Mooi artikel! Bij mijn eerste bevalling werd mij telkens exact verteld wanneer ik moest persen en hoe lang. Het resultaat was dat ik tussendoor telkens bijna flauwviel en dat ze beslisten dat mijn dochtertje gehaald moest worden met de vacuüm (al haar waardes waren prima, geen foetale nood of zo, gewoon protocol), met een blijvende beperking bij haar als gevolg. Bij mijn tweede bevalling mocht ik zelf aangeven of ik wel of niet wilde persen en waar en hoe lang. Ja, het duurde langer, maar het was veel rustiger en ik had veel meer energie achteraf en mijn (veel zwaardere) kindje was helemaal gezond. En over dat naar buiten ademen: elk lichaam is anders. Mijn tante voelde weeën en ging vlug even douchen voor ze naar het ziekenhuis reden. Ze kwamen met twee uit de badkamer. Een vriendin voelde dat de baby bijna ging komen en poetste nog even haar tanden en deed haar make-up. Daarna zei ze 'oké, ik ben klaar' en binnen een minuut was de baby er. Ik vind het altijd absurd om zo'n verhalen te horen, maar sommige vrouwen bevallen dus zo. Ik ga er maar van uit dat Mongan ook zo bevalt en dat ze zichzelf daarom wijsmaakt dat iedereen wel even een baby naar buiten kan ademen.