Ik word er een beetje moedeloos van, mijn dochter heeft nu al maanden een slaapdrama. Met inslapen, want ALS ze dan eindelijk in slaap is, slaapt ze ook als een roosje. Het is fout gegaan na het weekend van jet ingaan van de zomertijd. Sindsdien is het bal. Ik weet het eerst aan de zomertijd, maar ondertussen zijn we al een aantal maanden verder en is het nog steeds niet beter. Als we geluk hebben, slaapt ze tussen 8 en 9, maar vaker is het meer tussen 10 en 11. En het ergste ... ze is doodop. Ik zie het aan haar, dan gaat ze stilletjes in de hoek van de bank zitten, staart voor zich uit en friemelt met d'r knuffel. Maar als ik haar dan oppak om naar boven te gaan is het krijsen krijsen krijsen. Ik snap er niets van. We hebben al een hoop geprobeert, haar in bed laten huilen (geen succes, ze huilt zich helemaal over haar toeren), haar in slaap wiegen en dan zachtjes terugbellen (werkt niet, zodra ik aanstalten maak om haar in bed te leggen wordt ze wakker en is het huilen. We hebben een ritueel wat we doen. Ik weet het niet meer. Ze vecht gewoon tegen de slaap. Is dit een fase? Of is er zoveel in dat koppie aan het omgaan dat ze niet de rust vind om te gaan slapen (ik zie dat ze een enorme spurt maakt qua taal vooral). we hebben haar net naar bed gebracht, maar slapen ho maar ... We weten het niet meer ...
Ja, het zijn fases! Maar een oplossing heb ik helaas niet voor je. We hadden ook een inslaap probleem met onze oudste. Bij hem zijn we gestart met melatonine. Gaat super. Maar hij is al 6. Dus dat is een behoorlijk verschil. Veel succes!
Hier ook gehad met oudste wij waren er op een moment ook goed klaar mee en hebben hem gezegd 1 verhaaltje, 1 knuffel en kus en niet mopperen en niet huilen maar lekker gaan slapen. Eerste keren nog geprobeerd om op welke manier dan ook onze aandacht te krijgen. Van het glaasje water tot spoken onder het bed maar uiteindelijk begreep meneer het. Wel hebben we altijd gezegd je mag nog even spelen, boekje lezen of wat dan ook maar je gaat niet meer mee naar beneden en we hielden het licht aan op zijn slaapkamer dat hielp ook. 😬 Het is met deze leeftijd echt even kijken wie de langste adem heeft helaas maar eens komt het goed. Meneer gaat hier nu slapen met de woorden "niet mopperen en huilen hè mama 😂
Hadden wij maanden geleden ook. We zijn toen prikkels na het eten weg gaan nemen.geen wilde spelletjes,geen speelgoed met lampjes en geluiden en geen tv.uk is nu 15 maanden en geregeld gaan we nog een blokje om of achter het huis rond lopen.zijn ze wat energie kwijt en nog even lekkere buitenlucht. Voor het slapen gaan mag hij de poezen een snoepje geven en gaan er de rest van het avondritueel in. Je zou ook kunnen kijken of voor het slapen gaan kunt douche of juist niet (uk heeft maanden gehad dat hij daar juist wakker van werd)
Wat gebeurt er als jullie samen gaan liggen tot ze slaapt, in jouw bed? Verlatingsangst is heftig op deze leeftijd.
Dan valt ze eigenlijk direct in slaap, maar ook pas laat. Gisteren uiteindelijk haar meegenomen naar ons bed, en dan kruipt ze meteen boven op mij en valt in slaap. Moet niet te snel willen haar terug te leggen, want dat is gegarandeerd huilen. Dat kan ik niet doen om 7 uur trouwens, want dan is het ravotten en gek doen. Het is de licht bij ons op de slaapkamer helaas ... Is het verlatingsangst??
Ik denk het wel, speelt erg rond deze leeftijd. Gezien het feit dat ze bij jou meteen slaapt, lijkt het me zeker angst. Het kan ook gewoon zo zijn dat ze weer veel nieuws leert en gewoon even van slag is, dat merk je snel in het slapen dan. Ik vind haar nog wat jong om angst te hebben voor dingen als monsters enzo. Donker is het rond bedtijd inderdaad niet, dus dat zal ook de angst niet zijn. Ik zou haar even een tijdje bij je laten slapen, hoe sneller ze zich veilig voelt en de slaap inhaalt, hoe sneller ze meestal weer sterk genoeg zijn om zelf in te slapen. Of naast het bedje zitten met een handje op haar, dan hoef je haar niet over te leggen?
ik denk ook aan verlatingsangst mede door wat jij beschrijft. Wat je zegt over in slaap wiegen en wegleggen dat het voor drama en onrust zorgt dat herken ik ook. Rond de 2 jaar werkte dat niet meer. Wij ontdekten dat hij iig moest blijven slapen waar hij in slaap viel. Zijn eigen bed dus. We zijn dus rustig aan dat standaard gaan inbrengen: in slaap vallen in je eigen bed, maar we lieten (en laten overigens) hem niet alleen. Dan is hij echt bang. Hij ligt dus in zijn bed en 1 van ons ernaast. De eerste avond kon dat wel een uur duren...tweede avond ook en binnen een week ging dat van 1 uur naar 5 minuten en dat is het nu al maanden. Die 5 minuten heb ik er wel voor over. Slaapt ze overdag nog (ws een tip die je niet wil horen) maar skip of kort dat middagdutje. Zorg dat ze tegen half 8 echt moe is. En consequent daarin blijven...het zal echt eerst drama zijn..maar hier ging het heel snel beter. Wij leggen om prikkels buiten te houden ook een spuugdoekje over zijn oogjes, maar dat doen we al van baby af aan, dus hij is dat gewend. Hij wordt ergens in de avond/begin van de nacht wakker en slaapt dan op onze kamer verder. Hebben zijn ledikant als cosleeper aan ons bed. Dat gaat zonder gedoe, hij loopt er zelf heen, gaat liggen en slaapt verder. Dit geeft ons en hem zoveel rust dat de slaapproblemen helemaal over zijn en wij hebben er vrede met de situatie.
Geen oplossing wel herkenbaar, vooral het gedeelte over het omschakelen naar zomertijd. Sinds die tijd is het inslapen moeilijker geworden. Voorheen ging ze er om 19.00 wintertijd in. Nu is dat 20.00 zomertijd. Dus niet anders eigenlijk. Middagslaapje heeft ze nog echt nodig, maar ook dat is een gedoe. Ze slaat hem soms over met het gevolg dat ze om 16.00 doodop is. Vroeg naar bed resulteert ook niet in sneller gaan slapen. Daarbij komt dat ze van de week uit haar ledikant is gevallen en we dus maar de zijkant van het ledikant eruit hebben gehaald i.v.m. de veiligheid. Echter ontwikkelt zich daardoor een nieuwe strijd.... het steeds uit bed komen. Het is een fase, het is een fase, het is een fase.... 😕
Middagslaapje doet ze nog wel. Hoewel dat momenteel ook een beetje verlegd schijnt te worden. Normaal gaat ze om 13.00 uur slapen, maar het was weer drama. Ik ben erbij gaan zitten, maar dat draagt niet bij. Ze ziet dat ik er ben, dus wil ze er alleen maar uit. Na een half uur weer mee naar beneden genomen, op de bank gezet en net kwam ze me zelf halen, pakte mijn vinger, liep met me naar de trap en wees naar boven. Dus ik ben naar boven gegaan, en ze is zonder mokken op bed gaan liggen en slapen . Ze slaat het slaapje wel eens over trouwens, dat heeft (nog) geen effect overigens. Ik ga haar straks na een uurtje wakker maken, want langer dat wordt vanavond weer een drama. Nu slaapt ze nog in haar ledikantje. Volgens mij kan de voorkant er niet uit omdat de uiteinden dan niet meer stabiel staan, maar misschien is dat een optie. Anders wordt het tijd voor een peuterbedje wellicht. Dan kan ik wat makkelijker naast haar liggen Vanavond het bij naar blijven nog maar eens herhalen ...
Te veel van aanpak wisselen geeft weer onveiligheid. Wat Tuc zegt, het duurt soms even maar ze moeten hetzelfde steeds weer ervaren dat het veilig is en dat je niet toch weggaat. Mijn dochter is een type dat in fases een ouder nodig heeft om in te slapen. Nu is ze oud genoeg om het aa te geven en weet ze dat we naast het bed zitten tot ze inslaapt. Toen ze jonger was, hebben we ook zo'n zoektocht meegemaakt en zat ze urenlang op 's avonds. De jongste is ongeveer even oud als jouw dochter en wordt soms 's nachts wakker, van een droom denk ik. Die leg ik dan tussen ons in en die weet nu dat hij dan daar verder slaapt. Het gebeurt gemiddeld 1 x per week bij hem dus wel acceptabel Ik zou haar gewone ritueel doen en steeds uitleggen dat zij gaat slapen, dat ze veilig is en dat je naast haar blijft zitten. Na een tijdje vertrouwen ze er wel op en durven ze eerder in te slapen. Als ze bijgeslapen zijn en weer wat sterker zijn, kun je dat op dezelfde manier weer afbouwen. Werkt hier uiteindelijk het beste en is ook zonder tranen, wat ik belangrijk vind.
Pffff ... het valt niet mee allemaal. Vanavond na het eten zijn we een rondje gaan wandelen in de hoop dat ze een stukje energie kwijt kon. Ook geen TV meer aangehad om de prikkels te verminderen. Resultaat ... op bed en stil. Dus ik juichde heel stilletjes in mijzelf en zag mijzelf iedere avond even de benen strekken met de kleine. Een uur later wordt ze wakker en is het bal. Ik heb van half 9 tot 10 uur bij haar op de kamer gezeten. Eerst naast het bed, maar dat is alleen maar olie op het vuur, ze ziet me zitten maar kan niet bij me komen. Dus heb ik haar op de commode gelegd en heb mijn hoofd op het kussen gelegd en ze deed me na, maar we hebben goed een uur zo gelegen. Ze valt dan in slaap maar zodra ik haar overleg begint ze weer te huilen. Ik kan haar niet op haar eigen bed houden, ze accepteert gewoon niet dat ze niet bij mij kan komen We hebben helaas geen stoel op de kamer. Zucht ... manlief heeft het even overgenomen en nu zit ze weer beneden :x:x ik wilde haar op haar eigen kamer houden, maar goed ... 1,5 uur down the drain. Daar heb ik het nog wel ff over met hem. Morgenavond een nieuwe poging dus.
En een luchtbed of matras in haar kamer leggen? Helpt dat misschien? Een peuterbed klinkt wel leuk, maar daar gaat ze dus gewoon uit en helpt niet tegen haar probleem. Het probleem is dat je bij haar moet zijn, niet het soort bed.
Ik zou idd naar een groot bed overstappen.je kunt dan letterlijk naast haar zitten/liggen en zachtjes weggaan als ze slaapt. Dat werkte hier een stuk beter dan het ledikant.
Helpt het misschien als ze jullie nog hoort? Ivm verlatingsangst? Dat je op dezelfde verdieping nog wat rommelt en opruimt. Geluidjes die vertrouwd zijn zodat ze hoort dat je in de buurt bent? Sterkte
Nee helaas. Ze wil dan gewoon bij mij zijn. Ik ga eens kijken want volgens mij kan ik het ledikant naar een juniorbed ombouwen. Moet alleen even kijken of we de juiste onderdelen daarvoor meegeleverd hebben gekregen.
Hier zijn het af en toe een avondje dat ze mama nodig heeft. Ik leg haar neer zeg niks, geen contact (dus prikkels) ga naast het bedje zitten en leg mijn hand in het bedje. Als ze gaat staan leg ik haar neer zonder wat te zeggen en ga weer naast haar zitten. De eerste keer heb ik dit drie uur moeten volhouden (houten kont als gevolg) . Nu als ze het nodig heeft zoekt mijn hand.. even vasthouden, draait op haar buikje en gaat slapen en ik kan weglopen.. duurt nog geen 5 minuten. Hier was de kracht niet tegen haar praten, en telkens hetzelfde doen. Sterkte...
Helpt het misschien om haar te beloven dat je bij haar blijft en wanneer ze eenmaal slaapt steeds weer even terug komt? Je zou dit overdag eens met haar kunnen "bespreken". De eerste avonden kun je dan bijvoorbeeld haar vast blijven houden of blijven aaien en daarna geleidelijk het contact terugbrengen. Als alternatief zouden jullie samen iets leuks/gezelligs voor haar kamertje kunnen kopen, waardoor ze het misschien prettiger in bed vindt? Een bepaalde knuffel, een heel leuk boekje of een schilderijtje of lampje ofzo? Als jullie hier nou een leuk uitstapje van maken écht met het doel om iets uit te zoeken wat maakt dat ze lekkerder kan slapen, dan heb je best kans dat het werkt. Succes!
Ik probeer al zoiets in de trant van "mama is hier en komt steeds even bij je kijken, en meneer uil en mevrouw eekhoorn (er zit een muursticker boven het bed) letten ook op je" en we zingen liedjes enz. enz. Vanavond is het weer bal, maar ze is niet lekker, koortsig en begint op haar hand en voetjes kleine rode plekjes te krijgen. De leidster van het kdv kwam er mee dat ze vandaag niet zo in d'r hum was. Is ook niet huilerig, of jammerig maar hangt nu vooral bij mij ... Juist nu is goed slapen zo belangrijk, maar ja, nu wil ze enkel bij mama hangen ...