Ik weet niet waar ik dit moet plaatsen. Maar ik moet het even kwijt. Ik heb een prachtige zoon van 18 maanden. Vanaf 3 maanden van mijn zwangerschap kreeg ik zware bekkeninstabiliteit. Ik ben nu ruim 2 jaar verder vanaf het moment dat het begon. En ben nog steeds niet in de buurt van hersteld. Het lijkt af en toe alleen maar erger te worden. Ik krijg nu meerdere onderzoeken om te kijken wat er precies aan de hand is. Wij hadden nu al heel graag zwanger willen zijn van onze 2de wonder. Maar dit hadden we uitgesteld tot ik een jaar pijnvrij was. Ik heb pas geleden een afspraak gehad bij de gynaecoloog. Daar vroeg ik of ik na mijn herstel weer zwanger mocht worden. Aangezien een vriendin van mij te horen heeft gekregen dat als ze weer zwanger zou raken zij in een rolstoel kon belanden. Mijn gyn. zei dat ze dat nooit zou zeggen omdat ze weet hoe groot een kinderwens kan zijn. Maar er is wel een kans van 90% dat ik weer zo erg bekkeninstabiliteit en pijn zou hebben of erger. Dus als we reeel gaan nadenken is het beter nooit meer zwanger te worden. Ik kan maar niet aan het idee wennen om nooit meer zoiets moois te voelen. Mijn zoon geen broertje of zusje kan schenken. Ik kan en wil het niet accepteren. Zijn er mensen die ook hun kinderwens op hebben moeten geven?? En hoe zijn jullie daar mee omgegaan?? Ik voel me af en toe een zeur als ik het er over blijf hebben. Bang dat mensen denken, mens slik die drol toch eens door! Ik weet ook dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat ik in ieder geval al mijn zoon heb. Maar ik wil er zo graag nog 1.
Ach meis, ik heb er geen ervaring mee, maar wel met de wens voor een kind (bij mij ging het zwanger worden niet bepaald simpel). Ik snap heel goed dat je de wens niet zomaar kan laten verdwijnen en dat dit heel, heel, moeilijk is. Zeker als je heel graag nog een tweede kind wil. Heb je wel een 'second opinion' gevraagd in een ander ziekenhuis? Soms kunnen zij nog een ander uitsluitsel geven of je een goed beeld geven wat de risico's van een tweede zwangerschap zijn. Dan kunnen jullie samen een afweging maken. Ik wens je heel veel sterkte!!
Ik heb geen ervaring met erge bekkeninstabiliteit maar bij de eerste had ik nergens last van en bij de tweede kreeg ik behoorlijk pijn wat na de bevalling is weggegaan. Ik denk dus dat de kans groot is dat je bij de tweede meer last krijgt maar je moet zelf bepalen of je dit risico wilt lopen etc. Vind het heel moeilijk voor je want het is een rot keuze. Een beetje genieten is namelijk wel leuk
Ach meid!! Lijkt me verschrikkelijk om in jouw schoenen te staan. Het idee dat je geen kind meer "mag" krijgen, terwijl de wens er nog altijd heel erg is!!! Lijkt me verschrikkelijk!! Ik zal zeker een second opinion aanvragen en goed gaan bekijken wat de eventuele schade/risico's zijn. Aan de hand daarvan bepalen of het je waard is of niet!! Maar dat gevoel begrijp ik volkomen. Mijn man zegt altijd dat hij het mooi vind zo, met 1 kind!! Maar ik heb het verlangen naar nog een kind. Nog een wezen dat ik voel groeien in mijn buik en die ik met liefde zal dragen en op de wereld zal zetten. En diep van binnen weet ik wel dat het er ooit van zal komen (moeten alleen eerst verhuizen). Maar het idee dat het misschien echt niet meer zal gebeuren, daar denk ik gewoon niet aan. Dat lijkt me vreselijk!!
Bij de eerste had ik BI en nu bij nummer 2 is het veel heftiger. Ook omdat je de kleine die rondloopt vaak toch moet optillen etc. Maar om je kinderwens er voor op te geven, dan vraag je wel heel veel van jezelf. Misschien als de kleine wat zelfstandiger is? Moeilijk hoor.
Ja heel moeilijk. Ik had bij Isabella na de zwabgerschap BI gekregen. Maar dat was na een paar maanden weer stabiel. Nu na de bevalling na 2 maanden weer BI gekregen. maar nu gaat het niet zo goed. Ik heb erg veel pijn, waggel en kan soms niet eens lopen. gelukkig kan mijn eerste al veel zelf. Tillen van een tweede moet dus dat doe ik ook gewoon. Van de trap af nu zittend. Ik vind het lastig om te beoordelen hoe erg jij het hebt. Ik dacht namelijk dat ik het vast niet erger kon krijgen dan toen de eerste keer. Helaas. Maar ik ben nog maar 4 maanden bezig met revalideren en alleen nog maar bij een fysio geweest. Ik schrik een beetje van je verloop tot nu toe. Ik hoop niet dat het mij overkomt. Ik vind het heel erg voor je en ik kan je verder hier geen advies in geven.
ik heb ook bij mijn zoon heel heftige bi gehad. begon al heel erg vroeg, rond 11 weken. omdat het oa wordt veroorzaakt door scheef staande heupen kom ik er nooit meer helemaal vanaf en zal het deze zwangerschap erger worden. moet zeggen dat het me tot nu toe meevalt, ik kan nog makkelijk werken, het enige dat niet lukt is uren achter elkaar lopen. vorige zwangerschap had ik het rond 14 weken al veel erger. dus wie weet gaat het toch meevallen. ik zou het niet kunnen accepteren en ook zo eigenwijs zijn toch door te zetten (los van of het verstandig is, want dat betwijfel ik!) met volledige rust van begin af en direct goede begeleiding zou je toch een eind moeten komen denk ik?
Ik heb er ook geen ervaring mee, maar het lijkt me echt verschrikkelijk moeilijk! het is en blijft een moeilijke keuze.. maar ik zou er denk ik voor gaan. Dit omdat het een mogelijkheid blijft.. je hebt niet de zekerheid dat het slechter gaat.. misschien gaat het wel heel goed. Maar de kinderwens blijft.. die gaat niet weg.
Oh ik weet even niet goed wat ik moet zeggen, maar ik wilde zo graag even een berichtje sturen. Je topic niet negeren! Ik vind het vreselijk dat je zo'n last nu op je schouders hebt liggen! Het lijkt me een vreselijke moeilijke keus! je kinderwens opgeven lijkt me niet makkelijk! Enorm veel sterkte!!!
Hier ook bekkerninstabiliteit na de eerste. Ik heb me er verder niks van aangetrokken en was binnen een half jaar weer zwanger. Helaas 2 miskramen gehad en na ruim een jaar toch zwanger en deze mocht blijven. Ik heb wel last gehad van BI, maar het werd minder in de eerste maanden van de zwangerschap. De laatste 3 maanden waren zwaar, maar na de geboorte was ik met een jaar van de pijn af. Je hoeft niet in een rolstoel te belanden, het kan ook de andere kant opgaan. Als de wens zo groot is denk ik dat je je leven lang spijt krijgt als je het niet zou doen/proberen, je weet nooit wat je gegeven is. Angst is een slechte raadgever en de spijt blijft je leven lang aan je knagen als je alleen door angst het niet probeert denk ik! En (klinkt misschien heel stom) als het toch de bedoeling is dat je in een rolstoel zou belanden, dan gebeurt dat toch wel. Of het nou door BI is of door iets anders. Mijn mening is toch altijd je gevoel te volgen. Als wij dat niet hadden gedaan had ik misschien nu nog wel last van BI en had ik mijn 2e wondertje niet in mijn armen en hart mogen sluiten!
Ben je al bij het spine and joint centre in rotterdam geweest? zij zijn gespecialiseerd in bekkeninstabiliteit, ik heb daar net 8 weken revalidatie gevolgd en hjeb heel veen resultaat gehad. ik kon zonder steun niet meer lopen staan niet langer dan 30 seconden was er ook heel slecht aan toe ik ben nu in het traject van zelftherapie dit sluit aan op de revalidatie daar en ben maandag voor het eerst sinds 1,5 jaar weer gaan werken. 2 uurtjes was gesloopt maar had nagenoeg geen pijn. en de pijn was de volgende morgen helemaal weg sterker nog ben zelfs wezen sporten gisteren. het heeft bij mij heel veel baat gehad, de artsen zeiden dat ik klaar was ze konden niets meer voor me betekenen behalve morfine geven zodat ik niet zoveel pijn had. inmiddels medicijnen vrij en pijn vrij. bij mij is het verergerd na de bevalling. ik had voor mezelf zoiets van een 2 e komt er niet meer dat durf ik niet meer maar na de lessen die ik daar heb gehad en de documentatie en ook hoe mijn lichaam nu voelt gaan wij einde van het jaar voor een brusje voor onze kleine. als je vragen hebt pb me maar ze doen daar trouwens ook second opinion door middel van echo werking en alles is heel fijn je ziet precies wat ze bedoelen.
Ooh wat naar om te lezen.. Het lijkt me echt vreselijk om mee te maken en nog erger om daardoor te moeten twijfelen over een tweede. En nee: je zeurt absoluut niet! Tuurlijk moet je blij zijn met een gezond eerste kindje, maar dat zegt niets over je wens voor een tweede, derde, vierde...! Ik kan je niet helpen bij je keuze, maar denk goed na en praat met je man: Kunnen jullie het samen aan om dit nogmaals te doorstaan? Veel succes en sterkte met het herstel en met de keuze!!
Mijn eerste zwangerschap was geen pretje en de laatste 2 maanden kon ik maar kleine stukjes lopen, de laatste 5 weken kon ik met moeite de hond net tot de groenstrook 2 minuten verderop uitlaten en dan als een slak weer naar huis kruipen. Bij de tweede was ik bang dat ik weer maanden met pijn zou zitten of amper zou kunnen lopen en dan heb je nog een kleintje thuis, maar ik heb alleen de laatste week last gehad (hij was 10 dagen overtijd en 9,5 pond en zat heel ellendig te drukken). Ik heb bij beide kindjes wel zwangerschapsgym gehad van een fysiotherapeute en na de bevalling had ik nog een aantal lessen. Ik heb wel aardig wat aan haar tips gehoud w.b.t. tillen en op je houding letten. Nu had ik er niet zoveel last van als jij volgens mij, maar ik zou inderdaad een second opinion vragen. Eventueel in een rolstoel belanden is een behoorlijk risico. Sterkte, ik hoop dat er mogelijkheden zijn waardoor je toch een aardige zwangerschap kunt hebben en er niet teveel last van zult krijgen.
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik heb gewoon tranen in mijn ogen van al die lieve berichtjes en het medeleven. Dank jullie wel!
geen Bekkeninst. maar wel rugproblemen al 10jaar. Mij werd uberhaupt al een zwangerschap afgeraden door mijn ha. Hij zei tussen neus en lippen door dat áls ik echt een kind wilde ik het nú moest doen en niet nog een jaar wachten. Dit lag gelukkig al in onze planning. was maand later zwanger. Tijdens zwangerschap veel pijn gehad aan het einde. Bevalling was een regelrechte ramp. kon de weeen niet opvangen (ook nog eens rugweeen) bij nacontrole werd bij verteld dat ik een 2de zwangerschap niet aan moest beginnen. ik had ook totaal geen wens voor 2de kindje, 1 was voor mij compleet. nu 1.5jaar later gaan we tegen alle adviezen in en gaan nu voor een 2de kindje (tja de babykriebel heeft me toch weer gevonden) Succes meid!
ik weet hoe het voelt, ik ben 21 jaar, en sinds mijn 17e weet ik dat ik chronische ziek, door deze ziekte zou ik moeilijk kinderen kunnen krijgen, de kans op mk vroeggeboorte of zelfs doodgeboorte was 60% toch ben ik 3 keer zwanger worden, waarvan 2 uitbloeiden tot geweldige kindjes, heb dus 1 keer een mk gehad. tijdens de zwangerschappen bleek ik ook nog eens SSA antistof positief te zijn dit houd in dat er grote kans is op hartblokkade, en ook bleek in met 30 weken cholestase te krijgen ( ook grote kans op doodgeboorte) dit had ik bij beide zwangerschappen. Nu willen wij graag 4 kinderen..... maar de regel geld : zowel voor de ssa antistoffen, als de cholestase, in elke zwangerschap word het heftiger. en de risico's groter. ' met 35 weken werd besloten mij met 37 weken in te leiden, met 35,5 week moest ik weer op controle, ik had zware medicatie ( zowel voor mijn ziekte als de cholestase) en slaap medicatie, hierdoor ging het niet goed meer met mijn dochter, ze bewoog nauwelijks meer en was zelf helemaal versuft door de medicatie ze besloten die vrijdag om mij maandag in te leiden ( dit omdat haar longen en darmen nog niet goed waren, en ze hoopten dat ze het weekend een groeispurt zou maken wat dat betreft) op zondag ben ik uiteindelijk spontaan bevallen. maar ik mag nu dus ook niet meer zwanger worden, de risico's zijn te groot, het is 80% zeker dat of ik of de baby komt te overlijden, dus... of we worden zwanger voor een 3e, en de kans is aanwezig dat we ons kindje kwijt raken... of dat het kindje gezond geboren word maar mama het niet red. en ik dus 3 kinderen achterlaat en mijn man het alleen moet doen, of we accepteren dat we het geluk mogen hebben van 3 gezonde kinderen, die we nu alles kunnen bieden wat ze nodig hebben,MET mama..... en juist daardat ik nu niet zwanger mag worden.... wil ik het alleen maar meer..... ik zou ook echt niet weten wat ik moet doen mocht ik per ongeluk zwanger raken.... het accepteren is moeilijk....en daar ben ik nog lang niet...... en ik ben bang dat het verlangen ook altijd zal blijven,
Helemaal mee eens. Het is natuurlijk verstandig om alle risico's en gevaren op lange termijn te bespreken met de artsen en nagaan wat de blijvende schade kan zijn. Kun je na de tweede zwangerschap wel weer goed herstellen en hoe daarna? Als de BI tijdens de tweede zwangerschap erger zou zijn, maar de herstel daarna mogelijk, zou het voor mij geen reden zijn om niet toe te geven aan de kinderwens. Ik ken vrouwen met een peuter/kleuter die de hele tweede (of derde) zwangerschap volledige bedrust moesten houden om diverse redenen, en dat loopt ook allemaal los. Ik wil het niet bagetaliseren, de pijn lijkt me verschrikkelijk en het wordt een loodzware zwangerschap, maar voor mij persoonlijk zou het de moeite waard zijn om nog een wonder op de wereld te kunnen zetten. Misschien is het voor jullie goed om er wat meer tijd te geven, wachten totdat je eerste redelijk zelfstandig is en je dan wat meer rust hebt tijdens de zwangerschap, en intussentijd zelf bent aangesterkt en wellicht meer hersteld. succes met de beslissing!
Hoi. Ik heb het (dringende)advies gekregen om nooit meer zwanger te worden. Raar als je dat te horen krijgt... wij zijn hier nu zover dat als onze wens voor een 2e kindje komt, wij gaan informeren naar het hoe en wat om een pleeggezin te worden voor een kindje dat een huis nodig heeft. Wij zijn gezegend met een gezond kindje van onszelf..we hebben het mogen meemaken,ook al is het voor 1x geweest...dat koesteren we. Ik durf het risico niet aan! Waarschijnlijk accepteer je het nooit...maar je leert het aanvaarden denk ik. succes met je gevoel en keuze...