Heb me 3 weken geleden ziekgemeld op mijn werk omdat ik zowel lichamelijk als emotioneel helemaal op ben. Heb totaal geen energie meer, continue huilbuien, slaap slecht en voel me nutteloos en depri. Heb half juni na 11 weken een miskraam gehad en 11 augustus na 5 weken. Nu ben ik weer zwanger. Ben bang dat t weer mis zal gaan en mn lichaam is 1 grote hormonenbom (al sinds april 07) omdat ik eigenlijk al maanden zwanger ben. Van de huisarts moet ik voorlopig rust houden en ik praat nu wel met een maatschappelijk werkster om t allemaal een plaatje te geven. Tevens gaan we over 2 weken naar het AMC voor onderzoek e.d. Iemand ervaring met dit gevoel en hoe heb je dat aangepakt op je werk? Mijn teamleider reageerde redelijk begripvol maar had net een arbeidsdeskundige van de arbodienst aan de lijn en die begreep niet echt wat er aan de hand was en reageerde nogal bot. Het werk kan me op dit moment eigenlijk gestolen worden, het heeft totaal mn interesse niet. Daarbij komt dat ik net sinds 1 mei een nieuwe baan heb (wel bij zelfde bedrijf) en nog helemaal niet ingwerkt was. Ik voel me dus totaal nog niet op mn plaats en nuttig. Moet voor die job t hele land door rijden en adviezen en ondersteuning bieden voor een product wat ik nieet eens ken (niet ingewerkt) ook wordt ik zonder projectleiders ervaring op grote projecten gezet. Dit geeft allemaal zoveel stress dat ik ff niet meer weet wat ik moet doen. Autorijden lukt me zelfs niet eens omdat ik dan in paniek raak. Een andere baan zoeken onder deze omstandigheden lijkt me ook niet handig. Iemand ideeen, tips of een goed advies? Vast bedankt!
Zet jezelf nu op de eerste plaats. En blijf praten over wat het met je doet. Betref je vriend/man ook hierbij. Je hoeft dit niet alleen door te maken. Heb je al met de bedrijfsarts gesproken? Anders vraag om een afspraak bij de arbo en neem iemand mee ter ondersteuning en doe heel je verhaal. En zeg eerlijk dat je nu niet kunt werken en niet wilt werken. dat het je te veel is en te veel stress geeft. dat je slechte begeleiding op werk krijgt, dat je bij maatschappelijk werk loopt en bovenal die miskramen nog aan het verwerken bent. Jij bent nu veels te overspannen om goed te kunnen functioneren op je werk. En de dokter heeft geadviseerd dat jij rust neemt. dat advies moeten ze op je werk aannemen. Dus blijf gerust nog ziek thuis, zolang het nodig is. Maar hou je werk wel op de hoogte van je vorderingen. Vorig jaar heb ik 3x een miskraam gehad. Die nieuwe baan die ik had ben ik kwijt geraakt toen ze hoorde dat ik een miskraam had gehad, ze hadden liever iemand die geen kinderwens had. (zat nog in mijn proeftijd) Daar zit je dan, geen vertrouwen meer in je eigen lichaam, hormonen gieren door je lijf samen met je verdriet en opeens ben je weer zwanger. Toen ik opnieuw zwanger was heb ik de eerste weken er niet van durven genieten, bang dat het weer fout zou gaan (dan zou het de 6e keer worden, paar jaar eerder ook al 2x) Zodra het hartje te horen was hebben we een angelsound gekocht bij de kijkshop. Zodat ik thuis elk moment kon luisteren naar het hartje. Dat heeft mij heel erg geholpen en gerust gesteld. Heb soms uren naar dat geluid liggen luisteren. Ook kregen we regelmatig echo's (zal bij jou ook ongetwijfeld gebeuren deze keer) met veel foto's. Pas na de 14e week verdween mijn angst een beetje en ben ik langzaam meer gaan genieten van mijn buikje en het getrappel binnenin. Heb het heel de zwangerschap nog wel in mijn achterhoofd gehad dat het misschien fout zou kunnen gaan. Maar het is onze deze keer echt gelukt en sinds 3 maanden ben ik eindelijk mama van een supermooie dochter. Ze is wel 7 weken te vroeg geboren omdat mijn placenta losliet en mijn baarmoeder scheurde (ik was een zeer uitzonderlijk geval zei de gyn). Ze vermoeden nu dat mijn baarmoeder zwakken plekken heeft waardoor de placenta niet gedragen kan worden. Dit gaan ze binnenkort onderzoeken. Dus hou vol, hoe moeilijk het soms ook kan zijn
Wat verschrikkelijk van je twee miskramen. Kan me je gevoelens van verdriet helemaal voorstellen. Hopelijk gaat het nu allemaal goed. M.b.t. de arbo-arts: die mensen zijn er om werknemers weer zo snel mogelijk aan het arbeidsproces te laten deelnemen en daardoor denken ze niet 123 aan het welzijn van deze werknemers. Ik heb ooit ook een hele nare ervaring met een arbo-arts gehad, dus ik weet hoe verschrikkelijk bot ze kunnen zijn. Laat je daar niet door afschrikken! Denk aan jezelf, jij weet het beste hoe je je voelt en of je in staat bent te werken. Onder deze omstandigheden (plus het feit dat je nog niet volledig bent ingewerkt bent) lijkt mij dat ook zeer moeilijk. Als ik jou was, zou ik even flink rust nemen en aan je zelf denken en niet doorhobbelen wat betreft werk. Want anders zou je er dadelijk emotioneel nog meer last van kunnen krijgen. Heel veel sterkte in ieder geval en doe rustig aan!
p.s en voel je vooral niet schudig t.o.v. je werk: jij hebt niet om deze situatie gevraagd en bovendien hadden ze je beter mogen begeleiden/ inwerken!
Dank voor jullie reacties! En jullie hebben helemaal gelijk wat betreft nu eerst aan mezelf denken, werk komt op de 2e plaats etc. Toch vind ik dat lastig. Ben meer t type van tanden op elkaar en doorzetten. Dit werkt meestal goed maar dit keer dus niet en ik herken mezelf totaal niet. Maatschappelijk werkster heeft ook geadviseerd om alleen maar leuke dingen te doen en dat is ook al zo moeilijk nu. Hoop dat ik na volgende week (bezoek ziekenhuis) wat rustiger ben als er een echo gemaakt is. Jekkia wat erg dat het 5 keer is misgegaan. Wat zul jij blij zijn met je dochter. Echt een schatje zie ik op de foto. Ben benieuwd wat er uit jouw onderzoek komt,heb nog nooit van zwakke plekken in baarmoeder gehoord! Marie wat heb jij met die vervelende arboarts gedaan? Om een ander gevraagd? Groetjes Saskia
Hey saskie Heel herkenbaar dat je jezelf niet meer kent. Maar dat gevoel komt weer terug hoor, je moet er alleen de tijd voor nemen. Toen ik die vervelende arbo man had ben ik ontzettend tegen hem ingegaan tijdens de gesprekken, hij wist namelijk alles beter en vond dat ik gewoon kon werken op dat moment, terwijl ik er toen gewoon, zowel lichamelijk als geestelijk, even flink doorheen zat. Ik heb die man bij alles waar hij zo resoluut over leek te zijn, vragen teruggesteld als: '' zou u zelf onder deze omstandigheden kunnen werken"' en opmerkingen gemaakt als " ik geloof niet dat u mij serieus neemt''. Ik ben in ieder geval flink tegen hem ingegaan en heb hem verteld hoe ik erover dacht. Het waren dus geen fijne gesprekken met dit figuur zoals je kan begrijpen, maar ik ben blij dat ik toen niet alleen maar ja en amen heb gezegd. Want arbo-artsen proberen je vaak in een bepaalde hoek te drukken, om je maar weer zo snel mogelijk aan het werk te krijgen. Na deze gesprekken heb ik later bij mijn baas aangegeven dat ik een zeer vervelend gevoel had overgehouden aan deze arboarts en de gesprekken en dat hij mij totaal niet begreep en ik er niets aan had gehad. Dit heeft mijn baas later weer teruggekoppeld naar de arboman. Dus laat je niet kisten, jij weet het best waartoe je in staat bent, en kom voor jezelf op! Sterkte!