Een vriend van mij vond het zo belachelijk dat ik de hele tijd met mn kleine rondliep in de draagzak. Ja zei hij, ik legde hem gewoon in zn bed na het voeden, boertje, schone luier en als hij dan nog huilde had hij alles al gehad. Hij vergat de aandacht en een knuffel.... :S Nu nog als zijn kleine verdrietig is(2 jaar) dan vraagt hij heb je pijn ? Nee ? Dan hoef je ook n iet te huilen. Ik vind t onzin, een kind mag best verdrietig zijn.
Nope ik werk 20 uur in de week in de zorg in de nachten, rondom het weekend en papa of oma passen op als ik slaap! Man en oma stAan er ook zo in een kind huilt met een reden die laat je niet huilen! Jengelen prima doe ik niks mee, huilen is direct troosten!
Voor degenen die falikant tegen het laten huilen zijn: Als je kindje huilt en je troost haar/hem, hoe lang duurt dit en als je haar/hem teruglegt in bed is het huilen dan ook echt gestopt? Ik vraag mij dit echt af... Ik ben ook geen voorstander van laten huilen, maar als je , zoals in het geval van onze jongste dochter, soms 6 tot 10 keer keer op een avond met haar in je armen zit en ze superhappy lijkt, maar het weer op een gillen zet zodra ze haar bedje voelt en ik haar loslaat, ga je misschien wel anders denken. Avonden, avonden, avonden en avonden achter elkaar, en dit al 13 maanden. Dit kan voor haar zelf ook niet goed zijn namelijk. Ze kan geen rust vinden zonder ons (nou ja hoofdzakelijk mij), en als je het dan hebt over hechting, lijkt mij dit ook geen gezonde vorm. Tuurlijk ken ik de term verlatingsangst en weet ik hoe je daar mee om kunt gaan, en ja, ik weet ook dat een jong kindje gewoon haar ouders dicht bij zich wil hebben (vind ik ook vrij normaal) , maar als je als ouders zelf stress gaat krijgen, wordt je kindje er ook niet rustiger op. Er moet dan een patroon doorbroken worden en als je al verschillende dingen hebt geprobeerd, blijft het laten huilen (waarbij je toch elke keer weer even een aai over de bol gaat geven om de zoveel tijd) toch echt eennvan de dingen die je gaat proberen. En nee, ik probeer mijn aanpak niet te verdedigen omdat ik bang ben dat het haar geen goed zal doen, ik probeer allee, wat begrip te kweken bij de mensen die zo hard tekeer gaan over en tegen degenen die ( gecontroleerd) laten huilen.
Mijn dochter heeft tot 11 mnd bij mij in bed geslapen ik ging(en ga) altijd met haar naar bed. Nu slaapt ze in haar eigen bed die naast mijn bed staat. Ik zit dan op mijn bed tv te kijken en houd haar hand vast. Ze moet trouwens wel echt moe zijn, anders speelt ze makkelijk 2u lang in haar bed (pfffff). Maar ik wil haar gewoon voor 20:30 in bed hebben moe of niet! Op mijn vrije dagen ga ik vaak samen met haar in de middag naar bed op mijn bed, vind ik heerlijk. Ik slaap meestal niet maar ik kom wel tot rust. Op het kdv gaat ze trouwens prima direct slapen zonder gehuil of aandacht. Hier kan ze ook opzich ook prima alleen inslapen, maar dan moet ze wel echt moe zijn (en ook niet over vermoeid). Maarja dan zit ik in de woonkamer tot 22u politie agentje te spelen. En allang moe te zijn haha.
ja ik moet eerlijk zeggen dat ik op dat gebied een hele gamakkelijke heb, de keren dat ik hem tot nu toe moeilijk getroost kreeg kan ik op 1 hand tellen 2 x met s'avonds weg gaan, de eerste keer wisten we niet wat er aan de hand was, de 2e keer wel (ander ritme dan thuis dus) thuis misschien ook 2 keer dat hij moeilijk getroost werd verder lukte het mij altijd wel tot nu toe. (max 45min ofzo dat we miesten rondjes wandelen) die momenten zullen we ook nog wel meemaken, bij tandjes, verlatingsangst, sprongetjes,...zien we dan wel we hebben hem wel vanaf de eerste dag in het ziekenhuis in zijn bedje laten slapen en toen we thuis waren ook onmiddelijk in de box of wieg dus we hebben hem nooit aangeleerd om bij ons in bed of bank te laten slapen. natuurlijk sliep hij soms bij ons op de bank maar snachts altijd in de wieg dus misschien is het voor mij wel gemakkelijk praten omdat ik nooit vreselijke huilmomenten heb meegemaakt ik begrijp het wel dat als je een huilbaby hebt je eens even wil vluchten maar een baby echt laten krijsen omdat ie maar moet doorslapen kan ik nog steeds niet begrijpen als dylan snachts zijn speen wilt dan krijgt hij die, wil hij voeding dan krijgt hij die, is hij verdrietig dan zal ik hem troosten maar ik ga me niet in bed omdraaien en verderslapen of beneden mijn programma wat harder zetten op de tv
Er is een enorm verschil tussen die gruwelijke (in mijn ogen) slaaptraining met kookwekkers en een krijsend babietje niet ''mogen'' pakken, maar alleen liefdevol aanwezig zijn en dekentjes rechtleggen zoals nota bene op de site van Nutricia staat beschreven en het ''even laten mopperen''. Soms merk ik ook dat als ik er nog langer bij blijf, ik het alleen maar lastiger maak. Dan leg ik (nu de baby, de andere twee slapen goed) in haar wandelwagen, praat nog even tegen haar, hoor haar even beledigd tegensputteren en na vijf minuutjes slaapt ze heerlijk. Denk dat het gros van moeders het verschil tussen deze huiltjes feilloos hoort. Soms weet ik al na vijf seconden: dit wordt niets. Dan laat ik haar ook niet liggen, maar pak haar op en troost haar. Ook de tweede, die wel als huilbaby kon worden bestempeld, heb ik nooit alleen gelaten. Dan maar proberen je af te sluiten voor het gehuil, maar wel altijd je kindje jouw nabijheid laten voelen. Niets erger dan alleen huilen. Zeker voor een baby. Die stellen zich niet aan, die uiten alleen rechtstreeks hun gevoel. Hoe machteloos je dat ook soms maakt als moeder.
Ik vond het helemaal geen mooie en goed verwoorde reactie; termen als gevoelloos en dat je er kotsmisselijk van wordt vind ik persoonlijk te ver gaan.... Daar kan je mensen dus wel mee kwetsen die het anders zien. De termen die er gebruikt werden in de post waar je op reageerde zijn namelijk dezelfde termen die gebruikt worden in artikelen over pedofielen en criminelen en ik vind dat er wel een verschil mag zijn in moeder die ergens anders over denken en bij een crimineel... De onderzoeken van nu zijn wsl. over 10 jaar weer anders, toen ik opgroeide was onderzocht dat huilen goed zou zijn, nu het tegenovergestelde en over 10 jaar zal er wel weer wat nieuws zijn met de kennis van dan.... Want wat als dan onderzocht is dat je een baby wel degelijk kan verwennen en dat ze wel degelijk de boel konden manipuleren? Zeg niet dat het zo is maar zou zomaar kunnen met al die onderzoeken... Dan zijn de kinderen die nu meteen worden opgepakt later de asociale mensen die nergens op kunnen wachten. Degene die de kinderen wel lieten huilen krrijgen depressieve kinderen volgens de onderzoeken van nu, mooie wereld dan en allemaal de schuld van de ouders Gebruik gewoon je gezond verstand en laat mensen in hun waarden en gebruik geen termen als dat je er kotsmisselijk van wordt.... En nee ik laat mijn kinderen zich niet overstuur huilen, maar wel soms huilen dan ben ik even met de andere kinderen bezig. Of de baby is zichzelf aan het wakker houden en vat daardoor de slaap niet, als ik er dan bij kom, blijft ze weer wakker want dat vind ze gezellig, maar raakt vervolgens helemaal overprikkeld omdat ze dus wel moe is... En mijn dreumes laat ik soms huilen en soms zelfs krijsen, die is grenzen aan het aftasten en dat wordt hier dus niet beloond met knuffels of aandacht. Weet niet of het dit topic was of een ander maar daar las ik; ik kom tegemoed aan de behoeftes van mijn kind daar ben ik voor. Tot op zekere hoogte ja, maar bij elke leeftijdsfase werkt dat weer anders want; mijn dreumes heeft de hele dag behoefte aan koekjes en nee, dat krijgt ie niet
Ben blij dat er wat meer 'grijze' reacties komen. Ik denk echt niet dat er veel ouders zijn die hun kinderen 'gevoelloos' uren laten huilen, 'deur toe en bekijk het maar'. De meeste ouders vinden dit sowieso niet leuk. Maar bij sommige baby's is het gewoon nodig dat ze even huilen voor ze in slaap vallen. Toen mijn dochter 2 maanden was, had ze tot dan toe altijd op mij in slaap gevallen. Al van in het begin viel ze niet in slaap in haar eentje in een bedje (dus als ze dat wel doen, is het inderdaad echt geluk hebben). Maar op mij sliep ze nooit lang, werd snel terug wakker, en was bijgevolg zo oververmoeid 's avonds, dat ze een 'huiluurtje' had van wel 2 uur lang. Elke dag weer opnieuw. We hielden ze dan steeds dicht bij ons, droegen rond, zongen, maar niets hielp, ze bleef huilen. We zijn regelmatig bij de dokter langsgeweest om medische problemen uit te sluiten. Op een gegeven moment heb ik besloten dat het zo niet verder kon. Oké, ik liet haar niet wenen in bed, maar 's avonds huilde ze sowieso zo lang (en ik vaak mee), en was ze zo moe, dus echt ideaal was het niet. Dus heb ik haar in haar bedje gelegd, veel geknuffeld en even weggegaan. Natuurlijk moest ze huilen, maar heb ze even laten doen (5 min tot max een kwartier, waarin ik om de 5 min iets ging zeggen). Het huilen vond ik vreselijk, maar ze viel al snel in slaap. En sliep steeds langer. En als ze wakker werd, was ze een veel vrolijkere baby als ervoor. En 's avonds als bij wonder geen huiluurtjes meer. Dus mijn keuze was snel gemaakt. En eerlijk is eerlijk, ik voelde me zelf ook veel rustiger als ervoor. Nu is ze ondertussen bijna 2, en ze gaat bijna altijd flink slapen We moeten niet proberen om er bij te blijven als ze gaat slapen, want dan denkt ze dat we komen spelen Ik wil maar zeggen, het is echt niet zo zwart-wit dat ouders die hun kind soms laten huilen bij het inslapen (en soms is dat echt huilen, niet jammeren), dat ook heel gemakkelijk vinden. Ieder zijn eigen baby, ieder zijn eigen methode, en meestal is dat met de beste bedoelingen voor de baby.
Zo doe ik het ook Wel handig dat jij een tv in de slaapkamer hebt . Ik denk dat ik ook maar een tv in de slaapkamer ga zetten . Slaapt ze er wel goed doorheen ?
Eindelijk iemand die iets vraagt ipv zegt dat het niet anders kan . Dit komt mij heel bekend voor van als mijn zoontje oorpijn heeft. Zodra ik met hem loop is het goed en als ik hem neerleg is het drama . Ik zou even naar haar oortjes laten kijken . Jou dochter is 13 maanden , dat is denk ik toch anders dan pasgeborenen . Dan zijn er ook trainingen , zonder te laten huilen. Bijvoorbeeld eerst met een matras naast haar bed , gaat dat goed schuif je het matras iets verder en dat dan een paar dagen . Ik heb er verder geen verstand van hoor weet alleen dat er zoiets bestaat . Of het bij haar leeftijd past weet ik niet .
Dat verschilt een beetje. kan een paar minuten zijn. Soms zit hij nog een halfuurtje bij me. Als ik hem daarna weer in bed leg gaat hij gewoon slapen. Ik heb een lekkere stoel met kussens naast zijn bedje. Soms is er even uithalen en samen daar zitten genoeg. Na 5 minuten valt hij dan in slaap en kan ik hem in zijn bedje leggen. Veel prettiger voor hem en mij dan laten huilen toch? Nu moet ik wel zeggen dat hij erg makkelijk is met slapen hoor. Ik zie direct wanneer hij moe wordt en kan hem wakker in bed leggen. Hij valt dan 9 van de 10 keer gewoon in slaap. 's nachts hoef ik er ook nooit uit. Als we ergens anders heen gaan slaapt hij bij mij in de draagdoek. Deze gebruik ik ook als hij echt overstuur is. Met een sprong ofzo. Dan slaapt hij heerlijk tegen me aan en wordt hij rustig en kalm.
Lux herkenbaar, liet baby, nu 2,5 maand, beneden in de box liggen, bij me in de buurt dus, dan schreeuwt er een dreumes, ze is wakker, poes loopt rond, ze is wakker, dochterlief hangt over de box, ze werd wakker... Nu leg ik haar in bedje en ja ook daar soms wat 'verzet' maar na een paar keer terug (zo om de 2 minuten) slaapt ze lekker en ook door. Slapen is geen luxe voor baby's, ze hebben het nodig. Ik dacht, in de box is ze erbij en voelt ze zich niet alleen. Idee was goed, in praktijk werkt het niet en ja met een idee dat in theorie een 10 is, maar in de praktijk een 1... kom je gemiddeld op een 5,5 (en nee dat is geen voldoende...) dus dan moet je wat anders verzinnen...
Het even beledigend tegensputteren in de wagen doet mijn zoontje ook . Ik wiebel meestal en rij ermee , maar toch vaak even beledigt tegensputteren . Een beetje vechten tegen zijn slaap . Heeft in mijn ogen totaal niks met laten huilen te maken !
Ik ben ook geen voorstander om een baby te laten huilen omdat je er even geen zin in hebt om te kijken of troosten. Zowel een collega als iemand waarmee ik twee jaar terug kinesitherapie volgde (na bevalling) lieten systematisch hun baby wenen. De ene doet dat ook als hij ziek is en weent. Haar uitleg, ja of ik erbij ben of niet, hij huilt toch van de pijn en ziek zijn dus laat ik hem dan maar in bedje huilen. Hij zal wel in slaap vallen. Vind ik dus afschuwelijk! De andere legde haar zoontje gewoon al huilend in zijn bedje in een kamer boven, met deur dicht en babyfoon zo stil mogelijk, want ze kon niet goed tegen het gehuil. (nu ja, vond het eigenlijk maar een rare, zo had ze zelf gekozen voor keizersnede (geen medische indicatie) en heeft ze zich toen ook onmiddellijk laten steriliseren. En ook al was ze al weer mooi slank, ze maakte er toch zo een drukte over dat ze nog een buikje had.) Zoiets vind ik dus vreselijk, dat is erover. Maar om nu bij ieder weentje te gaan kijken? Bij mijn oudste deed ik dat inderdaad want hij had reflux, buikkrampen en was een huilbaby. Heb hem in al die zware slapeloze maanden 1 keer laten huilen omdat ik zelf gewoon op was. En na 2 jaar herinner ik het me nog altijd. Bij mijn tweede zoontje heb ik ondertussen al ontdekt dat hij 's avonds voor hij gaat slapen, er nood aan heeft zichzelf in slaap te huilen. Dan is het een soort zeurweentje, zo van ik ben moe! In het begin wist ik niet wat er scheelde en we dachten toen dat hij krampjes had dus ik er maar mee rondlopen en doen. Hielp niet, integendeel! Nu weet ik dat ik hem even moet laten wenen (hij ligt dan bij ons in de woonkamer dus hou ik hem in de gaten. ) Hoe meer ik er op dat moment mee bezig was, hoe prikkelbaarder hij werd. Ik hoor het ook al goed aan het geween wat er juist scheelt. Dus ja, ieder kind is anders en ieder kind heeft een andere aanpak nodig. Ik heb hierin twee verschillende kinderen dus weet ik dat er niet één juiste aanpak is.
Even een oprechte vraag. Hoe doen jullie dat met jullie andere kindjes? Mijn zoontje is sinds een paar dagen erg huilerig (please laat het een sprong zijn!). Slapen is echt opeens een drama, wil alleen op de arm of op de borst slapen. Prima, maar ik heb nog een ukje van slechts 20 maanden oud. Ik zit echt even met mijn handen in het haar. Man zegt, laat maar huilen, dus daar heb ik ook niet veel steun aan. Dragen vindt mijn zoontje alleen acceptabel wanneer er ook echt stevig gewandeld wordt, dus niet in huis. En verder heb ik niet veel hulp qua familie en vrienden. Die zijn te druk of wonen te ver weg. Dus hoe doen jullie dames dat?