Hoi allemaal, Ik ben nu nu 36weken zwanger en heb al langere tijd een dubbel gevoel...Zie erg tegen de bevalling op en tegen de tijd die komen gaat met kindje (waar ik me overigens echt schuldig over voel!) ... Ik vind het raar van mezelf want wilde zo lang en zo graag en tweede kindje en ben er ook echt blij mee dat ik zwanger ben, maar ik vind mijn gevoelens een beetje raar en ben een beetje bang dat ik een postnatale depressie terecht kom. Heeft wel zo zijn redenen omdat wij na de komst van de eerste in een relatiecrisis terecht zijn gekomen en ik daardoor heel snel van de roze wolk ben afgedonderd. Het gaat nu beter dan ooit tussen ons en heb geen reden om nog te twijfelen maar ik denk misschien toch dat het hiermee te maken heeft. Heb er wel echt een klap van gehad...ik zie eigenlijk gewoon op tegen de bevalling, tegen de tijd die komen gaat met kindje en ik voel als het ware eigenlijk niet echt een soort "binding" met mijn kindje nu. Twijfel nog steeds over de naam, de kamer is nog steeds niet helemaal af.... T zijn kleine dingen, maar toch....bij de eerste keek ik wel echt uit naar de bevalling en kon haast niet wachten om alles tot ze er was en om alles klaar te maken etc.. Ik heb het nog niet besproken met mijn verloskundige omdat ik me eigenlijk een beetje schaam hiervoor. Iemand misschien ideeen wat ik kan doen? Of zijn er meerdere mensen die iets soortgelijks hebben? Nogmaals, ik ben blij met mn zwangerschap en wilde dit ook echt heel graag, sta alleen te kijken van mn eigen gevoelens hierover ...
Je moet je vooral niet schamen voor je gevoelens. Helaas heb je daar nou eenmaal weinig invloed op. Ook zulke gevoelens mogen er gewoon zijn... ik denk dat het ook niet raar is dat je dit voelt na je eerdere ervaring! Ik heb een hele beroerde zwangerschap gehad en voelde ook geen band met mijn baby in mijn buik, wat ik heel raar vond aangezien iedereen het altijd maar heeft over “verliefd zijn op je baby in je buik enz enz” maar achteraf weet ik dat er meer vrouwen zijn die dit niet voelen pas een paar dagen na de bevalling kwam bij mij echt die liefde maar die roze wolk heb ik nooit gehad haha. Je weet nu gewoon wat je te wachten staat en dat het weer zwaar gaat zijn... en ik zou het zeker aankaarten bij je vk zodat ze je ook goed in de gaten kunnen houden en meteen in kunnen grijpen als het toch niet goed gaat pas goed op jezelf en wees niet te hard voor jezelf!
Dankjewel voor je reactie. En fijn dat ik toch niet de enige ben. Ik heb morgen weer een afspraak bij de vk en denk er inderdaad over om wellicht eens een balletje op te gooien daar.... Als ik me er goed bij voel morgen... Ik herken het gevoel ook wat jij zegt inderdaad "zo van iedereen kan niet wachten en is zo blij, terwijl ik zelf denk..pff laat t nog maar even duren..."
Ik herken in ieder geval ook wel dat ik het allemaal wat minder rooskleurig in zie dan bij de eerste. Mijn eerste was een huilbaby en dit was ook heel pittig voor onze relatie. En bevallen net zo, dat had ik de eerste keer van tevoren ook echt wat minder vervelend ingeschat.. Ach ja, ik hoop maar dat het dit keer dan alleen maar mee kan vallen. Ik heb zelf wel ‘positieve’ gevoelens richting de baby, dat ik haar graag wil ontmoeten en knuffelen etc. Als je dit helrmaal niet hebt, zou ik wel even aan de bel trekken, ook evt. na de bevalling!
Naja t is natuurlijk niet zo dat ik het helemaal niet heb, maat wel dat ik zoiets heb van. "Ach het mag nog wel even duren voordat hij komt" maar maak t toch morgen ff bespreekbaar denk ik. Dankjewel!
Dit had zo mijn verhaal kunnen zijn! Na de eerste kwam ik ook in een relatiecrisis... mijn oudste is pittig namelijk. Wij zijn er niet uit gekomen en dus gescheiden.... ik had trouwens wel een PPD bij mijn oudste, erg nare tijd. Mijn huidige man had al een sterke kinderwens toen ik hem ontmoete. En vrij snel (na een jaar) zwanger geraakt. Ik heb veel angsten gehad en ook echt moeten overwegen of die tweede wel moest komen. Kan ik het wel aan 2 kids? Wordt de tweede ook zo pittig? En een PPD? Meer kans op helaas. Toch na veel praten besloten ervoor te gaan. De eerste bevalling ging erg snel, te snel en ik keek ook heeeeeeel erg op tegen de bevalling.... Vorige week bevallen van een gezonde zoon. De bevalling was veel relaxter, kindje super tevreden en doet het perfect, en de papa is mijn rots in alles, kan niet trotser zijn! Tot nu toe geen spoortje dat ik een PPD heb/ga ontwikkelen. Ben alleen soms verdrietig dat de eerste keer zo rot is gegaan. Wil alleen maar zeggen dat een tweede keer heel anders kan zijn! Maar het is zo belangrijk om te blijven praten over hoe je je voelt. Met je man, vk, moeder, wie dan ook. Je staat er niet alleen voor!
O wat doet dit bericht me toch goed! Dankjewel. Echt even een oppeper. Voel me vandaag gelukkig wel al beter omdat ik gisteren toch al het eea gedeeld heb met mijn vriendin. Ik herken mezelf wel in jouw verhaal. Graag een tweede willen, maar toch de angsten hebben van... Ik durf ook eerlijk te zeggen dat ik er echt een klap van heb gehad. Wij zijn zelf ook een tijd uit elkaar geweest maar gelukkig dus weer bij elkaar gekomen. Manlief ondersteunt me nu echt he goed moet ik zeggen. Hij neemt extra vrij na de bevalling, heeft op t werk aangegeven niet meer extra te willen werken (gewoon volgens rooster) en zegt er ook echt voor ons te zijn. Ik merk het ook alles, maar toch is er op de een of andere manier die angst. "Wat als" had vanmorgen gesprek bij de vk maar ik bespreek het liever met de "oudere vk" dus heb volgende week een afspraak bij haar. Is misschien toch inderdaad goed om alles even te delen op een van de meest belangrijke momenten in je leven... Fijn dat bij jou ook alles anders is nu. Hormonen zullen ook wel een rol spelen en ja, als je het weer mee maakt komt alles weer even dichtbij ... Geniet van je kraamweken!!
Toen ik tegen het einde liep bij de zwangerschap van mijn tweede had ik die gevoelens ook. Had ook nog helemaal geen zin in het gedoe van bevallen en het gedoe erna (voedingen, krampjes, wakker 's nachts). Mocht van mij nog wel even duren, die zwangerschap, want dat vond ik best relaxed . Voor mij best onverwachts begon de bevalling 3 dagen eerder dan bij mijn oudste, had er nog steeds geen zin in. Zelfs tijdens de bevalling (had een makkelijke bevalling) keek ik telkens op de klok en hoopte rond 13:00 wel bevallen te zijn. Maar aan de andere kant liet ik het allemaal maar over me heen komen, des te sneller zou ik klaar zijn. Het ging uiteindelijk sneller dan verwacht en mijn tweede is om 11:00 geboren en het was meteen goed . Alles waar ik me druk om maakte maakte ik me niet meer druk om en het ging supergoed! Na een aantal weken bleek ze reflux te hebben en uiteindelijk heeft ze een half jaar een sonde gehad, maar het voelde gewoon allemaal goed. Waren bij mij blijkbaar echt alleen maar mijn zwangerschapshormonen
Gelukkig dat t alleen maar hormonen waren!! Ik heb het gevoel ook wel even in het begin gehad hoor, daarna verdween het en nu het dichterbij komt heb ik het weer. Voel me vandaag wel goed gelukkig, maar heb van die dagen.... Dat opzien tegen bevalling herken ik ook echt terwijl ik eerst dacht: hoe sneller hoe beter.