Dat herken ik zo! Aan de ene kant wil ik graag wat meer sociale contacten opbouwen, aan de andere kant voelt het al snel als verplichting en voel ik me pas vrij als ik lekker alleen thuis ben. En als ik dan alleen ben voel ik me weer snel eenzaam. Het is nooit goed, haha
Erg he? Ik zie het bij mijn zus, veel meer extravert, grote vriendengroep. Maar als ik haar hoor hoeveel weekenden ze verjaardagen heeft, dan zou ik gek worden. Al die verplichtingen. Maar als ik bij hun op een verjaardag ben en al die vrienden zie, dan ziet het er ook wel gezellig uit. Waar ik ook pas achter ben gekomen is dat ik beter functioneer in een kleine groep dan in een grote, omdat ik me dan beter kan focussen. In een grote groep heb ik het gevoel alle gesprekken te moeten volgen met als gevolg dat ik niets volg en nergens bij hoor. Ik ga dus voortaan aan het eind van een tafel zitten ipv in het midden. 1 gesprek om te volgen, werkt voor mij veel beter.
Knap dat je dit inziet en zelf aanpakt. Er is natuurlijk niets verkeerd aan jezelf zijn en introvert zijn. Maar dat hoeft zeker niet gelijk te staan aan in een isolement verkeren! Je kunt kijken naar activiteiten die passen bij jou als persoon. En soms moet je eens iets doen wat buiten je comfortzone valt (bijvoorbeeld in het belang van je partner of kind). Maar verder kan jij het leven zelf vormgeven. Daarnaast denk ik dat het belangrijk is om ook los van je partner of kinderen eigen vriendinnen en activiteiten te hebben. Sommige mensen gaan dat uit de weg. En bij het wegvallen van de partner (door ziekte, scheiding of overlijden) of kinderen die uitvliegen staan ze er volledig alleen voor. Of doen een te groot beroep op volwassen kinderen. In mijn buurt dit soort situaties nu een aantal keer meegemaakt en dat is echt moeilijk om te zien. En oefenen helpt echt. Door af en toe toch mee te gaan of iets te gaan doen.
Hoi Amberxx, meestal ben ik het niet met je eens , maar met wat je nu schrijft wel. Ik merkte bij mezelf dat ik echt steeds eenzamer werd, nu mijn kinderen groter worden en meer hun eigen gang gaan en mijn man wel een heel eigen sociaal leven heeft. En ik zag idd zo'n toekomst voor me waarin ik als kluizenaar-omaatje alleen over zou blijven en dat vind ik toch geen leuk idee. Maar ja, dan moet je er wel zelf wat aan doen, want niemand komt vanzelf aan je deur kloppen van: hallo, wil je mijn nieuwe beste vriendin worden, haha.
Het scheelt dus dat je activiteiten zoekt die al een hobby van je zijn, of wat je leuk vindt. Dat de kans groot is dat het alleen over die activiteit hoeft te gaan om toch een leuke avond te hebben.
Haha. Lastig is dat he. Heb ik ook. Behalve dan dat ik zelden alleen ben. Echt alleen. Ik heb soms zo de behoefte iedereen hier de deur uit te schoppen. Ik had altijd mijn woensdagochtend. Kinderen naar school. Man naar kantoor. Ik lekker niks moeten in een leeg huis. Maar nu is man ook deels ziek (overspannen) en gaat hij niet naar kantoor. En ik vang dan steeds zijn stress op ook. Ben daar gevoelig voor.
O ja, mijn woensdagochtend alleen in mij ook heilig. Hier nu ook een man thuis en ik voel me zo bekeken!