Hallo dames, Moet toch even mn verhaal kwijt en merk dat het lastig is het er echt over te hebben met mn omgeving... Zit nog steeds in het stadium van afwachten. Afgelopen zaterdag echo gehad ivm bloedverlies (had daarvoor al tot een week roze verlies, sinds vrijdag helderrood maar nog in lichte mate). Ik zou zondag 7 weken zwanger zijn, volgens de metingen stond het rond de 6 weken. Het bloeden was toen wel fors en met drie grote klonters. Echter, het hartje klopte nog dus er was nog niks beslist. Maandag nog steeds bloedverlies, dus na telefonisch overleg weer echo gehad. Helaas, het hartje was toch gestopt met kloppen. In overleg ervoor gekozen het toch thuis af te wachten en telefonisch overleg gepland voor a.s. maandag. Voor mijn gevoel zou een ingreep nog meer indruk op me kunnen maken en nu maak ik wel bewuster het afscheid mee. Ik hoop dan ook dat het allemaal verder vanzelf mag gaan... Sinds die maandagmiddag kreeg ik ook meer krampen en bloedverlies en het bouwt zich nog steeds op, maar zet nog niet door. Vind het zien van al dat bloedverlies en gedoe toch soms erg schrikken. Ben wel creatief geworden in het mezelf beschermen ervan zodat ik niet alles onder heb zitten zeg maar. Dan maar zo, maar als ik ook nog steeds alles op zou moeten ruimen zou ik veel rotter vinden. Heb de afgelopen twee nachten ook op de bank geslapen. Voel me er niet lekker bij mocht er iets mis gaan in bed, waar er iemand naast me ligt en wat normaal een mooie plek moet zijn... Sta er nog steeds achter om het te doen zoals ik nu toe, maar merk aan mezelf en mn omgeving dat het erg pittig is. Mensen vinden het een naar idee dat het zo uit zichzelf moet gaan, ook al begrijpen ze mijn keuze denk ik wel. Vind het gewoon lastig wat ik nu nog kan verwachten. De krampen komen en gaan nog met vrij lange tussenpozen. En het vloeien blijft bijna continu en met vlagen ook echt eruit lopen (ja fijne details...), incl van alles. Maar nog niet waar ik dus eigenlijk op moet wachten, ook al weet ik niet echt wat dat gaat zijn. Denk dat ik het vanzelf wel moet merken als echt het vruchtje zelf eruit komt? Heb het geluk dat ik niet hoef te werken dus rustig aan kan blijven doen. Ook wel fijn, want met vlagen merk je wel dat je moe en licht in het hoofd bent. Maar zolang ik blijf eten / drinken en rustig aan doe is dit nog wel goed te doen... Allerlei praktische dingen al gedaan om het mezelf wat gemakkelijker te maken. Rondgebeld bv naar tandarts en zo om aantekening zwanger weg te laten halen. Weer afspraak huidbehandeling gemaakt over twee weken; moest ik stoppen vanwege zwangerschap, nu toch maar weer voorlopig opstarten. Uitschrijven voor mailinglijsten, gegevens hier aangepast, spulletjes weggelegd hier in huis. Het heeft me allemaal wel geholpen, zo hoef ik niet meer zo bang te zijn er overal aan herinnerd te worden. Gelukkig is mn omgeving wel heel lief en leven ze mee, maar respecteren ook dat ik ruimte nodig heb. En kan wel met mijn partner praten, ook al heeft hij het er heel moeilijk mee vooral om aan de zijlijn te staan en af te wachten nu. Hebben het ook wel gehad over hoe nu verder; misschien heel vroeg, maar vind dat je nooit open genoeg kan zijn. Zeker nu niet... En wil ook eerst een gesprek weer met de vk tijdens de controle, toch horen of er dingen zijn die het risico van een mk groter gemaakt kunnen hebben. Want alles wat ik uit kan sluiten voor een volgende keer... Maar zijn lastige besluiten en soms ook persoonlijke dilemma's... En zie er best tegenop om het hele stuk weer opnieuw in te gaan; vruchtbare dagen zoeken, seks hebben (ja is ook hartstikke leuk maar niet altijd even gemakkelijk...) en weer afwachten. Kortom, allemaal dubbel en geeft best drukte in mn hoofd en veel emoties. Hoop echt dat alles gauw doorzet, dan kun je op een bepaalde manier toch verder... Het doet me wel even goed mn verhaal hier kwijt te kunnen, ook al weet ik niet precies wat ik er verder mee wil Maar gewoon, ervaringen, tips, enz zijn altijd meegenomen! x
Hey meid, allereerst; sterkte met jullie verlies. Ik heb in het begin van 2014 een miskraam gehad, kwam erachter met de echo dat het met 5 weken al gestopt was. Zelf heb ik gekozen voor cytotec omdat ik dit een mooie tussen oplossing vond. Het wachten werkte hier niet (kwam niks op gang) en een curettage durfde ik niet ivm de narcose. Met cytotec is het opgewekt en ik vond dat wel erg prettig omdat ik zo toch afscheid kon nemen. Ik merkte heel duidelijk dat het voorbij was toen ik geen pijn meer had en het bloed verlies binnen een halve dag voorbij was. Ik moet eerlijk zeggen dat wij beide vrij snel vrede hadden met wat er is gebeurd. Het was nou eenmaal zo en je houd het toch niet tegen. Het had zo moeten zijn, sommige kindjes zijn helaas niet gekregen om na 9 maanden geboren te worden. Niet iedereen zal er zo over kunnen denken maar mij hielp het enorm. Ik heb me druk gemaakt of het door mij kwam, of ik te dik was, verkeerd had gegeten... eerlijk; het is gewoon botte pech. Het overkomt je of het overkomt je niet en meer of minder is het niet. Je kan er niks aan doen, de helft van de zwangerschappen gaat gewoon verkeerd. Dat is denk ik ook echt iets waar je je bij neer moet leggen. Jij kon er niks aan doen, je lichaam kon er niks aan doen. Al ben je nog zo gezond, als het gebeurd dan gebeurd het! Ga jezelf niks verwijten want dat heeft echt geen nut. Je kan met je vk er een gesprek over hebben maar die gaat je echt hetzelfde vertellen (believe me, ik heb ook dat gesprek gehad).. Wij zijn de eerste maand na de miskraam samen weg geweest om het te laten bezinken. Gedronken, gegeten, gedoken. .. alles wat niet mocht tijdens de zwangerschap en ook gehuild dat ik dat eigenlijk liever niet had kunnen eten.. Helaas. Daarna hebbend wij in eerste instantie gewoon seks gehad zonder alles in te gaten te houden, mijn man heeft dit stiekem wel gedaan (wist ik niet). Na de miskraam was ik na een paar maanden weer zwanger, niks speciaals voor gedaan... en deze keer is alles nog steeds oké.. het verschil met de vorige keer: toen wilde ik alles goed doen en daardoor veel stress gehad. Ik ging op ten duur foto's van mijn eten naar mijn man sturen om te vragen of het goed was... nu hou ik het juist minder in de gaten. Ik eet ijs en ik eet lekker wat ik wil zonder meteen op te zoeken of het wel of niet mag... het scheelt me zoveel stress en ik denk dat dat goed is. Ik zie de miskraam dan ook als een wijze les die ik helaas heb moeten leren niet teveel stressen en genieten, dan komt alles zoals het komt. Nogmaals: heel veel sterkte!!!!
Dank je wel! En bedankt ook voor je verhaal... Sowieso van harte proficiat met je zwangerschap, wat fijn dat het tot nu toe goed is gegaan Ik begrijp jouw keuze van de cytotec ook heel goed, dit zou ook mijn keuze geweest zijn anders. Alleen bij mij was het bloeden ondanks een kloppend hartje ook al begonnen... Dus dan is het in feite al in gang gezet... De vk zei dan ook dat het lichaam toch vaak aanvoelt dat je het 'weet' en alles dan ook nog wel eens in een stroomversnelling gaat. Nu merk ik dus wel dat het ook allemaal steeds erger word, maar vind het gewoon eng soms hoe ver dit nog gaat. En ik weet dat ik altijd aan de bel mag trekken als ik het toch zo niet zie zitten. Maar ik hoop gewoon gezien de versnelling die er toch soms in zit, dat het gauw mag gebeuren en voorbij zijn... Nou mezelf verwijt ik misschien niet zo gauw wat en ik besef me ook wel dat dit zo vaak gebeurt en dat je er niks aan kunt doen. Dit heeft de vk mij ook echt meegegeven maandag na de echo. Ik verwijt mezelf niks omdat ik weet dat ik niks heb gedaan wat niet mocht en gewoon heel goed geleefd heb. Maar ik heb gewoon dingen in mn hoofd waarvan ik wil weten hoe reëel de kans is dat dit iets met de mk te maken heeft gehad. En mijn vriend was helaas niet bij de echo en het slechte nieuws, maar stelde de vraag ook aan mij (of ze hebben gezegd wat de oorzaak geweest kan zijn). En de enige die ons daar een eerlijk antwoord op kan geven is de vk. Ik wil me namelijk gewoon weer zo goed mogelijk voorbereiden voordat we er weer voor gaan... En ik vind het sowieso belangrijk om, naast dat je het samen af moet sluiten, het ook in een nagesprek met de vk af te kunnen ronden. Maar eerst moet ik de miskraam zelf achter de rug hebben voor ik pas echt verder durf en wil kijken...
Ha Tacita, Heel veel sterkte in deze zware tijd. Ik hoop voor jou dat de miskraam snel doorzet want dit is psychisch slopend. Graag wil ik ook mijn verhaal met je delen. Ik heb anderhalve week geleden een miskraam gekregen. Wij kregen bij de eerste echo 6 januari te horen dat er het een miskraam was (totaal geen bloedvlies gehad), daarna naar de gynaecoloog, deze wilde nog een week wachten want de kans was dat ik toch minder ver was en er daarom geen hartactie was, na een zenuwslopende week terug en toch te horen gekregen dat het niet goed was. Omdat het vruchtje al bijna 4 weken niet gegroeid was in mijn buik heb ik gekozen voor cytotec en ik moet zeggen dat dit heel gemakkelijk is gegaan (anders moet je maar even lezen onder 'mijn ervaring met cytotec'). Ook wij hadden veel vragen over wat eventueel de oorzaak kon zijn van de miskraam en vooral of het gebruik van de pil de oorzaak kon zijn (ik ben tijdens het slikken van de pil in verwachting geraakt). De gynaecoloog, een schat van een man, vertelde het echt heel simpel en eenvoudig; op het moment dat jullie heerlijk genoten van de seks die jullie hadden kwam de zaadcel bij het eitje en paste niet helemaal goed in elkaar, niemand zijn schuld, het gebeurt heel vaak. Het nestelde zich wel in maar eigenlijk op het moment dat jullie van elkaar genoten was het al mis. Achteraf moest ik wel lachen hoe hij dit vertelde, wel zei hij erbij dat mijn leeftijd (ik dacht dat ik nog jong was maar 35 is dus al oud) een rol speelde en de kans verhoogde. Ik ben nu anderhalve week verder en het lijkt of het bloeden aan het afnemen is en ik hoop dan ook dat op de controle echo 13 februari mijn baarmoeder weer helemaal schoon is. Mijn partner vroeg de gynaecoloog wel wanneer ik weer zwanger kon zijn, en de gynaecoloog adviseerde om 1 menstruatie af te wachten en het dan opnieuw te proberen. Probeer rustig te blijven en mocht je het afwachten toch niet aankunnen vraag dan alsnog aan de gynaecoloog om cytotec, het gaat op dezelfde manier alleen weet je dat je dan de vrucht zal verliezen al kan het in totaal ook 3 weken duren voordat alles in de baarmoeder schoon is. Bij mij was het grootste deel van de baarmoeder binnen een dag schoon terwijl ik heel weinig bloedverlies had was ik dus toch het vruchtje al verloren. Heel veel sterkte en ik hoop voor je dat het vruchtje snel zal komen dat zal je rust geven (al is het psychisch zwaar en heeft het tijd nodig om dat een plekje te kunnen geven)
Heel veel sterkte Tacita. Ik heb bij mijn tweede MA ook afgewacht. Ik verloor bij de echo toen nog geen bloed maar na een weekje begon het wel een beetje en na 2 weken kwam de hele miskraam binnen 5/6 uur eruit. Nu ben ik weer aan het wachten, ondertussen mijn 5e mk/3e MA, maar er is al 2,5 week niks gebeurd na de echo. Ik verlies ook nog steeds geen bloed. Hou jezelf goed in de gaten. Als je veel bloed blijft verliezen en stolsels dan is het misschien toch goed om te bellen. Mogelijk blijft er toch iets achter en moet je daarbij geholpen worden. Dit kan soms door Cytotec. Neem ook dagelijks even je temperatuur op en bij verhoging direct bellen.
Hey meis, Als aller eerst wil ik je heel veel sterkte toewensen. Wat verschrikkelijk om mee te maken. Ik heb zelf ook een MK gehad, zou eigenlijk 10 weken zijn. We hadden al een goede echo gehad en opweg naar de 2e echo, wist ik gewoon dat er iets niet klopte.. al bloede ik niet. Inderdaad, echo gehad.. en we zagen geen hartje meer kloppen. Wat een klap! wat een klap.. gewoon onbeschrijfelijk. Ik had ook besloten om het bewuster mee te maken en wilde dat mijn lichaam het zelf deed. Een week afgewacht, maar er kwam niks.. ik wilde geen curretage, omdat ik het gevoel had dat ik dan opeens met een "lege" buik naar buiten zou lopen. Terwijl dit iets is, wat ik zelf wilde doen. Ik heb uiteindelijk wel gekozen voor cytotec.. na een aantal horrorverhalen te hebben gelezen heb ik het toch ingebracht. Hoe heftig de situatie er om heen was, de cytotec(bijwerkingen) viel mij echt ontzettend mee. Voor ik ze inbracht, keek ik nog even naar de echo foto's.. wreef ik over mijn buik, liet een paar traantjes "daar ga je dan" zo'n gevoel had ik. Een paar uur na het inbrengen begonnen de krampen, die steeds erger werden. Ik ging naar de toilet en verloor daar stolsels en bloed.. toch dacht ik niet dat dit het was. Ik heb nog gekeken want ik wilde het heel graag begraven. Bij controle bleek dat het dus toch te zijn ik heb het doorgespoeld. Volgens de gyn moest ik eigenlijk gebeld hebben, want ik verloor veel bloed. Waarom ik dacht dat alles er nog in zat, was omdat ik altijd hele heftige soortgelijke menstruaties heb. De situatie was heel heftig, maar alles eromheen vond ik meevallen.. maar man, wat had en heb ik er moeite mee. Het is niet iets wat je verwacht, ook al weet je dat het kan gebeuren. Het is zwaar.. en daarom wil ik jou wel een hart onder de riem steken. Heel veel sterke in deze ontzettend zware tijd. Doe wat voor jou het beste voelt en verwen jezelf zo nu en dan.. dat heb je verdiend. dikke knuff xx
Dank je wel voor jullie lieve reacties, doet me goed! Het is nog steeds niet gebeurd hier... Alleen de vorige dagen verloor ik meer bloed maar had ik weinig krampen. Vandaag was het andersom. Dus dat geeft mij nog wel hoop dat het nu misschien pas echt aan het werk is van binnen. Aangezien ik het bloeden op dit moment vrij rustig vind en me op de buikkrampen na oke voel, wacht ik nog even af. Ik hoop dat het toch dit weekend nog gaat gebeuren, zodat ik maandag hopelijk niet hoef te horen dat er toch meer moet gebeuren... Ik weet niet hoe ik daaronder zou zijn en op zou reageren Ik weet ook wel dat ik toch de vk zou bellen als mijn gevoel niet goed zou zijn, maar op dit moment is dit nog niet het geval. De vk zou maandag bellen, een week later dus dan de echo en toen bloedde ik al. Dus ik ga er ook vanuit dat ze het die week de tijd mogen en willen geven, anders hadden ze wel eerder afgesproken. Vind het wel spannend dus wat er deze dagen gaat gebeuren...
Dank je wel Jughi! Ja het gaat wel. Vandaag weer een echo om te kijken of ik schoon ben. Ze vermoeden dat ik toch vorige week de mk al gehad heb omdat het bloedverlies later terug liep. Dat zou rond vandaag toch wel aardig stopt moeten zijn, vandaar nu de echo. De pijn die ik bleef houden zou dan toch nog bandenpijn en het krimpen van de baarmoeder zijn. Ik blijf tot nu toe licht vloeien en nog wel die pijnklachten houden, maar heb wel het gevoel dat het goed zit. Toch wil je nu wel zekerheid, anders kun je nog niet verder... En dan weer terug naar de wereld van wachtbankjes en zo, das wel erg dubbel...
Helaas... het gaat om een missed abortion en alles lijkt er nog te zitten, dus morgen direct door naar gyn. K*t en spannend...
Heel veel succes en sterkte gewenst voor morgen, Tacita. Zelf heb ik het afwachten echt als slopend ervaren en was ik 'blij' toen er actie werd ondernomen, maar ik had dan ook helemaal geen bloedverlies (zagen op de echo met bijna 9 weken dat het kindje ongeveer een week eerder was gestop met groeien).
Ik wacht momenteel nog steeds tot mijn MA los komt. en ik heb op 13 jan al gehoord dat het niet goed zat. Wacht dus al eventjes. Heb nu sinds 2 dagen soms een heel klein beetje bruin verlies. Voor mij is afwachten juist de beste optie. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval.
Voor mij wordt het nog twee weken afwachten... De 20ste weer een echo, als er dan nog steeds wat zit word het wel cytotec of een curettage (maar dan in principe de eerste). Wederom een lange adem... Heeft veel invloed op alles, hoe ik me psychisch en lichamelijk voel en ook op mn relatie. Maar wij zullen doorgaan...!
Pfff het blijft lastig... Afgelopen zondag begon ik ineens heftiger te bloeden en verloor ik iets wat op een vruchtzakje leek. Daarna liep het vloeien wel weer redelijk af en dat dacht ik ook tot vanmorgen weer. Maar dan begint het toch weer en het is nog steeds helderrood. Ik bleef ook gisteren en vandaag hele vervelende krampen te houden, lijkt vooral op sterkere menstruatiekrampen (vooral ook onderrug). Ik lees vaak dat de pijnklachten na een miskraam toch wel snel en sterk afnemen. De vk zei gisteren dat het nog best een paar dagen gevoelig mag blijven... Ik hoop zo dat het deze keer wel goed gaat zijn, want vorige week was ik in die veronderstelling en bleek ik het vruchtje dus nog niet verloren te zijn. Hopelijk was het dit zondag wel en zijn dit nog steeds nabloedingen en napijn...
Vanmorgen ondanks nog steeds vloeien zwangerschapstest gedaan. T.o.v. anderhalve week geleden is hij wel lichter geworden maar nog steeds duidelijk genoeg. Zegt het dalen van het hcg iets over dat je een miskraam hebt of dat je al schoon bent? Omdat ik twijfel of ik idd zondag het vruchtje verloren ben maar nog steeds helderrood bloedverlies (loopt niet door, maar komt wel elke dag weer terug en word niet roziger of bruiniger) en krampen blijf houden. Met andere woorden, kan het dus ondanks dat het hcg daalt nog steeds zijn dat ik idd niet schoon ben? Ben je dit pas als je een negatieve zwangerschapstest in handen hebt?
Wat ontzettend erg voor je. En ook dat het zo ontzettend lang duurt. Mijn ervaringen bij mijn 2 miskramen is dat zodra het vruchtje eruit is het ergste bloedverlies en zeker de krampen stoppen. Toen nog 1 week wat bloed en later bruinverlies gehad en toen stopte het zw test was toen ook weer omo wit. Heel veel sterkte meid hoop dat je lichamelijk snel opknapt.
*en toen was mn hele tekst weg, fijnnnn internet :x* Ja het duurt allemaal zeker lang. Ben nog steeds 'blij' met mijn keuze. Wilde dat mijn lichaam het zelf zou doen en had de mogelijkheid deze weken gewoon thuis te zijn. Ook kon ik niet achter een ingreep staan op dat moment. Maar besef me ook wel dat, mocht de echo volgende week niet goed zijn of ze de aanhoudende bloedingen niet vertrouwen, ik het lang genoeg geprobeerd heb. Ik vloei vandaag alweer 3 weken en het hartje klopt al 2 1/2 week niet meer. Ik hoop nog steeds dat dit nabloedingen en zo zijn na zondag, maar soms heb ik er wel een hard hoofd in... En dan moet ik ondertussen toch gaan bedenken wat ik dan zou willen; althans, vorige week gaf de gyn aan dat ik dan nog een keuze zou hebben tussen medicijnen en curettage. Hebben het er hier thuis wel over, want vind dat dit ook een keuze is die je samen moet maken. Ook al zegt mijn partner dat het uiteindelijk dat het mijn lichaam is. Maar merk dat we nog niet echt op een lijn zitten en ik vind wel dat hij achter mijn keuze moet staan. Ik heb ervoor gekozen om alleen naar deze afspraak te gaan, zodat hij hopelijk gemakkelijker vrij krijgt als er toch meer moet gebeuren. Heb hem dan harder nodig. Nu kan ik me voorbereiden op eventueel 'slecht' nieuws, dan is het toch anders dan de vorige keer. Toen wist ik niet wat me te wachten stond. Dus vandaar dat ik me nu voor de zekerheid wel oriënteer op de eventuele keuze die ik moet maken. Vind het feit dat de testen lichter worden wel een goed teken, ook al weet ik niet zeker wat dit zegt. Ik heb nu een paar weken de ruimte gehad om dingen een plaatsje te geven en wil dan ook 'verder'. Ben nu wel weer wat mobieler dan die eerste week, maar heb elke keer in mn achterhoofd wat er nog kan komen. En heb onderhand wel genoeg van dat vloeien (en maandverband pfff ), maar nog ff volhouden...! Maar wel fijn om hier op het forum een beetje je verhaal te kunnen doen. Is toch een stukje meer begrip dan uit je omgeving, hoe lief ze ook allemaal zijn en hoe hard ze ook hun best doen...
Tacita, heel veel sterkte, een miskraam is altijd verdrietig en moeilijk. Hopelijk blijven de cytotec of curettage je bespaard. Ik heb vorige week vrijdag 6 februari te horen gekregen dat het hartje niet meer klopt van ons ukje. En nu dus al een week aan het wachten of mijn lichaam het er zelf uit gaat werken. Wel al 2 weken bruin/bloedverlies maar niet genoeg voor een mk. Waar ik vooral van baal is dat ik nog misselijk ben, nog pijnlijke borsten heb en nog steeds erg moe ben. En nu is het niet eens meer voor een goed doel. Maandag moet ik voor controle naar het ziekenhuis en als er dan nog niks is gebeurd dan wil ik cytotec proberen, ik ben er nl wel klaar mee, het moet er uit!
Ik heb dan gelukkig niet meer echt die klachten, die vielen ineens weg op het moment dat ons ukkie niet meer leefde... Dat hoor je wel vaker. Erg typisch en ook wel confronterend. Heb ook nog lang een opzette en gevoelige onderbuik gehad de afgelopen tijd. Kon daardoor mijn normale kleding ook niet aan. Dat voelt ik wel net zoals jou moeilijk, want het was niet meer om de goede reden Ik moet vrijdag naar het ziekenhuis en denk er ook aan om, mocht ik idd nog ergens voor moeten kiezen, voor de cytotec te gaan. Heb het gevoel dat de indrukken van het ziekenhuis bij een curettage me nog veel meer bij gaan staan... Wat is voor jou de reden om voor de cytotec te gaan? Wel 'fijn' iemand hier tegen te komen die een beetje op hetzelfde punt staat... Ik zie dat het niet je eerste zwangerschap is en helaas ook niet je eerste miskraam... Heb je al eerder moeten kiezen voor een behandeling of dat nog niet? Knuffel voor jou!