lange wachtrij of niet?

hoi

Icsi is de laatste mogelijkheid die er is. Icsi lijkt veel op ivf, met het enige verschil tov ivf is dat ze bij icsi een zaadje in het eitje stoppen en kijken hoe het zich gaat ontwikkelen. Bij ivf doen ze dit niet, daar zetten ze het eitje en zaadje bij elkaar in het zelfde buisje en kijken of ze elkaar vinden. Voor de vrouw betekent dit de volledige ivf trajact ingaat met decapeptyl spuiten en later gonal of fostimon etc. Dat kun je op internet gewoon vinden. Ik weet niet hoe de wachtlijsten in het ziekenhuis zijn, maar ik ga naar Geertgen in Elsendrp. De wachtlijsten daar zijn niet hoog, erg aardige artsen en prima begeleiding wanneer je vragen hebt. ze leggen alles goed uit en nemen de tijd voor je. Als je er je eerste gesprek hebt leggen ze alles tot in detail uit. Het komt dan nogal overweldigend over, maar daar wen je wel snel aan.

mocht je nog meer willen weten, dan hoor ik t graag van je.

ik zit nu in het icsi traject en heb vandaag de punctie gehad. dus kan je wel mijn ervaring vertellen

 

hoi

heb je enig ervaring met ivf?

Je moet namelijk spuiten gaan zetten. Je begint met decapeptyl of vergelijkbaar en later komt er gonal f bij (dus 2 spuiten per dag zetten). Als je niets met naalden hebt, dan is het wel wat lastiger. Ik had ook neits met naalden, maar ik heb het rustig gedaan en de naald in de huis gedraaid (ipv erin te steken), dan is het prima te doen.
Je werkt toe naar een punctie, waarbij er met een naald je folikels leeg worden gezogen. Als je dus voldoende folikels maakt, krijg je de punctie. Voor de punctie bekijken ze nog een keer de eileiders om te zien hoeveel follikels er zijn. Je krijgt een uur voor de punctie 2 paracetamol en dyclofenac. als je in de stoel zit, krijg je dormicum of morfine (net wat je wilt). ik heb voor dormicum gekozen, zodra het in je bloedbaan zit (binnen 2 minuten), lijkt het of alle kracht uit je ledematen gaat, je voelt je erg zwaar en dol in je hoofd.
De arts praat je er doorheen en vertelt wat ie doet. Het puncteren is te vergelijken met het aanprikken van een ader, een prikje, maar dan net iets scherpers. Tegen de tijd dat je er wel genoeg van hebt, is het klaar en wordt je gewassen en krijg je je kleding weer aan.
Ze vertellen ook direct hoeveel eitjes er in de folikels zaten en of het aangeleverde zaad goed is.

dan begint de reis van de bevruchting, waar je verder weinig van merkt. het is meer de tijd die je moet wachten wat lastiger kan zijn.

ben je al zover om een icsi te gaan proberen? of ben je nog meer aan het rondkijken/informeren?

emotioneel kan dit proces zwaarder zijn dan het spuiten zelf, maar dat is echt afhankelijk van de persoon. Persoonlijk vond ik het spuiten minder erg, zolang ik de spuit in mijn buik draaide en de punctie is echt te doen. als je je maar ontspant en proberen niet zenuwachtig te zijn. dat heeft mij enorm geholpen.

 

ICSI is echt wel wat intensiever dan de uitleg van Dievine doet vermoeden. Ik zou nog een paar andere ervaringsverhalen opzoeken en je ook niet van dit verloop uitgaan, TS. De procedure is in elk ziekenhuis anders dus het schema van het spuiten, de medicatie tijdens de punctie (2 paracetamolletjes, diclofenac en een shotje dormicum komt gelukkig amper voor) en het verloop van het hele traject kan ontzettend verschillen. Misschien is het een idee om bij de MMM-clubs mee te lezen in een ICSI-topic? Er zijn er genoeg! Daar staan echt een hoop ervaringen, ongetwijfeld ook van mensen die in hetzelfde ziekenhuis lopen als jij!

 

zoals in mijn eerste stukje staat is dat het puur mijn ervaring is zoals ik het heb meegemaakt. er staat ook dat het voor mij in elsendorp zo is gegaan. Icsi is een laboratorium geheel, waarmee het verschil met ivf alleen dat is.

zoals ook te lezen is op velerlei medische sites zoals deze:
https://www.lumc.nl/home/0001/12556/19997/805270037152715

"IVF vs. ICSI
Zoals al eerder genoemd zijn de IVF en ICSI behandeling voor u als patiënt aan elkaar gelijk. Het verschil zit in de laboratoriumfase. Bij IVF zwemmen de zaadcellen in een druppeltje kweekvloeistof zelf naar de eicel toe, waarna bevruchting kan plaatsvinden. Bij ICSI wordt met een uiterst dun glazen naaldje één van de beste bewegende zaadcellen opgezogen en in de eicel gebracht. Deze ingreep is nodig indien de zaadcellen niet in staat zijn zelf tot in de eicel door te dringen. Bij IVF verloopt dit gedeelte nog op natuurlijke wijze. Het inbrengen van een zaadcel in een eicel wil nog niet zeggen dat er altijd bevruchting plaatsvindt. Ongeveer 65% van de eicellen wordt bevrucht als er IVF of ICSI wordt toegepast. Bij ICSI kan niet bij alle verkregen eicellen een zaadcel worden ingebracht. Dit kan alleen bij eicellen die helemaal rijp zijn. Ook niet alle eicellen zullen de injectie goed doorstaan."

elk ziekenhuis volgt zijn eigen protocol voor een icsi traject, maar het komt er wel op neer dat men deca en gonal (of gelijkwaardig) moet spuiten, eveneens aan de pregnyl (of gelijkwaardig) om te komen tot een punctie.
en zoals k zelf ook schreef, het is maar net hoe je het ervaart. De eerste keer in de cycus van spuiten vond ik het allemaal overweldigend, mede doordat je toch alles gaat opzoeken en ervaringen wilt lezen.
Aan horrorverhalen heb je niks ook niet de verhalen dat het geen pijn doet. Het zit ergens in het midden voor jezelf. Dat is mijn instelling geweest, en alles wat ik schreef is ook mijn ervaring. Dat het 'wat intensiever' is dan ik schreef.....het is maar net hoe je erin staat en op je eigen intuïtie afgaan. Er bestaat ook nog zoiets als teveel lezen...

 

Ik ga binnenkort beginnen dus eigen ervaring heb ik niet. Er is, denk ik, wel nogal een verschil tussen kort en lang protocol. Ik heb ook niets met naalden maar heb al wel voor de IUI gonalf gespoten dus al een beetje ervaring ermee. Neemt niet weg dat ik met mijn lange protocol dus voor een maand decapeptyl mee heb gekregen. Daar komt dan in mijn geval na een bepaalde periode puregon bij en vervolgens beginnen de echo's. Dus redelijk wat op en neer pendelen naar het ziekenhuis.

De punctie is hier wat anders, hier krijg ik een half uur van de voren pethidine en een tablet en dan nog een inwendige verdoving. Hier komt er dus geen infuus bij aan te pas.

 

Tja, en daar ben ik het dus niet mee eens. Zo laat je het lijken alsof, wanneer je maar genoeg tegen jezelf zegt 'dat het allemaal wel meevalt', dat ook zo gaat zijn. Het komt over alsof je een ICSI-traject eventjes tussendoor doet en alsof het zo weer voorbij is, maar ik ken eigenlijk niemand op dit forum die dat zo heeft ervaren.

Overigens is je tekst, in mijn ogen, niet geschreven als jouw ervaring, maar als 'zo gebeurt het, klaar.'.

 

Het is helemaal niet verkeerd om je van tevoren wat in te lezen in de materie. Er komt zoveel op je af dat het misschien niet zo verkeerd is om ervaringen van andere vrouwen te lezen. Ik kan me zo voorstellen dat als je "groen" bent dat het dan helemaal overweldigend kan zijn.

Ik denk ook dat het een zwaar traject is. Zo rustig het traject doorlopen is er volgens mij toch niet bij. Zo was ik een midweek weg en werd net ongesteld. Tja mevrouw, moet u toch even eerder terugkomen voor bloedprikken anders dan schuift alles een maand op. (oke was de laatste dag maar even ontspannen vakantie vieren als je denkt, ehh moet ik toch maar even bellen wanneer ik dan moet bloedprikken, je bent er dus weer mee bezig) Dus al met al heeft het nog wel een invloed op je dagelijkse leven en moet je je leven tussen de ziekenhuisbezoekjes doorplannen. Het prikken? Tja dat is even vervelend maar dat is denk ik nog niet eens het ergste.

Ik denk dan maar: alles voor het goede doel maar ik wil mijn leven niet laten leiden door mijn kinderwens maar dat voorkom je dus niet als je in dit traject zit.

 

ICSI is net als IVF, voor jou maakt het geen verschil.. stimuleren, hormonen en de punctie worden door iedereen anders ervaren. Daar kun je weinig standaards op antwoorden.

Besef wel heel goed dat IVF/ICSI vooral ook veel doet op het emotioneel vlak. Veel mensen vergissen zich daarin.

De wachttijden zijn per zh verschillend, je gaat naar het erasmus voor de uroloog? Ik raad je aan voor ICSI als je niet te ver wil, naar het St Franciscus te gaan (ken er meer die daar hebben gelopen en naar volle tevredenheid), lees alle ervaringen met het Erasmus maar hier op ZP. Wij zijn voor een second opinion naar Gent gegaan en mijn ervaring is dat zowel Gent als Dusseldorf veel verder is qua ontwikkelingen. Zoals je in mijn banner ziet, heeft Gent mij het wonder gegeven waar ik al zo veel jaren van droom!!

 

Dat je het er niet mee eens bent kan, dat is jouw mening. Mijn gevoel is mijn gevoel. Ik ervaar het op deze manier. Je kan het jezelf moeilijker maken over 'het-is-zo-erg-allemaal-wat-ik-moet-doen-bij-icsi', of je kiest ervoor om dat niet te doen, positief te zijn en het per echo te bekijken. Dat is mijn stijl, en iedereen heeft zijn eigen manier van ermee omgaan. Dat je niemand hier op de forum bent tegen gekomen die zo kijkt, dat kan. Laat mij dan de eerste zijn. Positief bekijken en gaan waar je voor gaat en niet moeilijk doen over zaken waar je geen invloed op hebt.

Je hebt een keus om de situatie van kinderloosheid te veranderen, maar niet de keus in de manier waarop je een eigen kind op de wereld zet. Dat is een verschil van kijkwijze.

 

Ohja? Ik denk dat er heel veel mensen op dit forum zijn die dolgraag willen weten hoe ze dat dan precies moeten doen! Voornamelijk de stellen die al zoveel geprobeerd hebben, maar waarbij niets lijkt te lukken. Welke keuze moeten zij precies maken, denk je? Gewoon maar positief blijven?

Positief zijn heeft overigens echt níéts te maken met hoe zwaar het traject is. Bijwerkingen van de medicatie die je fysiek én emotioneel beïnvloeden en moeten dealen met de grootste teleurstellingen, voorkom je niet door maar positief te zijn. En altijd maar positief blijven, ondanks al deze factoren, is onmogelijk. Proberen hoop te houden en kracht te vinden, dát is verstandig, maar positief moeten zijn, daar zélf voor kiezen, omdat je het anders moeilijk maakt voor jezelf en het gewoon je eigen schuld is dat het traject zwaar is? Wat een onzin.

Echt, met dit soort opmerkingen kun je zoveel mensen ontzettend kwetsen.

 

Dat is een redelijk gewaagde uitspraak. Ik hoop toch echt niet dat je dit serieus meent. Mijn gynecoloog heeft mij aangegeven de natuur een handje te kunnen helpen maar dat nog altijd 1/3 van de stellen kinderloos blijft. Dit is dus echt geen keus.

Ik ben het met shadixx eens, als je na, in mijn geval, drie jaar proberen, nog niet zwanger bent dan ga ik er heus wel positief weer in maar mijn verwachtingspatroon is wel drastisch naar beneden bijgesteld. Overigens is dat ook ter bescherming van mezelf, om te voorkomen dat ik niet aan de teleurstelling keer op keer ten onder ga.

Ik kan dan niet eens voor shadixx spreken, gezien haar onderschrift heeft zij nog veel meer teleurstellingen te verwerken gekregen en weet ze erg goed waar ze over praat.

 

Ik ben heel positief ingesteld en gestart en ook altijd geprobeerd het te blijven.. maar zeker na wat het EMC ons heeft gezegd na poging 1 waren we gesloopt en wij merken dat nu het gelukt is, poging 2, dat alle stress er bij ons uit komt.. met alle positiviteit in de hele wereld wordt dit traject nog niet makkelijk! Dat het je emotioneel sloopt en dat het zwaar is, is gewoon een vaststaand feit. Ik denk ook niet dat Shaddixxx negatief is, maar wel realistisch hoe dit proces door het merendeel van de mensen uiteindelijk ervaren wordt..

Diviene, hoeveel pogingen heb jij al ondergaan en hoe lang heb jij die kinderwens al, als ik het vragen mag.

Heb echt respect voor mensen die dit nog zoveel pogingen meer moeten ondergaan voor het raak is..

 

ter info
ik ben al 5 jaar bezig en met de derde icsi. een waardeoordeel geven over of ik wel weet waar ik t over heb mag je zelf invullen.

ik begrijp de commotie wel en mijn woordkeuze valt niet goed. daar kan ik ook alle begrip voor opbrengen.
De zin over de keuze voor kinderloos zijn/blijven en dat is niet je wens, daar heb ik de afgelopen 5 jaar al mee te maken. Doemdenken helpt mij in ieder geval niet. dat is het hele punt. Het is voor iedereen anders hoe hij/zij dit ervaren en in het begin komt het overweldigend over (dat heb ik ook eerder geschreven). Eenieder pakt het op naar hoe hij/zij zelf is en in het leven staat. Er komt ook een punt waarop het accepteren begint te komen, een leven zonder...En dan komt de keuze voor mij om de hoek kijken: ik heb er dan alles aan gedaan wat in mijn mogelijkheden ligt om deze ongewenste kinderloosheid te beïnvloeden. Als het uiteindelijk blijkt dat het voor mij niet is weggelegd, ongeacht hoelang ik bezig ben, dan heb ik mijn keuze erin gemaakt, geprobeert en niet gelukt. Als ik het niet probeer, zal het altijd een vraag blijven over wat, nou als...
en alhoewel dit voor mij een levensveranderende kijk is, ben ik realistisch genoeg om dit zo ook te gaan zien. Het leven houdt niet op bij het niet krijgen van een kids, het leven wordt anders en het is maar net hoe je hiermee omgaat. En dat heeft met veel meer aspecten te maken zoals het acceptatie- en relativeringsvermogen, je zelfbeeld/visie, je wereldbeeld, je onderlinge relatie, je rol die je in het leven inneemt...etc.
Ik heb nergens gezegt dat het tussen de soep en de aardappelen tussendoor geflanst wordt, dat is wat een ander ervan heeft gemaakt/geïnterpreteerd. Dat zijn niet mijn woorden.

Dames het spijt me als ik iemand gekwetst heb met hoe ik het ervaar, dat is absoluut niet de bedoeling. mijn ervaring is mijn ervaring en dat staat los van de invulling van een ander.