Ik hecht meer waarde aan vredig inslapen. Voor mij zal dit betekenen dat mijn kind daar meer structuur of steun bij nodig heeft. Dus ik zal of het avondrritueel nog duidelijker maken of erbij blijven tot ze slaapt. Daarbij maak ik wel duidelijk dat het bedtijd is, geen speeltijd. Soms maakt een kind ook wel eens duidelijk dat het nog niet moe is, het zijn allemaal redenen om een kind niet alleen te laten huilen. Ik vertrouw op mijn kind en laat haar zien dat ze ook op mij kan vertrouwen, dat zorgt meestal wel voor een fijne omgang waarbij dat hysterische gedoe van 80 slokjes water niet nodig is.
Ik ook. Maar vooral aan goede en voldoende nachtrust. Als vredig inslapen inhoudt dat ik uren in de weer ben en ze dus ook uren later pas inslaapt, dan verkies ik op dat moment even die voldoende nachtrust daarboven. Meestal zijn dit korte periodes waarna ze weer een langere periode zonder problemen gaat slapen. En dat hysterische gedoe van 80 slokjes water doe ik dus niet, suggereer je nu dat omdat een kind soms niet wil slapen er geen vertrouwen en fijne omgang is? Want dat schrijf je dus wel. Lekker tegenstrijdig, als jouw kind behoefte heeft aan jou en dit aangeeft door steeds om water te vragen geef je dat niet omdat je dat hysterisch vindt? Hoe doe je dat dan als ik vragen mag?
Nee, ik zeg wat anders. Doordat er wederzijds vertrouwen is en mijn dochter vanaf haar geboorte weet dat wij er altijd voor haar zijn, komt die hysterie van 80 slokjes water niet voor. Ze heeft geen behoefte om te rekken en mijn aandacht te vragen omdat ze voelt dat ze serieus genomen wordt. Het blijft wel een peuter en zij heeft ook echt wel behoefte aan duidelijkheid, die geef ik haar ook. Ze weet precies wat het avondrritueel inhoudt, en dat ze dan gaat slapen, alleen of met een ouder ernaast tot ze inslaapt. Ze geeft zelf aan per keer wat ze nodig heeft en dat werkt. Er zijn wel eens avonden dat ze niet in slaap valt, blijkbaar niet moe, ook dat neem ik serieus en dan wachten we gewoon een half uur beneden. Ik zal altijd kijken naar wat een kind probeert duidelijk te maken. Angst, niet moe, onrust, allemaal mogelijkheden voor een kind om dat gedrag te laten zien. Ik kies ervoor om daar een gepaste oplossing bij te bedenken, eentje waarbij ik en mijn kind zich prettig voelen. Huilend achterlaten is geen optie hier.
Voor mij is het trouwens geen kwestie van kiezen. Als je uren bezig bent om een peuter in slaap te krijgen, ben je misschien nog niet achter de reden van dit gedrag. Ik zou daar zelf wel achter willen komen en een oplossing kiezen die ook prettig voelt voor mijn dochter. Ik vind het anders te makkelijk, sorry.
Ik vind het een mooi verhaal en ik had hetzelfde kunnen schrijven tot afgelopen zomer. Niet elk kind is gelijk. Ook wij zijn er altijd voor onze kinderen hebben vertrouwen in ze en zij hebben dat ook in ons. het schiet mij echt in het verkeerde keelgat dat je dat noemt als reden van niet willen slapen. Mijn dochter is altijd een prima slaper geweest, nooit nooit nooit hadden wij hier problemen met gaan slapen of doorslapen. Maar ze ontwikkelt zich, neemt de wereld erg in zich op, leeft intensief en verwerkt dat snachts. Dat heeft niet met vertrouwen te maken of dat wij er niet voor haar zouden zijn, dat heeft te maken met een stukje karakter, persoonlijkheid en ontwikkeling daarvan. Dat het bij jullie allemaal zo fijn harmonieus gaat mooi voor jullie. Maar nee mijn dochter mag alleen naar beneden als ze echt bang, overstuur of niet lekker is. Niet omdat zij vindt dat ze nog niet hoeft te slapen of niet moe is. Want dan zit ik elke avond met een peuter beneden die haar slaap zo hard nodig heeft. Daar zijn wij er juist voor haar als ouders om er niet in mee te gaan en even voor haar te bepalen. Omdat zij als peuter die verantwoordelijkheid over zich zelf nog niet aan kan. Wij ouders zijn verantwoordelijk voor ons kind. Ons kind met een pittig karakter, een gevoelig meisje wat blijkbaar moeite heeft al die prikkels en indrukken te verwerken wat zich uit in slaapproblemen waar bij wij er voor haar zijn, want ik heb nooit gezegd dat we haar laten zitten in haar verdriet of angst, nooit. Maar ik ken mijn dochter goed, ik weet ook wanneer het tijdrekken is en probeert haar zin te krijgen. Dat zal vast een reden hebben, maar ik als verantwoordelijke ouder bepaal in dat geval even dat het op dat moment in haar beste belang is dat ze gaat slapen en niet dat we met haar ompannekoekebakken om achter een reden te komen waarom zij vindt dat ze niet hoeft te slapen.
Mijn dochter is ook precies zo. Ik ga ook niet de hele tijd in discussie en geef duidelijk aan wat we van haar willen. Wat ik niet snap is dat je aangeeft dat ze veel verwerkt, zeker 's avonds, maar dat je juist op dat moment toch achter het huilend achterlaten staat. Zo wart wit is het toch niet? Waarom niet vasthouden aan het ritueel wat je volgt, duidelijk zijn dat het bedtijd is en de optie geven om bij haar te zitten tot ze slaapt? Dan slaapt ze tenminste rustig in. Mijn dochter heeft zeker haar buien en ging echt niet de eerste keer zomaar liggen, alles is een proces en dat proces kost tijd en energie. Dat moet je er in willen steken. Dan weten ze dat ze die zekerheid hebben, de zekerheid van het vaste ritueel wat kinderen fijn vinden en de zekerheid dat ze altijd mogen aangeven dat ze iemand nodig hebben? Het kwartje valt bij kinderen wel, als je duidelijk blijft. Mijn dochter slaapt, ondanks haar pittige/gevoelige karakter, nu in 5 min in slaap, met mij erbij. Niet ieder kind is hetzelfde maar mijn uitgangspunt is voor elk kind wel hetzelfde, niet huilend achterlaten in bed, nooit.
Maar niet laten huilen resulteert niet automatisch in uren bezig zijn om je kind in slaap te krijgen. Dat wordt vaak gesuggereerd, maar is totale onzin. Kinderen die dat echt doen, krijgen geen of te weinig begrenzing. En er zijn meer manieren van je kind begrenzen dan laten huilen Ik ben niet tegen laten huilen, maar het moet wel passen in de situatie. Een kind dat ALTIJD huilt bij het slapen gaan (en daarmee bedoel ik hard huilen, niet even jengelen), dat zou ik zelf als signaal pakken dat het kind moeite heeft om alleen in slaap te vallen en dat het meer veiligheid nodig heeft. Wij hebben bij onze jongste het laten huilen even toegepast toen ze een paar keer een korte periode echt goed in haar vel zat: erbij blijven tot ze sliep werkte niet meer, en laten huilen wel: eerste dag 5 minuten, de dagen erna steeds minder en dag 4 ging ze dan lachend haar bed in. DAT is signaal dat laten huilen op dat moment dus OK was. Haar gezondheid ging daarna helaas weer achteruit en op dit moment blijven wij bij haar tot ze slaapt. Dat duurt nooit langer dan een half uur en als ze niet zo lekker is, duurt het doorgaans het langste. Op andere momenten zetten we het bedtijdritueel in zodra ze laat zien moe te zijn en slaapt ze binnen een kwartier. Ook als je bij je kind blijft, kun je het gewoon begrenzen
Wat is huilend achterlaten? Wat is huilen en wat versta je onder achterlaten? Huilen omdat ze angstig of verdrietig is, is anders dan huilen omdat ze iets anders wil dan wij. Achterlaten in de zin van je gaat maar slapen en we zien je morgen weer, ja dat is achterlaten. Duidelijk aangeven wat we gaan doen en dat ik daarna naar beneden ga en zij gaat slapen, waarbij ik vertel dat we vlakbij zijn en zo bij haar zijn als er wat is, vind ik geen achterlaten. Ze weet dat we beneden zijn. We gebruiken nog steeds een babyfoon en gaan altijd naar haar toe als ze huilt of roept. Als er dan echt wat is dan blijft 1 van ons bij haar of ze mag bij ons. Ik voel echt wel aan wanneer er wat is. Vannacht heeft ze nog bij ons geslapen omdat ze overstuur wakker werd, dan laat ik haar echt niet 'achter'. Maar zonet voor haar middagslaapje heb ik haar wel even 'achtergelaten' anders had ze nu nog niet geslapen en had ik de rest van de middag een doodmoe kind, nu sliep ze binnen 3 minuten.. Soms ligt ze ook nog een tijdje gewoon te kletsen met haar knuffels, daar hoeft ze mij helemaal niet bij. En tja ik heb ook een baby van nog geen 3 maand die soms ook net op dat moment huilt omdat hij honger heeft. Dan moet je wel eens even een keuze maken.
Je bedoelt dus dat het van de situatie afhangt en dat je zelf in kan schatten in welke situatie welke aanpak het beste werkt? Is dat niet wat ik steeds probeer te zeggen? Of breng ik het nou zo onduidelijk?
Eens. Het klinkt allemaal heel erg herkenbaar met mn dochter hier. Te pittig ding ook, ze heeft echt regels nodig hoor. Hier dus wel laten huilen, ik blijf niet aan de gang...heb ook mijn rust nodig. En bij ons in bed vertik ik, dan slaapt niemand van ons goed en daar heeft niemand wat aan. Ze huilt zich overstuur, maar dat houdt ze niet heel lang vol hoor. Het maximum was hier een half uur geloof ik. Avond erna tien minuten, avond daarna 5 min en daarna ging ze meteen lief slapen. Zo klein zijn ze echt niet meer. Veel moeders onderschatten hoe slim kindjes zijn van die leeftijd en hoe goed ze hun ouders weten te manipuleren! Dan zei mijn dochter weer dat de slaapkamer deur open moest en het lampje aan op de overloop. Vijf minuten later was het weer brullen want dan moest het lampje opeens weer uit. Vijf minuten later wilde ze een slokje drinken en weer vijf minuten later gooide ze haar knuffel uit bed omdat ze dan wist dat we dan zeker wel zouden komen want zonder slaapt ze niet. Ze weten je zo goed te bespelen om hun zin te krijgen, echt Duidelijkheid scheelt echt alles. Vast bedritueel en ook vertellen wat je van je kind verwacht. Uitgebreid knuffelen, "mama/papa gaat naar beneden en jij gaat lekker met je knuffeltje in bed slapen."
Dat heb ik niet helemaal uit jouw berichten gehaald iig... Maar dat bedoel ik wel ja En dan zijn er kids voor wie laten huilen dus nooit werkt, kids bij wie het werkt afhankelijk van de situatie en kids bij wie erbij blijven nooit werkt En vaak weet je als moeder wel wat wel en niet werkt. Vaak, want er zijn ook moeders die te weinig naar hun intuitie luisteren, teveel naar hun omgeving en/of gewoon echt niet (altijd) in kunnen spelen op wat hun kind nodig heeft. Maar de meeste moeders snappen het wel
Nu even een vraag, wat zouden jullie doen, familie van mij zij vroeg om advies, hij bij mijn man. Kindje is bijna 4 was "huilbaby" in die periode hebben ze hem tussenin genomen, later bleek die koemelkallergie te hebben, was 5 weken oud toen die tussenin ging slapen, inmiddels slaapt die dat nog steeds, het enige hij gaat niet slapen zonder dat hun allebei mee naar bed gaan. igen bed wil die niet in als die wakker wordt en hun zijn er niet gaat die de boel onderkotsen net als in zijn eigen bed doet die dit ook. Nu gaat hij ook niet meer naar bed als hun dat willen, vaak zitten zij tegen 23 uur nog steeds tekenfilmpjes te kijken en weigert hij naar bed te gaan ook dan gaat hij kotsen. Wat zou jullie advies zijn? Ik weet het niet, ben blij dat die van mij danb af ent oe wakker is om 4 uur
Dat lijkt mij een geval waarin ouders een situatie van veiligheid creeren voor hun kind, onnodig lang hebben laten voortbestaan en nu dus zitten met een kind dat gewoon niet wil. Ik zou hierbij zeker wel een gedragsmatige aanpak hanteren. Dat hoeft niet perse met harde hand, maar ik zou wel zeer duidelijk aan het kind uitleggen dat er toegewerkt gaat worden naar slapen in eigen bed. Dat kun je op een heleboel verschillende manieren aanpakken, en gezien de onmacht van de ouders, zou ik denken dat professionele hulp hierbij wel handig is. Iemand die goed met hen mee kan kijken wat echt is en wat niet: waar voelt het kind zich mogelijk onveilig, hoe kun je dat oplossen. Wanneer is het kind echt overstuur en wanneer speelt het en manipuleert het? Ik denk niet dat zij daar, als ze de situatie zodanig uit de hand hebben laten lopen, op eigen kracht uit gaan komen.
het hadden onze woorden kunnen zijn, ik denk zelfs dat zij het nu nog fouter aanpakken, hij weet wel degelijk waar die mee bezig is nu. nu belonen ze hem als die braaf in bed gaat krijgt die een cadeautje, halverwege de nacht is het drama kruipt die bij hen, volgende dag int die zijn cadeautje en hij gaat niet meer in zijn bed, volgens mij is dat niet de manier, hulp gaan ze nooit vragen, mijn man zei vorige week al waarschijnlijk als die 16 is kriuipt die met zijn vriendin erbij tussenin. Hoop voor ze dat ze hulp gaan vragen en niet blijven tobben zo.
Volgens mij zeg ik dat wanneer mijn kind verdrietig of bang is, ik haar niet laat huilen en ook niet alleen laat. Maar in sommige andere situaties doe ik dat wel bewust, omdat het dan de beste oplossing is en ook werkt. Volgens mij staat in jouw post precies hetzelfde....
Hoe je het nu brengt vind ik ook wel anders klinken. Alleen je eerste post klinkt niet leuk. Als ze niet stil is dat ze dan maar boven gaat krijsen, zoiets. Dat zet een bepaalde toon waar ik op reageerde. Zoiets zou ik nooit over mijn kind kunnen zeggen, maar laten krijsen.
Oef Beloningssysteem moet je wel consequent juist aanpakken idd. Nu ondersteunen ze juist het ongewenste gedrag ermee Tja, hun probleem. Mensen moeten soms echt emotioneel helemaal in de goot raken willen ze hulp zoeken... Blijkbaar is het probleem nog niet groot genoeg, als ze dit nog voort laten bestaan.
Ik heb al mijn berichten even nagelezen maar ik kan niet vinden welke post je bedoelt dat ik zoiets geschreven heb....
Ah deze bedoel je waarschijnlijk. Las eroverheen omdat ik dat echt niet als zodanig bedoelde. Ik vertel juist dat ze bij ons mag slapen als ze snachts overstuur is, maar dat ze dan dus wel moet gaan slapen bij ons, niet keten. Doet ze nu ook niet meer. In het begin wel, na een paar keer waarschuwen moet je ook handelen. Tja en toen huilde ze wel, ik noemde het krijsen klinkt niet zo aardig misschien maar komt op hetzelfde neer.. Kortom, mijn dochter slaapt dus wel eens bij ons juist omdat het op dat moment alleen niet lukt..