ik ben niet zozeer bang voor de bevalling, maar meer voor alles eromheen. Ik heb het zwanger worden/blijven/uitzitten als heel zwaar ervaren door allerlei complicaties en ook het herstel na de zwangerschap was moeizaam. Uiteindelijk heb ik me zo'n beetje een jaar zwaar beroerd gevoeld en was het ook een jaar met veel tranen/angsten. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en heb ik er een prachtig gezond mannetje aan over gehouden. Maar hij is nu bijna 2 en ergens kriebelt het wel, maar ergens ben ik ook heel bang om allemaal weer in zo'n achtbaan te stappen. Op dit moment voelt het gemis van een tweede kindje makkelijker te dragen dan de angst voor een zwangerschap met alles wat erbij komt kijken. Maar ik denk dat ik er later ontzettend veel spijt van krijg als ik mijn beslissing zou laten leiden door angst. Zijn er dames die dit herkennen? Hoe hebben jullie uiteindelijk de knoop doorgehakt?
Ik was ook bang, meer voor de baby tijd die bij mijn oudste heel erg heftig was en verschrikkelijk. Heb toen ook weleens echt spijt gehad dat hij was gekomen. Maar we hadden altijd gezegd: minimaal twee, omdat we vinden dat een kind en broertje of zusje moet hebben. Dus we wilden op termijn wel weer. Toen raakte ik per ongeluk zwanger van de tweede en was ik blij en bang tegelijk. Toen Sam was geboren zette ik me echt schrap, weer voorbereid op die hectische en loodzware tijd. Maar Sam is een heel andere baby en hoewel het nog steeds zwaar is, valt het me mee. Ik vind het met twee kinderen ook niet zwaarder dan met eentje. We willen nu zelfs op termijn nog een derde.
Ik heb dit ook precies zoals jij omschrijft TS. En toch zijn wij al weer 5 rondes bezig en mijn zoontje is nu 7 maanden. Ik heb nu nog steeds las van mijn bekken en heupen, maarja ik denk aan de andere kant iedere zwangerschap is anders. En ik wil het zooooooo graag!!! Ik had gelukkig een erg makkelijke bevalling van 5 uurtjes, dus daar kijk ik niet tegen op, maarja die 9 maanden zwanger zijn pfff.... Die stress van het kamertje, de naam, de spulletjes, enz..... Maarja we zijn het de eerste keer doorgekomen dus het lukt nog wel een keer denk ik dan maar Ik heb ook erg veel steun en hulp van mijn man dus dat scheeld wel een hoop! En ik werk niet dus dat brengt nu ook wel meer rust hoop ik! Maar idd als je je beslissing puur laat leiden door angst en niks anders, denk ik dat je daar spijt van zal krijgen op den duur... Succes met je beslissing!
Ik ben ook bang, heel bang en mijn zoontje is superbraaf, nu 3de ronde voor de 2de. Vind het raar dat het nog niet raak was, van zoon direct zwanger, droomzwangerschap gehad, verlang ik naar. Maar dat eerste jaar...
Ik heb verder niets te klagen qua zwangerschap of het eerste jaar van mijn zoontje. Wij gaan nu voor de tweede, maar wel zie ik echt op tegen weer een bevalling, dat is wel een angst. Ik heb zo'n hel bevalling gehad van 33 uur! De eerste maanden riep ik ook dat ik nooit geen tweede meer zou willen. Mijn zoontje heeft trouwens de eerste twee maanden ook non stop gehuild, maar daarna ging het allemaal super goed en werd hij omgetoverd tot een heel makkelijk kind die nu altijd vrolijk is. Waardoor ik er toch weer aan ben gaan denken, een tweede. En tja die bevalling, ik heb me nu gewoon voorgenomen mocht het een keer raak zijn dan ga ik gewoon niet denken aan die bevalling en toch weer lekker genieten van de zwangerschap. En zoals ze al zeggen, elke zwangerschap, elke bevalling, elk kind is anders! Wie weet heb je straks helemaal niet zoveel kwaaltjes, krijg je een heel erg makkelijk kind, je weet het niet, dat is een risico die je moet nemen. Als je toch graag nog een tweede kind wil, maar bang bent voor dat soort dingen, dan zou ik je er ook niet door laten leiden, want dan zal je je later toch afvragen, wat als...... ik geen last zou hebben gehad tijdens mn zwangerschap, of wat als het een heel makkelijk kind zou zijn geweest.......... wat als.... Dan denk ik dat je er toch veel spijt van gaat krijgen dat je nu niet even door hebt gebeten! Succes!
Ja heel herkenbaar! Na mijn dochtertje riep ik heel hard dat we het hier bij zouden laten. (ondanks onze oorspronkelijk wens van 2 of 3 kindjes). Nu is het toch weer gaan kriebelen en zijn we toch weer aan de klus gegaan. Ik ben nog steeds bang dat mijn zwangerschap weer zwaar zal zijn en de bevalling moet ik nog niet aan denken. Maar het gevoel werd sterker en won het.
De zwschap van de eerste was een geweldige tijd. Voelde met al die maanden goed, voelde me super! Maar met 35 weken opgenomen ivm groeiachterstand, 37 weken ks, 3 weken couveuse tijd en toen nog 6 weken een kraamtijd from hell. En oh wat had ik spijt en wilde never nooit meer 1tje erbij. Na die 9 weken ging het beter en beter (liesbreuk operatie zoontje) Natuurlijk nog steeds vaak vermoeiend maar dat is normaal. En toen, begon het te kriebelen vorig jaar september... al eerder eigenlijk. Maar vorig jaar september gingen we er weer voor. 1 ronde haha! Ineens sloeg de angst bij ons beide weer toe. Ook mijn vriend heeft het de eerste 9 weken zwaar te verduren gehad (vooral met mij) Dus, na die éne ronde weer gestopt. Goed gepraat, nagedacht en gepraat... Nu zitten we inmiddels in ronde 5 en we gaan er helemaal voor. Als we nummer 1 samen hebben overleefd, kunnen we alles aan. Ik weet dat ik bijtijds aan de bel moet trekken om niet weer in een pnd te belanden. En ik weet dat mijn vriend me zal steunen waar nodig. Succes met je beslissing... en er zullen altijd wel momenten zijn dat je gaat twijfelen. Praat er over met je man/vriend.