Ik ben nu 2 kilo aangekomen in een paar maanden tijd, en verder eet ik gezond en beweeg ik veel. Dus denk wel dat het van de hormonen komt. Heb nu trouwens echt een opgeblazen gevoel al een week. Alsof m’n buik is opgepompt. Kan wellicht met de vmk te maken hebben of gewoon toeval. Hoop dat het snel afzakt. @M061987 alvast voorzichtig gefeliciteerd!
Ik was na alle hormoonstimulatie en de medicatie erna aan het begin van het jaar ook vijf kilo aangekomen die er na dat het allemaal klaar was en ik pauze had er ook weer zo af waren gelukkig, dus komt wel goed!
Mijn jongste schoonzusje vertelde gister dat ze zwanger is. Niet onverwacht maar moest toch weer huilen. Familie wel heel lief en begripvol. Maar het is gewoon zo oneerlijk. Niet dat ik het hen niet gun, maar dit hadden wij 3 jaar geleden al moeten zijn...
Wat erg ik heb vorig jaar hetzelfde meegemaakt. Echt niet leuk. En ook al het babynieuws elke keer wat dan komt. Er bestaat ook zoiets als teveel baby in je omgeving als je zelf in een traject zit. Sterkte er mee!
Ik heb een vraagje, ik weet niet of jullie hier ervaring mee hebben? Morgen is mijn NOD. Ik verwacht uiteraard niet dat ik ongesteld word. Van het zkh mag ik pas 19 juni testen. Ik zou eigenlijk morgen al gewoon naar het zkh willen bellen en aan willen geven dat ik behoorlijke positieve testen heb.. zouden jullie dat ook doen of toch wachten tot 19 juni? Ik weet namelijk helemaal niet wat ik nu kan verwachten. Willen ze mij meteen zien? Gaan ze bloed prikken? Gaan ze een echo maken voor controle van e.e.a.? Ik heb echt geen enkel idee. Maar het lijkt me dat het beter is als ik het 5 dagen eerder doorgeef mochten ze wel wat willen onderzoeken toch?
Jeetje dit blijft toch echt zo moeilijk. Ik weet helemaal hoe je je voelt, zoveel baby’tjes zijn hier ook al gepasseerd… echt niet leuk ook al gun je het diep van binnen de ander wel (is alleen moeilijk te voelen op zo’n moment). Knuffel!
@Leraje ai dat blijft lastig: weet er alles van. Ik hoop zó dat jullie dit geluk snel gegund is! @M061987 bellen kan en mag altijd! Gewoon doen inderdaad.
Jullie zijn lief, dames. Met de kinderen heb ik gelukkig écht geen moeite als ze er eenmaal zijn, ik vind het heerlijk om met mijn neefjes en nichtjes om te gaan. Alleen de zwangerschappen, dat vind ik de laatste twee jaar wel moeilijk...
Heel herkenbaar. Ik zeg wel eens als ik weer een buik voorbij zie komen tegen mijn vriend "waarom zij wel en wij niet" maar probeer dat snel van me af te zetten. In het begin van het traject had ik er meer moeite mee dan nu. Ik weet nog wel toen we net bezig waren en de eerste miskraam hadden gehad dat mijn lieve schoonouders een vakantiepark voor ons 4 had geboekt. Buiten de vakanties om, want dan werden we niet zo geconfronteerd met kinderen. Alleen niet bedacht dat dan juist de zwangeren en net ouders geworden stellen gingen. Heb alleen maar gehuild. Vreselijk was het. Toen mijn broer vader werd 13 jaar geleden had ik niks met kinderen. Wilde ze geen eens. Moest er niet aan denken. Vond het ook helemaal niks. Toen mijn nichtje geboren werd 5 jaar later kriebelde het iets meer. Voor de rest worden wij binnen de familie en daar om heen weinig geconfronteerd met zwangerschappen en kinderen. Maar toen mijn beste vriendin na 4 maanden zwanger raakte moest ik even slikken. Maargoed op zo een verhaal van mij zit je helemaal niet te wachten en dit soort dingen blijven gewoon KUT.
Net gebeld naar zkh. Ik mag echt pas de 19e terugbellen, sterker nog, dat is een zaterdag dus ze zei de 21ste terugbellen. Niet dat het wat uitmaakt, we wachten dan maar een week! Ze gaan dan een echo plannen voor rond 9 juli. Prima! Toen ik vroeg waarom ik pas zo laat mocht bellen zei ze dat ze het dan gewoon zeker(der) weten. Omdat je hormonen hebt gehad, kan de positieve test daar van zijn. In mijn geval natuurlijk echt niet, de ovitrelle is allang uit mijn lijf en de tests lopen op. Maar dat heb ik maar niet gezegd, ik wacht wel braaf een week.
Jawel hoor, de herkenning is fijn. Hier een grote schoonfamilie dus dit wordt ondertussen al neefje of nichtje nummer twaalf. Dus in die zin ben ik er aan gewend Maar degenen van de eerste elf kinderen hadden eigenlijk de eerste 9 voordat wij er serieus mee bezig waren. Het laatste kind van 2 broers/zussen was een oepsbaby en die laatste dáárvan was toen wij al wisten dat het bij ons niet lukte, dus dat was de eerste zwangerschap waar ik het moeilijk mee had. Ook echt vanwege de oeps, en zij hébben al zoveel kinderen. (De eennalaatste was eigenlijk de kickstart bij ons om weer te beginnen na een paar jaar pauze vanwege omstandigheden haha, dat het wel eens tijd werd. Ik dacht toen nog 'wie weet zijn we nog wel samen zwanger. Kind wordt in augustus 2 ). Van dit schoonzusje wist ik al lang dat ze kinderen wilde en de timing is heel logisch, dus op zich niks onverwachts. Ze zijn ook echt niet belachelijk vroeg ofzo. Maar ze is zes jaar jonger dan ik dus het voelt gewoon verkeerd. Ik had zó gehoopt dat wij eerder dan zij waren. We hebben het er een jaar of 2 geleden over gehad (toen wij weer net begonnen waren) en toen was het gesprek van, nee joh jullie zijn voor ons. Mja. Zucht. Het leven is nou eenmaal niet eerlijk. Maar het blijft confronterend. En ook zo sneu voor mijn man, die zich dan weer 10x zo schuldig voelt 'dat hij mij dit aandoet'.
Dat helpt inderdaad niet met de druk. Ik heb alleen een broer en hij okk maar die die heeft een vriend. Zij wilden wel kinderen, maar uiteindelijk toch niet. Dat had dan toch, donor, adoptie of draagmoederschap geworden. Wij hebben heel vluchtig eens besproken of wij zouden overwegen het zijn broer te vragen om donor te worden. Maar eigenlijk al snel beslist dat we dat niet wilden.
Het rijtje is een beetje lastig omdat ik heel veel schommel tussen heldere urine en geconcentreerde! Maar mooie oploop. Ik heb nog 2 clearblue testen en ik ga die denk ik morgen doen. Daar moet wel 3+ uitkomen lijkt me!