het einde van mijn zwangerschap komt in zicht, en helemaal met deze keer wederom het risico van <37wk bevallen, kan het zelfs al heel dichtbij zijn. aan de ene kant kijk ik er naar uit, eindelijk mijn lijf weer terug en van alle kwaaltjes af, en ik ben zooo nieuwsgierig naar dit kindje, hoe zal hij eruit zien, wat voor karakter zal hij hebben, hoe zal zijn grote broer het vinden... maar sinds een paar dagen vliegt het me soms opeens aan! ik voel me helemaal niet voorbereid, zie er enorm tegenop, niet alleen de bevalling maar het hele eerste jaar met alle zorgen en slapeloze nachten die erbij horen. het zometeen alleen thuis zijn overdag met 2 kleine kindjes (zonder rijbewijs helaas). ik ervaar soms opeens acute paniek waarbij ik allerlei downgevoelens krijg, was dit nu wel verstandig een 2e kindje, blabla, nu beginnen we weer van voren af aan, kan ik dit wel aan, etc op andere momenten kan ik de babyfoto's van het afgelopen jaar van onze oudste bekijken, helemaal volschieten, en heel emotioneel worden bij het idee dat de kans bestaat dat dit de laatste keer is dat ik dat bijzondere eerste jaar mee ga maken, en dat het misschien bij 2 kindjes blijft. dan kijk ik er enorm naar uit om 2 van die superschattige zoontjes te hebben die steeds meer leren en waar je zoveel van jezelf in terugziet. waar je zoveel leuke dingen mee kunt doen... waar je zo'n diep gevoel van liefde voor voelt. de angst voor de kraamtijd speelt ook wel mee, m'n vorige zwangerschap was aardig stressvol, de bevalling traumatisch, en de kraamtijd heel erg rot omdat ik erg depressief en labiel geworden ben (schildklierproblemen) en ik na 8 maanden nogsteeds niet mezelf weer was. en toen werd ik weer zwanger en was dus nog helemaal niet ontzwangerd... de eerste 3 maanden weer vreselijk labiel en ongelukkig, daarna beterde het. ik ben eigenlijk bang voor mezelf, bang dat ik weer zulke depri en angstgevoelens ga krijgen, zo'n enorm zwart gevoel van uitzichtloosheid. m'n internist heeft beterschap beloofd (vorige keer is er een en ander misgegaan met mn schildkliermedicatie na de bevalling) maar ik ben er niet gerust op. ook de bevalling zelf vliegt me opeens aan, de vorige keer was het vreselijk en duurde het enorm lang, ik probeer me vast te houden aan het idee dat het deze keer veel makkelijker zou kunnen gaan, veel sneller en misschien ook wel minder pijnlijk. maar toch... de bevalling voelt op sommige momenten als zoiets enorm groots en onoverkomelijks, dat ik gek word bij het idee dat het binnenkort al gebeuren zal! dan voelt het alsof de wereld vergaat, en er niks meer bestaat behalve die vreselijke bevalling.
hey ik heb hier ook last van. en ik zit nog maar op de helft. ik en mijn vriend zijn echt helemaal klaar voor een kindje. maar af en toe vind ik het gewoon super eng... wat als ik het niet kan, wat als dit, wat als dat... je gaat over alles nadenken terwijl je diep in je binnenste wel weet dat je kindje een goed leven tegemoed gaat...ik denk dat dit er gewoon bij hoort.
Ik denk dat het hele normale gevoelens zijn die je hebt. Niet dat het daarom minder erg voelt, maar misschien relativeert het een beetje Je hebt ook een heftige tijd achter de rug met een moelijke bevalling, kraamtijd en depressie klachten. Geen wonder dat je tegenop ziet toch? Maar toch ben je er doorheen gekomen en kan je genieten van je kleine man! En dat zal nu weer gebeuren! Het voordeel is dat je nu wel een beetje weet wat je te wachten staat en je daarop in kan spelen, sommige dingen zul je misschien herkennen en ingrijpen of juist relaxter in zijn. En idd, de bevalling van de 2e is toch vaak makkelijker. Komt echt goed hoor! De eerste periode is hectisch en genieten tegelijk en langzamerhand komt het genieten steeds meer op de voorgrond. Heb er geen ervaring mee, maar zo lijkt het me Geweldig joh 2 kereltjes! Wat een rijkdom!
Hoi! Nou ik denk dat we allemaal op een gegeven moment wel last krijgen van een beetje angst. Het is bij mij nu ook begonnen; het kamertje moet ineens af, alles moet ineens klaar liggen, ik zie er als een berg tegenop om er 's nachts weer uit te moeten, hoe ga ik het doen met 2 kindjes, is het kindje wel gezond, gaat het wel goed daar in die baarmoeder...PFF! Je moest eens weten waar ik allemaal over pieker! In mijn omgeving hebben er een aantal miskramen, afgebroken zwangerschappen (zelfs een van een siamese tweeling) en doodgeboren kindjes plaats gevonden, waardoor ik me soms onzeker ga voelen. Wie zegt dat ook dit kindje gezond is. Achteraf had ik bij mijn 1e zwangerschap sneller aan de bel moeten trekken toen ik het niet vertrouwde. Ik heb een gezond zoontje hoor, maar hij heeft de laatste weken klem gelegen onder mijn ribben doordat hij door te weinig vruchtwater niet meer kon draaien. Ik onder de striae van het duwen van hem, ontzettend veel pijn en een kindje met een scheef hoofdje. Na de KS heb ik me maanden erg moe gevoeld en daar zie ik weer als een berg tegenop...Wat ik als ik me nu met 2 kindjes ook zo voel? Maar ik ben er toen ook doorheen gekomen denk ik dan! Als je onze verhalen zo leest zou je je bijna afvragen waarom we nog een kindje wilde... Het is en blijft gewoon iets bijzonders en iets wat niet bij iedereen vanzelfsprekend is. Laten we maar proberen er van te genieten. En soms is er nu eenmaal even een momentje van spanning en angst, het hoort erbij!
He wat naar zeg! Vervelend dat je er nu al last van heb. Geef niks hoor is normaal, zijn de hormonen. Dat vind ik het ergst nou van zwanger zijn die hormonen kan mezelf soms niet meer! Ik krijg er nu ook last van maar dan eigelijk alleen 's nachts. Droom van bevallen (nou eigenlijk alleen van het persen), word panisch wakker en dan opgelucht zijn van poeh is nog niet zo ver Terwijl ik niets liever wil om van mijn vrachtje af te zijn en te zien wat voor wondertje er in mijn buik zit. En of het nou een jongetje of meisje is ben nou zo nieuwsgierig. Terwijl ik normaal gesproken een heel nuchter persoon ben Succes ermee, probeer je erover heen te zetten straks als het geboren is zeggen we vast waar heb ik me nou zo druk overgemaakt.