Heel schattig hoor.. mijn kleine meid is dol op mij maar soms vraag ik me wel eens af of het nog wel binnen het normale is. Dochterlief hangt erg aan me. Wil het liefst zo dicht mogelijk bij me zijn terwijl ze ook echt niet verlegen is. Ze vind eigenlijk iedereen leuk en lief en vreselijk gezellig om mee te kletsen. Maar haar mama ( ik dus ) is echt haar alles op het moment. Zeker 10x per dag: " mama ik vind je zo lief.. " Van de week zei ze zelfs: " toen ik nog in je buik zat hoopte ik op zo`n moeder als dat jij bent" Ontzettend leuk en lief natuurlijk, maar ze mag van mij ook wel eens boos op me zijn en me een stomme mama vinden. Volgens mij zou dat net wat " normaler" zijn. Als ik boos op haar wordt omdat ze bv vanmiddag vanwege de enorme puinhoop die ze van de woonkamer gemaakt had 5 min voordat de visite kwam terwijl ze mij had zien opruimen al een uur lang ... wordt ze niet boos terug ik krijg tegenspraak.. ze ruimt op en later zie ik dat ze gehuild heeft als ik vraag wat er is zegt ze eerst niets, later beaamd ze dat ze verdrietig was omdat ik boos was. Maar ik was echt niet onnodig boos en ook helemaal niet erg boos. Heb met iets stem-verhef haar dringend verzocht haar zooi op te ruimen en er nog iets achteraan gezegd van dat ze toch wist dat er visite kwam. Dat is het .. meer niet.. Ik moet toch boos op haar kunnen worden af en toe ? Iemand die dit herkend ? Oh ze is 5,5 jaar .. En wel al altijd erg gevoelig meisje. Ik probeer er goed op te letten dat als ik boos ben ( wat niet vaak zo is, want ook niet vaak nodig ) ik heel duidelijk tegen haar ben dat ik haar gedrag niet leuk vind en probeer te voorkomen dat ik haar als persoontje beschuldig ofzo. Ze is daar heel gevoelig voor weet ik ondertussen. Ze is overigens ook erg onder de indruk als de juf bv boos is geweest op een ander kindje in de klas..
Mijn dochter trekt ook veeeeel meer naar mij dan mijn man. Overal en alles is mama, mama?? Komt ook dat ik wat meer thuis ben dan mijn man. Maar ze kan ook boos zijn op mij hoor, als ze iets niet mag of haar zin niet krijgt.. maar als mijn man thuis is en ik ben werken, gaat ze ook met hem knuffelen etc. Als ik thuis ben wilt ze dat niet hahah. Dan is alles mama. Soms leuk, maar ook vaker dat ik denk ga ff naar papa
Ons zoontje heeft het een tijdje ook erg gehad. Papa mocht eigenlijk ook niks doen. Zei 100 x per dag "mama ik hou zo van jou". Nu is het weer voorbij en zijn mama en papa weer gelijk. Het zullen wel fases zijn.
Tuurlijk mag jij af en toe boos zijn om wat ze doet, maar zij mag toch evengoed verdrietig zijn omdat jij boos op haar bent? Ook als ze weet dat je boosheid terecht is, kan het haar wel verdrietig maken Wat niet betekent dat jij niet meer boos mag worden of wat dan ook. Ik herken het heel erg met de jongste. Ik ga er vanuit dat het vanzelf wel een keer over gaat/minder wordt.
Ik herken het deels, dochter hangt altijd al zo aan mij, papa is alleen goed als ik er fysiek niet ben. Ze wordt wél boos op me soms dat herken ik dus niet. Maar ze is wel enorm gekwetst als ik haar aanspreek op iets. Wil me ook altijd blij maken etc. Vind het ook laatig om mee om te gaan soms..
Och wat sneu...! Klinkt als een gevoelig (onzeker?) meisje. Natuurlijk moet je boos kunnen worden of je kind terecht kunnen wijzen. Misschien moet je er eens over praten met haar, op haar niveau. Zeker als ze op zo'n moment 'stiekem verdrietig' is geweest. Dat je haar altijd lief vind en van haar houdt, maar dat je het soms niet fijn/leuk vind als ze iets doet als rommel maken net voor vertrek of de komst van visite. En verder gepast 'boos' worden, wat zij aan kan. Zeker omdat ze daarna direct doet waar je om vraagt. Misschien kan je haar proberen wat los te weken en zelfstandiger te laten worden. Zelf keuzes maken. Niet alles samen doen, maar dingen zelf op laten lossen, enz. Maar misschien doe je dat al hoor.....! En misschien is het gewoon een fase....! Btw, ik heb ook een heel gevoelige (hoogsensitieve) dochter. Is ook erg op mij gericht, dus herken het deels wel.
Goedemorgen ! Dit is precies wat ik i.d. aan het proberen ben maar tot nu toe werpt het nog geen vruchten af. Ik benadruk vooral regelmatig dat het mijn taak als opvoeder van haar is om haar dingen te leren en dat soms gebeurd door haar op dingen te wijzen die ze niet goed gedaan heeft. En dat als ik boos ben ik dat ben om wat ze gedaan heeft niet om wie ze is en dat ik haar dan nog steeds een heel lief meisje vind maar haar gedrag dan gewoon even niet zo leuk... Overigens is ze ook dol op papa hoor, maar wat meer in het " normale" zegmaar.. Soms twijfel ik over bovenstaande aanpak of dat ik haar juist nog wat meer aan het handje moet nemen of ze misschien niet gewoon wat meer bescherming nodig heeft. Verwachten we niet te veel van haar zoiets ? Pff denk dat je als moeder altijd wel blijf twijfelen of je het wel goed doet..