Klinkt raar ookalweer ik nog maar 21 weken zwanger ik zie er nu al tegen op om na de bevalling bezoek te krijgen. Ik weet dat er een kans is om na de bevalling mijn meisje geopteerd te worden dus het kan anders lopen dan dat ik nu in mijn hoofd heb. Hier uitleg ik heb al een poos ruzie met mijn zwager schoonzus. Vooral mijn zwager hij heeft zoveel dingen gezegd dat ik nu zoiets heb van ik hoef hem niet meer te zien. Maar goed het blijft de broer van mijn man. Ik wil mijn man ook niet zijn broer ontnemen maar de gedachten dat hij na de bevalling op bezoek komt om ons meisje te zien vind ik verschikkelijk nu kan ik het huis uit als hij langs komt maar dan ga ik toch echt mijn meisje niet alleen laten bij mijn zwager en schoonzus. Ik heb dus net tegen mijn man gezegd dat ze mogen komen kijken maar dat ik niet wil dat ze haar vasthouden en aan gaan raken want het is toch niet gemeend. Mijn man is het hier dus niet mee eens maar ik kan het gewoon niet. De gedachten een beelden in me hoofd als ik mijn zwager en schoonzus zie met me meisje in hun armen kan ik gewoon niet aan zien en maken me nu al gek. Hoe zouden jullie dit oplossen? Ik vind dat ik nog schappelijk ben om te zeggen dat ze langs mogen komen. Ik kan al bij a niet van mijn zwangerschap genieten wat ook gedeeltelijk door hun komt. Zal graag tips willen hoe ik dit het beste kan doen en hoe ik er voor kan zorgen dat ze me meisje niet vast kunnen houden want ik wil het gewoon echt niet hebben. Het klinkt mischien erg raar verhaal maar geloof me ik heb er genoeg reden voor om ze boos te zijn me zwager heeft mij zoveel pijn gedaan door opmerkingen te plaatsen over mij maar ook dingen over mijn zoon waarvan ik heb als je aan me zoon komt dan kom je aan mij .
Eerlijk? Maak je niet zo druk, zeker omdat het nu je zwangerschap verpest. Maar kom op, als je je zo boos op ze bent dat ze jullie kleintje niet vast mogen houden, laat ze dan niet langs komen in je kraamweek. Wacht tot de kleine een paar weekjes ouder is en laat dan jouw man de kleine mee nemen naar zijn broer.
Ik heb mijn kleine de eerste 3 weken niet uit handen gegeven. Ook niet aan directe familie. Iedereen heeft dat zonder klagen geaccepteerd (ze weten dat klagen toch geen zin heeft). Ik vind het vreemd dat mensen verwachten dat een "nieuwe moeder" haar kind zomaar aan Jan en Alleman geeft. Kinderen horen bij hun moeder en als dat even niet kan bij hun vader. De rest heeft zich daar maar bij neer te leggen.
Kinderen horen bij hun moeder en anders hun vader, dat is jouw mening en gevoel. Het is niet iets wat vast staat of bij iedereen zo voelt. Ik wilde absoluut niet dat ze van hand tot hand gingen maar goede vrienden en familie mochten ze hier gewoon vasthouden hoor.
Wij hebben de eerste week geen bezoek gehad, behalve directe familie (ouders, broers en zus). Daarna ook maximaal 3x per week iemand op bezoek en niet uit handen gegeven. Ook door de lastige bevalling was hij snel van slag. Mijn ervaring is dat mensen dit goed begrijpen en het niet erg vinden.
Ik heb de klein gewoon niet afgegeven ook apart jet aan familie. Bij deze doet ik het anders. Ik doe met 6 weken een kraamfeest baby in de draaigdoek er klaar niemand die vasthoud of aangeraakt
In de kraamweek gaat om je kind en om jou! Als jij je met bepaalde mensen niet prettig voelt, dan komen die gewoon je huis niet in! En als je niet wilt dat anderen je kind vasthouden: gewoon zelf vasthouden, en als je het zat bent, je afzonderen en zeggen dat je alleen zonder publiek wilt aanleggen.
Probeer je er nu niet te druk om te maken... Maar wat al gezegd is; het is jouw kindje en als jij niet wil dat anderen haar vasthouden dan hou je haar lekker zelf bij je. Dat doe ik ook, je laat ze even kijken als je met haar binnenkomt, en gaat dan lekker ergens zitten met de kleine op je arm of in een draagdoek. En als je ze zat bent zeg je dat het tijd is voor haar voeding en trek je je terug op de slaapkamer. Hier heeft bij ons nog niemand moeilijk over gedaan. Probeer hier wel het je vriend afspraken over te maken en op een lijn te zitten.
Mijn man denkt er anders over en wilt dus dat me meisje gewoon mag vast gehouden worden vandaag weer ruzie over gehad. Er valt niet op een normale manier over te praten met hem. Ik wil mijn man niks ontnemen maar ik wil ze gewoon niet mijn meisje vast laten houden. Ze mogen ook gewoon komen op bezoek en alles maar kijken vind ik al schappelijk vanwegen de situatie maar krijg mijn man gewoon niet zo ver. Hij is nu aan het dreigen met scheiden als ik me meisje niet aan hun geef om vast te houden. Ik houd dus nu maar even me mond. En als moment daar is ben ik van plan om gewoon door te zetten en me meisje als nog niet af te geven om vast te houden ik heb de bevalling gedaan ik draag haar 9 maanden bij me ik moet het doen dus vind ik dat ik net ff iets meer te zeggen heb over bezoek en vast houden. Ik ben blij om te lezen dat andere meiden dit dus ook niet makkelijk kunnen en ook liever niet zomaar hun kindje uit handen geven.
Mijn mening? Hou d'r lekker bij je, misschien een idee om d'r als er bezoek is in een draagdoek of -zak bij je te dragen? En als je man het daar niet mee eens is en zegt dan van je te willen scheiden, dan rot hij maar lekker op. Ik snap dat dat makkelijk praten is, maar come on, veel kinderachtiger dan 'dan wil ik scheiden!' wordt het niet...
Goh, wat hebben mensen hier het huwelijk toch hoog in het vaandel... Je belooft elkaar toch trouw in voor- en tegenspoed? Als mijn man elke keer was weggelopen als ik in mijn frustratie zei dat ik wilde scheiden, dan waren we misschien al 10 keer gescheiden Problemen in het huwelijk zijn er om uitgepraat te worden. Je kiest niet voor niks ervoor om met elkaar te trouwen, toch? Samenleven is niet altijd makkelijk en soms zal je elkaar echt wel even in de haren vliegen, maar om dan gelijk te gaan scheiden?? Ik zou het even laten rusten. Je hebt gelukkig nog even voor het zo ver is, en zo te horen is het nu gewoon veel te ver op de spits gedreven. Allebei even afkoelen en er pas weer over beginnen als je allebei rustig bent en voor elkaars mening openstaat...
Hoeveel respect heb je voor je huwelijk als je al 10x hebt gezegd te willen scheiden? Ik kan daar met m'n hoofd niet bij.
10 keer was ook een beetje overdreven, maar ik vind het gewoon onzin om direct maar te zeggen 'wegwezen bij die man!' als hij één keer (waarschijnlijk 'in the heat of the moment') heeft gezegd dat hij wil scheiden. Volgens mij komt dat in elk huwelijk wel eens voor. In elk geval in onze tempramentvolle familie wel. Maar juist degene die dat wel eens heben hebben gezegd (waarvan ik weet, tenminste) zijn nog wél bij elkaar.
Ik vind het belachelijk dat hij met scheiden dreigt. Jeetje, omdat hij niets anders kan aanvoeren als argument om jou zover te krijgen hen de baby te laten vast houden..
Ik denk dat er wel meer speelt hoor, als je om iets wat nog zo ver weg is en eigenlijk zoiets kleins roept dat je wil scheiden. Maar waar het om ging: je zwager mag dus op bezoek komen alleen de kleine noet vasthouden. Ik zou ze dus juíst in de kraamweek langs laten komen,omdat je dan naar mijn idee als bezoek helemaaaal kort blijft. Kans om vast te houden is dan een stuk kleiner. Aan de andere kant: soms moet je de verstandigste zijn, óók in een ruzie. Dus is het je de ruzie met je man ook nog eens waard, om hier aan vast te houden? Het is immers ook zijn kind. Aangezien het nog zoooooo ver weg is: laat het losssssss. Zie tegen die tijd hoe het loopt. Komt vast goed.
Wie herkent het niet, ruzie met familie, vrienden, partner of buren maar gelukkig kunnen velen het ook bijleggen. Het kost veel energie en wat het oplevert is alleen maar negatieve energie thuis of in de relatie. Je maakt je boos om het verleden, nu en op wat nog komen zal. Zo zonde van je kostbare tijd en leven! Familie daar word je mee geboren en doe je niet zo gauw weg. Er zijn er genoeg die elkaar jaren of zelfs tientallen jaren niet zien maar waarom zou het nodig zijn als problemen misschien opgelost kunnen worden. Het geeft zoveel verdriet mee want vergeten doe je toch niet. De tijd samen in een relatie of huwelijk geeft herinneringen en het zou toch niet fijn zijn als je verleden onnodig vol verdriet en ruzie zit. Bovendien maakt je baby het ook allemaal mee nu nog in je buik maar straks in huis. En wat los je er mee op? Eigenlijk niks hooguit dat je partner voor de goede vrede meegaat in jouw beslissing en moet gaan kiezen. Onrechtvaardig lijkt mij. Mensen moet zelf ook keuzes kunnen maken. Nu lijkt dit voor jou de enige juiste weg maar dat hoeft voor hem niet zo te zijn. Als zijn broer werkelijk niet de moeite waard is dan komt hij er echt wel met de tijd achter. Maar het zet alleen maar een muurtje in jullie relatie als jij die keuze gaat maken voor hem. Een zwager woont niet bij jullie thuis. Komt niet elke dag aanschuifen aan tafel. Het is zijn broer wat het verleden ook is. Straks ook de oom van jullie baby. Laat ze gewoon op bezoek komen. Wie weet wil hij de baby niet eens vasthouden en anders hoeft dat toch ook geen probleem te zijn. Het is maar even, heel even. Jullie maken er nu langer ruzie over dan dat hij op bezoek zal zijn. En wat is nu erger? Geniet van elkaar en de baby.