Hier is de seks trouwens ook echt wel veranderd na de geboorte van de 1e. Mijn man zegt dat hij geen verschil merkt (maar ik weet 1000% zeker dat hij dit zegt omdat hij me niet wil kwetsen) want ik voel wel degelijk verschil. Ik voel minder dan eerst. Logisch ook, ik gebruik menstruatiecups en je hebt niet voor niks cups voor vóór de bevalling en na de bevalling haha. Maar dat werkt dus ook nog niet mee voor zijn orgasme.
Ik zei vanmorgen nog tegen mijn man, op deze plastische manier maakt het voor mij niet meer uit of ik nou voor jou met mijn benen wijd ga liggen, of in een ziekenhuisstoel voor een dokter de romantiek is er toch al wel vanaf. De reden waarom ik denk ik zo gefixeerd ben op de kwaliteit van de seks, is omdat dat een van de weinige verschillen is die ik zie als ik nu vergelijk met toen ik zwanger werd van onze zoon. Ik zoek daarin de verklaring waarom het nu niet wil lukken. Want verder lijken (op leeftijd na) alle andere omstandigheden hetzelfde als 4 jaar geleden. Vanaf de eerste ronde ligt er bij ons druk op (vanwege de sowieso al aanwezige performance problemen van mijn man), met daardoor voor ons beide matige opwinding, terwijl ik in 2018 onbewust zwanger ben geraakt tijdens een gepassioneerde sessie op onze huwelijksreis.
Hoe langer de weg is, hoe harder de teleurstellingen binnen komen. Je verliest hoop, want het duurt immers al zo lang… dan doe je zo je best elke kans te benutten en dan zie je het weer door je vingers glippen. Snap je frustratie en teleurstelling heel goed. Het is echt een hele zware weg als het niet vanzelf wil gaan en/of lang duurt. En je mag je ook zo voelen! ‘Gelukkig’ zitten hier op het forum, zeker in een topic als dit, mensen die dit begrijpen. Ik hoop dat ondanks het een verloren ronde lijkt, dit een verrassend eind mag hebben !
Lief dat je het vraagt. Ik heb me er bij neergelegd, kost me teveel energie en in te blijven hangen en verander er niets aan! (Dit heeft wel even geduurd haha) . Volgende week weer afspraak in het ziekenhuis, dus weer door naar volgende ronde .
Dankje, ik voel mij goed qua: ik ben niet misselijk. Maar ik wacht tot 10 weken met de echo en dat maakt mij wel onzeker. Ik wil dit niet weer meemaken dus geeft veel spanning. Ik wacht zo lang met de echo omdat ik niet met 7 weken een positieve wil en dan met 10 een negatieve. Ik denk mijzelf op deze manier wat in)
Goed! Mooi kloppend hartje en gemeten op 6+5, (was volgens mijn idee 6+6), dus helemaal prima. Ben wel gelijk doorverwezen naar het academisch ziekenhuis hier in de buurt voor de NIPT, omdat ik nu in de Trident 1 studie val, dus zal me met 10 weken me daar moeten melden... Was toen ook daar voor de vlokkentest om de uitslag van de NIPT te bevestigen, dus krijg meteen weer de zenuwen. Was er eigenlijk vanuit gegaan dat dit nu weer 'gewoon' een kwestie was van een buisje bloed prikken, maar blijkbaar willen ze me ook zien en een echo doen... De trisomie was vorige keer 'nieuw ontstaan', dus zou nu geen verhoogde kans moeten hebben op herhaling...
Onze 1e kwam ook vlot. Maar de 2e heeft ook bijna 2 jaar op zich laten wachten. Geen verklaring echt gevonden ervoor. T seksleven is iig wel gesneuveld in die tijd. En bij de 3e. Niets zo romantisch als je vrouw zich vruchtbaar zien spuiten en dan nog erop MOETEN.... pfff. zelfinseminatie haalde iig die druk eraf op de momenten dat t echt niet lukte.
Gefeliciteerd ❤️ mag ik vragen wat de Trident 1 studie is? Snap dat het schrikken is, wel fijn dat ze je uitgebreid willen zien. Dan heb je toch een dubbele check
Lieverds? Willen jullie duimen? Ik weet het ik mocht echt nog niet.. maar mn eisprong was te vroeg dus wel seks gehad in de vruchtbare periode.. Ik voel me zoooo gek! Sinds maandag nemen er klachten toe.. en ik ben bekend met pms. Maar dit voelt anders. Ik voel me onderin mn buik vol, weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven. Eergister was er duidelijk iets gaande gezien de krampen en steken, ik dacht echt dat ik ongesteld ging worden. Borsten zijn gevoelig. M'n humeur gaat alle kanten op. Hele dagen maagzuur.. terwijl ik niks geks eet of drink.. Zaterdag is mn NOD. Ik ben nu 10 DPO. Ik ga echt niet voor zaterdag testen. Ik ben vrij angstig en wil mezelf echt behoeden voor als het misgaat. De teleurstelling zou zo groot zijn. Tegelijkertijd voel ik me echt zwanger ofzo en vertrouw ik het wel. Maarja.. iets met geen vertrouwen hebben in m'n lijf dus ik wil hier ff tot die tijd spuien
Wat spannend! Moet je dan gelijk t ziekenhuis ook bellen als t wel raak is? Omdat je nog in hersteltijd zit?
Meh. Weinig binding met de zwangerschap helaas, nog te diep in de rouw zie zo op tegen de bevalling ook... omdat mijn vader die kleine nooit zal ontmoeten. Pijn overheerst.
Ja, moet sowieso ook na m'n hersteltijd. Het belangrijkste is dat het niet innesteld in de restniche, want kwetsbaar. Dus in alle scenarios krijg ik met 6 wkn een echo. Operatie is gelukkig 4 mnd geleden al, de meest cruciale tijd is wel voorbij. En normaal wachten we tot na de eisprong met seks. Maar iets met niet in kunnen houden
Ach lieverd.. hele hele dikke knuffel ❤️ ik geloof dat ook al is ie niet fysiek hier, hij toch met jullie meekijkt en zo je kleine toch zal zien. Ook is fysiek zichtbaar natuurlijk veel fijner. Wees niet te hard voor jezelf ❤️ en als je wil spuien mag altijd hè
Ja en tot overmaat van ramp is zoon dol op de film riverdance... want daarin overlijdt opa ook ineens. Dus hij voelt zich er verbonden mee. Ik jank de hele film mee... god wat doet het een pijn. Wat ik mis het om even te nestelen in mijn vaders armen.