constant psychische druk

Hij kan helemaal niks eisen - dat is al een teken van een ongezonde relatie.

Het lijkt dat er misschien wat meer speelt voor hem dat hij toegeeft, heeft hij ooit de zorg voor de kinderen en het huishouden voor een heel week? weet hij hoe pittig dat is incl nu voor jou in de avond.

In mijn ogen is hij onrealistisch en lijkt het me dat jullie een ongezonde basis hebben zo..

 

Misschien heeft hij ook last van werkdruk of van het feit dat het elke maand maar net aan is?
Hij zou wel blij moeten zijn dat je in ieder geval iets verdient nu.

Je verhaal komt op mij over alsof je niet overlegt met je man maar dat hij vertelt wat hij graag wil en dat jij daar weinig tegenin brengt.
Heb je je mening met hem gedeeld en gezegd net zoals je hier schrijft dat je hier last van hebt?

Ikzelf vind het wel redelijk dat je man voorlegt om te gaan werken, al is het maar een beetje om net wat extra's over te houden voor onvoorziene uitgaven of leuke dingen. Vindt het niet raar in ieder geval.
Ik vind daarintegen wel dat het uiteindelijke besluit bij jou ligt of je gaat werken ja of nee. Misschien kun je samen een tussenweg zoeken wat voor beiden voor tevredenheid zorgt.

 

Woooow, wat een man zeg! Nee, het is NIET normaal hoe jouw man met jouw omgaat, echt niet meissie..

Mijn vriend geeft ook weleens aan dat het erg fijn zou zijn als ik ook zou werken, maar zeker niet op zo'n pusherige, gemene manier en al helemaal niet wanneer ik ergens last van heb of iets zie wat ik erg mooi vind. En dan werk je, is het nog niet goed? Die durft!

En hoe hij over je moeder praat, pardon? Ze moet maar? Heeft hij zelf geen ouders meer?

Ik zou niet weten wat ik in deze situatie zou doen, het komt niet echt over alsof hij naar je luistert, als hij bij alles wat je zegt gelijk zo reageert, dus of een goed gesprek nut heeft..

Hele dikke knuffel in ieder geval, jakkes wat naar

 

Eerst pushed hij je te gaan werken en nu je werkt is het weer niet goed omdat het te weinig verdiend?
Euh......waarom zou hij geen carriere kunnen maken?
Kan hij niet een beter betaalde baan zoeken?
Ik zou het eens omdraaien en hem eens pushen als hij niet naar je wilt luisteren.

Ik werk ook niet en we redden het ook net aan het einde van de maand.
Maar mijn vriend wilt niet dat ik nu ga werken.
A: ik kan dat psychisch niet aan om dan te werken, huishouden en de kinderen te verzorgen, ik krijg het op een gegeven moment in mijn hoofd niet meer geregeld.
B: ik kan het lichamelijk ook niet aan vanwege rug en nek problemen en fibrmyalgie.

Dus kan je gevoel goed begrijpen dat je doodop bent en even niet meer weet of je nu rechts,links, naar voren of naar achteren moet.
Leg hem uit hoe je je voelt als hij je zo blijft pushen en dat je een dezer dagen gewoon breekt.

Zorgt hij überhaupt voor het huishouden naast zijn werk?
Zo niet, dan moet ie zwijgen of een deel oppakken.
Hij kan wel veel 'willen' maar als het niet gaat kan ie of er zelf ook wat aan doen of het accepteren.

 

Dit lijkt mij een hele scheve relatie.
Waar is zijn respect naar jou toe gebleven?
Op welke basis ben je met hem getrouwd?

Ik begrijp dat het fijn is dat jij ook wat geld verdiend.
Maar waarom is hij zo onredelijk, ik neem aan dat dit niet altijd zo is geweest?
Is er überhaupt nog sprake van liefde?

Waarom gaat zijn moeder niet oppassen? Zij is immers ook oma!
En er is toch ook kinderopvang of een gastouder waar de kinderen eventueel heen kunnen.
En anders blijft je man maar thuis bij de kinderen zodat jij carrière kunt maken.

 

Het is wel erg vervelend dat hij jouw niet-werken steeds weer naar voren brengt. Heb je het gevoel dat hij je pusht om te gaan werken, maar niet om redenen die te maken hebben met jouw welbevinden (maar enkel om geld)? Als je hem niet vraagt waarom hij zo achter je broek aan zit en het hem zo irriteert dat je thuis bent blijft het gissen. Hebben jullie financiële moeilijkheden waar jij niets van weet, is hij gestrest dat jullie zo krap bij kas zitten, heeft hij meer financiële of lijfelijke ademruimte nodig, schat hij het werk thuis te makkelijk in (en is hij daar zelfs een beetje jaloers op) of ben jij als persoon enorm aan het inkakken en mist hij zijn slimme, studentikoze vrouw? Of is hij gewoon een enorme eikel bij wie het nooit goed is, haha, dat kan natuurlijk ook nog.

Er zijn namelijk een hoop redenen te bedenken waarom hij zo doet, maar als je zijn motivatie niet begrijpt zul je het ook niet oplossen. Ik kan me voorstellen dat je je enorm onder druk gezet voelt en dat wordt je ook. Een natuurlijk reactie is dan om je hakken in het zand te zetten.
Maar misschien kunnen jullie een gouden middenweg zoeken, waar je beiden achter staat en kun je bijvoorbeeld een deel van de druk van het gezin naar hem overhevelen, waardoor jij andere dingen kunt doen en regelen. Wees eerlijk dat het te veel voor je is, zorgen en werken tegelijk en dat je dus niet beide kunt handelen. Dit heb ik ook moeten doen bij mijn man die 'dacht' dat ik graag fulltime wilde werken. Heb alles wat ik dan niet meer kon doen voor en met de kinderen letterlijk op een rijtje gezet en eerlijk gezegd dat tevens het idee van fulltime werken me verstikte en daarna heeft hij het laten rusten (en mij dus 'met rust' gelaten). Hij bedoelde het goed, zag er alleen de voordelen van in, maar ik zag alle haken en ogen en schoot echt spontaan in de paniek Gelukkig begreep hij dit wel, al laat hij nog wel eens subtiel vallen dat als we gaan verhuizen ik wel weer fulltime zal moeten gaan werken omdat het dan financieel niet meer op te brengen is. Maar ach dat zien we dan wel. Voor nu is de discussie gesloten

 

Oeps, bij mij werd het ook een heel verhaal, maar herken je gevoel van paniek als je je zo onder druk gezet voelt....

 

Poeh, wat een verhaal. Ik haal wel wat meer dingen uit je verhaal. Hebben jullie in samenspraak besloten dat jij niet ging werken? Dat komt op mij nl. niet zo over. Ik kan me voorstellen dat je man je graag ziet werken als jullie het financieel zwaar hebben. Jij wil zelf niet werken maar thuis bij de kinderen zijn. Ieder zijn ding natuurlijk maar het lijkt me wel dat je dit soort dingen met elkaar overlegt.

Wat uiteraard niet betekent dat je man zo met jou om mag gaan. Jullie relatie lijkt me niet echt liefdevol als ik het zo lees. Je man kleineert je om belachelijke dingen. Persoonlijk zou ik dit niet accepteren van mijn man. Wij hebben ook wel eens gesprekken over of ik mijn baan niet zou opzeggen, maar manlief vind dit mijn keuze en respecteert de keuze die ik maak. Hij zal mij nergens toe dwingen of kleineren als ik daadwerkelijk zou stoppen met werken. Wel is het zo dat als ik stop met werken wij nog steeds een redelijk bedrag hebben om mee rond te komen dus er wat dat betreft geen eindjes aan elkaar knopen wordt. Ik denk dat onderschat wordt wat financiele problemen met iemand kunnen doen. Misschien is jullie financiele situatie daadwerkelijk niet goed en reageert je man zich daarom op jou af?

 

Ik vind het niet normaal hoe hij met jou omgaat maar als ik geen cent te makken heb elke maand en mijn man zou niet werken en ik werk me kapot zou dat me ook wel gaan irriteren denk ik! Hoe oud zijn je kinderen? Je hebt t over naar school gaan? Dan kan je toch gewoon werken als je kinderen op school zitten? Ik vind je best egoistisch overkomen eerlijk gezegd. Je hebt t er alleen maar over hoe zwaar jij het wel niet heb maar je man werkt ze eigen kapot en jullie houden aan t eind van de maand niets over. Is toch logisch dst hij dan gefrustreerd is.

 

Lastig zeg. Om te beginnen vervelend dat jullie het samen niet eens kunnen worden. Want daar draait het hier om. Ik vind niet dat jij in je eentje kunt besluiten om wel of niet te werken. Dat kan hij tenslotte ook niet als het om zijn baan gaat. (Stel je voor dat hij ineens gzou zeggen 'Nou, dan blijf ik ook maar thuis.')
Maar de manier waarop hij nu bezig is, is zeer onplezierig. Erg onvolwassen om zo te 'communiceren'.

Het verdelen van verzorgen kinderen / zorgen voor het inkomen / huishoudelijke taken vind ik iets wat jullie samen moeten doen. En als er geen manier bestaat waar jullie allebei 100% blij mee kunnen zijn, dan zul je op zoek moeten gaan naar een oplossing waar jullie beiden zo tevreden mogelijk mee zijn.
Ik krijg de indruk dat jij dit nu al probeert met dit callcenter werk, maar blijkbaar pakt dit toch niet goed uit. Voor jou is het duidelijk (en begrijpelijk!) te zwaar zo ind e avonduren. En ik kan me ook niet voorstellen dat het leuk / bevredigend werk voor je is. Begrijp me niet verkeerd: ik vind niks mis met het werk op zich. Ik heb het zelf ook gedaan als bijbaantje toen ik tiener was, mijn moeder heeft het jaren gedaan toen ze als herintreder terug op de arbeidsmarkt kwam. Maar laten we eerlijk zijn: als je een master in rechten hebt en nu in een callcenter aan de slag gaat, zit je toch wel heel erg onder je niveau te werken. Dat kan volgens mij ook niet meehelpen om een goed gevoel te krijgen over deze constructie. En ergens ook een beetje 'zonde van de tijd' misschien, als je bedenkt wat je in die uren misschien ook zou kunnen verdienen.

Ik zou toch nog eens proberen samen op een rustig moment in gesprej te gaan. Met zo min mogelijk emotie. Misschien kun je van te voren aangeven dat je zijn opmerkingen erg pijnlijk vindt en dat ze niet meewerken. Spreek bijvoorbeeld over een week een avond af (als de kinderen op bed liggen) om hier samen een serieus gesprek over te hebben. En spreek daarbij dan af dat he het er tot die tijd even helemaal niet over hebt, dus ook geen losse opmerkingen of steken onder water. Voor jou even rust en voor jullie beiden even tijd om na te denken over wat je nu eigenlijk wil en hoe je dat het beste naar de ander kunt verwoorden.

Ik denk trouwens niet dat je dit in één gesprek oplost. Ik zou haast zeggen; voer eerst een gesprek waarin je allebei vertelt wat je het allerliefste zou willen. Als jij in je eentje zou kunnen beslissen en je zin zou krijgen: wat zie je dan voor je? De ander mag dan alleen luisteren. Hooguit verduidelijkende vragen stellen. (Maar geen vragen die stiekem kritiek zijn!)
Na dat gesprek ga je allebei nadenken over hoe jij jouw eigen droombeeld kunt aanpassen om de ander tegemoet te komen. (Dus niet hoe de ander zijn droombeeld moet aanpassen om het jou makkelijker te maken!!!) Een paar dagen later praat je verder.

Maar goed, voor zoiets moet je wel allebei open staan natuurlijk. Vind je het zelf lastig om zulke gesprekken te voeren, dan kun je proberen er hulp bij in te schakelen. Niet je moeder ofzo. Maar een onafhankelijk persoon. En liefst iemand die niet de masnd erna bij je aan de kerstmaaltijd zit.

 

Ik vind dat je man je echt behandelt alsof jij minderwaardig bent. Ik zou mij piepklein voelen als ik zo werd toegesproken.
Het komt ook over alsof hij hierin erg gefrustreerd is. Wat voor afspraken hebben jullie gemaakt toen jullie kinderen kregen? Zou het tijdelijk zijn geweest dat jij thuis bleef?

Ik vind het niet onredelijk dat hij wil dat jij ook parttime werkt. Ik lees in je tweede alinea veel redenen waarom je niet Wil werken, geen echte bezwaren waarom je niet Kan werken. Er zijn ook mensen in dezelfde situatie, mensen met kleine kinderen die niet op oma's terug kunnen vallen. Die werken ook. De kinderen gaan naar een kdv of gastouder. Of zoals jij doet, onregelmatig werken zodat de andere partner bij de kinderen is.

Hoeveel avonden werk je nu? Ik kan mij namelijk wel voorstellen dat je 5 avonden te veel vindt.

De kern is dat jij het gewoon prima vindt om niet te werken en je partner niet. Ik hoop dat jullie hierin tot een oplossing komen!

 

Houd er wel rekening mee dat als jullie besluiten te scheiden, jij ook moet werken want je moet geld verdienen om het gezin te kunnen onderhouden.

Het klinkt niet gezond zoals jouw man tegen je doet maar ik vind het ook lastig dat je financieel zo afhankelijk van je man bent. Zou je dat zelf niet anders willen?

 

Ik begrijp jou man heel goed al denk ik dat hij het niet juist aanpakt en jij niet juist oppakt.

Natuurlijk kan hij jou niet dwingen om dingen te doen die jij niet wil maar ik zou wel na denken waarom hij graag wil dat jij (ook) gaat werken.

Jullie hebben het financieel zwaar en jou man werkt. Ik zou het persoonlijk niet meer dan logisch vinden om dan zelf ook een baan te zoeken en te gaan werken. Ik denk namelijk dat het niet alleen financieel voor wat ruimte zorgt maar ook voor contact met collega's en rust thuis. Hier moet je echter wel voor open staan en dat doe jij op dit moment niet wat voor veel negatieve energie zorgt bij jou!

Ga eens om tafel zitten en met hem praten. Ik denk namelijk dat het voor jou man ook even te veel is. Hard werken, financieel zwaar en een vrouw die niet wil werken, ik snap wel dat hij niet inziet waarom je niet wil werken.

 

Werk je nu iedere avond en een zaterdag, dit is ook geen doen lijkt mij
Hoe jou vriend je behandeld vind ik niet normaal, ik zou eerst een goed gesprek met hem aangaan hoe hij de toekomst ziet

 

Nou nou iets vriendelijker mag ook wel. Ts geeft aan dat ze momenteel niet aan het werk kwam door gebrek aan ervaring, ook heeft de jongste gezondheidproblemen. Je kan hier niet over oordelen.

 

Ik bedoelde t niet zo rot als t er staat hoor

 

wat een nare man heb jij zeg! heb er geen woorden voor... meid kom eens voor jezelf op dit moet je echt niet tollereren.... !!

 

Ik werk ook elke dag van 18 tot 22uur dus ik weet het, het is extreem vermoeiend want soms heb je maar 5 uur slaap per 24uur en mannen lijken dit niet te begrijpen want "je bent toch de hele dag lekker thuis,..." en vrije tijd heb je niet, je kan eens een keer op je gemak in bad als de kinderen slapen of in jou geval naar school gaan maar dat is het dan ook

Dat je man wil dat je werkt dat kan ik begrijpen als jullie moeilijk rondkomen maar als je dan werk hebt moet hij ook niet klagen. Je mag blij zijn als je werk hebt en al helemaal als je het kan combineren met je kinderen dus dat mag je hem toch even goed duidelijk maken.

Om die reden uit elkaar gaan zou ik niet doen. Hoe ga je dat dan financieel doen? Dan moet je echt full time gaan werken.
Hoe is de rest van je relatie?

Werken oke, dat begrijp ik, zeker in deze tijd.
Maar als je dan werk hebt miet je man zich ook realiseren dat je je best doet en dat het heel erg vermoeiend is. Hoewel ze volgens mij nooit zullen begrijpen dat het vermoeiend is omdat je overdag thuis bent