Da's ook wel mijnn soort humor. Een van mijn ergste "lachen om " moment, kwam door dit stuk van Brigitte Kaandorp (nadelen van het moederschap, die met dat kind op de fiets.) Verder ben ik echt helemaal geen BK fan, vind het vaak een nogal overdreven, hysterisch typje. Maar hier heb ik echt om zitten janken van he lachen, ik kon niet meer tot bedaren komen gewoon. Zelf ook een beetje hysterisch geworden ofzo. Terwijl ik toen helemaal nog geen moeder was. Nu vind ik het nog steeds wel grappig, omdat het zo vreselijk herkenbaar is. Maar de eerste keer dat ik het zag (volgens mij woonde ik toen zelf nog thuis) toen blééf ik er zo wat in. Mijn schoonmoede heeft dat trouwens best vaak. Die kan soms om de meest onbenullige dingen helemaal de slappe lach krijgen. Dan is er echt totaal geen fatsoen woord meer uit te krijgen, dus niemand die snapt waarom ze zo lacht. En elke keer dat ze het uit wil leggen, begint ze weer zo te hinneken dat ze niks meer uit kan brengen. Eén keer hebben we echt serieus gedacht dat ze er in zou blijven. Wij met z'n allen helemaal bezorgd omdat ze nauwelijks adem meer kreeg. En zij vond onze bezorgde gezichten weer zo grappig dat het alleen maar erger werd. Damn, zij kreeg geen lucht meer, maar het waren voor ons ook benauwde ogenblikken even.
Pas had ik nog de slappe lach toen onze kleine meid van 3 maanden ineens met geluid begon te lachen.... En omdat ik dus zo lachte..... keek ze me toch met een blik aan.... nou toen had ik het helemaal niet meer! Toen kon je me echt opvegen.
Stond ik voor de voordeur met de oudste. Ze was toen 11 jaar. Zit de voordeur op de knip. Gedaan door de Husky. Maar de achterdeur helaas ook (had ik gedaan). Er was maar 1 oplossing. De oudste moest door de hondenluik naar binnen. Stond er nog een krukje in de weg. Werd ze ondertussen uitgebreid begroet door 3 enthousiaste honden. En ik.. Ik deed in me broek vh lachen! Maar het was wel gelukt! (Knip is inmiddels aan de onderkant verwijderd en hondenluik ook! Teveel inbraak gevaar.)