Denk dat het laten huilen verhaal altijd over gezonde baby's gaat...geloof niet dat er ook maar een moeder is die een baby laat huilen terwijl deze ziek is/pijn heeft en denk ook dat elke moeder pijn uitsluit alvorens het laten huilen word toegepast...tevens is het gros van alle kindjes gewoon gezond
*niet alles gelezen* Ik was altijd tegen laten huilen, vooral omdat mijn oudste in bed huilde vanwege reflux.. dus toen de jongste veel huilde wilde ik dat niet. Maar hij huilde hoe dan ook. Bij mij, niet bij mij. In bed en in de draagzak. Ik werd gek op een gegeven moment. Kreeg zieke gedachten in mijn hoofd. Dus heb hem toen in bed laten gillen.. ik moest echt wel. Anders had ik hem nog wat aangedaan. 45 minuten gekrijst, 2 uur geslapen en sindsdien slaapt hij beter.. Moet wel zeggen dat ik dat pas kon toen hij 4 maanden was. Daarvoor was ik inderdaad ook telkens bang dat er iets was. Maar misschien had ik het wel eerder moeten doen. Ik weet het niet. Ik ben blij dat hij nu wel slaapt, hij zit een stuk beter in zijn vel en jengelt nu alleen nog maar. Ik vind het dus nogal moeilijk wat nou het beste is. Ik denk wel dat het per baby verschilt en bij een heel jong babietje kan ik het me niet voorstellen.
Maar hoe kun je dan zeker weten dat het geen pijn is? Of ander lichamelijk ongemak? Mijn dochter was ogenschijnlijk gezond, maar bleef toch huilen, bleek dus kma te zijn. En dan waren wij er op tijd bij. Hoor vaak over dreumesjes en peuters die altijd al moeilijk slapen, met huilen vooraf, en dat blijkt dan oorlijn te zijn geweest door minimaal vocht achter het trommelvlies; overdag vrolijke, gezonde kindjes, maar telkens met slapen drama's. Hoe weet je dus zeker dat een huilend baby'tje huilt om niks? Bestaat dat uberhaupt?
Ik snap je gedachtegang, echter klopt dit niet. Er is mij verteld dat mijn zoon niets mankeerde en als dat herhaaldelijk wordt verteld ga je het geloven, zeker bij je eerste. En ik moest maar laten huilen. Na 3 maanden kwamen we erachter dat hij kea, kiss en reflux had. Toen pas stopte hij met huilen. Ik had het geluk dat er eindelijk iemand was die mij geloofde en inzag dat het niet normaal huilen was.
dit blijf ik me ook altijd afvragen hoor, ik zou daar ook nooit zeker over zijn. Hier zeiden ze ook dat het niks medisch was, het lag aan mij.. ik moest beter voor de drie R'en zorgen, er was echt niks met mijn dochter aan de hand. Tot 5 maanden en ze af begon te vallen met de bv en een flesje Nutrilon kreeg en een anafylactische shock kreeg.
Kan me de reacties van de moeders die hebben meegemaakt dat er wel wat was ook zeker voorstellen en snap ook helemaal dat je dan zeer huiverig bent geworden voor het laten huilen. Mijn zoontje was naast wat lichte reflux verder gewoon gezond en het even laten huilen bleek bij hem wel een uitkomst. Zo heeft iedereen denk ik een ander verhaal en ervaringen, waardoor de meningen over dit onderwerp dan ook zo uiteenlopen.
omg wat een schande!!! niet door u hoor maar door de medische wereld! je leest hier best veel verhalen dat vele kleintjes achteraf toch pijn hebben in 99% van de gevallen kan je niet weten of ze huilen om te willen huilen of dat er echt iets is daarom ben ik er zo fel op tegen dat als hier eenmoeder om raad vraagt dat er dan zo snel word gezegd dat je de baby moet laten huilen omdat dat bij baby a zo goed werkte
en ja wist ik veel, het was mijn eerste kind. Wanneer ik het vertelde zeiden ze dat het erbij hoorde maar wist gewoon dat het niet klopte.
Jeetje Umm, heftig . Je moederinstinct geeft echt wel aan wanneer iets niet klopt. Mijn kleine man heb ik af en toe eens laten huilen, hij kon vaak de slaap niet vatten. Als ik dan elke keer op zn kamer kwam werd het er niet beter op! Mocht er echt iets zijn zoals krampjes o.id. dan ben ik er als eerste bij om hem te troosten.
uhh ja natuurlijk, das toch de behoefte van je kindje op dat moment. Wij hebben hier weken met zoon op schoot gegeten, eerst bij papa en daarna bij mama. Hartstikke gezellig, grote zus vindt het ook leuk dat hij erbij zit en wij ook. Iedereen blij.
Dat klinkt heel simpel en zo simpel is het in de basis ook wel. Alleen 1 hele grote maar: wanneer weet je bij een zuigeling nou zeker of er geen gezondheidsproblemen spelen? Bij onze oudste werd gezegd dat er niets aan de hand was door huisarts en CB. Ik wist als moeder dat er iets was, maarja... zonder ervaring kon ik daar de vinger niet opleggen en als 2 artsen dan zeggen dat er niets aan de hand is, ga je dus toch aan jezelf twijfelen. En toen bleek uiteindelijk dat er het volgende speelde: 10 weken: osteopaat constateert klemzittende nekwervel die voorkeurshouding, pijn en overmatig spugen veroorzaakt. Na 4 behandelingen een ander kind, dat gewoon ging slapen, normaal ging drinken. In de loop van de daaropvolgende maanden verergerden de problemen echter weer. Buikpijn/krampen die weer toenamen, maar bovenal heel veel onrust: jengelig, hangerig, slecht slapen. Volgens huisarts en CB niets aan de hand: ik moest gewoon laten huilen, dan ging het wel over. Het was ze niet aan het verstand te praten dat het geen gewoon huilen was, maar krijsen, en dat laten huilen simpelweg niet werkte, (want ja: in m'n wanhoop dus op een gegeven moment maar geprobeerd ). Met 8 maanden begonnen met yoghurttoetje na het eten. Ineens had ze behalve 'smetplekjes' (volgens CB en huisarts) in nek, achter en in oren, ellebogen en knieholtes, ook enorme plekken op buik en rug. Van huisarts hormoonzalf meegekregen, die niet werkte, en verder gebeurde er niets. Zelf uitgevogeld dat dit toch echt wel eens KMA kon zijn. Laten testen bij bio-resonantietherapeut, (kreeg immers geen verwijzing kinderarts), en daar kwam een duidelijke KMA uit. Op dieet gegaan en de klachten verbeterden, maar de eczeem bleef. Tot het moment dat we op dieet gingen vaak oorontsteking, maar volgens de huisarts geen oorproblemen verder. Vanaf dat we op dieet gingen ineens geen oorontstekingen meer, terwijl het griepseizoen net weer begon... Uiteindelijk na lang zeuren een verwijzing voor de KA gekregen. Huisarts schreef in de verwijsbrief dat ze "met moeder gesproken had over grenzen stellen aan een opgroeiend kind". Met 13 maanden zaten we daar dan eindelijk. Die hoorde ons verhaal aan, deed een fysieke check en vond de slaapproblemen gezien de eczeem niet meer dan logisch. Goede hormoonzalf meegekregen, goed smeerschema en de eczeem verdween eindelijk. Slaapproblemen werden milder, maar verdwenen niet. Oorontstekingen kwamen terug. Huisarts wilde geen verwijzing KNO doen, ("die willen toch alleen maar buisjes plaatsen, en er zijn geen problemen"), maar kinderarts vond de frequentie van oorontstekingen wel dermate dat een verwijzing vanzelfsprekend was. Met 17 maanden zaten we dan eindelijk bij de KNO. Die constateerde een chronisch ontstoken neusamandel en een aardige hoeveelheid vocht achter de oren. Met 19 maanden eindelijk aan de beurt voor buisjes. Direct daarna werd alles rustiger. Slapen ging beter, doorslapen nog niet, maar we kregen nog een paar kiezenrondes, 6e ziekte en waterpokken voor de kiezen. Toen dat over was, werd ze echt rustiger. Tot die tijd kreeg ze altijd een nachtvoeding om weer te gaan slapen. Dat was de enige manier om de nachten hier door te komen: als mijn man ging troosten, was het 3 kwartier krijsen, van vermoeidheid in slaap vallen en 3 kwartier later weer wakker en dezelfde riedel. Vanwege avonddiensten van mij, hadden we helaas eens in de zoveel tijd wel een 'check' of dat al ging of niet. Nouja, niet dus Met 23 maanden constateerde ik dat ze rustiger werd. Afgesproken dat we de nachtvoedingen gingen proberen te stoppen weer en hij zou gaan troosten. Nacht 1: 1 keer wakker, 5 minuten huilen bij mijn man die getroost heeft tot ze weer sliep. Nacht 2 en 3: 2 keer wakker, beide keren 2-3 minuten huilen terwijl mijn man bij haar was, en toen weer gaan slapen Nacht 4: 1 keer wakker, aai over de bol genoeg. En vanaf dat moment slaapt ze dus door. Maar als ik was gaan varen op de artsen, dan was er dus NIETS gebeurd aan de medische problemen en zouden we een kind hebben laten huilen dat pijn had. We hebben dat dus ook wel eens geprobeerd: werkte niet. Waar waren we dan uitgekomen? Dus wat je zegt klinkt heel simpel, maar mijn ervaring met de zuigelingenzorg is inmiddels wel, ook nu met de tweede, waarbij alle initiatief voor onderzoek van MIJN KANT is gekomen, dat er bijna geen goed onderzoek gedaan wordt naar wat er nou speelt bij zo'n extreem huilende baby. EDIT: en bij onze jongste dus een vergelijkbaar verhaal, alleen nu een mama die zich niet van de wijs liet brengen door dokters die het beter dachten te weten. Om die reden nu gelukkig sneller de boel op de rit, maar alsnog heeft dat dus bijna 9 maanden geduurd!!!!
Hoe ontzettend herkenbaar! Werkelijk waar, de nederlandse gezondheidszorg die zichzelf altijd zo op de borst kloppen. Nou, ik veeg er inmiddels wel behoorlijk m'n r**t mee af moet ik zeggen.... Als ik 1 ding geleerd heb in de afgelopen 4,5 jaar, is dat mama's intuitie goud waard is en artsen gewoon eens op moeten houden met eigenwijs doen en eens moeten gaan luisteren naar wat die moeders te zeggen hebben.
Ik stoor me bij jou vooral aan het feit dat je steeds eerst begint met 'laten huilen, want je moet een patroon doorbreken'. Dat concept werk je dan uitgebreid uit en sinds je bij Karp geweest bent, zeg je er ineens ergens tussendoor dan wel bij: 'moet het kindje natuurlijk wel gezond zijn'. Maar daar waar jij anderen advies geeft, vraag je helemaal niet goed door, roept gewoon steeds maar over dat laten huilen en dat is je heilige koe geworden. Je doet precies wat CB's veelal doen en wat veel huisartsen en kinderartsen ook doen: eerst op de pedagogische toer, en oja... misschien moeten we ook even een fysieke check doen, als het huilen maar aan blijft houden? Ik snap dat het bij jouw kindje gewerkt heeft, maar de manier waarop je het hier op het forum gooit, is behoorlijk sturend, in plaats van adviserend. Maar misschien ligt dat er idd aan dat je soms haast chinees lijkt te schrijven, (want nederlands is duidelijk niet je moedertaal, lijkt me?). En voor de vraag hoe je in vredesnaam zeker weet dat je kind geen pijn heeft: lees mijn verhaal hierboven.
Dit kan ik helaas geheel en al beamen. Wij hebben hier ook grote gezondheidsproblemen gehad die begonnen met extreem veel huilen en alle hulpverleners en artsen stonden klaar om met de vinger naar mama te wijzen, want die zou wel overspannen zijn en die spanning bracht ik dan over op mijn kind. Nou, niet dus he. Na bijna een jaar bleek ons kindje een aandoening te hebben, waarschijnlijk gerelateerd aan de vroeggeboorte. Daar werd maanden en maanden collectief overheen gekeken omdat iedereen maar naar mama keek, 'die al zoveel had meegemaakt'. Een kindje eens een keer even laten huilen vanwege oververmoeidheid of zo: oké. Maar een kind laten krijsen als een speenvarken: nee. En wat Rozemarijke ook al zegt: als jullie het gevoel hebben of weten dan er iets loos is, dan is dat ook zo. Zorg dan dat je de hulp krijgt die je kind nodig hebt.
Dat is zo gemakkelijk om te zeggen als je zelf niet in die situatie gezeten hebt. Dochter heeft weken aan een stuk telkens 's avonds een huiluurtje gehad (dat trouwens vaak langer duurde). We hielden haar avond op avond dichtbij ons, wiegden, liepen rond, gaf borstvoeding, ... niets hielp, ze bleef huilen. En het was niet zomaar wat jammeren, maar echt hard huilen, ook al hielden we ze continu bij ons. Tot we ze in haar bedje zijn gaan slapen leggen overdag, ipv op onze schoot / borst / arm... Ze sliep beter en vaster en was daardoor 's avonds veel minder oververmoeid en dus veel vrolijker. Ik zeg zéker niet dat er bij elke baby met een huiluurtje niets medisch aan de hand is, maar soms moeten prikkelgevoelige baby's dan hun dag verwerken, en is het zelfs nefast voor hen om hen de hele dag rond te dragen... Uitspraken als 'ik geloof er niet in' zijn dan erg verwijtend voor ouders die alles geprobeerd hebben om het op te lossen. Ze is nu trouwens bijna 2, en er is nooit iets medisch vastgesteld, en slaapt meestal supergoed. Maar na een drukke dag met veel nieuwe indrukken heeft ze het vaak nog moeilijk (al uit zich dat nu eerder in de peuterpuber uithangen ) Dus het kàn wel hoor.
ik geloof best dat er baby's zijn die een huiluurtje hebben of hoe je het ook wil noemen, ik geloof niet dat hen wegleggen en laten huilen voor die kindjes het beste is...voor geen 1 kindje trouwens. Ik geloof wel dat er ouders zijn die roepen: tja alles geprobeerd, maar toen ik hem even liet krijsen was het wel klaar en die dat wel makkelijk vinden omdat dat een oplossing is waar ze zelf geen energie in hoeven te stoppen. Als je er echt moeite mee hebt om je kindje te laten huilen doe je het niet punt.
Het is ook niet zo raar dat (gezonde) baby's af en toe een huiluurtje hebben! Mijn lief is brandweerman, als hij een heftige uitruk heeft gehad en hij komt thuis, hoe moe hij ook is, hij moet dan eerst vertellen wat hij heeft meegemaakt.. Voor zo'n babytje die net de nieuwe grote wereld ontdekt is dat nog eens 10x heftiger! Los van baby's die daarbij dan ook nog pijn hebben.. Die hebben en pijn en nieuwe indrukken! Kan me ook niet voorstellen dat er baby's zijn die de eerste paar weken geen huiluurtje hadden... Vaak vergeet je het ook weer.. Zo vergeet ik regelmatig dat ik ook de eerste 5 weken tot 23 uur met dochter beneden zat op de arm en af en toe moest opstaan om te wiegen etc.. Als ik erop terug kijk snap ik niet dat ik toen geen draagdoek heb aangeschaft!
Wij legden haar tijdens het huiluurtje ook niet weg. Dat kon ik niet, dat duurde te lang. MAAR ze moest overdag wel even huilen (en nog eens, dit was max. een kwartier, wel echt huilen) toen we haar voor het eerst in bedje legden overdag. Maar met dat ze dan beter sliep, verdween dat huiluurtje. Dus als ik dan de keuze moest maken, tussen even huilen voor het slapen overdag, of de hele dag jengelig en 1 à 2 uren aan een stuk huilen in onze armen 's avonds, was mijn keuze snel gemaakt. En eerlijk gezegd vond ik het moeilijker voor mezelf om ze even te laten huilen, dan ze de hele dag bij me te dragen, ook al huilde ze en was ze jengelig. Maar ik besefte al snel dat het voor HAAR niet goed was, omdat ze zo oververmoeid en geprikkeld raakte... Dan had ik liever dat het voor mij even moeite kostte om haar even te laten huilen, dan dat ze het zelf de hele dag moeilijk had. Maar weer eens, zo werkte het bij mijn kindje, ik zal nooit alle kindjes (en keuzes die gemaakt worden) over dezelfde kam scheren.
Vandaag maar max 10 Min gehuild joepie. Een enorm versvhil met gister. Hij wilde inderdaad terug naar mama en heb hem veel in de draagzak gehad. Nu is ie vrolijk. Alleen ben ik stront verkouden en ziek, nu maar hopen dat hij t niet overneemt. Sprongetjes heeft hij gewoon echt zo'n last van en vind ik loodzwaar. Toch laat ik hem zeker huilen als hij uit z'n sprongetje is als hij moe is en naar bed moet. Na 5 min huilen slaapt ie.