Hallo, Ik weet niet zo goed waar ik dit kwijt moet, maar ik kan er niet meer mee rond blijven lopen. Hoe erg ik het ook vind, ik ben jaloers op mijn zus.... Ik wil dit absoluut niet, maar ik merk het gewoon aan alles, en wordt ook erg kwaad op mezelf elke keer. Ik heb al van jongs af aan een kinderwens gehad, heel erg. Mijn zus juist niet. Bij mij lukte het nog niet omdat wij nog niet op onszelf woonden. Mijn zus was die tijd vrijgezel, en kreeg toen een vriend, ging samenwonen en binnen een half jaar was ze zwanger. Dit kwam bij mij als een klap in mijn gezicht.. Ik vond het toen erg moeilijk om blij te zijn en moest het even laten bezinken. Na een paar weken was ik er erg gelukkig mee en het is een heerlijk mannetje! Nu ruim 3 jaar verder ben ik zelf net bevallen van een zoon en ook nu ben ik dolgelukkig! Mijn zus is nu ruim 30 weken zwanger van de 2e, een meisje. Ik weet dat mijn moeder heeel graag oma wilde worden (welke moeder niet? ) en dat werd ze als eerste van mijn zus waarvan ze dat absoluut niet verwachtte. Ook wilde ze heel graag een kleindochter, omdat ze al een kleinzoon had, en mijn zus gaat haar die nu geven. Mijn zus gaf haar haar eerste kleinkind, daarna haar eerste kleindochter, en ze mag bij haar bevalling zijn. Dat laatste had ik ook heel graag gewild, maar dat wilde mijn man niet. Ik weet dat dit echt heel erg is. Ik wil echt niet jaloers zijn op mijn zus. Maar mijn moeder en zus hebben altijd al een heel andere (niet perse hechter ofzo... maar toch anders omdat ze ouder is misschien?) band gehad dan mijn moeder en ik. En ik weet zeker dat mijn moeder net zo veel van mij houd als van mijn zus, en net zoveel van mijn kind als dat van haar. Daarom snap ik niet waarom ik me zo voel, ik wil hier heeel erg graag vanaf want vind het echt niet leuk. Ik voel me heel vaak rot, door de jaloezie en daarna omdat ik boos wordt op mezelf. Mijn man begrijpt mij ook niet echt, daarom praat ik er met hem bijna niet over. Ik wilde het gewoon graag even kwijt...
U oma vind u kleintje even speciaal als haar andere kleinkinderen. Praat er eens over met je moeder, ik denk dat dat je juist heel erg veel gaat helpen om je gevoel kwijt te geraken. Jij hebt haar haar eerste kleinkindje gegeven wat van u is en dat is even speciaal dan het eerst kleinkind of het eerste kleine meisje in de familie
Je zegt dat je zeker weet dat je moeder evenveel van jou en jouw kind houdt, als van je zus en haar kinderen. Maar je geeft zelf wel een andere waarde/zwaarte, want je zus is de oudste en haar kinderen zijn de eerste kleinzoon en eerste kleindochter geworden. Jij maakt dat blijkbaar toch, ondanks je rationele overwegingen, belangrijker dan dat het is. Verder zeg je dat je zus geen kinderwens had? Was dat nog steeds zo toen ze zwanger werd, was dat dan ongepland ofzo? Of kan die kinderwens heel snel gegroeid zijn toen ze een relatie kreeg en moet je daar misschien ook anders naar gaan kijken? Zoals jij het kleurt, vind ik het uiteindelijk niet heel raar dat je je zo jaloers voelt, dat lijkt mij een vrij logisch gevolg van je gedachtengangen... dus ik denk dat anders leren denken en kijken je zou moeten helpen.
oh meid... wat vervelend dat je je zo voelt.. vergeet ook niet dat je net bevallen bent en dat je hormonen waarschijnlijk je gevoelens nu nog hechter maken! Probeer niet te vergelijken met een ander en wat jezelf ook zegt.. je moeder houd echt net zoveel van je zus als van jou en van jullie kinderen ook even veel... ik kan me je gevoel wel voorstellen. Wij hebben nu een zoontje en mijn broer heeft 2 zoontjes. Wij hebben een erg moeilijke zwangerschap gehad en zwanger worden ging ook niet als vanzelf..of er ooit een tweede komt, weten we niet, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik weet dat mijn schoonzus eerst aan het twijfelen was of ze wellicht een derde zouden nemen; dit zou ik ook moeilijk hebben gevonden/vinden en extra als het een meisje zou zijn...Maar mijn ouders zouden echt niet minder van ons kind gaan houden door de komst van een ander ukkie.... liefde genoeg bij opa's en oma's. En wat jij zelf al ervaart.. de ene (ouder-kind) band is de ander niet en dat zal ook zo zijn met de band met opa's en oma's... maar dat hoeft niets te maken te hebben met het meer of minder houden van of dol zijn op. Heb jij dat ooit ervaren bij bijv. jouw grootouders? Ik niet en mijn oma had wel 30 kleinkinderen... ik voelde me, als bijna laatste, nog altijd speciaal. Je kunt je gevoelens niet forceren en in mijn ogen zijn ze ook echt niet zo gek... ik denk dat het wel zal slijten, maar wees vooral niet te streng voor jezelf!
Dat is het ook Rozemarijke, ik moet ook anders gaan denken, maar dit is moeilijk. Ik probeer ook positiever te denken, maar merk al gauw dat ik me irriteer aan bepaalde opmerkingen, of als mijn moeder trots een roze jurkje laat zien wat ze heeft gekocht. Het eerste kindje bij mijn zus was wel gepland en gewenst, maar totaal onverwachts (voor ons) omdat ze altijd heeft gezegd dat ze in de nabije toekomst geen kinderen wilde. Daarom vond mijn moeder het ook extra bijzonder dat ze zwanger was. Maar ik vond dit echt heel moeilijk. Ik snap Marvb heel goed dat je het moeilijk zou vinden als je schoonzusje weer opnieuw zwanger zou zijn, helaas is een zwangerschap niet voor iedereen 'vanzelfsprekend' (niet het juiste woord, maar kan t ff niet anders verwoorden..) En bij mijn ene opa en oma was iedereen gelijk en dit waren echt schatten, mijn andere oma is een verhaal apart... Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben blij dat er mensen zijn die het in ieder geval begrijpen. Ik voelde me al een slechte zus...
Nog even als hart onder de riem: mijn ene opa en oma hadden 21 kleinkinderen en iedereen was bijzonder, en m'n andere opa en oma hadden er iets van 30, (sorry, grote familie, dus ik weet het nooit precies ) en ook daar was iedereen bijzonder voor ze. Net als dat je van elk kind dat je krijgt evenveel houd, gaat dat met kleinkinderen net zo op volgens mij. Het zijn de kinderen van jouw kinderen en dat is haast nog leuker -als ik zo mijn ouders en schoonouders zie- als je kinderen, omdat je vooral de leuke dingen met ze mag doen en alle vervelende klusjes voor de papa en mama blijven liggen
Meid, ik snap dat je je zo zou kunnen voelen, maar ik denk dat het geheel jou kijk en gevoel is... Probeer daar omheen te kijken, Jij bent de jongste (dus in de meeste gevallen)vaak ook niet de eerste met kinderen... Jou kinderen zijn net zo bijzonder voor jou moeder als je zus haar kinderen, gewoon omdat ze inderdaad van jou zijn! Van naar liefste jongste dochter! Misschien kun je het er een keer met haar over hebben? Dan zul je zien dat jou kinderen net zo belangrijk zijn als je neefje en nichtje... (Ik snap je wel, ik vond dat moeilijk bij mijn schoonouders, mijn vriend heeft 2 zussen met kinderen, kinderen die dus uit de eigen kinderen van mijn schoonouders zijn gekomen, en mijn kinderen dus uit een schoondochter. Maar nadat dat een keer "als een soort van grapje" ter tafel kwam. Zei m'n schoonvader dat hij dat absoluut niet zo zag, onze zoon (toen nog alleen) was en voelde met zoveel kleinkind als de rest ) Vond ik ook wel even fijn te horen...