiden hier tegen kom die veel langer bezig zijn in de MMM krijg ik het daar echt benauwd van zo bang dat het ook bij ons nog jaren kan gaan duren. Ik ben zo ontzettend verdrietig hierom goed we zijn net een jaar bezig maar ik wou al veel eerder, alleen hij niet. En gisteravond en nu nog steeds ben ik zo ontzettend boos op mijn vriend terwijl hij der ook helemaal niets aan kan doen. Ik neem het hem ontzettend kwalijk en dat wil ik helemaal niet maar kan mijn gevoel niet uitschakelen. Hij had het gisteren ook wel in de gaten en heeft het me ook gevraagd en zei ik wil een eerlijk antwoord en die heb ik hem dan ook gegeven. Wat ben ik nou voor een lekkere vriendin, ik ben nu zo egoistisch aan het denken terwijl hij der ook verdrietig om is. Ik weet even niet hoe met deze situatie om te gaan. Komt dit omdat het "vers" nieuws is en zal ik vanzelf wel weer helder na kunnen denken en voelen?
Hoi Wherona Jullie verhaal zou ook dat van mijn vriend en mij kunnen zijn. Precies hetzelfde. Het is ook de reden dat we pas na ruim 2 jaar met IUI konden starten . Ik wilde ook allang kinderen, hij had geen haast. Maar na ongeveer een jaar proberen begon ook hij wel zorgen te maken. Spatader. Verholpen (is trouwens een fluitje van een cent). Het verdriet aan beide kanten is anders. Hij is vooral aangetast in zijn mannelijkheid; jij maakt je vooral zorgen of en wanneer het alsnog gaat lukken. Ik ben ook wel eens (te?) eerlijk tegen mijn vriend geweest en heb gezegd dat ik vóór alles kinderen wil. Dat was toen hij meteen adoptie en donor afwees. Daar heb ik 'm uiteraard mee gekwetst. Maar hij klaagt iig niet meer over behandelingen enzo. Dat wachten is naar. Je doet er niets aan. Ik vond het soms ook wel rustgevend om even niet meer te 'hoeven' seksen en te hoeven hopen. Hierdoor lukt het je binnenkort beter om tijdelijk op andere dingen in je leven te focussen, verwacht ik. En ik kan je ook vertellen dat het na een aantal jaren op de een of andere manier ook acceptabeler wordt om te denken dat het misschien nooit gaat lukken (zo denk ik) of toch andere opties te overwegen zoals adoptie of donor (zo denkt mijn partner). Zo heeft de lange doorlooptijd misschien uiteindelijk nog een klein voordeeltje. Maar ik ben met je eens dat wachten afschuwelijk is; ik zat overal direct bovenop om alles zo snel mogelijk te laten gaan. Nu ik met IUI bezig ben, ben ik voor het eerst blij geweest met een (noodgedwongen) rustperiode, want ik was op. Dus pas je, ondanks je verdriet, op jezelf en op je relatie? Je man heeft zeker weten ook verdriet. Om zichzelf, maar ook omdat hij jou niet (meteen) kan geven wat hij wil.
ben blij om te horen dat ik dus niet de enige ben die er zo even over denkt, me zo een zorgen maken over de tijd en niet kunnen stoppen met huilen baart me inderdaad zorgen. En inderdaad zijn mannelijkheid zal wel zijn aangetast hierdoor, hij zal ook wel denken wat ben ik nou voor een man kan haar niet eens een kindje schenken. maar duurt het dat inderdaad nog zo lang voordat ze verder gaan met IUI? Misschien wel goed om deze verhalen te horen zodat ik me er toch op kan voorbereiden. En hoop zeker dat ik de rust hierin kan vinden en de kracht om verder te gaan.
Het tijdspad was bij ons als volgt: Maart 2008 pilstop. Half jaar later pogingen meten ovulatie met temperaturen (geen heel duidelijk beeld), ovulatiestrips (nooit één aangetoond) en baarmoederslijm (dat ging redelijk na enige oefening. Maart 2009 huisarts. Nog twee maanden zelf geprobeerd (ik had toen nog niet zo door dat dat de standaardstrategie is en liet me dus overbluffen). Rond mei doorverwijzing gekregen. Kon in juli terecht bij de 'vruchtbaarheidspoli'. In die tussentijd werd zaad partner getest. Uitslag via huisarts was slecht, maar ze konden ons niet meer meer dan dat vertellen. Dat moest in het zh. In juli bleek dat het in het zh dan wel 'vruchtbaarheidspoli' heette, maar dat het alleen betrekking had op de vrouw en een vragenlijst over seks en alcohol enzo voor allebei. Mijn partner wachtte inmiddels als zes weken op een toelichting op zijn slechte score maar die konden de dames niet interpreteren. Twee weken later door naar uroloog, die zag de spatader meteen. Hij kwam op de wachtlijst. In november 2009 was de embolisatie uiteindelijk. Toen zes maanden wachten. Intussen zijn bij mij alle onderzoeken verricht en drie maanden na de embolisatie (als de kansen bij hem al flink zijn toegenomen; mits de embolisatie geslaagd is en dat gok je dan maar) kreeg ik de hsg. Want ook na hsg was hte protocol drie maanden wachten. In juni was de uitslag van mijn partner sterk verbeterd; hij had nu zo'n 20 mln en was daarmee op de grens van normale vruchtbaarheid beland. De IUI kon starten! Alleen eerst nog een formaliteitje: een proefopwerking van zijn zaad. En totaal onverwacht was dat te slecht voor IUI. Weer een afspraak bij de gyn om de mogelijkheden te overleggen: we mochten direct door voor IVF of zes weken wachten en dan mijn partner opnieuw laten testen. Mijn partner wilde het laatste heel graag en ik kon toch niet kiezen, dus hebben we dat gedaan. Zes weken later was de uitslag -hoewel zeker geen 20 mln- toch ruim voldiende voor IUI. Uiteindelijk zijn we in oktober 2010 gestart met de eerste IUI. En zo zijn we dus inmiddels drie jaar verder. Je ziet, er kan nog vanalles in het traject gebeuren. Als je mij vooraf had verteld hoe lang er nodig zou zijn voordat we van start konden, had ik gedacht dat dat mij niet zou gebeuren. Maar toch. En ik heb overal echt flink aangedrongen, anders was het nog trager verlopen. Dus ik raad je echt aan om je niet compleet op je kinderwens te focussen, anders kijk je over een aantal jaar terug heb je niets leuks beleefd in al die wensjaren. En over je verdriet: ik deel het niet zo heel vaak met mijn vriend, omdat hij zich ontzettend schuldig voelt. Helaas kan ik het inmiddels ook niet zo goed meer met vriendinnen delen omdat ze inmiddels ook allemaal bezig zijn voor kinderen en daar voel ik mij niet prettig bij. Daarom klets ik nu gezellig mee op dit forum!
jeetje wat een wachttijden bijna onmenselijk. Maar gaan ze dan pas met IUI starten nadat die spatader is verholpen?
Ja, bij ons tenminste wel. Ook bij IUI geldt: hoe meer en beweeglijker zaad, des te betere kansen. Dus je vergooit je kansen als je nu al start terwijl je partners zaad nog niet optimaal is.
Ik zal het kort houden. Mannen en vrouwen reageren heel anders op het nieuws. In dit geval zal vooral de man het moeilijk hebben dat zijn zaad niet goed is, dat is niet zo goed voor het manlijk ego. Beste is erover praten samen, toch je hart luchten en evt met andere mensen praten erover. Evt hulp zoeken mocht je dat fijn vinden. Hier zijn we al ongeveer 2,5 jaar bezig met vallen en opstaan in de mmm. Je wilt niet weten wat er af en toe over en weer gaat. Heb in het begin ook van alles in mijn hoofd gehaald en gezegd dat ik hoe dan ook kinderen wil hebben. Maar tegenwoordig denk ik ook na over een toekomst zonder kinderen. Dat is iets wat gegroeid is afgelopen tijd. En de hele mmm is wachten, wachten en nog eens wachten. Had ook gehoopt snel zwanger te zijn, nu dus al 3,5jaar bezig en nu met de laatste stap bezig. Ivf is voor ons het eindstadium. Maar je leert ermee omgaan en door te gaan. En hier nog regelmatig huilbuien en de vraag wanneer is het voor ons weggelegd. Maar probeer ook verder te leven.
ow wherona, ik ken jou van de ''zwanger worden clubs'' en ik lees nu ook jouw situatie....meid, wat een schok, he?!? Hier hetzelfde; sinds vandaag staat mijn leventje op z'n kop en ik weet dat het wel zal gaan ''zakken'' maar ik heb vandaag zoveel gehuild....ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder in mijn leven zoveel gehuild heb.....Het is zwaar, maar ik probeer me vast te houden aan enige hoop en het besef dat het leven doorgaat en dat verdriet ook verwerkt kan worden........ sterkte meid!!!!
Nana...precies datzelfde nieuws hebben mij vriend en ik afgelopen november gekregen..sindsdien staat ons leven ook op de kop...we zitten nog steeds in onzekerheid of er mogelijkheden zijn en mijn vriend wordt volop onderzocht! Het is alsof we in een film zitten en het niet over ons leven gaat, heel af en toe voel ik het even echt en ben in intens verdrietig en bang, vooral bang dat we een echte 'nee' gaan krijgen!!nu is er nog wat hoop....mijn vriend krijgt hormoononderzoek, chromosoomonderzoek (DNA) en morgen hebben we een echo bij de uroloog en volgende week met een camera'tje zijn nieren, blaas en zaadleiders e.d. bekijken...waarschijnlijk horen we volgende week dan eindelijk of een mesa/pesa of tese nog iets kan opleveren...wat een hel he?!!!! hebben jullie mensen om er mee over te praten?? en is jullie arts een beetje betrokken bij jullie?? ik wou zo graag dat alles teruggedraaid kon worden en er een goede uitslag kwam en we gewoon op een leuke manier zwanger konden worden (terwijl ik nu al BLIJ ben als er nog een icsi voor ons in gaat zitten...echt zo raar allemaal!! heeeeeeeeeeeeeeellll veel sterkte..gewoon alles maar per dag bekijken..en zolang je geen 'nee' hebt, is er nog HOOP!!! iedereen veel sterkte!! liefs Liev
he meid, het is allemaal behoorlijk kl*te. wij hebben voor ons eerste kindje twee jaar moeten wachten ik had geen ei sprong en heb clmid gehad en ben daardoor zwanger geraakt. we zijn nu bezig voor een 2e kindje en ik heb nog steeds geen ei sprong en mijn man bleek weinig zaad te hebben. 3 miljoen geloof ik, maar ik zou echt nooit maar te nimmer boos op hem worden. hij is ook nooit boos op mij geworden. je kunt er toch niks aan doen? allebei toch niet hij vraagt hier niet om maar jij ook niet. dan ga je toch niet boos woren op je vriend? wij zijn altijd sterk geweest en gezegd we zien wel wat de tijd brengt en we zijn altijd lief en teder tegen voer elkaar geweest. voor mijn man was het best kl*te en voor mij ook. maar dan vang je elkaar toch op en ben je lief tegen elkaar en praat je er over maar dan word je toch niet boos!! ik snap dat niet hoor sorry. ik vind dit best wel zielig voor je vriend/man misschien kom ik een beetje bot over maar dat is mijn menig! als je nu in het begni al niet sterk staat dan word de mmm nog wat voor jullie dat vergt ook nog eens heel veel energie. succes met alles en alsjeblieft praat er over en maak je zelf niet zo boos! liefs
hey meid we zijn elkaar inderdaad al eens vaker tegen gekomen hierzo voor jou helemaal klote meid geen enkele levend zaadje zal ook wel een enorme klap zijn geweest. Ik heb echt effe 2 dagen me ontzettend kut gevoeld maar nu gaat het allemaal wel weer ben weer wat positiever ingesteld, tuurlijk is het verdriet der nog wel maar kan der nu iets beter mee omgaan.
het is inderdaad erg zwaar he die donkere wolk boven het hoofd ik zei van de week precies hetzelfde tegen mijn moeders nou dan kan het maar niet op een natuurlijke manier misschien laten we dan maar gelijk wat mij betreft beginnen met kunstmatige inseminatie aub. Hoop is der gelukkig nog vind het wachten alleen vreselijk
het enige wat ik hierover kwijt wil is dat ik het prima vindt dat je je mening uit maar dat je gelijk een oordeel klaar hebt liggen vindt ik niet kunnen.
**breekt even in** UH HALLOOOOO??????? wie zegt dat ze zichzelf " zo boos" maakt? Dat maak jij ervan... ze heeft EEEEEN moment even die gedachten gehad, of het goed of fout of normaal is doet er niet toe, dat wil nog niet zeggen dat ze zich " zo boos" maakt zoals jij dat nu brengt. **breekt weer uit**
Het boos zijn op mijn vriend is een momentopname geweest het was een gevoel wat op dat moment door mij heen ging, denk niet dat ik dat soort gedachtes leuk vindt maar ik kan mijn gevoel toch echt niet uitschakelen. En moet zeggen dat ik juist blij ben dat ik boos op hem mag zijn. Mijn vriend begreep me volkomen mijn gevoel tuurlijk was het kwetsend voor hem en tuurlijk heb ik hem mijn excuus daarvoor aangeboden. En tuurlijk praten we veel met elkaar en steunen we elkaar door dik en dun. Maar je moet ook eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. En als ik op dat moment even boos tegen hem wil doen dan moet dat zeker kunnen in een relatie. Het wilt niet meteen zeggen dat ik niet lief, begripvol tegen over mijn vriend ben en hem niet voorwaardelijk steun omdat ik 1 keer effe boos op hem was vanwege dit gebeuren. Door juist dit soort dingen tegen elkaar te kunnen zeggen worden wij alleen maar sterker van en sterk dat zijn wij zeker! Sterk genoeg om het hele proces te doorlopen en ja der zullen zeker wel momenten zijn dat je het even niet ziet zitten dat je verdrietig bent of boos bent en dat moet kunnen je moet je gevoelens en frustraties kwijt kunnen tegen elkaar en niet opkropen en niet eerlijk tegen elkaar kunnen zijn.
Hoi Meiden, Ik zou ook graag met jullie meepraten. Wij zijn 22/12 in het Zh geweest voor uitslagen bloedtesten (van mij) en zaadtest. Bij mij was alles goed maar bij mijn vriend maar 2 levende zaadcellen gevonden. Bij mijn vriend zijn inderdaad ook de bloedtesten in werking gezet dna etc. 22 maart moeten we weer terug voor de uitslagen. Ook een nieuwe zaadtest wodt er tegen die tijd gedaan zodat we daar ook gelijk de uitslag van krijgen. Ik kan me niet voorstellen dat het ineens heel veel beter zal zijn bij zo'n uitslag. Ik lees bij jullie gelijk over uroloog. Zal dat alleen gedaan worden als er geen zaad gevonden wordt? Ik vind 2 namelijk ook niet echt een geweldig aantal.... De eerste dagen heb ik ook erg veel gehuild en ik praat er veel over met mijn vriend. Hij staat zelfs open voor kid mocht het echt niet lukken. Maar goed hopelijk komt het niet zover. Maar goed we moeten positief blijven! Ik hoop voor ons allemaal dat wij ook ooit zo'n klein hummeltje op de wereld mogen zetten. P.S. Wherona: Ik snap je best hoor. Ik heb dat zelf ook wel een beetje gehad. Je weet dat hij er niets aan kan doen. Het is alleen gewoon zo oneerlijk!
Het zijn moeilijke momenten waar je samen doorheen moet.... wij hebben op 6 januari te horen gekregen dat er bij mijn vriend GEEN zaadcellen zijn gevonden... ook geen dode. De gyn (Beverwijk) heeft ons doorgestuurd naar de vruchtbaarheids-poli in het VU Amsterdam. Hier moeten we 24 februari heen en dan horen we meer. Zijn hormoon waardes (bloed) lagen binnen de norm. Omdat mijn cyclus érg onregelmatig is moeten we dus naar het VU, en voor mn vriend wordt er dan vanuit daar een afspraak gemaakt voor de uroloog. Wij kunnen er samen heel goed over praten, maar het blijft gewoon heel erg moeilijk. Hij kan er ook niets aan doen en had liever ander nieuws gekregen.... Strekte voor iedereen!!
@shir26 Zodra het zaad van de man niet voldoende of gezond genoeg is voor een natuurlijke zwangerschap dan wordt je doorverwezen naar een uroloog deze gaat dan kijken wat de oorzaak is en wat de mogelijkheden zijn om het te kunnen verbeteren. Bij mijn vriend zag hij vrijwel direct dat hij een spatader heeft op zijn scrotum wat dus de verminderd vruchtbaarheid zou kunnen veroorzaken maar dat weten ze niet zeker. Hij heeft afgelopen vrijdag een echo gehad (hij wel ) en vandaag moest hij bloed prikken op hormonen. We krijgen dan 31 januari de uitslagen te horen en te horen hoe verder. Wat ik heb begrepen is dat nadat mijn vriend zou zijn geholpen aan de spatader het ongeveer 6 maanden duurt voordat zijn zaad zou zijn verbeterd maar dat garanderen ze dus niet.
Hoi Wherona Idd duurt het wachten erna een maand of zes. Na drie maanden begint er verbetering op te treden (if any...), na zes maanden is dat een stuk verbeterd. En daarna zou het nog verder kunnen verbeteren. Hoe dat precies komt weet ik niet meer maar zo legde de uroloog het uit. Bij mijn partner is de kwaliteit wel verbeterd. Hierdoor komen we nu in aanmerking voor IUI (eerst was de diagnose IVF). Overigens was zijn kwaliteit na een half jaar behoorlijk goed, maar een keer erna toch weer heel slecht. Dus als de kwaliteit over een half jaar hoog blijkt en je mag het zelf gaan proberen zonder hulp, laat het dan na enige tijd nog eens meten als je toch niet zwanger raakt. Want bij mijn vriend bleef het dus niet zo hoog als eerst.