Topictitel is misschien een beetje raar geformuleerd maar hoop dat jullie het snappen.. Maar wat gaat het ook snel en wat klinkt dan dan weer zo heerlijk cliche maar het is ook zo! Vandaag gaan we het ledikant ophalen omdat ze nu echt bijna niet meer in de wieg past. Bij het idee alleen al springen de tranen in mijn ogen. Weer een 'afsluiter' van iets.. Mijn dochtertje is over 2 weken 6 maanden oud. Vanaf dat moment gaan we pas beginnen met hapjes en ik vind het zo 'lastig' om me daar op voor te bereiden. Weer een nieuwe 'start' van iets nieuws.. Aan de andere kant vindt ik het wel weer heerlijk dat mijn dochtertje heerlijk kan schaterlachen, de hele dag ligt te kletsen en de hele kamer door rolt. Dat je echt een reactie krijgt vind ik geweldig! Elke moeder zal hier wel 'last' van hebben.. En vroeg me af wat jullie een 'moeilijk' moment/fase vonden. Liefs Bloempjuh
Om heel eerlijk te zijn heb ik heel geen moeilijke momenten gehad. Vind het geweldig om te zien hoe hij zich ontwikkeld en steeds iets nieuws kan. Hoe hij steeds meer contact met je maakt en op een gegeven moment ook precies snapt wat je bedoeld.
Tja, ik ervaar het hetzelfde als Kaatje. Ik vond de hulpeloze baby lief maar geniet veel meer van het groter wordende kind. Alle ontwikkelingen vind ik even mooi en heb nooit het idee dat ik ergens afscheid van neem. Misschien over 2 jaar als hij naar de kleuterschool gaat? Vooralsnog nog is elke dag een feestje en elke stap alleen maar leuk!
Bloempjuh, ik herken het wel een beetje hoor. Vaste voeding gaan geven vond ik ook een raar moment. Tot dan toe groeiden ze echt uitsluitend op borstvoeding en ik had bijna het gevoel dat ik ze ging vergiftigen met allerlei andere dingen door vaste voeding te gaan geven. Was vooral bij de oudste, maar die was er met 6 maanden ook nog helemaal niet zo aan toe. De jongste wel, die vond het ook gelijk geweldig, dus toen was het echt een feestje toen hij wat mocht gaan eten. De wieg vervangen voor een ledikantje vond ik idd ook wel even wennen, net als elke keer dat je een nieuwe lading kleertjes in een grotere maat in de kast legt. Dan zwaai je toch een beetje je hele kleine babietje uit, haha. Maar verder vind ik alles eigenlijk gewoon leuk en ben ik vaak supertrots als we weer een stapje verder komen. Ik stond met tranen in mijn ogen bij de eerste stapjes te kijken, maar dat was gewoon omdat ik het zooooo knap vond van ze. Ik denk dat ik straks de eerste dag naar de basisschool voor de oudste wel wel weer even moeilijk vind, maar ik hoop dat ik dan ook weer vooral supertrots op hem ga zijn. Mijn kleine mannetje naar de grote school...
Ik geniet ook van elke tijd die komen gaat, maar wat ik wel heel erg jammer vond is dat ik afscheid moest nemen van de kinderwagenbak! Ik vond het zo heerlijk wandelen met mijn slapende ventje, en iedereen die even een kijkje wou nemen Nu zit hij in de wandelwagen, en dat is ook wel weer leuk want dan kan hij rondkijken, maar toch mis ik die bak-tijd
Het enige moment dat ik denk "oei, ze is echt geen kleine baby meer", dat is als ik de film terug klijk van toen ze net geboren was! Wat een heerlijk klein drolletje was ze toen! Zo'n heerlijk baby-huiltje! Maar als ik dan naar de praktische dingen kijk, wordt het toch wel telkens makkelijker en leuker!!!
t gaat inderdaad krankzinnig snel dat ze borst afwees vond ik het meest moeilijke daarna dat ze niet meer in dr wiegje kon bij ons op de kamer en nu elke avond bij de laatste fles staan we samen naast dr ledikantje en dan zeggen we tegen elkaar jeetje... ze gaat zo hard snik je hebt je er zon tijd op verbereid en t vliegt, soms kan je het amper bijhouden lijkt t wel en dan bang dat ik sommige momenten later vergeet of kwijt ben
Het moeilijkst (maar was ook tegelijkertijd ontzettend trots!) was de dag dat ze ging lopen. 1 dag na haar 1ste verjaardag en mevrouw stond op en liep van de bank naar de stoel (wel 3 meter) en ging ook weer netjes zitten! Ik heb wel heel wat kleine traantjes weggepinkt die dag. En nu nog soms, dan kijk ik haar na als ze weer eens kraaiend van plezier door de gang stapt, en dat ziet er zo schattig uit, en ze lijkt dan zo groot. Voor het lopen ontving ik elk nieuw geleerd iets met enthousiasme en trots, maar met lopen had ik toch wel wat moeite. Het is een dametje met een sterk eigen willetje (net als haar papa en mama) en nu kan ze zelf de wereld ontdekken, zonder dat ze door mama of papa ergens naartoe gedragen wordt.
Mijn ergste mijlpaal nu is dat ik afgelopen dinsdag haar bedbodem naar beneden heb moeten doen. Kon wel janken zo groot was ze ineens. En aan de andere kant geniet ik ook met volle teugen van alles wat ze kan en gaat doen. Sinds een week kan ze zwaaien en doet dat te pas en te onpas. Zo schattig
Ja, ik vind het ook dubbel! Bij ons komt het moment dat ze in haar eigen bedje in haar eigen kamer moet slapen ook steeds dichterbij... nu staat de kinderwagenbak naast ons bed, maar hij wordt angstwekkend snel te klein Ik denk ook dat ik het moment heel moeilijk ga vinden dat ik stop met borstvoeding, hopelijk pas met 6 of 8 mnd. Ik kijk regelmatig naar de filmpjes en foto's van toen ze nog zo'n frummelke was, die geluidjes! En hoe ze dan nog in elkaar gepropt zitten! Dat is zo snel voorbij... en ik stond na de bevalling zo op mijn kop dat ik het voor mijn gevoel niet eens goed heb meegekregen. Snik! Maar ook, veel verwondering en trots over hoe snel en goed ze groeit en ontwikkelt! Geweldig
ik vond elke stap die ze verder kwam geweldig en vond het zo leuk dat ons kleine meisje groot werd. tot haar 1e verjaardag aanbrak en heb staan janken als een baby. ons kleine babytje werd in een klap een dreumes . als ik der babykleertjes zag moest ik huilen. daar in tegen liep ze ineens los 1 dag voor der verjaardag en was het verdriet ook weer over. kon nu gaan genieten van de dreumestijd en het babytijdperk was voorbij. met 13 maanden sliep ze in een dreumsbedje en was ze ook gewoon een dreumes is mijn ogen. toen alicia 13 maanden was bleek ik weer zwanger en ondertussen hebben we dus weer een baby in huis. nou ja baby, hij is ook alweer flink aan het kruipen en zelfstandiger aan het worden. steeds minder heeft hij zijn papa en mama nodig voor de kleinste dingen. nu vindik het totaal niet erg dat ons kleine vendje groot wordt. heb ondertussen door dat het kleine lieve onschuldige babytje ook ng erg lief en schattig is als ze wat groter zijn. je kunt er dan nog meer mee doen, nog meer genieten en ook samen taarten bakken en voetballen is super leuk. alle stapjes die ze maken zijn een dierbare herinnering. elke foto die ik maak is een stukje uit het verleden. mooi om te zien hoe groot ze worden, hun eigen persoontje vormen maar stiekem verlang ik soms terug naar het warme kopje in mijn nek van een babytje dat troost zoekt, het onschuldige 1e lachje en het eindeloos geknoei met eten en drinken en ga zo maar door. nu zijn het dikke knuffels, onschuldige kinder streken en eigenwijs alles zelf willen doen. zo heeft elke leeftijd in de ontwikkeling zijn eigen ding en kijk er erg naar uit wat de toekomst gaat brengen
heb heel veel foto's van alles en ook aantal keren hartje opgenomen tijdens de zwangerschap ect ook veel bv foto's.... die momenten komen niet meer terug maar verder heerlijk genieten van dr streken en avonturenreis
Ik merkte dat soms andere mensen je proberen te 'pushen' om al met bijvoeding te beginnen, maar ik had zoiets van: ik doe het wanneer ik er klaar voor ben. Nou en zo ook bij het overgaan van wieg naar ledikant en van onze kamer naar haar eigen kamer, ik werd al licht allergisch als anderen erover begonnen, ik had heel sterk het gev oel, dat moment dat komt vanzelf en zo is het ook gegaan. Ik wilde ook tot 6 maanden wachten met bijvoeding, maar had gisteren ineens zoiets van: ik wil beginnen met pap geven en thee in een tuitbeker. En zo gezegd zo gedaan, dus wanneer ik er zelf klaar voor was... Dus het lastigste wat ik vind: dat anderen zich ermee 'bemoeien' (incl. mijn vriend..... zucht) Maar dat de tijd snel gaat vind ik ook, ze wordt zo snel groot, ik zie haar groeien met de dag, ik vind alles wat ze nieuw doet geweldig hoor, maar idd, dat kleine babyachtige is zo snel weggegaan
Oh Melis, ja t gaat snel. Leuk en slikken tegelijk vind ik. Ik wilde pas een paar kleertjes die ze niet meer aankan doorgeven aan iemand anders...nou dat kon ik dus echt niet. Ja alleen de 'praktische' kleertjes maar alle dingetjes die ik haar zo leuk vond staan....dat was echt slikken
Het echte stoppen met de bv vind ik nog steeds wat moeilijk als ik erover nadenk. Het is heel erg dubbel. Enerzijds is het echt goed zo (nu bijna 1 week gestopt), Lucas taalt er ook helemaal niet meer naar en vind het prima. Voor mij geeft het iets meer vrijheid omdat hij de fles weigert. Aan de andere kant ga ik het tuttelen aan de borst heel erg missen. Ik moet er niet teveel over nadenken, anders moet ik ook wat traantjes wegpinken. Hopelijk mag ik ooit nog een kindje (of 2?) lekker aan de borst voeden! Verder vind ik het wel heerlijk dat ie wat groter wordt, kan beter zelf spelen, minder kwetsbaar, etc. Maar sentimenteel over het kleine babytje kan ik ook zeker worden hoor!
het moeilijkste vind ik moet nog komen. Krijg het nu al spaans benauwd als ik me realiseer dat de oudste volgend jaar naar de basisschool gaat! AAAHHH Daar heb ik het nu al moeilijk mee en kan ik wel janken!
Wat ik het lastigst vind? Het loslaten... Oh wat heb ik daar een moeite mee! Het gaat steeds beter, maar ik blijf er moeite mee hebben.
Toen Damien 1 werd heb ik op 18 maart om 12 uur snachts (toen het dus 19 maart werd en hij jarig was) echt keihard zitten janken. Ik vond het zó erg dat ik 'm nu nooit meer vast kon houden terwijl ie 0 was! Verder vind ik alle ontwikkelingen heel erg mooi. Een jaar geleden kon ie nog helemaal niks, nu rent ie de hele kamer door! Hij klimt zelfs (in z'n eentje!) de hele trap op! Het gaat echt heel erg snel allemaal.. Gisteren werd ie geboren, vandaag kan ie lopen, en morgen is z'n eerste rijles
Niks vond ik echt lastig wat betreft baby-af zijn oid. Wat ik me steeds meer realiseer, en soms echt best lastig en zwaar vindt, is dat je kleintje een steeds grotere plek in je leven en je hart inneemt. Het is absoluut ondenkbaar, een leven zonder onze dwarse, energieke dreumes. Absoluut een verrijking is het, maar ergens ook een eng zwak punt in je beschermende harnas. Dan denk ik wel eens: wat heerlijk ongecompliceerd was het toch, toen ik nog alleen was, single, geen mama. Niemand om je echt zorgen om te maken. Maar ja... wat deed ik dan hele dagen, en voor wie leefde en zorgde ik dan? Het lijkt nu ineens alsof dat alles nutteloos was. Zucht.
MMmmmmm, moeilijk!!! Eerlijk gezegd geniet ik ook van ieder klein dingetje dat onze dochter leert en tot nu aan toe vind ik het eigenlijk alleen maar leuker worden! Ze kan nu zo heerlijke echt lachen en knuffelen en zwaaien en..... (kan nog wel even doorgaan ) Het loslaten vond (en vind) ik wel lastig; na verlof weer gaan werken en de zorg aan iemand anders overlaten. Eerlijk gezegd ben ik daar nnogsteeds niet helemaal aan gewend. Vandaag zat ze ook voor het eerst in de autostoel ipv de maxi cosi. Ze zat er echt bij als een "dametje" en lekker om zich heen te kijken. Toen dacht ik inderdaad wel even Mijn god, wat gaat het allemaal snel! Voor mijn gevoel reden we gisteren met haar naar huis vanuit het ziekenhuis.... in de maxi cosi!