Mijn dochter van 8 gedraagt zich haar hele leven al als oud wijf. Ze speelt nauwelijks, zit constant alle gesprekken mee te luisteren en zich vooral overal mee te bemoeien. Zelfs na 100x waarschuwen blijft ze meepraten in volwassen gesprekken. Daarnaast is ze zoooo ongelofelijk ondankbaar. Alles is niet goed te genoeg. Te kinderachtig. Niet wat ze verwacht. Of het nou kadotjes voor sinterklaas zijn of uitstapjes of wat dan ook. Er is altijd een hoop te zeiken op wat ze krijgt/ziet. Op vakantie enkele weken geleden, alles was saai en van elk blokje om wandelen werd ze moe. De omgeving was niet mooi genoeg, het huisje niet mooi genoeg. Nu zijn we een weekend weg. En jawel... de kozijnen zijn te rot, vloer is lelijk, dekbedovertrekken te kinderachtig, prachtig grote speeltuin naast de deur maar die is na 2 minuten ook weer saai. Waar we ook heen gaan, er is altijd iets stom, lelijk enz. Momenteel zitten we echt met onze handen in het haar. Zoontje was zoooo enthousiast over dit weekendje maar die gaat steeds vaker meepraten met haar negatieve houding. En net als altijd overal mee bemoeien, of het nu gaat om de opvoeding van de andere kinderen of gesprekken tussen mijn man en mij.. ze moet zich ermee bemoeien. Als wij eens een 'foutje' (bijv dat zij vind dat we niet genoeg kijken bij het oversteken of als ze denkt dat het knipperlicht van de auto niet aan staat) maken staat ze voorop om ons er op te wijzen. We hebben al zoveel geprobeerd om haar gedrag te veranderen. als ik mijn moeder moet geloven had mijn oudere zus dit ook al vanaf dat ze kon praten (en dat heeft ze echt nog steeds), we zien dus al helemaal voor ons dat dat met haar ook gaat gebeuren. Iemand hier dit gedrag herkent? Kunnen we dit verbeteren en zo ja, heb je tips?
Oh dat klinkt echt heel vervelend. Ondankbaarheid bij mijn dochter kan ik ook héél slecht hebben. Heb je al eens geprobeerd om een leuk uitje te plannen met je man en je zoontje, en haar bij een babysit (bij voorkeur eentje die niet alle trucs uit de kast zal halen om haar te entertainen) te laten met de expliciete vermelding dat ze niet mee kan omdat het toch nooit leuk genoeg is voor haar, en dat je dan liever met een dankbaar kindje gaat?
Nee met echte uitjes hebben dat niet eerder gedaan. Wel uitjes afgezegd om die reden. Of dat we bijv haar kamer zouden opknappen dat niks goed genoeg was en dat we het dus niet gedaan hebben. Dan ook met de uitleg, graag of niet. Het lijkt gewoon in haar te zitten. Vind het zo frustrerend.
Dit vind ik eerlijk gezegd wel een goede! Het lijkt me echt heel vervelend als je dochter van 8 zich al zo gedraagt en je op punten wijst etc. Terwijl ze eigenlijk nog lekker kind moet zijn, (of naja wat meer kind) Zijn er misschien dingen die ze leuk vind om te doen? Zoals bijvoorbeeld kleuren? Tekenen? En heeft ze thuis vriendinnetjes waar ze mee speelt? Haar daar misschien wat meer in stimuleren, en haar eventueel naar haar kamer sturen als jij en je man of visite met elkaar praten. Z'n kwebbelkous er de hele tijd tussendoor horen praten lijkt me vervelend als je een serieus gesprek met iemand voert. En sommige dingen zijn alleen voor grote mensen oren.
Dingen die alleen voor grote mensen oren zijn hebben wij nog nooit kunnen bespreken met haar in enigsinds dezelfde kamer. Qua speelgoed hebben we veel gestimuleerd. Momenteel is het alleen 100.000 keer per dag zeuren dat ze slijm wilt maken. En dat mag van ons niet zo vaak. Alles zit onder dan, heb al meerdere kleren weg kunnen gooien en ze knoeit overal op enz. En daarnaast zijn de spullen die ze daarvoor nodig heeft ook duur. Vroeger kon je haar nog blij maken met knutselen maar inmiddels ook niet meer. Tablet wilt ze wel de hele dag, maar dat mag dus ook niet van ons. Helemaal niet met mooi weer. We hebben al veel buitenspeelgoed gehaald, puzzels, spellen, stapels kleurboeken, Lego, Playmobil, nintendo ds en nog veeel meer, maar spelen ermee doet ze niet.
Ik zou voor wat meer struktuur & activiteit gaan. Simpele dingen, sporten, helpen in huis, buitenactiviteiten, zet haar aan het werk voor een goed doel. Dat ze zo moe is, dat ze niet meer kan klagen over de dekbedovertrekken, en blij is met de vrije tijd die ze heeft.
Klagen doet ze al vanaf de 1e seconde. Zoals hier van de dekbedovertrekken, de kozijnen en de vloer hadden we de tassen nog niet eens neer kunnen zetten voordat het klagen begon. Sporten gaat ze over 2 weken wel 2x per week doen ipv 1x per week. En dan moet ze (hopelijk) thuis ook meer oefenen. Ze gaat naar een selectieteam van dansles. Uitjes proberen we heel vaak te doen. Al is het naar het bos. Maar ook dan is het bij aankondiging al 'nou ik was liever naar ballorig gegaan' om maar een voorbeeld te noemen. Als we een keer naar ballorig gaan is het ook echt wel goed hoor, dan is ze wel heel blij. Maar ja, dat kunnen we natuurlijk onmogelijk elke keer doen omdat zij dat perse wilt. Dingen als het bos in is wel heel vaak in te plannen. Of een stukje fietsen of een speeltuintje. Maar die speeltuin is dan meestal in haar ogen te klein. Als we voorstellen te gaan fietsen is het vaak "ik had liever gewild dat ik alleen met (mij of man) zou gaan want dan hoeft broertje niet mee". En ook dat gebeurd geregeld dat ze wel alleen mag, maar dat kan niet altijd. Soms heb ik het idee dat het komt doordat ze bij logeerpartijtjes met oma altijd maar deden wat zij wilde. Maar die logeerpartijtjes zijn al een tijdje verleden tijd, mede hierdoor.
En juist eens 1 op 1 iets met haar doen? Doe je dat ook wel eens? Kan van alles zijn; samen slijm maken (en dan dus ook écht vol aandacht voor haar, geen afleiding van broertje bv), samen shoppen (voor iets dat ook echt nodig, niet 'ter verwenning', maar bv wel samen ergens even iets drinken ofzo), samen zwemmen, spelletjes, puzzels, kleuren, etc etc.
Niet verkeerd bedoeld hoor.. maar is ze niet een beetje verwend? Je zegt dat jullie van alles voor haar kopen en veel dagjes weg gaan. Kan het niet zijn dat ze daarom zo ontevreden is? Heeft ze wel geleerd dat speelgoed en uitjes "bijzonder" zijn?
Dagjes uit gaan we niet vaak. Ja het bos ofzo maar dat is in mijn ogen normaal. Speelgoed wat wij zo kopen is speelgoed voor 3 kinderen (Playmobil bijv). Daarnaast geld altijd dat als ze perse wat nieuws wilt ze dan ook iets ouds moet verkopen. En het moet realistisch zijn qua prijs. Wij kunnen geen dure dozen Lego of Playmobil zomaar kopen bijv en dat weet ze ook. De grotere dingen krijgen ze met de verjaardag of sinterklaas (waar ze niet meer in gelooft). Ook moet ze haar zakgeld inzetten als ze iets wilt en wij het zonde vinden om te kopen. Ik weet dat ze vooral door oma heel erg verwend is, veel ook achter mijn rug om. Maar inmiddels luisterd ze niet meer naar oma's "niet aan mama vertellen". Maar of ze daar nou echt zo van kan worden, ze is toch veel meer thuis. Maar het gekke is dat ze dus wel heel erg geld bewust is. Als zij kan kiezen tussen 2 dingen waarvan 1 a merk en 1 goedkopere b merk dan zou ze nooit het a merk kiezen. Als ze iets bij de kringloop kan vinden zou ze het niet nieuw willen kopen. Ook als het niet om haar eigen geld gaat maar om dat van ons. "Oh dan kan ik beter deze kiezen, want die is goedkoper". Als we om ons heen kijken krijgen ze veel minder dan andere kinderen en gaan we minder vaak weg. Ook de hoeveelheid aan speelgoed dat elke keer in huis aanwezig is is bij ons beperkt. Als we namelijk heel veel verschillende dingen hebben speelt niemand meer. Voor de oudste maakt het geen verschil, die speelt dan dus ook niet meer en mijn zoontje raakt dan het overzicht kwijt en weet dan ook niet meer wat te spelen. De jongste weet niet beter dan dat het aantal speelgoedopties 'beperkt' is.
Zou het niet ook een beetje bij de leeftijd horen? Hier ook een kind wat er wat van kan namelijk... Ik probeer het zoveel mogelijk te negeren en af en toe hebben we het er over, ik hoop dat ze van die gesprekken dan wat mee pikt. En verder is het hier inderdaad als ze zeurt, gebeurt het niet. Ik ga bv. ook regelmatig met haar jongere zusje iets doen, omdat de oudste geen zin heeft ed. Of we doen 'meeste stemmen gelden' en doen dus hetgeen de meesten willen. Qua cadeautjes mag ze veel zelf uitkiezen, dan weet ze wat ze krijgt en kan ze er ook niet op zeiken. (Bovendien geeft het haar veel rust als ze weet wat ze krijgt.) Gesprekken die niet voor kinderoren bestemd zijn, moet je niet met een kind in de buurt voeren, dat lijkt me logisch. Mijn kinderen mogen in principe altijd mee praten, als ik dat niet wil, spreek ik zonder ze af. Bemoeien met de opvoeding van haar zusje mag ze niet; ze hebben allebei een papa en een mama, een extra is niet nodig. Dergelijk gedrag kap ik dus zoveel mogelijk af.
Ik denk wel dat de leeftijd het erger maakt. Maar het was al vrij heftig aanwezig, nu dus nog erger en we zijn vooral bang dat het de aankomende jaren nog veel erger gaat worden. Dat het echt ongezonde proporties aan gaat nemen. Meepraten met volwassenen mag ze gewoon niet. Dat vind ik echt niet netjes. Ze wordt regelmatig bij gesprekken betrokken, zowel door onszelf als met visite erbij. Maar soms moeten we gewoon kunnen praten dat de kinderen zich met kinderdingen bemoeien en niet met volwassen zaken. Dat hoeven nog niet eens dingen zijn die kinderen niet zouden mogen horen, maar dingen waar ik gewoon even met een ander over wil kletsen zonder constant woorden uit te leggen, meningen moet corrigeren omdat ze de strekking niet goed begrijpt of dat soort dingen. En ze weet ook dat we dat niet willen hebben. Zo ben ik zelf ook opgevoed en de meeste die ik ken ook, dus zo raar is het ook niet wat we vragen. Ik hoop stiekem dat het dus wel echt bij de leeftijd hoort en het dus ook weer minder gaat worden ooit.
Heeft ze in de gaten welk effect haar gedag heeft? Hebben jullie haar wel eens verteld hoe het een ander kan kwetsen als je zo negatief bent? Dus dat jullie verdrietig worden als zij zo zeurt over het vakantiehuisje terwijl het jullie bedoeling was om een leuk weekend weg te gaan, ook voor haar? Misschien helpt het juist om haar af en toe juist in the lead te zetten. Dus zij mag bepalen wat jullie gaan doen, hoe en met wie. En op andere momenten mag het broertje dat of jullie als ouders. En als ze dan zeurt zou ik geloof ik een keer goed boos worden! De wereld draait niet om haar, maar mét haar.
Ik zeg ook niet dat het raar is wat je vraagt, ik zeg dat ik er anders over denk. Misschien kun je vooraf afspraken met haar maken? En iets bedenken wat zij in die tijd kan doen? Ik merk aan mijn dochter dat de echte 'kinderdingen' niet meer bij haar passen. Maar als ze een tablet of telefoon heeft, dan is ze wel even zoet.
We leggen haar elke keer uit hoe dat voor ons (en anderen) is als ze elke keer zo negatief doet. Dat vind ze dan niet leuk en word of boos of verdrietig. Maar 5 minuten later kan ze het zo weer doen. Iedereen eens een dagje laten kiezen vind ik wel een heel goed idee trouwens! Dat hebben wij nog niet zo letterlijk geprobeerd. Misschien doet haar dat wel goed, Ookal mogen de anderen dan ook een dag kiezen. Wel vermoed ik dan dat ze chagrijnig gaat doen als haar broertje iets kiest wat zij niet leuk genoeg vind ofzo. Maar het is het proberen zeker waard.
Kan er niet wat meer achter zitten?? Op deze leeftijd herken ik het wel in sommige dingen hoor. Beetje pre puber gedrag. Maar jij zegt dat het er altijd al in gezeten heeft?
Met de tablet zou ze ook heel lang zoet kunnen zijn. Maar dat mogen ze normaal 1 uur per dag. Op heel erg regenachtige dagen wel wat meer en als er visite is mogen ze of vaker of we verzetten de tablet tijd naar een gunstiger moment. Daardoor hebben we wel dat ze dan niet mee praat bij de visite. Hebben ze al teveel op de tablet gezeten en ze gaat in opdracht dan knutselen of puzzelen of iets in die trant dan bemoeit ze zich zo vanaf de andere kant van de woonkamer met de gesprekken over het werk van de visite om een voorbeeld te geven. Iets waar ze dan totaal niks van weet of niks mee te maken heeft.
Soms 'moet' je creatief zijn/een uitzondering maken. Jij wilt iets en de vraag is hoe je dat voor elkaar krijgt. Als je wilt praten en ze stil is met de tablet, dan zou ik haar daar dus lekker op laten voor dan. Gaat ze daarna weer wat anders doen. Je gaat ook geen uren zitten kletsen met je kind erbij, toch? (Of ben ik zo gek dat ik dat niet doe? ) En anders kan ze misschien ook wel gewoon boven spelen?
Ja altijd. Als dreumes was ze al snel wijs en kon al ontzettend jong hele gesprekken meevoeren. En dat deed ze dan ook gretig, al is het op die leeftijd natuurlijk nog niet irritant en wel begrijpelijk dat je constant herhaalt dat ze even kan gaan spelen omdat mama even aan het praten is. Echt spelen was wel klaar toen ze een jaar of 4 was. En het negatief zijn is denk ik ook op die leeftijd echt gaan opvallen. Vooral bij sinterklaas en de verjaardag en uitjes kwam dat naarboven omdat je juist verwacht dat ze blij word van wat ze krijgt. Toen ze nog geloofde vertelden we altijd netjes dat sinterklaas maar 1 groot kado per kind kon kopen en de rest kleine kadotjes zouden zijn. En dat grote kado was dan ook altijd iets wat ze nadrukkelijk aangewezen was, maar altijd was het niet goed genoeg. We moesten zelfs anderen inlichten als ze bij ons sinterklaas wilden vieren en een kadotje voor de kinderen wilden kopen dat dochter heel teleurgesteld zou gaan reageren wat het kado ook ging zijn en dat dat echt niet aan hun of het kado zou liggen, maar dat dat de gebruikelijke reactie van dochter was.