Het is als het ergste en raarste liefdesverdriet ooit. Midden in mijn hart zit een groot gat. Of misschien geen gat, maar er is ruimte ontstaan. Die ruimte was er altijd al, maar is nu echt een jaar geleden groter geworden. Want toen mocht ik heel even voelen hoe het was om mijn of ons eigen clubje te hebben. Heel even geproefd hoe het zou voelen om met zijn drieën te zijn. Nu is er niks. Ja er is van alles maar ook niks. Het is alsof de laatste maanden alleen maar uit wachten bestaan. Alsof je eindeloos wacht en je je steeds meer gaat afvragen of ze je überhaupt wel uit de wachtkamer komen halen. Je gaat twijfelen of die afspraak wel vandaag was. Zit ik niet in het verkeerde gebouw? Bijna alles voelt als "opvullen" van de wachttijd. Tijdens het wachten probeer je de tijd te vullen met leuke dingen of meditatie, want ja je zit er nu toch...Maar alles voelt als opvulling. Alsof je eigenlijk nog niet begonnen bent. Wat raar is want wat deed ik dan al die tijd voor 2014. Wachtte ik toen op andere zaken? Waarschijnlijk wel. Maar toch was het anders. Tijdens het wachten bedenk ik me honderd keer hoe het sneller kan. En uiteraard heeft iedereen zijn advies. Er wel mee bezig zijn, er niet mee bezig zijn, suplementen, geen koffie, minder koffie, detoxen, accupunctuur, meditatie, ontspanning, inspanning, massages. Ik heb het allemaal al geprobeerd. Niks neemt het gevoel echt weg. En niks maakt het wachten ook echt korter. Want ik wacht nog steeds. Als ik vertel dat we naar Bali gaan lijkt iedereen dat fantastisch. Wat een paradijs. Weinig mensen lijken te snappen dat mijn paradijs er momenteel anders uit ziet. Namelijk gewoon in de achtertuin met een emmer water met daaromheen ons kleine kindje, spelend. En wij samen die een tevreden en trotse blik wisselen. Nu wisselen we blikken onderweg als we iets anders moois zien. Of onder water. Maar ik weet zeker dat hij het ook ziet. Het mooiste wat ik wil zien moet nog komen. En dat is nog heel lang wachten. Mijn blik is er momenteel meer 1 van teleurstelling. En ik weet het allemaal, als dat stukje gevuld is ontstaan er nieuwe zorgen, nieuwe twijfels. Dus "geniet nu maar van nu". Vandaag lukt dat niet, gisteren ook niet. En ja "mijn beurt komt nog wel". Morgen voel ik dat hopelijk weer, vandaag nog even niet. Ik kijk voor me uit en bedenk me hoe raar ik de uitdrukking "vol verwachting klopt mijn hart" vind. Ik voel mijn hart bijna niet. Ik voel een soort van opgekropte tranen. Die maar niet willen stoppen. Er lijkt helemaal niks te kloppen.
Lieve Truus, Wat jij beschrijft en voelt.. Zo voel ik dat ook. Ik wil een baby in m'n buik voelen, ik wil de zorgen voelen voor een kindje. Maar vaak wordt ons geduld alleen maar op de proef gesteld en lijken de dagen maar voorbij te kruipen. Ik probeer wel echt te genieten van andere dingen, zoals met vriendinnen weg gaan, beetje fröbelen en klussen, en werk. Ik werk nu ondertussen 50 uur door de weeks en dat is puur zodat ik niet aan onze wens denk. Gewoon alle aandacht richten op het werk. Verder kan ik je niet troosten, wel hoop ik dat het je troost om te lezen dat je niet alleen bent.. Dat het je troost dat je dat soort dingen mag voelen en dat een ander dat ook voelt en je begrijpt. Liefs!
Nog steeds herkenbaar (zou dat ooit verdwijnen)... Er is geen antwoord.. Alleen de hoop en de wens dat het lukt, en tot die tijd huil en schreeuw en wacht.. En houd dan weer moed en hoop!
Truus, Ik hoop van harte dat dat lege plekje dat je voelt, snel wordt ingenomen door een mooi kindje... Zoals ik jou hoor praten, dat kindje kan niet anders dan graag gezien worden; al voor het op de wereld komt... Ben eerlijk gezegd gepakt door je woorden...Sterkte! Dikke knuffel!
Dank je wel dames. Heel lief! Was gewoon zomaar. Zodat niemand zich alleen voelt in voor sommige van ons rare happening
Stil van, zo goed verwoord wat voor verdriet dat is! Helaas ook herkenbaar. Hoop dat het jou ook echt gegeven wordt!
Truus, Mooi verwoord en zeker herkenbaar. Wij hebben dat ook met dat 'wisselen van blikken'. Zoals je zegt als we iets 'anders' moois zien. Mooie woorden
Misschien is je stukje alleen voor de kinderloze en heb ik niets te zoeken hier..maar ik voel verschrikkelijk met je mee truus.. Ik heb 3 kindjes ravotten in de tuin..maar voel ook die ontzettende leegte in mijn buik van ons laatste kindje dat er zo veel te vroeg weer uit moest komen. Wens voor jou echt een lieve baby in je armen.
Jeetje Truus. Ik ben er stil van. Wat heb je dat goed verwoord en het zal je niets verbazen; ik herken alles wat je zegt. Ik zou wel wat willen zeggen om je op te beuren, maar daar heb je zo weinig aan hè. Nou ja, misschien toch fijn om te weten dat je niet de enige bent. Dikke knuffel van mij!
Lieve meid Ik lees met tranen in mijn ogen je bericht. Want het is voor mij zó herkenbaar! Maanden vol teleurstelling en spanning, om vervolgens weer teleurgesteld te worden. Na mijn miskraam en mijn diagnose is de spanning, de teleurstelling en het verdriet alleen maar groter geworden. Niets kan me echt meer interesseren, vakanties, geld, mijn werk. Ik wil maar een ding; zwanger zijn en een kindje! Waarom anderen wel en ik niet? Deze maand op dag 27 weer negatief getest, en over 3 weken bevallen mijn schoonzus en mijn allerbeste vriendin. Allemaal later begonnen als ik, net of mijn wens bij alle anderen wel in vervulling gaat. Dat klinkt vast heel jaloers, maar het voelt zo oneerlijk. Het wachten wat je beschrijft herken ik heel goed; ik heb als eens eerder geschreven dat het voelt alsof je uit de trein wordt gegooid, en iedereen rijdt zomaar verder zonder jou... En jij zit in de berm te wachten, totdat de volgende trein komt, alsof je leven pas weer verder gaat als je weer zwanger bent... Maar het duurt zo lang... Meid, probeer moed te houden, uiteindelijk komt alles goed. Ook al voelt dat nu niet zo; op een dag wordt ons geduld beloond en zullen wij ook een prachtig kindje krijgen!! Koppie omhoog, niet opgeven!! Dikke digiknuffel van mij
Prachtig verwoord herken me er ook zeker in.. Na elke poging word ik steeds iets wanhopiger en ben ik bang dat wij dat geluk nooit zullen mogen ervaren terwijl we niets liever willen Heel veel sterkte dikke cyberknuffel van mij
Mooi beschreven Truus! 'Fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben die hierin dingen herkent. Ook dit vind ik mooi omschreven Kangerootje... Een soort pauzestand noem ik het zelf wel eens. Soms lijkt het alsof ik pas weer verder zou kunnen met mijn leven als ik eenmaal een eigen kindje in mijn armen kan houden. Alles wat ik tot die tijd zal ondergaan voelt als een enorme grote pauzeknop en ik wil zo graag op play! Tuurlijk zoek ik ook een boel afleiding in mijn werk en andere leuke dingen/uitstapjes, maar toch beleef ik die momenteel ook anders. Door dat andere gevoel wat er ook gewoon steeds is.
Prachtig verwoord, ontroerd hoe je je gevoelens zo mooi kan beschrijven. Ik hoop zo voor je dat je niet meer lang in de wachtkamer hoeft te zitten. Hele dikke knuff.
Hier nog iemand die het zeker begrijp wij na 5 jaar mmm hebben wij nog steeds hoop en dit na drie icsi behandelingen en een escape iui . Hoop hebben dat is wat mijn overeind helpt.
erg herkenbaar zo erg dat het hier voor altijd leeg zal zijn. Dat ene puzzel stukje mist zal ook nooit compleet worden. Nu jouw stukje lees kruipen de tranen weer in mijn ogen. Verder gaan zonder je grootste wens is zwaar en slopend , maar het verdriet slijt gemis blijft . Ik hoop dat je wens ooit uit komt .