Hallo moeders, Kom hier niet zo vaak maar merk dat ik behoefte heb aan moeders die me enigzins begrijpen of hetzelfde hebben meegemaakt. Ben afgelopen 4 april bevallen van mijn 2e kindje. Heb nu 2 prachtige meisjes. 1e bevalling 36 uur over gedaan, was uiteindelijk ingeleid, eva had koorts na de bevalling en werd gelijk weggehaald, moest een week aan de antibiotica blijven. Eva was ruim 9 pond bij de geboorte. Langdurige bekken klachten. 2e keer zwanger heb ik regelmatig aangegeven dat ik niet tot 40 weken wilde lopen vanwege mijn bekkenklachten ivm grote baby. Ben met 39.1 weken ingeleid. Vond het spannend. Om 08.00 uur aan het infuus en vliezen gebroken. Bevalling verliep perfect, zou er zo nog 4 willen uitpoepen. Tot daarna. Had Lynn op mijn buik, was zo blij, leek niets aan de hand te zijn. Ik was helemaal euforisch. Vk was bezig met de placenta, die werd maar niet geboren. Totdat ik persdrang kreeg, vk gaf aan dat ik mocht persen, dit deed ik en er kwam een golf van 1,5 ltr bloed uit. Mijn man en een vriendin waren erbij. Mijn vriendin werkt ook in de zorg en moest echt even wegkijken. Vk en verpleegkundige sprongen achteruit. Kindje werd aan mijn man gegeven en ik moest met spoed naar OK. T-shirt werd los geknipt, 2e infusie geplaatst en werd met een speer over de gang heen gereden. Op ok kreeg ik opnieuw persdrang en mocht ik opnieuw persen met het idee dat misschien nu wel de placenta geboren werd. Ik perste en opnieuw kwam er een golf van 1,5 ltr bloed uit. Intotaal 3 ltr verloren, 7 zakken bloed gehad met een HB van 4,1. Nu 7 weken later voel ik me redelijk goed, ik leef per dag. Er zijn momenten dat ik erg emotioneel ben. Er gaan dan een aantal dingen door me hoofd. - Ik had niet thuis moeten bevallen want dat had ik misschien niet gehaald. - Weer mijn kindje niet bij me gehad, het eerste gewicht niet meegemaakt, eerste voeding niet gegeven. - Mijn lichaam heeft gefaald. - Ben ik wel in conditie als ik straks weer aan het werk moet. - Vind dat mijn collega's laconiek denken over wat ik heb meegemaakt. ( ik ben zelf verpleegkundige, het lijkt voor hun te normaal/alledaags) - Ben te labiel om voor mezelf op te komen, zo ben ik normaal gesproken nooit. Ik ben normaal assertief genoeg om voor mezelf op te komen. - Ook merk ik dat ik behoefte heb aan lotgenoten die ook zoiets hebben meegemaakt. Heb gegoogeld maar niets wat up to date is. Allemaal verjaard. Ben blij dat ik het hier ff kwijt kan. Ik ga ook morgen naar de huisarts, misschien kan hij iets voor me betekenen bij het verwerken van dit al. Liefs
Hier ook een fluxus bij beide bevallingen. Eerste (was gelukkig in het ziekenhuis) kwam de placenta niet en 2,5 liter bloed verloren. OK en 4 zakken bloed. Tweede bevalling ook weer supersnel, vanaf de eerste wee tot geboorte 2 1/2 uur. Ondanks allerlei medicatie en infusen kwam de placenta weer niet en raakte ik door het bloedverlies bijna in shock. De gyn. kwam supersnel van huis en had de OK al ingeseind. Kon direct onder narcose maar kwam daar heel vervelend uit. Weer placenta verwijderd, bijna 5 l. bloedverlies en totale bloedtransfusie. Beide keren was ik zo slap als een vaatdoek en duurde het tot de volgende dag dat ik het kindje pas eens vast kon houden. Bij de eerste duurde het enkele weken voordat ik echt wat opknapte en zakte mijn Hb regelmatig zodat ik een extra portie staalpillen nodig had. Bij de tweede heb ik de eerste 10 dagen bijna de gehele dag op bed gelegen maar was ik veel sneller weer op de been. Het advies van de gyn. was om niet meer zwanger te raken omdat dat fatale gevolgen kan hebben.