Hallo meiden, Ik lees al een poosje mee en twijfel al even of dat ik dit topic zal schrijven. Ik wil namelijk niet zielig gevonden worden, maar ben wel op zoek naar lotgenoten die de angst tijdens deze nieuwe zwangerschap begrijpen en ook hoe moeilijk het is om te gaan genieten van het nieuwe wondertje in mijn buik. 21 januari 2016 gingen mijn man en ik vol spanning naar het ziekenhuis om te worden ingeleid. Na twee zoons mochten we een dochtertje gaan verwelkomen. Altijd een grote wens van ons beiden geweest om nog een meisje erbij te krijgen. Het huis dat we achterlieten was dan ook compleet roze gekleurd. Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik een kamer toegewezen en ik kon me even omkleden. De verpleegkundige kwam binnen en begon met het aansluiten van het ctg. Ze kon geen hartslag vinden en riep haar collega erbij. Toen ook zei weg liep voelde ik dat het foute boel was. Een van de verpleegkundigen begon over mijn been te wrijven en vroeg aan mijn vriend of hij wat dichterbij kwam zitten. Ondertussen kwam er een arts assistent binnen met een echo apparaat Hij was lang aan het kijken. Niemand zei iets en opeens liep hij weg. Al snel kwam de gynaecoloog binnen en na een korte blik met de echo zei hij.... Het spijt me maar jullie dochter heeft geen hartslag meer. Ik heb het uitgeschreeuwd! Hoe kan dat? Alles was altijd goed. Niets wees erop dat het niet goed zou zijn en opeens zat ik daar met een overleden dochtertje in mijn buik. Al snel zei ik dat ik dan naar de operatie kamer wilde. Weten dat ze niet meer leefde maar toch nog in me zat was zo bizar. Maar nee, er werd verteld dat ik gewoon moest bevallen. Ik werd dus ingeleid en op 22 januari is ons mooie meisje Elin geboren. Ze was perfect! We hebben autopsie laten plegen, maar we zijn er helaas nooit achter gekomen wat er mis is gegaan. Wel bleek dat ze zo'n 12 tot 24 uur voordat ze het ontdekte was overleden en dat ze korte tijd stress heeft gehad. Na haar geboorte en de crematie begon het rouwen. Mijn hemel wat een hel. De hormonen gierden nog door mijn lichaam en het enige wat ik wilde was mijn dochter vasthouden. Langzaamaan, stapje voor stapje ging het beter. Ik ben zo enorm dankbaar dat ik al twee geweldige boeven in huis had. Zij hebben me er echt doorheen gesleept! Iedere dag toverden ze toch wel een lach op mijn gezicht. Al was het maar een klein lachje... Zo'n 5 maanden na Elin haar geboorte ben ik met mijn vriend in gesprek gegaan over een vierde kindje. Hij was echter heel zeker van het feit dat hij niet meer wilde. Ik vond het verschrikkelijk en kon dit antwoord maar moeilijk verwerken. De maanden erna bleef mijn wens, maar een kindje maken doe je niet alleen, dus ik probeerde me erbij neer te leggen en ging langzaam aan wat babyspullen verkopen. Eigenlijk alleen de spullen van de jongens want de spullen voor Elin dat was nog te moeilijk. In december met sinterklaas en 1e kerstdag hebben we samen zitten mijmeren over wat Elin allemaal zou kunnen. Wat voor cadeautjes er voor haar in de zak gezeten zouden hebben etc... Hierin was opeens mijn vriend die toch wel de eerste aanzet gaf tot de gesprekken Op tweede kerstdag vroeg hij opeens wanneer ik ongesteld moest worden en of ik mogelijk nog zwanger zou kunnen zijn op Elin haar eerste verjaardag. Hij zag al die tijd aan mij hoeveel pijn het deed om steeds weer dat lege plekje te zien in huis, aan tafel, in de auto etc. Elin kunnen we niet vervangen, maar een vierde kindje kan wel dat mooie plekje in ons huis en hart opvullen zei hij. Ik viel van mijn stoel... Waarom nu wel? Hij was eerder te bang, te bang om dit nog eens mee te maken al zei hij altijd dat hij wel 10 kinderen wil. Twee dagen erna was al mijn eisprong. Ik ben twee keer binnen 1 maand zwanger geraakt, dus wie weet zou het weer lukken. Een week voordat Elin 1 jaar geworden zou zijn was ik misselijk. We besloten te testen met een vroege test op haar verjaardag (zondag). Het was toen vrijdag dus nog twee spannende dagen. We gingen een weekendje weg met de jongens om haar eerste verjaardag te vieren. Zaterdag kreeg ik vier dagen voor NOD precies een jaar na haar overlijden enorme buikpijn en werd ongesteld al voelde mijn lichaam wel zwanger. 21 januari is echt mijn dag niet, dus die blijf ik voortaan maar in bed. Vol goede moed zetten we door en in februari bleek ik zwanger! Vandaag 16+1 en ik vind het zooooo eng. Ik krijg elke week een echo. De eerste 4 dagen na de echo gaan best oké, maar de 3 naar de volgende echo begin ik angstiger te worden. Buikpijn, steken, minder misselijk een keertje. Alles maakt dat ik gespannen wordt en zorgt ervoor dat ik huilend de volgende echo in ga. Alwaar ik me weer kan ontspannen als blijkt dat het ukkie het geweldig doet. Ben gewoon zo bang weer een echo zonder hartslag te zien... Mijn placenta ligt voor en ik heb ukkie nog niet voelen bewegen, maar het lijkt me wel zo fijn als het zover is zodat ik zelf ook een soort van check heb iedere dag. Bij de vorige zwangerschappen was ik ook al vanaf de positieve test aan het rondkijken op internet en in winkels wat ik allemaal leuk vond. Nu durf ik dit bijna niet uit angst dat het weer allemaal voor niets is. Het lijkt wel of dat ik niet blij mag zijn van mezelf. Zijn er hier meiden die ook zo laat in de zwangerschap hun kindje zijn verloren en die mijn angst en het niet durven genieten herkennen? Sorry voor het lange verhaal... Haha Groetjes Marielle
Jeetje wat een verhaal! Wat ongelofelijk heftig wat jullie hebben meegemaakt! Wat ongelofelijk verdrietig. Ben blij te horen dat je man hetzelfde wil als jij. Niet Elin vervangen, maar je hartje vullen op de lege plek. Elin vergeten jullie nooit meer. Hopelijk gaat jullie vierde kindje jullie hart weer een beetje helen. Ik heb geen ervaring met verlies van een kindje zo laat in de zwangerschap. Heb wel ervaring met veel tegenslag en verlies. Ik heb 18 weken in angst gezeten, niet weten of mijn kindje het ging overleven. En recent hele lange jaren gehad om zwanger te worden, 2 miskramen en nu eindelijk zwanger. De angst is en blijft. Maandag DE echo! En dan hoop ik dat ik iets meer vertrouwen krijgen, maar ik ben bang dat ik dit nooit krijg. Het blijft spannend tot dit kindje gezond het wel wordt geboren. Krijg je extra contoles? Je krijgt bijna je 20 weken echo. Neem aan een GUO om alles goed te controleren? Ik wil je veel moed, kracht en vooral een voorspoedige zwangerschap wensen!
Hoi Ladylola, Bedankt voor je lieve reactie! Zo te lezen hebben jullie ook een hele heftige tijd meegemaakt. Als ik je banner lees begrijp ik dat je dochter het heeft overleefd en dat ze dus een enorme vechter is! Is ze nu gezond? Ik ga heel hard voor je duimen dat DE echo alleen maar goed nieuws geeft. De echo's bij Elin waren altijd goed en ik verwacht dat de GUO die ik snel krijg ook goed zal zijn. Juist omdat ik niet weet waarom ze er niet meer is, vindt ik het zo moeilijk houvast te vinden. Wie zegt dat een goede GUO ook een goede afloop betekend? Daarentegen zijn er ook echt wel momenten dat ik denk...ik heb twee gezonde jongens, dus dat gebeurd nog weer een keer en hoe groot is de kans dat we nogmaals hetzelfde meemaken?! Durf jij al rond te kijken voor spulletjes of zelfs iets kopen? En wil je graag weten wat het wordt? Liefs en ik duim voor je
Wat ontzettend lief van je! Kan me heel goed voorstellen dat het niet weten waarom het eigenlijk ook zo onbegrijpelijk maakt. Zoveel uur ervoor was het nog een "gezond" kindje. En dat zulk nieuws krijgen wat een mooie dag moest gaan worden. Hebben ze ook nooit wat aan de placenta ontdekt? Hou je idd maar vast aan die twee gezonde jongen, die jullie wel hebben gekregen. Maar betekend niet dat je angst en zorgen verdwijnen en je gevoel en zorgen moeten er mogen zijn! Het blijft super spannend nog voor jullie tot jullie kindje er veilig uit komt. Wel fijn dat de echo's steeds goed zijn geweest, al is dat in jullie dochters geval, maar een schrale troost geweest. Onze dochter heeft het idd overleefd. Het gaat nu heel goed met haar. Bij ons spande alles erom huilt ze ja of nee. Een stille baby met die afwijking, kon teken zijn van slechte prognose. Gelukkig huilde zij schor, maar er zat power in. Na deze echo zullen we nog niet helemaal gerust gesteld zijn. Een goede guo zegt niet alles, net als een goede nekplooi of nipt. Ik ben pas gerustgesteld als dit kindje er veilig en huilend uit komt en we heerlijk meteen naar huis kunnen. Dat zal ook voor jullie zo zijn. Voor jullie nog vele malen heftiger dan voor mij. Ik vind het knap hoe je zo door hebt kunnen gaan voor je jongens. Een echte powervrouw ben je dus! Betreft spullen... Ik kijk wel heel veel. Heb 2 makkelijke box/pyamapakjes gekocht bij de zeeman. Ben naar de 9 maanden beurs geweest, omdat ik vond dat ik in dit kindje moet gaan geloven. Maar ik wacht nog met groots kopen. Heb mezelf wel voorgenomen om over een paar weken te bestellen wat ik wil. Heb zoveel mois gezien. Bij mijn dochter ook pas veel gehaald toen na 2 weken bleek dat alles goed ging. Durfde het toen gewoon niet. Als ik jou tekst leest en je beschrijft over al dat roze in huis en dat ik in gedachten zie hoe je thuis gekomen bent, doodsbang was ik voor zo'n thuiskomst en dat is jullie overkomen. Heb je wel nog alles bewaard? Of wil je wel deels opnieuw beginnen? Marielle dit keer moet het goed gaan! Ga voor je duimen! Wil je veel sterkte wensen om iedere week weer opgelucht door te komen!
Ik heb hier geen ervaring mee dames. Maar wilde jullie wel even heel veel sterke, liefs en ook geluk toewensen. Dat er maar 2 prachtige kindjes op de wereld mogen komen, die nooit het verdriet weg kunnen nemen, maar jullie wel heel veel liefde en geluk kunnen schenken!
Hier een deels vergelijkbaar verhaal helaas. Na een zwangerschap van 40wk4dgn is ons 4e meisje Hanna geboren. De bevalling begon en vol goede moed de vk gebeld. We hebben eerst een dik uur heerlijk thee zitten leuten want ze kijken dan eerst even hoe de weeën zijn etc. Nou achteraf bleek dat de vk er nog niet zo in geloofde dat ik aan het bevallen was want zo heftig waren de weeën nog niet. Dusb daarna volgde de controle. Ik had smiddags nog wel tegen mijn man gezegd ik heb de baby nog niet echt gevoeld. Het was altijd al een rustig baby'tje maar nu wel heel rustig. We hielden het erop dat het kwam door de bevalling die was immers begonnen. Maar goed dat ik daar zelf zo overtuigd van was... maar goed toen dus controle en had 4cm ontsluiting! Yes! De vk in opleiding wilde ook nog even kijken prima. Oh zei de vk nog wel even het hartje luisteren.... en toen bleef het stil ... ikheb gezegd ik ik wist het! En m'n man ging het echo apparaat uit haar auto halen. En inderdaad bleek het hartje niet meer te kloppen. Toen hebben we samen eerst gehuild! Toen ingestuurd maar het ziekenhuis om 23.00 kwamen we aan een om half 1 is ze geboren. Wat een stilte. Brr krijg er nog kippenvel van. Na een bijzondere kraamweek kwamen de nacontrole 's. Ze bleek Down te hebben met daarbij een hartafwijking. (En waarschijnlijk nog meer maar dat hebben we niet laten onderzoeken.) Waardoor haar hartje heeft opgegeven. Dit maakt wel een groot verschil met jou verhaal. Want het was voor Hanna hier een heel zwaar leven geworden. Inmiddels zijn we 37 weken zwanger en de spanning stijgt behoorlijk. De baby is veel drukker dan Hanna dus dat geeft een hoop rust. Maar de onrust blijft ook toch konden we er tot nu toe ook van genieten. Voor mij waren de weken tot het echte voelen een ramp zo onzeker... maar daarna ging het een stuk beter. Nu het einde nadert word het weer moeilijker. Ondanks het vorige gebeuren willen we wel het liefst voor een thuisbevalling maar ik hoef maar 1 kik te geven en ze sturen me in om in te leiden.... dat is een fijn gevoel... Voor nu gaat het mentaal goed dus wachten we af tot de baby zich vanzelf meld. Ik wens je heel veel sterkte de komende weken!
MJMW wat vreselijk verdrietig! Hartverscheurend! Al had ze down, je hebt haar 40 weken met veel liefde gedragen. Jeetje wordt er gewoon sprakeloos van! Wat spannend dat jullie bijna op het punt staan weer een kindje te krijgen! Krijg je wel extra controle en echo's? Ik vind je super dapper dat je nog thuis wil bevallen en je de geboorte af wacht. Ik hoop dat jullie kleintje zich snel meld en in blakende gezondheid zijn verschijning maakt! Veel succes met de laatste loodjes! Laat je wel nog weten dat je kindje is geboren
Wat heftig meis . Vreselijk. Ik ben niet zo laat ons zoontje verloren, maar met ruim 18 wk. Dit was erg emotioneel omdat we al zo lang bezig waren en het eindelijk gelukt was zwanger te worden en blijven ( na 3 mk). Het kwam als een enorme klap. Ik heb tijdens de zw van mijn dochter ook niet durven te genieten. Ik had continue harde buiken en voorweeen ( heb een hele gevoelige bm) wat het nog eens extra angstig maakte. Ik heb het per dag, per week bekeken. En op een gegeven moment kon ik accepteren dat ik pas zou genieten als ik de kleine veilig in m'n armen had. Zo is het idd ook gegaan. Nu weer zwanger en hoop dat ik deze zwangerschap wat relaxeter kan zijn. Maar ik ben bang dat onbezorgd zwanger zijn niet meer mogelijk is voor ons... Praten hier en met vrienden/familie hielp me trouwens enorm tijdens de zwangerschap.
Daarom heb ik ook m'n verhaal hier gedaan, ik merkte dat het rust geeft als je het af en toe toch weer kunt vertellen. Maar ook om andere verhalen te lezen. Er is dan zoveel herkenning van emotie. Het was inderdaad een wonder dat ze 40weken geleefd heeft. Dat heeft de gynaecoloog ook nog bevestigd. Maar nu was het voor haar zussen ook niet gek om haar te zien. Ze zien Hanna ook echt als hun zusje. Ondanks het grote verdriet zijn we trots op haar! Wat we nu ook inderdaad merken is dat de onbezorgdheid ver weg is. Zelfs bij de oudste 2 die alles heel dichtbij en bewust hebben meegekeken begint de spanning zich op te bouwen. De 2e heeft nu vaak buikpijn en vind het moeilijk om naar school te gaan omdat ze dan mij niet in de gaten kan houden met eigen ogen. Wat betreft extra controles en echo's dat mogen we helemaal zelf aangeven. Omdat we geen vergrote kans hadden op herhaling mocht ik zelfs bij de vk ipv het ziekenhuis. Zelf vinden wij dat heel prettig en ik heb al wel sneller om de twee weken de controles gekregen en vanaf 33wk wekelijks. En dat is soms nu al te lang... Wat nu ook wel apart is. Is dat de zwangerschap van Hanna fluitend ging.zover enkele klacht... eigenlijk te makkelijk achteraf gezien en deze x heb ik weer flink bekken klachten zoals met de eerste 3. Dis dat zijn toch wel tekenen voor ons dat het 'hopelijk' goed komt. Spannend hoor als je dan ook nog zo'n gevoeliger bm hebt. Had deze x wel met 22wk harde buiken maar dat was ook omdat de zwangerschappen vlot op elkaar zijn. En met zoals jullie schrijven je moet per dag kijken en accepteren dat het echte genieten pas komt als het allemaal achter de rug is. Enne ik kom zeker nog melden hoe het afloopt hoor!
Lieve meiden, bedankt voor jullie lieve reacties en openhartigheid. Het is best een emotioneel onderwerp om over te praten/schrijven. Ik ga op jullie allemaal reageren hoor. Lekker zo typen met de beentjes omhoog tijdens het songfestival!
Wat fijn dat het zo goed gaat met jullie dochtertje! Kan me zo goed voorstellen dat voor jullie ook geldt dat je pas echt gerust bent als de kleine gezond en huilend op je borst ligt. Het lijkt alsof ik mezelf niet echt toesta om blij te zijn. Daardoor is het ook moeilijk om te genieten. Iedere echo blijft bijzonder, eigenlijk net als bij de eerste. Zo'n wonder dat alles erop en eraan zit! Bij Elin hebben ze de navelstreng en placenta ook uitgebreid onderzocht en van alles op kweek gezet. Er was echt niets mis volgens de artsen. Ik ben bij de Prenatal geweest voor zwangerschapskleding en nam me voor om ook even bij de babykleding te kijken. Voelde nog niet goed en ik wist niet hoe snel ik buiten moest komen. Dat was twee weken terug. Vandaag begon de verbouwingsuitverkoop bij een babywinkel hier in de buurt. Ik ben er even binnen gelopen om te kijken naar dekentjes etc. Gewoon even kijken wat er verkrijgbaar is. Niets gekocht, maar het vloog me niet meer aan, dus dat zie ik dan als een klein stapje in de goede richting... Alle spullen van Elin zijn er nog. Haar kamer is onaangeraakt. Als het nu een jongetje wordt ga ik zeker behangen etc. Als het een meisje wordt dan weet ik het nog niet. Aan de ene kant blijft het dan voor mijn idee misschien haar kamer, maar aan de andere kant vind ik de kamer nog steeds geweldig. Twijfel dus! Ben je al erg nerveus voor maandag?
Mjmw, pffft las je verhaal met kippevel. Zo veel herkenning! onze meisjes waren al deel van het gezin en toch mocht het niet zo zijn dat ze binnen het gezin opgroeien. Geen huiltje, geen eerste lach, kruipen, lopen en alles wat daarna hoort te komen. Dat jullie meisje ziek bleek te zijn maakt de schok en het verdriet natuurlijk niets minder. Wanneer is Hanna geboren? De bevalling zelf vond ik mee vallen. Door de weeen zat ik in een soort van trance, maar idd de stilte erna was afschuwelijk. Ik durfde haar niet vast te houden direct en staarde alleen maar in de verte. Gelukkig zag ik bij mijn man dat het niet eng was en een half uurtje na de geboorte had ik haar zelf in mijn armen. Ook onze zoons hebben haar vastgehouden en kusjes gegeven. Stichting make-a-memory heeft prachtige foto's gemaakt waar we echt heel erg blij mee zijn. Ik was zo blij dat ik toch nog een keer zwanger mocht gaan worden, maar terwijl ik de positieve test in handen had sloeg de angst toe. De eerste echo en afspraak bij gyn waren al in week 5 en ik ga vanaf 10 iedere week voor echo en elke 2 weken naar de gyn. We hebben voor nu afgesproken dat we echt week voor week bekijken wat er nodig is. Dat een week wachten nu soms al te lang is herken ik wel en ik hoop heel erg dat ik straks, net als jij, wat meer vertrouwen krijg wanneer ik de uk voel bewegen. De afspraak met kinderarts en gyn is ook dat ik tussen week 36 en 37 wordt ingeleid. Durf nog niet na te denken over die laatste weken. Voor nu doen we maar stap voor stap. Wat spannend dat het bij jou nu al ieder moment kan gaan gebeuren. Ik duim echt heel heel heel hard dat jullie ook een heel gezond mooi kindje in jullie armen mogen sluiten! Laat je ons wat horen???
Wat heftig TS. Ik snap je angst heel goed. Ik ben niet zo laat in de zwangerschap mijn kindje verloren, maar na 23 weken. Ik heb na haar nog 2 zwangerschappen meegemaakt (nu de derde keer). Ik had er alleen 'last' van tijdens de eerste zwangerschap na dat van haar. Ik heb in het begin veel echo's gehad, niet dat dat ergens op sloeg maar toch vond ik het wel fijn om de baby steeds te zien. Maar op den duur heb ik de knop omgezet, ongeveer na 14 weken. Ik had zoiets van, stel dat deze zwangerschap uiteindelijk ook mis zou gaan dan is deze periode de enige herinnering die ik met en aan de baby heb en daar moet ik gewoon een hele mooie tijd van maken! Dus dat wil ik ook als tip aan jou mee geven. Geniet! Deze momenten pakken ze hoe dan ook nooit meer af.
Ook dat is heel erg heftig. Wat fijn dat je nu wel kunt genieten van je zwangerschappen! Ik hoop dat dat ook voor mij geldt als ik straks het kindje voel. Hoe ver ben je nu en gaat alles goed?
Wat een heftige verhalen en een kus voor jullie! Het niet kunnen genieten herken ik wel na een lange weg van die jaar met een mk er tussen...succes en hoop voor jullie dat de weken 'snel' en voorspoedig gaan!
Dan krijg je inderdaad toch steeds bevestiging als je een schopje voelt. Hopelijk duurt dat niet meer zo lang voor jou. Ik ben nu nog maar pril zwanger, 4w4d dus ik zit nog in de onzekere 12 weken
Dank je wel En ik duim voor jou dat dit kindje huilend en wel over een aantal maanden in je armen ligt. Weet je trouwens het geslacht al?