Hier ervaring maar maak me er echt niet druk om. Ze wil zelf heel graag havo blijven doen (zit nu in 3) en wil ook niet blijven zitten. En ze werkt nu wel harder dan begin van het jaar maar ze kan echt wel beter. Mij maakt het niet uit wat ze doet, een jaar langer middelbare school lijkt me niet eens zo slecht, heeft ze nog een jaar langer de tijd wat ze hierna wil doen Zelf heb ik geen vervolgopleiding na mijn gymnasium, en ik heb leuk werk en ben gelukkig. Ik vertrouw erop dat het hoe dan ook wel goed komt
Joh helemaal jouw keuze, of je gaat nu wat doen of je hebt nog een jaar extra ophokplicht. Paar uurtjes leren en je best doen en overgaan v.s. +- 1040 uur aanwezigheidsplicht voor een extra jaar. Hoe minder uur hoe beter lijkt me, maar ieder zn ding. En dan schouders ophalen en weglopen.
zo zat ik er vorig jaar ook bij, zoon is toen met hangen en wurgen overgegaan naar mavo 4. En nu weer hetzelfde voor het eindexamen. Of hij het heeft gehaald is me een raadsel. Hij stond slecht, moest echt goeie voldoendes halen, maar was zo laks met leren. Ik weet het niet of het wat wordt. De enige tip die ik ik heb is: laat het los... En ik heb daar dus zelf ook heeeeeel veeeel moeite mee, maar hij moet zelf ervaren dat hij dus blijft zitten als hij niets doet. Wij hebben nog geprobeerd met gedwongen tutor les, maar dat was echt helemaal niets. Hij haalde er niets uit.
Herkenbaar helaas ik heb hier twee pubers die met de maximale Cito-score van de basisschool kwamen en tweetalig VWO gingen doen. Oudste is al afgezakt naar de havo, de tweede mag blij zijn als hij deze zomer over mag van Nederland vwo 2 naar havo 3. Gewoon uit laksheid. Zo zonde! Ze zijn zo intelligent en dan halen ze er niet uit wat erin zit uit luiheid en desinteresse. Zelf zit ik absoluut niet zo in elkaar en ik snap het niet en kon er heel boos en gefrustreerd van worden. Mijn man is precies zo en baalt er wel van maar herkent zichzelf hierin. Met hem is het uiteindelijk wel goed gekomen. Ik probeer het nu los te laten. Ze willen waarschijnlijk toch niet naar de universiteit dus vwo is niet per se nodig. En als ze dat alsnog willen doen, moet dat dan maar na de havo. Eigen schuld, niet mijn probleem, probeer ik te denken.
Oei aardig kortzichtig dit. Het zijn pubers, geen volwassenen. Als ze zo intelligent zijn komen ze er ook wel op een andere manier (en anders maar niet, ook niets mis mee). Je zegt toch dat het met je man ook goedgekomen is, vertrouw daar dan een beetje op. Ze zijn niet lui en desinteresse is het denk ik niet, eerder andere interesses dan jij waarschijnlijk graag zou zien.
En dat niet alleen. Als het op de basisschool zo makkelijk ging, hebben ze nooit de vaardigheden geleerd om te leren leren. Waarschijnlijk hebben ze geen idee hoe ze het moeten aanpakken, doen ze wat ze op de basisschool deden, terwijl de aanpak niet meer werkt.
Maar het kan natuurlijk best dat ze wel lui zijn. En ongeïnteresseerd. Je weet toch helemaal niet hoe die kinderen zich thuis gedragen…?
Lui? Is iemand echt lui? Vind dat een van de meest negatieve woorden die er zijn om iemand te beschrijven. Vind dit wel een leuk stukje hierover. Veel pubers kunnen er gewoon weinig aan doen, dan helpt het niet om met zulke woorden te gaan gooien. En ongeïnteresseerd, ze hebben vast interesses, in meisjes, voetbal, gamen whatever. Misschien niet de interesses die moeder graag zou zien, maar dat wil niet zeggen dat ze ongeïnteresseerd zijn? Pubers zijn wel veel met zichzelf bezig, dat hoort ook zo. Alleen maar deel van hun ontwikkeling. https://www.oudersvannu.nl/kind/opvoeden/luie-puber/
Dat ook nog eens idd. Was voor mijn dochter ook zeker wennen toen bleek dat alleen overlezen niet meer altijd genoeg bleek. Voor de oudste nog wel, maar die zal daar ook nog wel eens op vast lopen ben ik bang, maar goed, we proberen hem daar nu wel in te begeleiden.
Toen ik bleef zitten in de 3e was ik heel lui. En totaal ongeïnteresseerd. En stront eigenwijs. Inderdaad “gewoon” puber gedrag. Maar dan bestond dat gedrag nog wel. Het lijkt wel alsof dat tegenwoordig niet meer benoemd mag worden. “Daar kun je niks aan doen” geloof ik absoluut niet in. Een half jaar later kon ik ineens wel mijn huiswerk maken, wel studeren voor een toets en wel voldoendes halen. Met precies het zelfde puberbrein. Ik vond school nog steeds totaal oninteressant. Ik had alleen wel de consequentie van mijn gedrag ervaren en wilde dat niet nog eens laten gebeuren.
nou en of ze lui en ongeïnteresseerd in school zijn. Middelste heeft letterlijk gezegd dat het hem niet boeit. En die ellendige telefoons helpen ook al niet erg mee. Uiteraard heeft hij andere interesses. Maar als veertienjarige zul je nu eenmaal ook wat aan school moeten doen. En als volwassene heb ik ook nog andere interesses, maar ik zal ook gewoon mijn werk moeten doen. Dus ja, ik snap ergens wel dat het pubergedrag is, maar dat neemt niet weg dat hij zich zo gedraagt en dat het niet erg helpt. Ik was zelf heel anders, ik ging voor hoge cijfers en ik vond veel vakken ook echt leuk (en sommige vreselijk). Dus ik kan me moeilijk in deze houding verplaatsen.
Ik denk dat je vooral teveel kijkt naar hoe je zelf was. Ieder kind is anders en jouw kinderen zijn gewoon klassieke pubers zoals het gros van de pubers is. Hier niet anders hoor. Mijn oudste dochter ging vorig jaar altijd met 1 schriftje en 1 pen naar school en dat was het. Is blijven zitten en een niveau afgestroomd, voorspelbaar. Hoe het nu gaat? Heel erg goed, het kwartje is gevallen. Staat er goed voor en is helemaal klaar voor het volgende schooljaar om haar Havo examen te doen. Laat het een beetje los, je kinderen zijn geen kloon van jezelf maar een eigen individu. Hoe harder jij roept hoe minder ze gaan doen. Ik zou ook niks meer doen als iemand mij gaat lopen commanderen hoe ik iets moet doen.
Daar ben ik hier ook al vast voor gaan liggen want ze is dan misschien nog maar 6 maar alles komt dr aanwaaien. Dat sommige dingen gewoon echt moeite kost en dat je moet blijven oefenen om iets te leren was iets wat zij niet kende. Dus ik ben toen gaan breien, iets wat ik absoluut niet kon en wat ook vanuit de hele familie (opzettelijk) opgemerkt werd. Maar ik wilde een truitje voor R maken met een kabel er in, echt een startersproject natuurlijk... Dus ze heeft me zien ploeteren, klooien, vechten met een paar lange pennen, hele stukken uithalen etc. Maar na veel gedoe lag er wel een draagbare trui die welgeteld 3x gedragen kon worden toen de groeispurt voorbij kwam, maar dat vertellen we er maar niet bij. Daarna is ze gaan lezen, want ze kende de letters wel maar de woordjes maken was "zo moeilijk". Maar toen was t ineens logischer dat nieuwe dingen soms moeite kost om te leren en dat dat oke is en als je vastloopt kan je altijd om hulp vragen. Ben nu weer voor mn werk aan t leren en dan ziet ze soortgelijke dingen. Ik laat t maar vrij opzichtig zien als ik vastloop of moeite heb met iets.
Maar zo was/ben jij. Je kinderen zijn jou niet, het zijn compleet andere individuen. Ze moeten het toch echt zelf ondervinden en dan leren ze dat wel. En een puber die school wel leuk vindt of boeit? Ik ben ze nog niet tegengekomen in elk geval. Wat mijn ervaring is, is dat pushen averechts werkt en voor véél gedoe kan zorgen tussen ouder en kind. Stimuleren is belangrijk, maar pushen is totaal iets anders en werkt ook gewoon niet. Ga het gesprek met ze aan, ze doen het uiteindelijk voor zichzelf en niet voor jou en dat hoeft ook niet. Misschien zien ze het belang nog niet (niet zo raar met 14), misschien is het toch gewoon te moeilijk en laten ze het zo weten of misschien interesseert het ze nu gewoon niet, daar ga jij dan nu ook weinig aan veranderen ben ik bang. Ja school moet, maar dat gaat ie niet van jou aannemen ben ik bang, zal ie dan toch echt zelf achter moeten komen en misschien gaat ie dan wel tijdelijk een andere kant op, komt vast weer goed. Man ging ook van vwo naar mavo, naar mbo/hbo en wo. Ze zijn 14, ze hebben hun hele leven nog voor zich en kunnen nog alle kanten op. Zouden ze een jaar verspillen, nou en..
En het hoeft niet altijd voor problemen te zorgen he? Ik was daar net name bij mijn oudste ook heel bang voor, maar tot nu toe (3 vwo) doet hij alles met 2 vingers in de neus. Misschien loopt hij later alsnog vast, maar dat zien we dan wel, je hoeft ook geen problemen te zien die er niet zijn als je snapt wat ik bedoel.
Artikel niet gelezen, maar mijn dochter noemt zichzelf lui. Daar heb ik moeite mee, omdat ze dat niet is. Als kind tenminste eerder het tegenovergestelde. Denk dat het nu meer de hormonen ed zijn dat ze zich lastig ergens toe kan zetten en weinig echt leuk vindt ed, maar ik zou het nog steeds niet lui willen noemen… En aangezien ze met minimale inspanning het tot nog toe nog steeds redt, zou je eerder zeggen dat dat behoorlijk slim is. Vervelende is alleen dat ze in paniek raakt als ze iets niet overziet en dan blokkeert ze. Hulp accepteren vindt ze heel lastig/lukt dan niet. Dat hoop ik vooral dat ze de komende jaren leert.
Oh heel herkenbaar! Dat blokkeren heeft mijn dochter ook, dan is ze het overzicht kwijt en raakt ze compleet in paniek en niks lukt dan nog. Ze vraagt ook niet om hulp, maar vaak kan ik het wel herkennen en dan gaan we even samen om de tafel om wat structuur aan te brengen. Is ook lastig. Het is soms best veel tegelijk vind ik hoor en dan alle hormonen erbij. Zo jammer als ze dan zo negatief over zichzelf gaan praten.
Ik hoop dat vooral mijn oudste eraan gewent blijft voorlopig dat ik hem help het overzicht te bewaren. Hij heeft wel een sterke voorkeur voor structuur. Ik geef dan liever de verantwoordelijkheid geleidelijk aan hem. Dan dat de dingen hersteld moeten worden nadat het al een chaos is geworden. Dat lijkt mij een hoop energie kosten. Ik vind hem te gevoelig om het los te laten. Maarja dat is een plan. Dat moet hij ook maar net gaan accepteren.
Hier zijn de kinderen nog wat jonger (gelukkig) maar ik zei zelf vroeger altijd "wat er in zit komt er toch wel uit, zolang jullie (m'n ouders) schoolgeld blijven betalen is er niets aan de hand" Vrij gevaarlijk om te zeggen achteraf. Gelukkig nooit blijven zitten ofzo maar ook nooit geslaagd met alleen maar 9 op m'n rapporten en diploma's