Ik heb het nu weer! Ik wil geen kraambezoek en niemand mag aan Mn kind komen. Die hormonen nemen het over. Ik bedoel heb zoveel onzekerheid gehad in de zwangerschap en als ik haar dan eindelijk vast mag houden wil ik haar voor onszelf. Dus denk zeker in jou geval dat dat ook wel normaal is. Je hebt zolang moeten wachten op dit wondertje dus best beschermend mag je zijn hoor. Mijn man had het eerder door dan ik en ik wilde het niet geloven. Helaas moet je het zelf inzien voor je hulp kan accepteren toen ik al ver heen was. Medicatie en heel veel gesprekken gehad. Was heel zwaar. Dus mocht je ooit op het punt komen dat je ergens over twijfelt vraag het dan aan een deskundige. Maar in het begin gaan je gevoelens alle kanten op hoor. Dus niet te snel in de stress schieten. Hopelijk kan je gewoon heerlijk genieten zodra je de kleine in je handen hebt. En gewoon doen waar jij behoefte aan hebt hoor zodra ze er is. Al die mensen die wat van je moeten.
Bij mijn eerste dacht ik dat ik daardoor echt een slechte mama zou zijn. Niets is gelukkig minder waar en ik heb geleerd dat dat roze wolk gedoe echt mij gek maakte. Net alsof je zodra je vanaf de eerste test die gevoelens niet heb je raar ben ofzo. Toen ik in verwachting raakte van mijn 2e accepteerde ik gewoon dat ik ben wie ik ben en mijn gevoelens er gewoon op deze manier er mogen zijn en ik wist dat de band en het houden van toch wel zouden komen. Ik heb geen echt moeilijke zwangerschappen gehad( wel bi en veel aankomen) maar ik zie zwanger zijn echt als middel tot een doel zeg maar. Vind de bolle buik heel leuk hoor en de complimenten en praten erover maar verder hele gesprekken of met een koptelefoon op mijn buik...ehm nee daar ben ik het type vrouw gewoon niet naar. Die band vormt zich natuurlijk wees maar niet ongerust en hij is er sneller dan je denkt Wees lief voor jezelf en gun jezelf de ruimte zonder veroordeling omdat je het "anders" voelt dan maatschappelijk ons word opgedragen in multimedia
Dankje, het is fijn te horen dat het oke is dat emoties alle kanten op kunnen gaan straks en dat dat ook oke is. Ik hoop dat bewust zijn van mijn emoties nu en straks en jullie verhalen in mijn achterhoofd mij gerust gaan stellen als ik t moeilijk vind. Het stelt me nu iig al gerust dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Er wordt in mijn omgeving ook nooit echt over gesproken ofzo
Ik las je berichtje ook even voor aan mijn man. Super fijn berichtje en inderdaad voelt het soms alsof je de hele zwangerschap maar blij moet zijn en er lachend en vol vertrouwen doorheen moet. Ook alle boekjes en dingetjes vertellen me dat ik nu muziekjes moet afspelen, want dat gaan ze onthouden en kalmeert later weer. Voel me dan bijna verplicht aan die dingen mee te moeten doen, terwijl ik inderdaad ook meer een persoon ben die erg nuchter daarin is en daar bovenop ook nog gewoon moeite heeft met de acceptatie en realisatie van dit alles. Fijn te horen dus dat het je niet raar of ondankbaar maakt als je dus niet op een roze wolk zit.
@YasmijnN nee alleen de mooie verhalen hoor je net als in de media en in boeken. Ik merkte omdat ik er zelf open over was en soms ook echt wel mensen had die me absoluut niet snapte en ook niet konden inleven in mijn situatie maar ook mensen die dingen vertelde waarvan je niet wist dat ze ook iets vergelijkbaars hadden meegemaakt. Ik zeg maar zo...iedereen heeft zijn eigen verhaal. En bij twijfel is dit forum zo fijn
Ik durfde er niet eens open over te zijn, knap dat jij dat wel hebt gedaan. Is wel fijn om het uit te spreken en herkenning van iemand in jouw verhaal is dan helemaal fijn. Ja is ook zo, twijfelde of ik topic moest openen en ben zo blij dat ik het heb gedaan.
@YasmijnN gewoon doen hoor! Hier op het forum zijn allemaal vrouwen met leuke en minder leuke ervaringen dus zal er echt zeker wel herkenning zijn. Gewoon open over zijn hoor! Niks is goed of fout ... je gevoelens heb je niet zelf in de hand helaas. Als we er vooruit komen kunnen we elkaar steunen toch? Vind dat vrouwen dat sowieso meer moeten doen ipv alleen maar kritiek leveren want dat kunnen moeders naar moeders ook heel goed. Twijfel nooit aan je kunnen en hoe sterk je bent.
Lieve meid, Ten eerste wat goed van je dat je dit hier uit! Ik herken je gevoel maar inderdaad met een ander verhaal. Ik heb ruim10 jaar geleden een zware operatie in het AVL ondergaan en toen ik daaruit kwam ben ik nooit meer helemaal mezelf geworden. Gelukkig zijn er veel dingen positief verandert maar ik heb het gevoel dat ik zo zwaar op overleef stand heb gestaan dat ik nooit meer zo blij kan zijn als ervoor. Ik heb wel een psycholoog gehad maar het is nooit meer helemaal terug gekomen. Het voelt alsof er een soort laken over mijn emoties heen ligt, ik kan het niet goed verwoorden. Wij hebben er 4,5 jaar over gedaan om zwanger te worden en ik besef nog helemaal niet zo dat het echt zo is, ik laat het ook nog niet dichtbij komen. Mede door bloedverlies erg onzeker dus ik durf nog niet weg te dromen. Ik hoop dat als je dochter gezond geboren is je alles voelt wat je wilt voelen, of dat dat gevoel iedere dag iets sterker wordt. Ik heb heel veel bewondering voor je dat je niet wegrent voor je gedachten en emoties maar dat ze er mogen zijn! Een hele dikke knuffel!
Zo'n zware operatie kan dan ook zeker traumatisch zijn en ik snap je vergelijking met een soort laken dat over je emoties ligt. Bij mij is bijna nog een stuk cement maar hopelijk gaat dat uiteindelijk eraf Gefeliciteerd met je zwangerschap Ik herken je angst zo goed en ook ivm een bloeding. Zelfbescherming is dan ook wel logisch denk ik, heb ik dus ook. Lief van je, ik probeer inderdaad niet mn kop in het zand te steken en dat is voornamelijk met het oog op vooruit komen en 'beter' worden voor de kleine meid.
Niet om negatief te zijn maar mijn kindjes kalmerende nergens mee de eerste weken alleen eten en bij ons zijn. Mss is dit gevoel van het "perfect" moeten doen iets wat voorkomt uit het idee dat dit mss je enigste kans is? Nogmaals wees lief voor jezelf en luister naar je mama hart, jij weet wat er nodig is diep vanbinnen en dat weet je nu en dat zal je straks ook weten. Ik gun je oprecht de laatste weken met veel plezier te doorlopen op jouw/jullie manier
In had het bij mijn laatste zwangerschap ook. Ik was zo bang en zag zo op tegen haar komst. Ik had totaal geen band met haar, en nog steeds voelt het alsof er een ander kind in mijn buik zat heel raar. Terwijl ik echt wel momenten had dat ik naar haar uit keek. Maar meestal voelde ik gewoon heel weinig. Maar zodra zij op mijn buik lag was ik verkocht, de angst was weg. En dan nog had ik bij zowel haar als mijn zoontje in mijn kraamtijd niet meteen die overweldigende moederliefde gevoelens. Ik wilde ze wel beschermen, vond ze leuk en lief maar die echte liefde dat moet hier altijd een beetje groeien. Ik zou vooral in de kraamtijd wel op je hoede blijven. Bespreek je gevoel met je partner. Schakel hulp in zodra je het idee krijgt dat je echt niks voor je kindje voelt zodra het geboren is. Maar voor nu zou ik mij geen zorgen maken.
Ja het zal bij mij denk ik ook moeten groeien, praat er gelukkig veel over met mijn man en hoop dat ook te blijven doen. Kleine was dus ook heel rustig in de buik? Hier dus ook en heb soms het idee dat ik omdat ik zo weinig voel ook niet altijd met haar bezig ben. Soms wel lekker hoor haha alleen ik zou ook wel vanaf nu veel willen voelen en wat geruster het einde ingaan. Ik zal in de kraamperiode proberen open te blijven en mijn kraamhulp op de hoogte stellen van mijn gevoelens en angsten.
Ik heb niet het hele topic gelezen en ook geen vergelijkbare ervaringen maar ik denk dat je wat betreft de baby die naar je hand toe komt wat te grote verwachtingen hebt... dat hebben die van mij nooit gedaan en ook vriendinnen heb ik daar nooit over gehoord. Niets om je zorgen over te maken! Verwacht ook asjeblieft die magische roze wolk niet als ze is geboren want het is voor heel veel vrouwen gewoon enorm zwaar en een aanpassingsproces aan een nieuw leven. Misschien heb je hem wel, ik gun het je van harte, dan valt het alleen maar mee . Ze schijnen namelijk wel te bestaan... die roze wolken .
Haha ja ik hoor ook eigenlijk om me heen alleen maar verhalen over dat de roze wolk na bevalling eigenlijk maar amper voorkomt. Dat het idd vooral heel erg wennen is en vermoeiend. Alleen roze wolk tijdens zwangerschap wordt zo aangedikt in apps en boekjes en daar hoorde ik eigenlijk nooit over dat dat ook niet voor iedereen zo was. Nu weet ik gelukkig dat het oke is om die niet te ervaren.
Ook ik heb ons eerste kindje mogen verwachten via de MMM. Wat ik persoonlijk als een zeer moeilijke tijd heb ervaren. Toen ik dan toch zwanger werd was ik dolgelukkig. Ik heb een voorbeeldige zwangerschap gehad. En ik genoot er ook wel van, maar toch was ik stiekem ook bang. Als het maar allemaal goed zou gaan, als het kindje maar eenmaal geboren was, dan zou ik pas echt kunnen genieten, zo dacht ik constant. Die prachtige roze wolk, dat pure geluk waar iedereen het over heeft. Dat wilde (en verwachte) ik ook. Maarja. Dat was niet zo... Die roze wolk? Die heb ik nooit gezien. In plaats daarvan was het vooral een zwarte wolk. Hormonaal zat ik totaal niet lekker in mijn vel. Maar gewoon dan ook helemaal niet. Ik voelde me afgrijselijk. En die directe alles overheersende liefde voor mijn kindje? Dat oer-moedergevoel? Tsja, daar was geen plek voor want ik voelde me vooral heel bang en heel onzeker. Ik twijfelde overal over, en vond de eerste periode met ons kindje vooral heel zwaar. Ik voelde me ook ontzettend schuldig. Helemaal als mensen maar bleven zeggen dat het "het mooiste gevoel ter wereld is". Ik vond het vooral heel er wennen. Mijn behulp van mijn man heb ik gelukkig op tijd aan de bel getrokken. En met behulp van flink wat gesprekken met de huisarts en de wijkverpleegkundige, en vooral ook tijd, ben ik er weer bovenop gekomen. En als je eerlijk bent, dan zijn er opeens tientallen vrouwen in je nabije omgeving die ook die roze wolk helemaal niet gezien hebben. Nu kan ik zeggen dat ik intens geniet van ons mannetje. En ik uitkijk naar het volgende kindje dat we mogen verwachten. Maar ik heb wel meteen bij mijn eerste gesprek bij de VK aangegeven dat het de vorige keer na de bevalling voor mij geen feestje was. Waarop ze heel nuchter reageerde dat dat als we allemaal eerlijk zijn voor de helft van de vrouwen niet zo is. Nu ben ik er veel bewuster mee bezig. Ik heb ook al een gesprek met mijn huisarts gehad. Waar ik afgesproken heb dat ik voor de bevalling een aantal keer op gesprek kom, en na de bevalling ook. Gewoon voor de zekerheid. En zo nodig doorverwezen wordt. Iedereen moet natuurlijk weten wat hij/zij doet, en waar je je prettig bij voelt. Maar met de statement "slechte gevoelens oprakelen tijdens de zwangerschap is niet goed" ben ik het niet helemaal mee eens. Natuurlijk is stress tijdens de zwangerschap niet goed, maar die slechte gevoelens. Die zijn er meestal toch wel. En ik denk echt dat er NU actie op ondernemen gewoon echt beter is dan achteraf proberen de brokken op te rapen. Voor jezelf en voor je kindje. Mijn huisarts zei tijdens mijn donkere periode; "Als je niet goed voor jezelf kunt zorgen, dan kun je ook niet goed voor een ander zorgen" Toen werd ik er heel boos van. Want ik deed toch mijn best voor mijn kindje, en gaf hem toch het beste zorg die ik te geven had? Maar nu achteraf kan ik wel zeggen dat het zeker wel waar is. Het ging namelijk ten koste van mijzelf. Want als je zelf goed in je vel zit is het leven gewoon zoveel makkelijker en leuker. Dus mijn tip; Vraag NU help, praat er NU over, zorg NU goed voor jezelf. Want die investering in jezelf, die betaald zich dubbel en dwars terug.
Niet alle reacties gelezen maar wat heb jij veel voor je kiezen gekregen zeg! Ik kan me voorstellen dat het dan sowieso moeilijk is om erop te vertrouwen dat alles goed zal gaan. Ik wil je heel veel sterkte en geluk toewensen! Die band die je beschrijft had ik ook niet hoor tijdens mn zwangerschappen. Ik voelde ze wel bewegen enzo maar niet echt naar je hand komen. Die band kwam echt pas na de geboorte.
Bedankt voor het delen van jouw ervaring. Ja begin wel meer in te zien dat nu hulp vragen en er iig over praten wel goed kan zijn. Ookal is dat tijdens de zwangerschap. Ga er iig mee naar de huisarts deze week. Merk inderdaad nu ik er meer over praat dat ik veel te horen krijg dat dames zich daarin herkennen. Ondanks dat je dat niemand gunt is het fijn te weten dat je niet alleen bent en dat het helpt om bijv verhalen hier te lezen van dames die het hebben meegemaakt. Ik ben blij dat je optijd aan de bel getrokken hebt en het goed gekomen is. Ik ben sinds dit topic steeds meer aan het praten met mensen om mij heen over de angsten betreffende de band met de kleine en dat roze wolk idee en dat lucht op. Praten over vroeger zal dan ook zeker gaan helpen