Hallo allemaal Wil eigenlijk weten of mijn denksels die ik heb normaal.zijn of dat ik toch eens naar een dokter moet gaan. Ik ben 6 weken geleden bevallen van een prachtige dochter. De zwangerschap ging heel goed en de bevalling op zich ook. Ze Is mijn tweede en bevalling we snelle dan eerste maar ook veeeeel heftiger en pijnlijker. Na bevalling veel last van naweeën gehad en later ook aambeien waardoor ik bijna niet kon zien. Toch al snel gewone leven weer opgepakt en leuke dingen gaan doen met beide kinderen. Inmiddels dus 6 weken later een ik voel me elke dag rotter.mijn andere kind is 3,5 jaar en erg lief voor zijn zusje maar vraagt wel veel aandacht. Als iets niet gaat zoals hij wil dan krijgt hij drift aanvallen die veel energie van mij kosten. Ons meisje slaapt veel maar als ze wakker Is huilt ze best veel. Ik voel me een hele slechte moeder,krijg m'n meisje niet stil (bij papa en tante Is ze meteen stil),heb een steeds korter lontje naar m'n zoontje, val vaak tegen hem uit als ie weer zo'n aanval heeft, heb geen energie voor huishouden,heb het gevoel dat ik tekort schiet naar mijn man toe (al zegt hij van niet). Maar het belangrijkste Is dat ik constant zo'n mega zwaar gevoel heb.moet best veel huilen (als ik alleen ben) en zie de toekomst steeds somberder in (nee, absoluut geen zelfmoord gedachten!).ik denk dat ik het niet kan, moeder zijn van 2 kinderen.durf er met niemand over te praten, voelt alsof ik me aanstel en overdrijf, heb immers 2 super kinderen, lieve man en voor buitenwereld lijkt het alsof ik mijn kinderen goed ' onder controle 'heb. Heb soms geen idee wat ik met mezelf aan moet.Weet wel dat ik iets moet gaan doen aan mezelf. Maar Is dit normaal voelen meer moeders met 2 kinderen zich zo of zou ik toch maar eens naar een arts moeten gaan??
Hoi Meryem, ik denk niet dat het normale gevoel als moeder van 2 kinderen hoor meis. Ik zou zeker even bij de huisarts langsgaan om dit te bespreken. Natuurlijk heeft iedere nieuwe mama van een nieuw kindje momenten waarop ze twijfelt en echt niet lekker in haar vel zit, maar het is niet goed dat je je continu zo voelt. En for what it's word, mijn zoontje was een tijdje een huilbaby en heb ik bij mijn zoon in zijn handen geduwd omdat ik hem anders wel wat aan kon doen omdat hij maar bleef huilen. Voel je je niet schuldig meis. Je bent echt geen slechte moeder. Dikke knuffel!
Ik zou zeker even met huisarts praten. Het is wennen en ook zwaar met 2 kinderen en heb ook echt mijn portie 'slechte' dagen wel gehad, maar zulke gedachten/gevoelens als jij beschrijft herken ik niet. Huilen heb ik (behalve kraamtranen) ook niet gedaan.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik ben dan moeder van 1 kleintje, maar heb eerlijk gezegd die gedachten ook gehad de eerste maanden, was vooral onzekerheid. Ik had daarbij ook slaapproblemen en medische complicaties, dat werkte ook niet mee. Ik zou toch even langs de huisarts gaan. Veel sterkte!
hier 3 maanden vreselijk verdrietig en naar gevoeld (ook door de hoge eisen die mijn wederhelft aan me stelde)... tja ik voelde me lichamelijk goed, maar nog niet zo goed als hij dat dacht.... kleine huilde ook vreselijk vaak en lang. nu overgestapt op de fles en met mijn mannetje gepraat en voel ik me al een stuk beter. praat erover iig, met wie dan ook. als het niet beter word idd eens naar de huisarts.
Heb het ook gehad, ik had wel een huilbaby. Bij mij duurde dit ongeveer 4 a 5 maanden. Dit hoeft natuurlijk niet te betekenen dat dit ook het geval zal zijn bij jou. Heb op ten duur zelf de draad opgepakt. Positief blijven en toch mijn dingen doen. Als het niet ging vroeg ik mijn moeder om op te passen, zodat ik even bij kon komen. Ik lees dat je niet alleen bent er is in ieder geval een tante in beeld , dus dat scheelt. Nog een optie is; Als het even niet gaat stuur je je zoontje en papa weg voor boodschappen (de dagen wnr je man niet werkt) zodat jij even tijd hebt voor de kleine. Je zou naar de ha kunnen gaan dat is uiteindelijk toch het beste. Ik heb in ieder geval mijn verhaal gedaan bij mijn man en die ondersteunde mij extra meer dan voorheen. Je moet erover kunnen praten want anders kom je niet uit je dip.
Hey meis, Lees nu pas je bericht. Lijkt beetje op hoe ik me voel en hoe het bij ons gaat. Ik heb een tijdje gesproken met iemand na de vroeggeboorte van mijn dochter. Die heb ik weer een mailtje gestuurd en ga er binnenkort weer even heen. Soms helpt het om bij een buitenstaander die je niet veroordeeld je hart te luchten. Ik overzie het soms ook niet en mijn zoontje heeft ook hele vervelende reflux waardoor hij soms niet te genieten is. Maar nu hij wat sterker word heeft hij ook echt hele jolige momentjes. Super leuk! Dat neemt ook een hoop rot gevoel weg! Het zijn echt de kleine geluks momentjes die je moet uitvergroten. Dat helpt bij mij in iedergeval! Wat er al eerder is geschreven zoek hulp dat kan enorm opluchten en dan hoef je je niet te schamen. Liefs🍀
Dank jullie voor alle reacties! Ben nog niet bij een arts geweest maar heb het wel met een goede vriendin besproken wat veel goed heeft gedaan. Kijk het deze week nog even aan op zich gaat het wel iets beter. Inderdaad genieten van kleine dingen, zoals het lachje elke ochtend waar ze soms een paar dagen mee begonnen Is. Maar bedankt allemaal!
Ik had een gestresste zw (heel angstig, bloedverlies, veel harde buiken) en een mega snelle bevalling. Na 3 dagen kwamen de kraamtranen en die gingen niet meer weg.... ik wist niet dat iemand zich zo lamlendig kon voelen! Ik huilde elke dag meerdere malen, kon niet meer genieten van dingen, geen eetlust meer, wilde alleen maar slapen maar zl liet dat niet toe... het werd zo erg dat ik het echt niet meer zag zitten en dat de gedachte "als ik er niet meer ben dan is het beter voor iedereen" steeds vaker door mijn hoofd spookte. Ik zei op een gegeven moment dat mijn man maar beter een andere moeder kon vinden want ik wilde zo niet meer verder... ik heb toen heel hard aan de bel getrokken.... ben doorgestuurd naar een psycholoog wasr ik een redelijk intensieve behandeling kreeg nadat de diagnose Angststoornis en PPD was vastgesteld.... mijn leven was een hel..... (tranen biggelen over mijn wangen nu ik dit schrijf want het was echt verschrikkelijk.....) Nu na bijna 9 maanden gaat het gelukkig weer beter! Ik mis mijn oude leventje soms, kan moeilijk tegen slaaptekort haha maar ik geniet weer en voel me weer bijna mijzelf en ik dank God op mijn blote knieën daarvoor want dit wans je je ergste vijand nog niet eens toe... 10% van de vrouwen krijgt hiermee te maken maar je "mag" je niet zo voelen van de maatschappij..... als moeders hier nou opener over zouden zijn zal er al een last van veel schouders vallen.... ik ben er uiteindelijk heel open over geweest en kreeg veel herkenning en erkenning van andere, met de mededeling dat zij nooit erover durfde te praten. Trek aan de bel, ga naar de HA, praat erover want sons gaat het niet vanzelf over. Ik ben nu door de Virenze, waar ik onder behandeling was, gevraagd als ervaringsdeskundige... niemand snapt het precies hoe jij je voelt maar ik kan me het heeeeel goed voorstellen. Dikke knuffel voor alle dames die zich zo voelen. Jullie kunnen het!
Ik denk niet dat je een pnd hebt maar dat je vooral heel moe bent. Praten kan nooit kwaad dus dat zou ik wel blijven doen. Probeer dingen te combineren. Laat je man dingen overnemen. Vraag of je vriendin/tante/oma bijv een uurtje ofzo wilt oppassen zodat je even kan bijtanken.
Elliepellie heftig hoor en toch ook herkenbaar...knap dat je er hard aan gewerkt hebt... ik denk ook vaak dat mn man maar een andere moeder voor Zn kinderen moet zoeken.heb het 1 x uitgesproken en toen werd ie boos... Vind t het ergste dat ik niet kan genieten van deze bijzondere eerste weken met onze kleine...Deze tijd komt nooit meer terug en ik ben er niet 100% bij😢 Sterkte voor iedereen die hetzelfde voelt!