Het is ook ontzettend ontzettend wreed en oneerlijk! Helemaal mee eens. Daar is niks aan te begrijpen. En ik kan me ook echt niet voorstellen hoe heftig het daadwerkelijk kinderloos blijven zou voelen. Het was altijd mijn grootste nachtmerrie. En heel moeilijk als je de hoop echt zal moeten loslaten. Voor jullie laatste cryo gaan we hier denk ik allemaal heel hard bidden en duimen. Maar ik snap ook heek goed dat het echt haast onmogelijk is om de moeder en hoop er nog in te houden. In onze laatste fase vh traject voor een 2e kindje, was ik inderdaad ook al wel met 1 been in het afscheid. Ik wil je 1 dingen meegeven van wat ik dit jaar heb geleerd: ; De wereld blijft niet hetzelfde voelen als de dag dat je afscheid neemt van je kinderwens'. Het veranderd, wordt zachter, meer behapbaar en minder alles omvattend, beangstigend en overheersend'. De dag dat we stopten met het traject voelde ik me zo intens en verdrietig en leeg. En als ik het vergelijk met nu, dan kan ik oprecht zeggen, dat ik me zo ontzettend veel beter voel, dan tijdens de afgelopen jaren. En ik realiseer met heeeeel goed dat 1 kindje hebben, echt heeel anders is dan 0 kindje krijgen. Daarmee wil ik geen vergelijking maken. Absoluut niet. Maar wil je wel een klein beetje hoop/gerustelling/moed geven, dat je gevoelens met de tijd echt zullen kalmeren en dat de wereld iets minder boos zal lijken dan vandaag. Ik hoop dat ik me goed verwoord, want dat is soms heel moeilijk in tekst.
Maar daar gaan we ook hard aan werken. Ik zal meer nodig hebben dan hij. Gelukkig hebben we al een mooi leven en maken we ook plannen voor een kinderloos leven. We gaan meer festivals bezoeken, vaker samen uit eten, in de toekomst een pup. We hebben nu nog een oud besje, poes van straks 17.3 jaar (1 nov) en als die er niet meer is komt er vast een nieuwe. En alcohol, echt ik ga me toch een partij aan de zuip Maar dat zal het gemis niet minder maken. Ik heb nu vooral moeite met het allemaal niet mee kunnen maken, geen geknutselde lelijke asbak met moeder of vaderdag of een smerig ontbijt op bed, of lekker een warm kind dat tegen je aan kruipt en samen een disney film kijken op pyama dag. Zijn hele kleine dingen die veel moeders als vanzelfsprekend zien misschien, maar voor ons kinderlozen nooit gebeuren. Uiteraard zijn er ook echt heel veel dingen die ik minder moeilijk vind om te missen, poepluiers, haasten, een niet meewekend kind. schreeuwend kind in de supermarkt. Net op tijd op school maar te laat op je werk. Eerlijk in de ochtend, als ik weer moet stoppen voor het zebrapad bij de basisschool in mijn buurt en ik al die uitgebluste ouders met kind aan arm zie, om maar net op tijd te zijn, denk ik gerust wel eens jij liever dan ik. Maar vaak genoeg ook, was ik dat maar.
Wat verwoord je de dubbelheid mooi. En dit is denk ik ook inderdaad precies het gemis. Kindje hebben is neit altijd makkelijk en soms kei hard werken. Maar inderdaad bovenstaande dingen, maken dat het ouderschap zo mooi is. En daarom zo ontzettend verdrietig als je de kans niet krijgt om het mee te maken.
Nee wat ontzettend verdrietig. Het is jullie zo gegund. En dan je berichtje daarna over samen met je kind op een pyamadag een disneyfilm kijken. De tranen springen dan in mijn ogen. Ik hoop dat dat jullie nog gegund is met de laatste cryo. Heel veel sterkte mop bij de verwerking. Juist als je zo hoopvol bent komt de klap extra hard aan.
Heel eerlijk en rauw: Kinderloosheid wordt niet zachter, meer behapbaar en minder alles omvattend. Waarom? Omdat je er altijd mee geconfronteerd zult worden dat je kinderloos bent. Daar heb je geen invloed op. Je leert er misschien uiteindelijk beter mee om te gaan en een plek te geven.. misschien vind je afleiding en invulling in je leven waardoor je weer een stukje zingeving vindt. Maar ook dan start na verloop de volgende fase: Je zult nooit oma en opa worden.. weer dat gemis in de volgende fase. Weer opnieuw de leegte een plek geven.. het proces begint weer opnieuw. Het wordt echt eens tijd dat ongewenste kinderloosheid wordt erkend met de leegte, verdriet en impact die het heeft. De scherpe randjes gaan er misschien af, maar die leegte blijft altijd. Dat is ook zo met ouders die hun kind verliezen, niet alleen vrouwen / stellen in een fertlliteitstraject.
Waarom reageer je weer eens zo ontzettend aangebrand en boos @Wondertje2020 ? Ik probeer volgens mij juist heel veel erkenning te geven, te troosten en ook iets bemoedigends te zeggen. Dat van die scherpe randje, probeer ik toch juist uit te leggen. Ik gebruik er alleen andere woorden voor. En ik snap echt niet waarom je zo extreem aanvallend tegen mij doet, alsof ik geen erkenning geef aan de intense pijn. Niet leuk Wondertje!
Nu val je mij dus vervolgens wel aan.. waarom mag de waarheid niet gewoon beschreven worden zoals het is? Ik schrijf helemaal niet dat jij geen erkenning geeft, dat is je eigen invulling.
Meiden, gewoon even niet. Het gegeven is alverdrietig genoeg en beiden (wij allemaal) delen onze eigen gevoelens. Laten we elkaar niet aanvallen op wat wij mogen voelen ajb ♥ of hoe de 1 iets beleefd tegen over de ander.
Met tranen in mijn ogen je laatste berichten gelezen. Wat oneerlijk, wat een verdriet en onmacht. Wat ik graag ander nieuws willen lezen. Je bent zo liefdevol, dus kan me je al je gedachten voorstellen (en ook specifiek die over moeders die hun kinderen verwaarlozen en het nestje wat jullie jullie kindje willen geven). Ik bid dat jullie laatste cryo jullie wonder is. Alle liefde en goeds voor jullie.
Lieve @Asil wat ongelooflijk verdrietig. De tranen staan ook hier in de ogen bij het lezen van je berichtjes, dat warme kinderlijfje tegen je aan pff.. Vind dat je er knap mee omgaat, de pijn & het gemis en de nieuwe plannen bestaan naast elkaar. Leef met je mee en ik blijf ondertussen hoop houden voor jullie laatste cryo, veel liefs ♡
Wat ontzettend fijn dat je vriend deze knoop heeft gehakt en jullie zo door kunnen! Toch ook indrukwekkend hè hoe het traject je gaandeweg allerlei grenzen laat verleggen, waarvan je ze vooraf soms niet eens kon voorstellen zoals bij je vriend.. heel veel succes met jullie vervolg!
ook al was het “maar een embryo”, het verlies en gemis wordt er niet minder om.. als de hoop even sterft doet het hart pijn..