ik weet niet of dit hier wel past, maar ik heb heel lang geleden een miskraam gehad... ik was dertien (ben nu net 20) ik weet dat het er beter niet had kunnen komen, want het was van een man die mij jaren heeft verkr. maar ik was dus zwanger geworden op mijn dertiende,maar die man heeft het toen uit mijn buik geslagen... ik dacht dat ik het achter me had gelaten....maar de laatste tijd begint het steeds meer aan me te knagen... ik weet dat het beter is dat ik niet op mijn dertiende een kind kreeg, en zeker niet van hem,maar ik ben nu gelukkig met mijn nieuwe vriend/man, en hij had al een kindje van dezelfde leeftijd als mijn kindje nou zou zijn.... het is echt stom, maar elke keer als ik naar haar kijk, ben ik weer verdrietig.... en mijn lief en ik willen heel graag samen een kindje,maar het lukt nog niet... misschien dat ik het onbewust tegenhoud ofzo,of kan dat niet? want ik ben namelijk vreselijk bang dat ik weer een kindje zou moeten verliezen, dat zou ik echt niet aan kunnen.... ik weet eigenlijk niet waarom ik dit vertel,ik hoop dat jullie het niet raar vinden... ik vraag me af....zou die pijn ooit weer overgaan?
Ik kan je niet vertellen of die pijn ooit weggaat, de tijd zal het leren ben ik bang. Maar misschien heb je je verdriet in de afgelopen jaren weggestopt en ben je het nu pas echt aan het verwerken. Je stiefdochter en zwangerschapswens hebben dat misschien losgemaakt. En dan is helaas de enige manier om het te verwerken om al je gevoel onder ogen te komen. Dus geef jezelf wat tijd om je verdriet te voelen. Ik had altijd huilkwartiertjes onder de douche en soms in de auto. Klinkt stom maar het hielp mij, als ik 's avonds ging douchen begon ik te huilen en dwong mezelf te stoppen als ik eronder vandaan kwam. Dan komen stukje bij beetje de emoties en tranen los. Misschien zul je het nooit helemaal achter je kunnen laten (ik denk ook niet dat ik dat kan) maar het verdriet word wat minder hard en komt steeds minder vaak omhoog. Heel veel succes meid!
Wat naar zeg, kan me goed voorstellen dat je hier nog mee zit! Of je het zwanger worden wellicht onbewust tegenhoudt is wel een moeilijke vraag. Het zou kunnen, maar het kan net zo goed iets lichamelijks zijn of gewoon stomme pech. Heb je toendertijd wel hulp gehad met het verwerken? Wellicht heb je er iets aan om nu nog een keer (of alsnog) naar een psycholoog te gaan. Die kan je helpen om alles op een rijtje te zetten zodat je kunt beginnen met het verwerken. Vind je zeker niet raar hoor! Het verliezen van een kindje is ingrijpend op welke leeftijd dan ook en als je daar de omstandigheden waarin je verkeerde bij neemt...
dank jullie voor je steun... ik ben blij dat jullie het niet raar vinden...ik was bang uitgescholden te worden ofzo,maar gelukkig begrijpen jullie het een beetje.... en die huilkwartiertjes,tja misschien dat het voor mij zou kunnen werken, want ik heb nu elke keer dat ik zomaar ineens ga huilen, laatst bijv zat ik een reclame te kijken van chocola, helemaal niks mee te maken dus, en begon ineens keihard te huilen voelde me echt stom.... ik heb wel "hulp" gehad om mijn verleden te verwerken, maar eigenlijk niet van het babytje...ik denk dat ik dat "niet belangrijk genoeg" vond ofzo, of juist expres verborg,want heb het er eigenlijk nooit over gehad... een paar maanden terug heb ik eindelijk aangifte gedaan naar die man, en toen vroegen de politieagenten ook aan mij of ik ooit zwanger was geweest, en er ging een vreselijke steek door me heen.... ik begon spontaan in huilen uit te bartsen, ondanks dat ik me zelf had voorgenomen om niet te gaan huilen daar... ikschaamde me rot...die mensen moeten ook wel niet gedacht hebben, wat hebben we nou weer verkeerd gezegd? maar ja uiteidelijk heb ik het met hakken en stoten toch vertelt, maar het doet me zo'n pijn om het uit te spreken...ik denk net dat ik dat zomaar nog een keer kan. nou ja in de rechtbank moet het wss wel, dat gaat nog vreselijk worden, ik zie er vreselijk tegenop....
Vind het heel knap dat je aangifte hebt gedaan! Zo iemand moet echt gestraft worden. Veel liefs, MissQ. P.s.: wanneer is de rechtzaak?
tja das nog een probleem...de politie is een beetje lui... ik heb al maaaaanden geleden aangifte gedaan...maar ze hebben er nog steeds geen werk van gemaakt....en ondertussen gaat het maar steeds door dus ja, wanneer de recthzaak is....geen iddee,over tien jaar misschien?
Goed zeg, dat je alsnog aangifte hebt gedaan! Hoop voor je dat ze nu toch een beetje sneller gaan werken. Waarom dacht je dat we je uit zouden schelden? Is toch vreselijk wat je is overkomen! Denk ook niet dat die agenten je raar vonden dat je moest huilen, het is ook heel emotioneel om zoiets te vertellen.
Ach meisje toch. Waarom zouden we je uitschelden o.i.d Wat jij mee hebt gemaakt is verschrikkelijk. Of de wonden zullen helen is een hele moeilijke vraag. Al is het al lang geleden, je zult dit altijd met je meedragen. Dit zal altijd bij je blijven, en daarom is het belangrijk om het te verwerken en het een plaatsje te geven. Ik spreek uit ervaring. Ik snap je verdriet rond de zwangerschap van toen, en dat het verschrikkelijk moest zijn geweest dat hij het uit je buik heeft geslagen. Maar aan de andere kant, je moet me ook niet verkeerd opvatten. Moet ook even goed nadenken hoe ik dit wil zeggen. Als ik het op mezelf zou betrekken. Ik heb hetzelfde als jou mee gemaakt, maar was niet zwanger, ik was nog wat jonger. Stel ik zou wel zwanger zijn geraakt toenertijd had ik dit erg moeilijk gevonden. Het kindje zal zo nauw betrokken zijn geweest bij de vader en de gebeurtenis. Ik zou dat zelf denk ik niet hebben aangekund. Ik weet natuurlijk niet hoe jij bent en wie jij bent en hoe jij erover denkt. Maar je was toen 13 jaar. Tuurlijk snap ik jou verdriet nu, jou kindje zou nu 6 jaar zijn geweest ongeveer en daar denk je ook altijd wel aan in je achterhoofd. Nu heb je een lieve vriend, jullie willen samen een kindje. hij houdt van je, wat wil je nog meer? Maar je zegt ook dat het nu veel los maakt van wat er is gebeurd. Meisje, dat is ook logisch. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt. De wonden helen niet, maar je moet het wel verwerken voor jezelf, voor je vriend en je kleintje straks. En dat is moeilijk en heel zwaar. ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen. Praat er veel over met je vriend, krop het niet op en blijf er niet mee lopen. Je hebt de eerste stap gezet door aangifte te doen, en dat vind ik heel erg knap van je. Je zegt nu ook te moeten wachten, dat de politie lui is, etc. Dat is weer het vervelendstye. Maar nu moet je ook door met je leven. Blijf echt veel van je afpraten met mensen die je vertrouwd. Heb je aan een paar mensen verteld of altijd geheim gehouden? Sterkte meissie.
ja je hebt gelijk, zoals ik al eerder ook zei: ik weet dat het er beter niet had kunnen komen. want stel je voor dat het er wel had gekomen, dan zat ik nu zelf, en erger nog:dat kindje ook in een vreselijk pakket, want ik weet zeker dat we vanuit de kerk samen hadden moeten gaan trouwen, en dan kon ik helemaal niet meer weg... dus wat dat betreft is het beter dat het niet gekomen is natuurlijk... en dat probeer ik me ook steeds voor ogen te houden. maar daar doet het natuurlijk niet minder pijn om... zeker omdat ik nu op een of andere manier bang ben dat hij me zo beschadigd heeft al die tijd, dat ik geen eens kinderen meer kan krijgen... maar ja ik heb ook al in een ander topic gevraagd of het mogelijk is om een vruchtbaarheidstest te doen ofzo, en waar en hoeveel dat kost enzo, maar heb nog geen antwoord gekregen... maar ja ik moet waarschijnlijk ook gewoon geduld hebben... en ik moet zeggen,mijn vriend is nu weer terug van weggeweest, en we gaan bijna samenwonen,dus als dat eenmaal zo is, heb ik niks meer te vrezen van die man....dus dat is een zorg minder, en ik denk dat als er dan ineens zoveel stress van me afglijd, dat ik dan misschien ineenkeer zwanger ben hahaha!
tja dat weet de kerk natuurlijk niet he... die zien het gewoon als dat we samen "de fout" in zijn gegaan (zoals hun dat zien) en dat we dan onze verantwoordelijkheid moeten nemen en blablabla... maar ja, ik trek me er niet meer zo veel van aan nu, ben nu volwassen en doe het op mijn eigen manier... als de kerk eens wist wat ik nu allemaal uitspook met mijn "mannetje" (we zijn nog niet getrouwt dus ) hahahaha!
Wat een verhaal zeg meis... Vreselijk.. Maar dat je denkt dat mensen je raar vinden of uitschelden is heel normaal... Vrouwen die zoiets hebben meegemaakt geven vaak zichzelft de schuld. Maar het is niet jou schuld... Hij heeft jou wat misdaan... Dus jij hoeft je niet schuldig te voelen. Heb je nu geen last meer van die man? Weet je vriend ervan? Erover praten is juist een goede therapie om het te verwerken. Ik vind het wel stoer dat je hier je verhaal kunt schrijven... Das al een hele stap vooruit in het verwerkingsproces. Het zal waarschijnlijk nog wel een tijd duren voor je het echt een plekje hebt kunnen geven.... Maar meis ik zou zeggen Ga ervoor
nee helaas heb ik nog steeds af en toe last van die man...dus mijn vriend weet het dan natuurlijk ook, want de blauwe plekken zijn niet te verbergen voor hem...(voor niemand trouwens want mijn gezicht is vaak ook helemaal verbouwd ) maar ja gelukkig heb ik sinds mijn vriend terug is gekomen van uhh zakenreis geen last meer van hem gehad... en daarbij, ik ga bijna smaen wonen met mijn vriend wss dus dan komt het wel goed, dan kan die *&%%#! geen ppot meer naar mij uitsteken! zo! wantehhh mijn vriend is nogal overtuigend zeg maar
ja moet mijn mannetje soms echt tegenhouden hoor...want als het aan hem lag was die man er al lang geweest.... maar wil niet dat de verkeerde in de gevangenis komt snap je... maar vind het ook wel lief dat mijn mannetje zo protective is hoor,maar vind het wel zielig voor hem dat hij niks kan doen.... de politie zou wat moeten doen, maar het enige wat die doen is koffie drinken en donuts eten ofzo