Weet niet goed wat te doen... Ons meisje is de laatste tijd heel erg bezig met kleertjes aantrekken en kettingen en sjaaltjes omdoen... Op zich heel schattig hoor, want ze doet dan iets aan (truitje om een voetje ofzo ) en kijkt ons dan aan en zegt heel dan stellig en trots: "Mooi!" Meestal lukt het echter niet zoals ze wil en dan wordt ze me een partij nijdig !!! Dan is het net een venijnig klein duiveltje... Ze raakt helemaal gefrustreerd en gooit zich achterover, gaat trappelen en smijt de bron van frustratie op de grond... Meteen daarna wil ze het echter meteen weer hebben om verder te proberen. Als ik dan na de vierde driftbui het item in kwestie weg wil halen is het natuurlijk helemaal mis... Dan heb ìk het ineens gedaan en begint ze naar mij te meppen... Ik negeer haar dan meestal even compleet en laat haar uitrazen. Over het algemeen is het redelijk snel over en ga ik meteen naar haar toe als ze uitgeraasd is om haar te laten merken dat ik háár wel lief vind. Vraag me alleen af of ik nu moet zorgen dat ze even niet in aanraking komt met die spullen waar ze zo nijdig van wordt... of zou het gewoon een fase zijn... frustratie omdat ze meer wil dan ze kan... en moet ze er gewoon even doorheen ofzo ???
Zou een zusje van ons zoontje kunnen zijn. Zo zou ik het ook geschreven hebben. Boos worden als iets niet lukt, dan wordt het stomme ding aan de kant gesmeten om het vervolgens nog een paar keer te proberen met steeds hetzelfde resultaat. Heel herkenbaar. En als ik hem dan wil helpen of het inderdaad aan de kant wil leggen ben ik de dader en word ik in mijn gezicht gemept. Hier is negeren het sleutelwoord. Ik help hem niet meer (met driftbuien dan he) en al probeert hij het honderd keer. Ik neem het niet af. Er komt hier altijd een moment dat hij het zelf beu is en er mee op houdt (lees: voor de 100e keer ies aan de kant gesmeten heeft en het eindelijk laat liggen). Dan leg ik het wel aan de kant. Morgen weer een dag ... En dat slaan: dat pik ik niet, ga maar (heel) even op de gang (zit een raam in de deur dus ik kan hem zien). Daarna krijg ik daarna weer een dikke pakkerd en is alles weer goed...
heel herkenbaar kwa zelf doen, zondag 22 graden en mevrouw wil haar winterjas aan, maar het deel kwa woede ken ik niet, ik mag haar helpen. maar iest weg pakken terwijl ze bezig is, ja dan worden we blauw, net zolang onze adem in houden tot we weg vallen (blazen helpt niet altijd)
Bedankt voor jullie reacties ! Hihi... eigenlijk is het ook best lachwekkend als ik het zo teruglees... Maarja, als je middenin zo'n situatie zit, kan het wel moeilijk zijn. Gelukkig heb ik engelengeduld met haar. Adem inhouden ?? Dat lijkt me best eng om mee te maken... Hoe ga je daar mee om ? Wat grappig om hetzelde te horen van Roy. Al mijn vriendinnen hebben jongens van dezelfde leeftijd, maar geen van hen vertoont dezelfde "nukken" als Joleijn... ik dacht al dat het typisch meisjesgedrag was ofzo... of dat het aan mijn opvoeding ligt
Ik was vroeger ook zo, dus hij zal het wel van mij hebben.... Tenminste dat krijg ik van vriendlief en ook van mams altijd te horen... Ik stond op mijn 2e al met een rode kop te stampvoeten met de woorden "mama, ikke wille NU"
mijn zoon deed dat ook zeker als hij moest gaan slapen dan gilde hij zo hard dat hij blauw werd en niet meer kon ademhalen ik moest dan van de dokter zijn armen omhoog houden en tot 10 tellen ze gaan altijd weer vanzelf ademen want ze vallen flauw en dan reguleerd alles weer vanzelf. dat is een ingebouwde veiligheid in kindjes zei de arts. maar ooow wat kreeg ik er de zenuwen van zeg. pffttt. hopelijk doet onze kleine man dat straks niet.
oooo erg herkenbaar!!! ik laat mijn dochter gewoon gaan hoor... ze wil graag iets kunnen en het lukt nog niet... nou oefening baart kunst he...
hebben wij hetzelfde kind? Hier een dame met precies dezelfde interesses en frustraties. Ik laat haar maar gaan, probeer haar soms te helpen maar verder laat ik het op zijn beloop. Inderdaad oefening baart kunst
Haha Hoe oud is je dochter ? Ik ga maar weer eens uitloggen en naar huis... eens kijken hoe de oppasdag van opa en oma is verlopen... (Arme opa en oma )
1ste keer was dood eng, ze stond ook nog eens met een holle rug, dus overstrekt, en toen ze helemaal blauw was, viel ze inelkaar als een plumpudding. ik stond zowat te huilen zo eng. nog vind ik het niet leuk, het blijft naar. Ik blijf eerst proberen met blazen wil dat niet, dan zorg ik dat ik haar goed vast hou, omdat als ze weer ademt (heb je ook oordoppen nodig van het geschreeuw) zakt ze zo inelkaar, controle over hun spieren zijn ze dan kwijt.zelf schrikt ze er elke keer ook weer van. heb ook al geprobeerd tik op haar billen , je probeerd toch iets om te zorgen dat ze weer gaat adem halen, maar blazen is enigeste wat soms lukt en voorderest is het wachten tot ze weer gaat ademen.
owww wat is dit herkenbaar, en die van mij is nog geen 10 maanden! dan staat me nog wat te wachten Collin doet precies t zelfde, achterover gooien, maar vooral in alles bijten wat voor handen is als iets niet lukt, of hij zijn zin niet krijgt. En driftig worden natuurlijk. Ik haal Collin nu altijd uit de situatie, ik haal eigenlijk nooit de oorzaak weg, maar ik haal hem weg. Dan zet ik hem even aan de andere kant van de kamer met een ander speeltje, en als ie door blijft gaan en aan mijn broek gaat hangen en in me been bijt, dan loop ik weg en negeer ik hem. (probeer ik..) Ik probeer t ook vaak te voorkomen dat de bom barst, als ik merk dat ie gaat mopperen omdat iets hem niet lukt, begin ik al met jeetje wat knap van jou, goedzo, je kan het wel en dan probeert ie t toch nog een keer (bijvoorbeeld onder de tafel doorkruipen met een bal, waarom moet dat ook in hemels naam!!) en als t hem dan lukt ga ik heel hard klappen en roepen hoe knap hij is, als t hem niet lukt probeer ik te helpen (mag ook niet altijd van hem) en soms is t al te laat en gaat ie "flippen" Collin heeft er ook een handje van om zijn adem in te houden, maar dat doet ie alleen als ie heeeeel hard huilt.. ik gooi dan water in zijn gezicht, want blazen werkt hier niet. En zoals al gezegd is, misschien hebben ze t van ons? (ik was iig vroeger precies zo!! Alleen begon t bij mij rond 1,5 jaar.. ipv 9 maanden zoals bij Collin!)