Ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar het in ieder geval even van mijn afschrijven i.p.v. "paniek te zaaien" bij mijn man of familie. Een jaar geleden zijn wij een flink stuk verhuisd. Van noord naar zuid. Onze kinderen gingen direct naar school, dus je gaat een beetje mee in die flow. Ook is er genoeg te ontdekken op zo'n nieuwe plek. De eerste maanden vond ik het prima te doen. Toen werd het winter.. je komt weinig buiten en ik voelde me soms eenzaam. (Eigenlijk gewoon een winterdipje.) Het werd weer voorjaar en het buitenleven startte langzaam weer op. Maar het winterdip-gevoel bleef een beetje. Het werd zomervakantie, lekker genieten met mijn kinderen. Fijn. Maar toen gingen we twee weken op vakantie. Heerlijk genieten met het gezin. We zijn nu twee weken "thuis", maar zo voelt het absoluut niet. De eerste dagen liep ik een beetje zoekend rond. Het rook niet als thuis, het voelde niet als thuis, het voelde vreemd. Het "winterdipje" was terug. Ik voel me hier een vreemde eend. Ik ga er alles aan doen om me hier thuis te gaan voelen. En na een paar kleine weekjes , slinkt het gevoel een beetje. Ik voel me weer meer thuis, maar absoluut niet zoals ik me voelde als toen ik in ons oude huis kwam. Voel me daar soms wel eenzaam in. Wat een rotgevoel is dat.
Is het wel ingericht op een manier dat je je thuis zou voelen? Zijn er dingen veranderd behalve de verhuizing? Verandering in anti conceptie bijvoorbeeld? En qua werk?
Wat moet dat naar voelen. Is het een optie de inrichting wat te veranderen? Misschien foto's etc. ophangen? Van die geurverspreiders gebruiken.
Ik ben gestopt met werken. Het huis is wel ingericht zoals we mooi vinden. Meer foto's is misschien wel een idee.
Is het een optie om weer een baan te zoeken? Dan ben je weer wat meer onder de mensen. Ik heb ook een tijdje thuis gezeten en echt alle muren kwamen op me af en ik werd dood ongelukkig. Toen ik weer ging werken voelde ik mijzelf weer opbloeien. Het is voor iedereen anders hoor, maar lijkt me heel rot om je zo vreemd in je eigen huis te voelen.
Ligt het alleen aan het huis of ook aan het leven dat je daar hebt? Heb je genoeg contacten etc daar?
Ik denk dat het nu echt aan het huis lag qua gevoel. Want na twee weken vakantie was het mijn gevoel van toen ik "thuis" kwam. Ik heb op zich wel contacten. Vriendinnen enz. wonen ver(der) weg maar zie ik geregeld. Dus het is ook niet dat ik echt alleen ben.
Toch niet wat heimwee? Wij hadden er ook wel last van toen we van een stad ih Oosten naar de Randstad verhuisden. Het beton kwam mijn neus uit
Wij zijn ook een jaar geleden verhuist. Maar het voelt nog alsof het gisteren was of zo. Op zich zijn we niet heel ver verhuist, een km of 35. En qua voorzieningen ed is het wel redelijk hetzelfde. Maar ik mis dat vertrouwde gevoel als ik door de buurt loop. Ons vorige huis was deprimerend. Het huis zelf mis ik ook niet. Maar ik denk wel regelmatig aan straatbeelden van de oude omgeving. En dan heb ik ook wel de behoefte om er weer eens langs te gaan. Het gevoel van eenzaamheid herken ik dan weer niet, zodra ik rust heb ben ik er ook wel aan toe. Aan de omgeving ligt het hier ook niet echt. De simpele dingen zijn redelijk dichtbij, ik hoef niet echt veel moeite te doen om in de natuur terecht te komen en de wijk is prachtig. Veel mooier dan onze oude buurt. Maar toch mist die hechting.
Niet wat je wil horen mischien maar wij waren van west naar oost voor werk verhuisd. Ik had zo'n heimwee. Had leuke contacten, leuk huis mooie omgeving daar maar voelde mij verschrikkelijk ellendig. Wij zijn terug verhuisd ( wel andere stad)en ik voel mij zo goed hier, beste stap ooit. Spijt heb ik niet van de verhuizing maar het was een lang jaar. Er gaan vast mensen reageren wacht het nog even af, dat kan ook natuurlijk. Maar voor mij was het geen optie en ben zo blij terug te zijn.
Ik heb ook al gezegd. Er zijn twee opties als we ooit weer gaan (of voor werk "moeten") verhuizen. Terug of (veeeeeel) verder. En zolang mijn ouders nog leven is die tweede optie geen optie.. Ik ben heel benieuwd hoelang het duurt voordat ik me écht thuis ga voelen. Ik geef het sowieso nog tijd. En over 4 jaar kijken we verder.. Ik voel me niet zooo rot, maar wel altijd het gevoel wat ik heb. Valt prima mee te leven, maar wil me over 4 jaar wel echt thuis voelen. Zo niet , moeten we wel verder gaan kijken ben ik bang...
Wij zijn ook vorig jaar verhuisd en onlangs twee weken op vakantie geweest. Ik had eigenlijk vanaf dag 1 dat we hier woonden een ‘verkeerd’ gevoel maar toen we laatst terug kwamen van vakantie wist ik het zeker. Ik kan mijn draai hier echt niet vinden. Nu niet en over een paar jaar ook niet. Wij hebben dan ook besloten om weer te gaan verhuizen. Weet alleen nog niet waarheen want kan niet meer terug. Maar hier blijven doen we niet, dat weten we wel zeker. Zouden jullie terug kunnen verhuizen of is dat geen optie?
Dit klinkt zo herkenbaar. Elke week kijk ik stiekem naar het woning aanbod in mijn oude stad. En aan de andere kant zou ik ook wel weer de randstad uit willen om te kunnen kopen en meer grond/huis voor het geld te hebben. Wat ik dan weer eigenaardig van mijzelf vind omdat ik al moeite heb met die 35 km.
We zijn verhuisd vanwege werk. Dus teruggaan is eigenlijk onmogelijk. En ik durf er niet zo goed aan te denken. Bij mij gingen de eerste maanden op zich juist wel goed. Zodra mn spullen er waren was.dit mn huis. Maar blijkbaar niet mijn Thuis. Maar hoe meer de tijd verstreek, hoe meer ik twijfel of me erger aan kleine dingen hier.
Wij zijn 30 minuten verderop verhuisd naar een anderen gemeente in 3-2018 volgende week krijgen we de sleutel van ons nieuwen huis weer terug in onze oude wijk. Ik kan waar we nu wonen gewoon echt niet wennen. Ik mis 'thuis' want zo voel onze oude wijk echt.
Ik herken je gevoel zo goed. Het is echt een rotgevoel. Wat moeilijk uit te leggen is. Bij mij heeft het jaren (sorry) geduurd voordat het afnam. En nu nog heb ik het er geregeld moeilijk mee. Ik voel me meer thuis maar tot blijft de regio waar ik oorspronkelijk vandaan komen beter voelen. Geef het vooral tijd, maak geen overhaaste beslissingen en misschien is het toch een goed idee om je man in te lichten. Je hoeft het niet meteen zwaar te brengen, ik snap dat er dan misschien paniek ontstaat. Maar laat hem weten dat je het soms moeilijk hebt en dat je gewoon tijd nodig hebt. Verder denk ik inderdaad dat werk of hobby’s of vrijwilligerswerk (?) je misschien helpen om je eerder wat meer thuis te voelen. Een hele dikke knuffel en je mag altijd pb’en.
Het zijn een aantal factoren bij elkaar: - slechte verstandhouding met de buren - huis is te klein - omgeving te dorps / te veel sociale controle en afkeur als je ‘anders’ bent - te dicht bij een weg die je hoort - man staat iedere dag mega veel in de file om naar zijn werk te gaan Nog een aantal redenen maar die kan ik hier niet noemen ivm privacy
Aah dat zijn wel goede redenen om weg te willen. Dan lijkt het mij ook niet dat dat 'goede gevoel' later nog komt.
Thnx, lief van je! Ik wil er nu nog voor de kinderen zijn, en wil op zoek gaan naar een vaste oppas die ik / wij altijd kunnen bellen zodra we wat dat betreft ook makkelijker even weg kunnen. Vind dat lastig. Een vriendin had een oppasgezin en de band die zij met met de kinderen had was geweldig. Dit zoek ik ook, maar ja tot nu toe nog geen zoektocht gestart want weet niet waar ik moet beginnen. Jongste is een handenbindertje dus voel ik me dan ook bewaard door. Qua werk betreft weet ik niet ook gewoon niet wat ik wil. Ben jaren ongelukkig geweest in mijn werk, dus vind het niet vervelend om even geen werk te hebben . Zometeen als de zomervakantie afgelopen is, weer wat contacten via school. Komt vast goed. Mijn man heeft denk ik gelezen dat ik mn moeder had geappt dat ik me na de vakantie niet (meteen) thuis voelde zoals ik voorheen wel had , want hij vroeg ineens uit het niks "voel je je hier niet thuis, dan hebben we we, een probleem". Ik heb ook aangegeven dat ik het tijd wil geven, maar dat dit wel mijn gevoel is.