Lieve forum-lezers, Ik wil even mijn verhaal kwijt. Al een paar dagen heb ik het zo ontzettend moeilijk. En vind het soms lastig om over mijn gevoel te praten. Gelukkig heb ik wel een enorme lieve vriend die mij heel goed probeert te begrijpen. Heb daar ook heel veel steun aan. Maar het doet mij goed om mijn verhaal ook hier te kunnen delen, met jullie. Begin van dit jaar, eind januari, is heel plotseling mijn zusje tijdens haar slaap overleden. Zomaar, door een acute hersenbloeding. Ze was 26 jaar. En zat nog in haar zwangerschapsverlof. Ze was namelijk net bevallen van haar tweede kindje. Mijn zusje betekent zoveel voor mij. Ze was niet alleen mijn zus maar ook mijn beste vriendin, mijn maatje. We begrepen elkaar altijd zo goed. En konden alles met elkaar bespreken. We hielden zoveel van elkaar. Nu ze is overleden, mis ik haar enorm. Ik mis haar elke dag. Het gemis wordt steeds erger. Nu natuurlijk het hele fantastische nieuws dat ik zwanger ben! Nu 18 weken! Heb mijn eerste echo uiteraard gehad! En die was helemaal in orde!! Ik ben ontzettend blij met mijn zwangerschap. Het is ook echt een wonder..want ik was namelijk binnen 2 maanden zwanger! Ik denk ook echt dat mijn zusje een bepaalde straling heeft gegeven..want haar wens was namelijk dat ik ook zwanger zou worden. En dat we samen konden genieten van onze kinderen. Het is nu zo dubbel allemaal. Want ik voel me verdrietig en blij tegelijk. En ik heb soms ook de enorme angst dat het fout gaat met de zwangerschap. Ik ben nu 18 weken en ik voel het kindje nog niet. Ik wil het zo graag voelen. Voor een bevestiging. En ik ben echt aan het aftellen voor de 20 weken echo. Afgelopen weekend heb ik weer enorm veel gehuild. En als ik huil kan ik gewoon niet stoppen met huilen. Voel me dan zo verdrietig. Soms ben ik wel eens bang dat mijn kindje dat ook merkt. Dat ik zo verdrietig ben. Vandaag de verloskundige maar even gebeld. Ik word vanmiddag teruggebeld. Vind het fijn om even mijn verhaal op te schrijven. Veel liefs
Wat ik soms ook zo moelijk vind is dat ik mijn zwangerschap niet kan delen met mijn zus. Ik voel me dan soms ook zo eenzaam. Ik weet, ik ben niet alleen, want ik heb een wondertje in mijn buik. Waar ik heel veel van hou. Ik vraag nu ook veel aan mijn moeder. Of zij ook zo misselijk was. Of ze ook zo moe was. En of ze ook zo gevoelig was voor geurtjes. Mijn moeder moet altijd even heel goed nadenken. Want voor haar is het natuurlijk al een tijdje geleden. Ik vind het natuurlijk ontzettend fijn om er met mijn moeder over te praten. Maar het is niet hetzelfde dan dit alles delen met mijn zus.
Lieve meid, Wat dubbel ook allemaal he. Heel veel sterkte met je verwerken van je verdriet. Wat fijn dat je man/vriend je ook zo kan steunen. Gelukkig weet/wist je zus hoeveel je van ze houdt. Daar zou (als ik jou verhaal lees) nooit geen twijfel aan zijn. Hou je daaraan vast. Wat mooi ook dat je nu zelf ook zwanger bent. Ik hoop toch zo dat je toch een beetje kan genieten. En of jou baby kan voelen dat je verdriet heb. Ja ik geloof zelf van wel (bij elke zwanger vrouw hoor. niet alleen jou) maar als het je hoog zit, moet je mag je gewoon erom huilen. Opkroppen is nog veel slechter voor jou en de baby. De hormonen van de zw versterken natuurlijk ook je emotie. Niets aan te doen. Een dikke knuffel en veel sterkte toegewenst.
was jou zusje toen ook geen lid hier??? volgens mij is er toen voor haar een topic geopend om te kunnen condoleren?? ik kan me dat topic nog heel goed herinneren namelijk!! maar meid ik snap zo je verdriet en blijdschap...lijkt me zo super moeilijk als ineens iemand uit je leven gerukt wordt...maar probeer toch zoveel mogelijk van je wondertje te genieten meid, dat zou je zus ook willen
Lieve Loes en Daanquinty, Bedankt voor jullie fijne en lieve reacties Daanquinty, mijn zusje schreef inderdaad veel op dit forum. Een vriendin van haar heeft toen na haar overlijden inderdaad een onderwerp aangemaakt om te condoleren. Was echt heel bijzonder! Heeft mij ook enorm goed gedaan. Het is zo oneerlijk waarom nu net mijn zusje is overleden. Zij betekent zoveel voor mij. We hadden ook zo'n sterke band. We leken ook heel veel opelkaar. Soms als wij gingen stappen of gingen winkelen vroegen mensen wel eens of wij een tweeling waren. Ik probeer te genieten van mijn kindje. Ik heb gelukkig ook dagen dat ik mij goed voel en echt vollop geniet van mijn mooie dikke buik. Maar er zijn ook dagen dat ik angst heb. En dagen dat ik verdrietig ben en enorm boos.
het is heel normaal dat je zo verdrietig bent, het is ook nog zo kort geleden en je zwangerschapshormonen doen er natuurlijk ook geen goed aan. fijn dat je zo goed met je vriend erover kan praten maar heb je er ook wel eens over gedacht om met een professional te gaan praten? zij kijken vaak anders tegen dingen aan en hebben andere tips en adviezen voor je als je je zo verdrietig voelt waar je zelf nu niet op zou komen. voor het verwerkingsproces zou dit denk ik wel heel goed zijn zodat je je straks ook goed kan richten op de bevalling en op de eerste tijd met je kindje die ook heel heftig is. als je hier voor open staat kun je het beste met je huisarts een afspraak maken, kun je je verhaal kwijt en zij weten vaak wel met wie je goed zou kunnen praten. heel veel sterkte meid!
Hoi Tuttie, Bedankt voor je reactie en je advies. Ongeveer 3 weken na het overlijden van mijn zus heb ik 1 x in de 2 weken een gesprek met een psycholoog. Daar ga ik nu nog steeds naar toe. En dat geeft mij inderdaad veel steun. Ik kan met haar over alles praten. Dat doet mij heel goed. Want zij geeft mij inderdaad soms andere inzichten. En zij oordeelt ook niet. Ik mag voelen wat ik voel. Liefs
Hey meid, allereerst heel veel sterkte! Hier merk ook iemand die veel en flink kan huilen, er zit ergens nog een stukje verdriet om mijn overleden opa en verder al die rothormonen. Als ik eenmaal begin te huilen (en dat kan echt zonder ook maar 1 duidelijk aanwijsbare reden) dan blijf ik huilen. Meestal heb ik dan een flinke knuffel van mijn man nodig en even rustig bij elkaar zitten en dan gaat het langzaamaan weer maar het lukt me niet om mezelf te kalmeren. (erg lastig als hij aan het werk is)
Dat ik heb ik ook. Als ik eenmaal huil, kan ik niet stoppen met huilen. Meestal ga ik dan even onder douche..en daarna even naar bed. Vriendlief kom dan even naast me liggen met een arm om mij heen. Dan word ik wel wat rustiger. En val ik al snel in slaap. Want emoties zijn ook zo vermoeiend. Na een hele avond huilen..heb ik nu knallende hoofdpijn. Ik heb voor donderdag een massage ingepland. Even ontstpannen. Nu heb ik sinds gister ook erg last van mijn onderbuik, na het plassen. Dus ik denk dat ik een blaasontsteking morgen heb. Morgen even naar de dokter.
Meis toch, inderdaad wat een dubbel gevoel! Je had al zoveel verdriet wat je nog aan het verwerken was en dat zal door de hormonen nu niet sneller/makkelijker gaan. Probeer wel te genieten van je kindje en je zwangerschap,dat zou je zus ook willen!! Goed van je dat je nog steeds hulp krijgt en het ook aanneemt, blijft dit ook doen zolang als nodig.. Verdriet moet slijten en het duurt heel lang voordat de zere kantjes ervanaf zijn maar gelukkig maakt een mens ondanks dat verdriet ook hele mooie dingen mee, bijv jou zwangerschap! En deze geven je weer de moed om door te gaan en vol te houden. Huil als je dat nodig hebt,lach en geniet van je buikje en het wondertje dat komen gaat en samen kunnen jij,je man en jullie kindje straks de hele wereld aan! Sterkte meis!!
Misschien ook nog een tip haptonomische zwangerschapsbegeleiding. Gaat over echt contact maken en krijgen met je kindje samen met je partner. En wie weet dat het zich dan gaat laten voelen. Verder biedt het ook ontspanningsmomenten voor jou als aanstaande moeder die je door je partner gegeven worden. Is misschien ook fijn om vanuit positiviteit samen te zijn, maar toch ook een beetje hulp daarbij te krijgen. Sterkte!
Tjeetje wat een situatie! Ook voor je partner een lastige situatie... Knap dat jullie je er samen doorheen slaan ! k Heb helaas geen tips, wil je alleen wel heeeeeel veel sterkte wensen en probeer toch van de zwangerschap te genieten!
wat verdrietig... ik kan me het idd nog wel herinneren... Je kindje kan idd wel emoties voelen, althans, de reactie die jouw lichaam erop heeft. Maar maak je daar niet te druk om. Ik heb een paar maand geleden mijn moeder verloren, anders dan je zus natuurlijk maar het verdriet zit wel diep. Ik moet ook regelmatig huilbuien helemaal uithuilen maar dat voelt ook wel weer goed. Zo verwerk ik ook weer de dood van mijn moeder. Denk juist dat het tegenhouden van die emoties erger is dan het gewoon uiten.
Hoi, Ik heb ook zoiets meegemaakt nu 10 jaar geleden. In juli 2001 ontdekte ik dat ik zwanger was van ons derde kindje,we hadden al 2 meisjes.In augustus 2001 werd mijn broer(tje) ziek,ze dachten ziekte van Pfeiffer. Om een heeeeel lang verhaal kort te maken:hij bleek dus acute leukemie te hebben. In januari 2002 is hij overleden.Ik was toen dus ruim 7 mnd zwanger.Op dat moment moest ik dus eigenlijk nog alles voor de nieuwe baby gaan regelen enz enz. Ik heb mezelf dus eigenlijk geen rouwproces gegund. Toen we wisten dat hij ging sterven heb ik een geslachtsbepalende echo laten doen en het bleek een jongen te zijn. Mijn broer heeft nog de naam uitgekozen en de geboortekaartjes uitgezocht.Daar heb en had ik veel steun aan. Maar naar zijn overlijden was ik meteen druk in de weer met alles en sloot me af voor alle verdriet. Echt,ik had een muur om me heen gebouwd.Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het heel goed is dat je jezelf je verdriet 'gunt'want zo verwerk je de hele verschrikkelijke gebeurtenis wel.Alleen bij jou is het heel plotseling gebeurd en ik kon aan het idee 'wennen'dat hij zou sterven(al heeft het gehele ziekteproces plus overlijden maar 3 en een halve maand geduurd).Ik kreeg de klap na 5 jaar ong.En nog steeds worstel ik met onverwerkt verdriet.Het is heel heftig allemaal waar ik niet verder over uit zal weiden. Meid,geef je verdriet een kans.Je zus waakt over je en je kindje. Het is niet niks wat je/jullie hebben meegemaakt en meemaken. Grijp alle soorten therapie aan die je wilt en kan krijgen want dat is zoo belangrijk.Vooral om verder te gaan met je eigen leven. Ik heb dat niet gedaan en heb hier zo'n spijt van omdat ik af en toe helemaal vastloop. Probeer heel goed voor jezelf en je kindje te zorgen,en ondanks alles toch te genieten van je eigen zwangerschap. Want zo zou je zus het immers gewild hebben. Heel veel sterkte en liefs!
Mamakelly, Ontzettend bedankt voor je lieve, open en aangrijpende reactie. Ik lees jou verhaal met tranen in mijn ogen. Ik kan mij nu zo goed voorstellen hoe jij je toen hebt gevoeld. Elke situatie is anders. Maar het verdriet en gemis is zo pijnlijk. En helaas is er geen gebruiksaanwijzing over hoe om te gaan met rouw. Is voor ieder weer anders. Ik vind het wel heel erg fijn voor jullie dat jou broer de naam van jullie kindje heeft uitgekozen en het geboortekaartje. Wat ontzettend mooi. En ook zo mooi dat jullie derde kindje een jongentje is. Ik weet niet of jij enigszins geloof in een geestelijke wereld of reincarnatie. Maar als dat zo is dan heb je daar misschien iets meer steun aan en gehad. Mijn zusje en ik hadden een hele hechte band. Haar wens was dat ik zwanger zou worden. Toen zij nog leefde was ik daar zelf nog niet zo mee bezig..met kinderen. Maar na haar overlijden ben ik toch anders in het leven gaan staan. In begin mei besloot ik met de pil te stoppen. En in juni werd ik zwanger!! Ik probeer ook echt wel te genieten. Vooral omdat ik weet dat mijn zus dat zo graag zou willen. En omdat ik dit uiteraard ook zelf wil. Het is nooit te laat om hulp te vragen. Dus misschien kan het je helpen om het verdriet wat je toen hebt weggestopt nu te uitten. Liefs
Wendy, Saxia, Josel en Napoleon, Jullie ook allemaal bedankt voor de lieve reacties en tips. Napoleon, gecondoleerd met je moeder. Wat erg voor je. En wat goed dat jij ook je verdriet kan uiten. Ik heb een goed gesprek gehad met mijn verloskundige. En die heeft gezegd dat huilen juist veel beter is dan het inhouden en vermijden. Dan juist creeer ik een bepaalde stress die niet goed is voor het kindje. Dus dat heeft mij wel wat rust gegeven. Dat ik niet bang hoef te zijn mijn kindje iets aan te doen met mijn verdriet. Gister dacht ik echt dat ik een blaasontsteking had. Maar de verloskundige zij dat emoties ook bandenspanning kan veroorzaken. Ik heb vannacht heel goed geslapen. En heb ook even lekker het bad vol laten lopen en heerlijk ontspannen. Dit heeft gelukkig geholpen.