Dit dus, die krijg je, altijd. Maar mijn vader bijvoorbeeld die wist zich geen houding te geven dus die maakte opmerkingen zoals de sokken in bed en de benen omhoog. Maar na wat gesprekken en uitleggen is het helemaal duidelijk. Ik deel het dan weer niet op FB, alleen onze directe naasten weten het. Ik weet dat mijn moeder het ook graag met haar vriendinnen bespreekt en dan krijg ik af en toe een ♥ of kus appje van haar beste vriendin (voor mij mijn tante) maar dat is het wel. Heb ook geen behoefte het aan iedereen te vertellen, ajb zegt, dan krijg je "nou ik ken nog iemand en die had precies hetzelfde als jij, maar toch nog natuurlijk zwanger geraakt. Wat een wonder he, hoop dat het jullie ook gebeurd" ZUCHT
Bij mij idem, wel dat ik "gevoel heb" maar altijd Jantje lach ben. Altijd positief, en verdriet dat zien er maar 2. Maar dat hoeft van mij ook niet. Wel ben ik er "open" over maar meer heel luchtig, zijn ook hoofdzakelijk mannen. Heel apart is dat ik bij een bedrijf werk waarbij er maar weinig kinderen hebben en daarvan al 2 die ook een traject hebben gehad. 1 IUI en 1 de hele MMM molen, zij zijn uiteindelijk natuurlijk zwanger geraakt van een 2-ling. Ook zo lekker confronterend. En 1 mannelijke collega heeft een stilborn gehad, daarna een zoon en dochter, dochter is ernstig psychisch ziek en dat is ook een ding hoor. Ik bedoel naarmate de tijd verstrijkt bij mij met leeftijd des te meer de angst een minder gezond kindje te krijgen.
Ik heb altijd alleen dan mijn schoonvader zegt moed houden...iedere keer weer. Die woorden kan ik af en toe niet meer horen. Het is ook weer niet zo dat ik het zomaar iedereen vertel maar mijn directe collega's, beste vrienden en familie weet het wel en als iemand anders er om vraagt dan zeg ik het wel en ga er geen geheim van maken.
Same Edit: had het vandaag nog met een 26 jarige magazijnmedewerker. Die niet meer wist hoe oud ik was maar wel wist dat ik ouder was. Maar de teller was blijven hangen. Hij dacht 35 maar vond mij erui zien als 30. Ben 39. Heb het hem allemaal uitgelegd en hij vond het erg maar ook interessant.
Oooh ja dat laatste herken ik ook wel hoor. Al die moeite en dan een kindje met een (zware) handicap? Oeff, het klinkt echt heel hard maar daar zou ik wel heeel veel moeite mee hebben. Niet eens om de zorgtaak maar omdat ik het idee echt verschrikkelijk vind dat je ooit doodgaat en dan een kind zou moeten achterlaten dat niet (goed) voor zichzelf kan zorgen. Vooral bij mentale handicap dus, fysiek zou ik persoonlijk veel minder moeite mee hebben. In onze maatschappij zijn daar vaak wel mouwen aan te passen, al is het natuurlijk nooit gemakkelijk. Maar dat niet-zelfstandig achter moeten laten, oef, het idee alleen al maakt me aan het huilen. Een vriendin van me heeft een kind met een heel zeldzame chromosoomafwijking, en dat is ZO verschrikkelijk zwaar. Af en toe vindt zij mij heel sneu dat ik geen kinderen heb, maar dan denk ik stiekem voor mezelf... ik heb veel liever géén kinderen, dan jóuw kinderen. Dat zeg ik natuurlijk niet, want dat is heel gemeen. Maar oei ja, ik ben hier wel heel bang voor. Gelukkig blijft de kans heel erg klein. En wij gaan dus wel echt voor de nipt etc mocht het lukken. Ik snap het trouwens helemaal als iemand hier anders in staat hoor, dit zijn echt mijn issues. Hoop dat ik ook niemand voor het hoofd stoot.
Ik heb dan ook geen moeite met Down ofzo, mits enigsinds zelfstandig of in een woongroep. Mijn vriend zijn oom heeft hersenbeschadiging opgelopen door zuurstofgebrek, die woont wel zelfstandig maar met thuishulp en de broers en zussen houden heb in de gaten. behalve dat hij een slechte hygiene heeft eat ik zielig vind red hij zich prima en ik kan lezen en schrijven met hem. Wij hebben wel een "band" bij ons zit het ook niet in de familie maar leeftijd kan meer afwijkingen geven. Maar zou het hartverscheurend vinden.
Moest nog even langs apotheek voor schildkliermedicatie, maar nu weer in de auto. Arts liet mij eerst vertellen, daarna echo: ik schrok van baarmoederslijmvlies van 9mm, totdat ze rechts een blaasje zag van 15mm. Alles wijst erop dat mijn lijf, nu bijna twee weken na miskraam weer op weg is naar een eisprong. Echobeeld en mijn verhaal passen goed bij elkaar. Arts vroeg ik of ik HCG wilde prikken, maar zij benoemde dat ik mijn lijf goed ken, dus liet het aan mij. Als ik ook maar een seconde zou twijfelen (bbz) had ik dat gedaan, maar ik zie en voel geen noodzaak. Daar kon zij zich in vinden. Nu een maand rust en mag daarna weer beginnen wanneer we daar aan toe zijn. Dank voor je medeleven de afgelopen weken (ook alle andere dames hier!)
Maar das rap hoor dat je cyclus weer mooi op pakt. Ga je nog voor een natuurlijke kans of parkeer je die even.
De kans dat het zelf lukt is na 7 jaar zo ongeveer 0%, maar een beetje intimiteit na de afgelopen weken kan/mag weer en als dat toen toevallig rondom mijn eisprong is = prima.
Ik heb ervoor gekozen om het (nog) niet te delen met familie en vrienden. Deels kop in het zand gedrag (als je het niet zegt is het er niet) deels omdat ik niet wil dat mensen me zielig gaan vinden (even kort door de bocht). Alleen op m’n werk weten ze het (klein team). Punt is wel dat ik al 10 jaar met ze samen werk en ik nu -als het weer niet gelukt is- verdrietige collega’s heb. Zij zijn dan meer aangeslagen dan ikzelf op dat moment en dat vind ik niet prettig. Het maakt dan dat ik ook down word, en dat is niet zo handig als je voor de klas staat. Natuurlijk mag verdriet er zijn, maar heb nu om die reden afgesproken dat ik er alleen over begin als ik daar zelf behoefte aan heb. Nu weten ze bijv niet dat ik een terugplaatsing heb gehad. Soms vergeet ik gewoon dat ik al bijna 4 jaar het ziekenhuis plat loop, want het gaat er simpelweg nooit over. Klinkt misschien gek, maar dit werkt zo voor mij. Ik verwacht dat -wanneer ik ooit mag bevallen- alle emotie er uit zal komen en ik een boek kan schrijven.
** Lange onvervulde kinderwens ** Even voorstellen * Kruimel14 (37)- 1e kindje -5x IUI, 1x IVF, 1 verse terugplaatsing, 8 cryo's totaal. Nu 5 terugplaatsingen gehad, nog 4 cryo's over. * Betsies (39) - 1e kindje - 6x IUI, 3x ICSI, 10tp, nu rust en dan stimuleren met medicatie en trigger. * Didi5555 (30) -1e kindje -4 IUI- 1x IVF. Op naar terugplaatsing 5 * Leraje (36) - 1e kindje - traject start in september * Asil (39) - 1e kindje - 13x IUI, 2x IVF, 2x ICSI nog 2 cryo's * 7missme1987 (34) - 1e kindje - 3x IUI, 1x IVF, 1x ICSI nog 3 cryo's * Chrystal86 (35) - 2de kindje - 2x ICSI 9x tp, nog 2 cryo's * Saar1988 (32) - 1e kindje - 6x IUI, 1x IVF, 1 verse terugplaatsing (vmk), 4 cryo's over -aug 1e cryo tp * Noukie88 (32) - 1e kindje - 6x IUI, Start ICSI Mei * DangerBlonde (31) - 2e kindje - in afwachting van genetisch onderzoek * M061987 (34) - 1e kindje - 7x IUI - 1x IVF, 3 terugplaatsingen, 4 cryo's over *Lizze22 (27) - 1e kindje - 2 x IUI - 2x ICSI, 3 terugplaatsingen, 7 cryo's over Afspraken * 28 augustus Leraje eerste echo (groei eitjes) * 6 september DangerBlonde intake klinische genetica Testdatum * Zwanger * 2jongensmama - ICSI 2 verse tp (tp 8) - 19-11-21 * Iemand1991 - IUI 2 - UD 30-12-21 * Emma1995 - IVF 1 - UD 8-10-21 * Lizze22 - ICSI 2 (tp 3) 24-02-2022 * HerfstmeisjeB - Letrozol 5mg - UD ? * Chrystal86 - ICSI 2 (tp 9) UD 9-4-2022
Dit kan ik me ook goed voorstellen hoor! En wat je noemt, dat is ook een van de redenen dat ik het liever niet deel. Het is heel lief dat mensen zo meeleven, maar het maakt meestal niet dat ik me beter voel. (Van sommige mensen wel hoor! Maar ik heb bijv. ook een vriendin die je heel lief bedoeld echt een trauma aanpraat over wat dan ook whahaha.)
Letterlijk aan het wachten! Volgende week uitleg, week erna start decapeptyl. Voelt heel raar, nu is het bijna zo ver en duurt tegelijkertijd nog lang. Weer begonnen met werken, dus ik minder tijd voor forum. En soms juist meer haha. Verder alles OK gelukkig.
Jawel, nog steeds, echt superstom. Dag 23 van de cyclus. Ook de hele tijd gevoelige borsten en raar gerommel in mijn onderbuik. Eigenlijk precies zoals ik me altijd voel in de laatste paar dagen voor ongesteldheid, maar dan dus al de hele maand Ik ga hierna echt NOOIT NOOIT meer aan de pil, gatverdamme.
Echt! Wat vaag. Ik heb ook al zeker 14 jaar geen pil meer geslikt, had van mijn 25ste tot 31 een koperspiraal en daarna helemaal niks meer. Ze zeggen met de overgang dat je dan weer aan de pil kan maar dat zie ik dan wel