Hoe zijn jullie mannen bij een pijntje of een verkoudheid. Manlief heeft zich woensdag verstapt en het ziet nu echt wel dik nadat hij doorgelopen is. Gisteren al gezegd dat hij beter thuis kon blijven en met zijn been in de lucht moest gaan zitten,maar nee hij ging toch naar zijn werk (wat ik ergens ook waardeer hij meldt zich niet zomaar ziek). Voet gisterenavond weer dik,dus hij heeft echt last en het is ook pijnlijk dus logisch dat je rustig aan doet. Maar hier kan ik niet tegen. Meneer komt uit bed gaat in zijn pyjama op de bank zitten,steekt de kachel aan dat dan nog wel en voor de rest mag ik het uitzoeken. Kom net terug van boodschappen doen en dochterlief loopt met een natte broek aan en meneer zit nog precies hetzelfde op de bank,waar hij al 3 kwartier zijn kuit aan het masseren is. Hier kan ik toch wel slecht tegen. Hij moet van mij echt rustig aan doen,maar dat wil niet zeggen dat Hij helemaal niets hoeft te doen. Misschien onterecht een beetje nijdig hoor, maar ik weet dat ik dat niet zou kunnen en toch wel wat zou doen. Hij mag straks de kranten vouwen dat kan tenminste zittend
Oh dan zou ik ook heel pissig zijn hoor. Dat je geen poot uitsteekt in het huishouden oke, (zijn de meeste vrouwen toch wel gewend ) maar dat je je dochter in een natte broek laat lopen vind ik echt erg. Hij wil wel werken ook al doet het zo'n auwie auwie maar de luier van zijn dochter doen is teveel gevraagd. Dikke doei!
Mijn man is altijd schijndood als die ziek is of pijn heeft. Ik zeg dat ook gewoon tegen hem. Tis goed hoor als ik ziek ben is er ook niemand die mij helpt.
Nou dit dus. Heb 2 weken terug een miskraam gehad. Het moment dat ik het vruchtje verloor had ik contact met hem en vroeg of hij naar huis wilde komen. Had 6 kids om me heen lopen,verloor veel bloed en voelde me echt beroerd en veel last van weeën op dat moment. Maar nee dat ging niet en heb het alleen moeten doen. Heb daarna boodschappen gedaan,eten gehaald enz. Want het kwam niet in hem op om dat te doen. Lekte door onderweg vanwege de hoeveelheid bloedverlies. Misschien dat het daarom steekt. Maar de dag erna heeft hij me wel in de wtatengelegd dat weer wel. Maar dan kan ik ook niet de hele dag op mijn kont zitten.
Pfoe. Mijn man loopt gewoon door (met werk en thuis). Pas als hij echt zijn bed niet meer uit kan is hij ziek en neemt hij zijn rust. Mijn vader is (was, toen ik jonger) precies zo. Maar mijn man neemt ook alles over als ik iets niet kan. Heb laatst 3 weken bijna niks mogen doen door mijn punctie en dan hoef ik ook echt niks te doen. Lijkt me echt vreselijk om zo thuis te komen, dan zou er toch ook echt een flinke ruzie zijn gekomen
Het is echt wel een lieverd hoor.. Hij doet heel veel in huis en het is echt een goedzak. Maar hij ziet dat niet en ik ben iemand die dan maar doorgaat. Praten kan hij niet..heeft hij nooit gekeerd thuis net als je gevoel delen. Maar het heeft wel even pijn gedaan dat hij niet thuis wilde komen.
Haha mn vriend had een tijd terug last van zn nek.. en ik geloof 100% dat hij er heel veel last van had want hij ging zelfs niet naar werk. Maar ondertussen heeft ie 2 dagen zielig op bed/bank gelegen. Dit vind ik dan wel heel heel kwalijk, hoe een goedzak het ook mag zijn. En dit is nog zacht uitgedrukt.
Ik reageer niet vaak op een post van een ander maar dit kan echt niet. Hij ziet het niet? Maar je vraagt het hem letterlijk! Sorry maar dit vind ik echt niet kunnen. Hij kan dan nog zo’n goedzak zijn maar dit zou ik echt niet zo voorbij laten gaan. Wat moet jij je vervelend en eenzaam hebben gevoeld. Heel veel sterkte.
Ik sta ook even perplex. Hij kan wel twee dagen doorwerken, maar op het moment dat het weekend is kan hij ineens niets. Ik zou alle was in huis wassen en bij hem neerleggen om op te vouwen. Kind een natte luier, bij papa op de bank kan ook verschoond worden. Eten? Hij kan naar de keuken komen en anders eet hij maar niet. Daarnaast je tweede verhaal, dat vind ik toch wel erg. Mannen hebben misschien niet in de gaten wat een miskraam in kan houden, maar jemig, een beetje meer behulpzaamheid dan een dag later verwennen is het minste wat hij had kunnen doen.
Mijn man riep altijd als hij verkouden was dat ie "hartstikke dood" ging.. maar dat heb ik hem heel gauw afgeleerd
Ik voel zijn pijn niet, dus als hij het noodzakelijk acht dat hij op de bank ligt en daar blijft - prima! Heb ik echt geen probleem mee. Máár daar staat toch wel tegenover dat als ík iets heb (pijn, ziek), ik óók mijn bed in wil kunnen duidelijk als dat noodzakelijk is - en dat moet hij dus alles van mij overnemen. Als ik met veel pijn of echt ziek gewoon door moest blijven bikkelen, zou ik er wel anders over denken. Als we allebei tegelijk ziek zijn, wisselen we elkaar ook af in bv de zorg voor de kinderen, niet dat een van ons de hele dag in bed ligt en de ander alles moet doen. Vorig jaar lag mijn man weken plat, met flinke pijnstillers - ik heb hem verzorgd etc, maar toen hij (gelukkig onder invloed van iets sterks) zich als en prinsje ging gedragen en ging mopperen dat ik bepaalde dingen niet goed genoeg deed, heb ik dat wel afgekapt en even heeeel duidelijk gemaakt wat ik allemaal voor hem deed...
Vroeger was hij een baby bij mannengriep. Tegenwoordig valt het wel mee. Hij haalt bij verkoudheid wel net even overdreven zijn neus op, hoest iets te overdreven of zegt oeh/aah, kreunt/zucht, als ik langs loop maar meer ook niet. Dat zeg ik heb je al paracetamol eh/of neusspray genomen? Hij zegt dan 9 vd 10 x nee. Dan zeg ik dat hij zich dan niet zo aan moet stellen als hij er zelf niets aan doet en dan is het klaar. Hij gaat de laatste jaren niet meer als een dood vogeltje op de bank in het zicht liggen klagen en zeuren. Misschien weet hij na al die jaren dat ik dat gedrag toch compleet negeer.
Ik kom er vaak pas achter zodra hij bijna weer beter is klaagt nooit, gaat altijd verder en zegt niets iets over het ziek zijn. Of hij moet heel hoge koorts hebben en zich zo ellendig voelen dat hij (al dan niet onder dwang) gaat liggen, maar gelukkig is mijn man géén typische man wanneer het op griep aankomt.
Wat ontzettend rot voor je! Zowel de miskraam als zijn reactie Helaas herken ik het wel. Een paar jaar terug had ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (wist ik toen nog niet) en ik was 's ochtends onze dochter aan het aankleden om naar de opvang te brengen en kreeg ineens zo'n buikpijn dat ik niet meer kon staan. Ik riep mijn man, die op het punt stond om naar zijn werk te gaan. Het eerste uur was zijn reactie enorm boos en geïrriteerd: hij moest naar zijn werk, waarom deed ik zo moeilijk, hij zou te laat komen als hij haar eerst nog moest brengen, etc. En ik maar zeggen: er is echt iets niet goed, we moeten naar het ziekenhuis. Uiteindelijk bracht hij dochter naar de opvang terwijl ik op de bank lag en probeerde niet weg te raken van de pijn omdat ik bang was dat ik dan niet meer wakker zou worden. Pas toen hij terug kwam en mij zag viel het kwartje, belde hij zijn werk af en is daarna niet meer van mijn zijde geweken. Mijn eileider was geknapt, er zat al een halve liter bloed in mijn buik en ik werd met spoed geopereerd. Ik ben heel lang boos geweest om zijn reactie en hij heeft zich ook erg schuldig gevoeld. Uiteindelijk heeft het bij hem te maken met zijn ass kenmerken: bij stress of paniek is zijn eerste reactie kop in het zand en zich richten op het bekende. Zijn werk is belangrijk, hij MOET op tijd komen. Het besef dat acute situaties om een andere reactie vragen komt bij hem wat later. Maar als dat besef er dan eenmaal is, doet hij wel enorm zijn best. Alleen dus wel later dan het moment dat het eigenlijk nodig is. Net als wat jij beschrijft. Bij ons heeft het wel geholpen om dit te bespreken en de situatie van toen als referentie voor de toekomst te gebruiken. Als er nu iets echt acuuts is en ik heb zijn hulp nodig (gelukkig niet meer zo iets heftigs geweest) dan zeg ik: weet je nog van toen, ik heb NU je hulp nodig! Dat werkt een stuk beter.
Als mijn vriend ziek is geef ik hem zijn rust en hoeft hij van mij niks te doen, ik vraag hem of hij iets te eten of te drinken wilt en of hij wil dat ik bij hem ben of hem even met rust laat. Als ik ziek ben pakt hij ook alles uit mijn handen. Soms is er een situatie waarin we beiden niet fit zijn of de ander nodig hebben dan is het een kwestie van wie trekt wat. Maar wij verwachten ook niet van elkaar dat we perfectie leveren of dat de een de dingen regelt volgens de maatstaf van de ander. Basisbehoeften vervullen is voldoende. Als een van ons ziek is dan is het enige wat van belang is, dat we beiden de dag doorkomen een de dingen die moeten gebeuren dan ook gebeuren. (Kids van school halen, uit bed halen of naar bed brengen, eten en drinken verzorgen. Als de kamer dan een keer niet gestofzuigd is of als er even geen was gedraaid is, is dat prima. Ik lees uit jouw verhaal dat jij hem heb gezegd met zijn been omhoog te zitten. Daar heeft hij prima naar geluisterd. Als je vervolgens boos of teleurgesteld bent omdat hij exact heb gedaan wat jij van hem vroeg, dan klopt er iets niet in jouw communicatie naar hem toe. Misschien heeft hij niet doorgehad dat ze was doorgelekt of misschien dacht hij: mijn vrouw vindt het vast fijn als ik even mijn rust pakt en die kleine meid overleeft dat korte moment met een natte broek heus wel. (Ik had overigens mijn kind meegenomen om vriend te ontlasten)