Ik vind de dingen die ik las schokkend ("Even krijsen.." "Je jankt maar.." "Leg uit dat je niet terug komt als ze gaat huilen") en ik vind dat ik mijn reactie zeker niet overdrijf. Overigens weet je kindje niet of je oordoppen in hebt aan de andere kant van de deur. Een huilend kind de rug toekeren kan ik niet. Mijn moederhart en gevoel zorgen daarvoor. Ik probeer me te verplaatsen in hoe mijn kind de wereld ziet. Van daaruit maak ik deze keuzes. Geloof me. Het is de moeite waard als je iets verder kijkt dan die boze huilbui. Die kleintjes hebben inderdaad veel te verwerken en te leren over het leven. Verder is alles hier wel gezegd.
Wij hebben rond die tijd ook zo'n fase gehad. Volgens mij iddAH ook de periode waarop ze bang worden voor het donker/om door het putje ban de douche te spoelen/ e.d. Wij hebben een nachtlampje neergezet maar dat maakte eigenlijk meer enge schaduwen. Nu doen we de lamp op de overloop aan. Soms heeft ze een periode dat ze weer echt bang is voor onweer of vuurwerk bijvoorbeeld. Dan blijf ik boven rommelen, was vouwen, strijken, badkamer schoonmaken. Dat vindt ze fijn Rn dan valt ze rustig in slaap. En ik heb dan een deel van het huishouden. Ik heb haar nooit laten huilen. Ik weet/voel dat er bij mijn kind echt iets aan de hand is en dan wil ik er voor haar zijn. Ik denk altijd dat een moeder haar kind het best kent en daarom zal ook iedere aanpak verschillen en is er dus eigenlijk geen goed of fout.
Ben ik het mee eens. Als moeder zijnde weet je wel wat goed is voor je kind. Alleen word ik al heel gauw onzeker als ik bijvoorbeeld om me heen hoor, dat ik dl maar moet laten huilen zodat ze leert zelf te slapen. Dl sliep nu net een paar maanden super goed. Niet wakker 's nachts en inslapen helemaal zelf. Zaterdagnacht heeft dl weer 1 nacht doorgeslapen, was heel fijn. Hoopte dat het daarna beter zou gaan maar helaas. Heb net een nachtlampje gekocht en deze staat nu aan in haar kamertje. Ben benieuwd of het werkt voor de nacht (overdag slaapt ze prima zodra ze eenmaal slaapt). Ze is helaas nog steeds verdrietig zodra ik haar in bedje leg en gaat (hard) huilen als ik weg loop. Zodra ik zeg dat ik bij haar blijf, is het goed. Dus laat ik het maar even zo. Gelukkig heeft de gastouder deze mogelijkheid ook en laat ook zij dl niet huilen
Je doet wat werkt. En volgt je gevoel. Dat is toch fijn? Nu nog die tegenstrijdige adviezen van je af schudden. Lastig, ik weet het. Ik ben er soms nog steeds van streek van, maar gelukkig eigenwijs genoeg om ons eigen pad te volgen. Het helpt om er niet op in te gaan, maar te zeggen: "Wij doen het anders en dat werkt voor ons het beste." Oh en niet meer alles vertellen als je weet dat de reactie toch niet prettig is voor je.
Hopelijk is het niet erg dat ik het topic even omhoog haal. Zit er op moment toch even doorheen. Ben zo moe. Ik heb woensdag 1 nachtdienst moeten werken. En na al nachten slecht te hebben geslapen, hakte deze dienst er wel in. Gisteravond wilde dl niet slapen. Heb haar eerst eventjes alleen gelaten, kort laten huilen. Maar dat werkte wederom averechts. Dus er weer naast gaan zitten. Maar ook dit werkte dit keer niet. Toen maar opnieuw naar beneden, zodat ik nog even kon eten en dan gingen we daarna samen slapen. Matras weer naast dl bedje en ik daarop en dl in eigen bed. Gelukkig gingen we beide slapen. Ik alleen erg onrustig. Dl werd weer (zoals eerdere nachten) om half 4 wakker. Dit blijft steeds zo rond deze tijd. En dan wil ze niet meer slapen in eigen bed. Heb haar bij mij genomen maar het matras bleek te klein voor ons 2en dus zijn uiteindelijk maar naar het 'grote' bed verhuisd waar ze na ongeveer een uur draaien en kletsen, weer even in slaap is gevallen. Bij de gastouder sliep ze keurig trouwens. Zij heeft er niet naast hoeven zitten en dl sliep haar normale tijden. Ik word zo onzeker zo. Gisteravond huilend in slaap gevallen, ook gewoon van de moeheid. Ik weet niet meer of het echt angst is of toch manipulerend gedrag... Maar zo hard laten brullen, nee, dat krijg ik ook niet over mijn hart.
Hier ook sinds een paar dagen krijsen bij het naar bed brengen (16 mndn). Het is een soort paniek die al begint na het tandenpoetsen met papa. Ze klampt zich dan de hele tijd aan hem vast, omdat ze weet dat het bedtijd is. Gisteravond ben ik nog een keer terug naar de woonkamer gegaan met haar om naar de hond te zwaaien, toen voelde ik haar ontspannen en kon ik haar zo in bed leggen. Misschien was ze bij voorbaat al zo gestresst dat ze een deel vh slaapritueel even gemist had ofzo, ga er de komende avonden eens op letten. Het is een ander soort huilen dan inslaapjengelen, of ikwileenkoekje.
Vooral en kind met een karakter moet je niet tussenin nemen ben ik van mening. Ze beginnen een loopje met je te nemen. Ze gaan nu beseffen hoe ze hun zin krijgen. Ik zal haar ook gewoon lekker laten huilen, maar dit zie je zelf niet zitten. Waarom probeer je niet een keer haar een middag wakker te houden, of na een uurtje wakker te maken. Misschien heeft ze het helemaal niet nodig dit dutje. Hoop dat je er wat mee kan.
Als ze bij de gastouder wel slaapt, zou ik toch wel eerder aan gedrag gaan denken en dan lijkt het me wel slim om dat aan te gaan pakken. Of je daarvoor echt moet laten huilen, dat is aan jou, maar als ze daar gewoon gaat slapen, dan lijkt me dat ze dat thuis ook zou moeten kunnen. Misschien eens goed doorspreken met de gastouder, wat die doet allemaal, zodat je dat thuis toe kunt gaan passen? Onze dochters sliepen/slapen slecht door medische klachten, maar dat was dan ook bij de gastouder een probleem. Daar sliepen ze wel beter, (vermoeider door al het spelen met de andere kids), maar was het in slaap vallen wel vergelijkbaar met thuis. Onze jongste slaapt daar niet, de enkele keer dat ze er geweest is, omdat het niet lukt om daar in slaap te vallen.
We hebben ook altijd hetzelfde slaap ritueel. Na badje/douchen nog een flesje melk (ene keer wil ze deze, soms niet), tandjes poetsen, iedereen gedag zeggen en naar boven. DL is trouwens enorm mama hangerig. Al een poosje. Papa mag niks zolang mama in de buurt is. Ook al zo vermoeiend... Bij de gastouder is ze wel meer moe denk ik. Maar ook zij doet het niet anders als anders. De gastouder vind juist dat DL nu erg weinig slaapt en denkt misschien dat het oververmoeidheid is (?).
Waarschijnlijk krijg ik het halve forum over me heen, maar dat is dan jammer. Ik ben van mening dat als ze niks mankeert en bij de oppas wel gemakkelijk slaapt het een gedragsprobleem is. Nou ja, klinkt erg zwaar, maar ze zijn niet gek. Mijn dochter gaf van de week spontaan papa allemaal kusjes om vervolgens op poeslieve toon 'ijsie???!!' te roepen. Zooo slim haha. Ze weten inmiddels echt wel hoever ze bij iemand kunnen gaan. Ik pas de 5 minuten regel toe en vertel duidelijk wat ik verwacht van haar. En dit werkt prima; ik laat mijn dochter niet aan haat lot over, want ik ga geregeld kijken bij haar. En mijn ervaring is echt dat het korte fases zijn en dat ze er niks aan overhoudt. Ze zijn op deze leeftijd echt niet van poppenstront hoor. 😉
Ja zal voor haarzelf ook wel vermoeiend zijn. Misschien wil ze wel vroeger naar bed (sprak ze hoopvol - hier slaapt dl zelden voor 20.30). Nu gaan onze nachten nog goed maar ik hou m'n hart alvast vast
Zo doen wij het ook. Ze heeft dat janken krijsen toen een week volgehouden en toen was het klaar! Ook papa mag niet pyama doen, dat vind ik onzin dan krijst ze maar het is gewoon je papa mama komt dadelijk.
Ben ik niet met je eens. In onrustige perioden zoeken kinderen troost, contact en verbinding met de persoon bij wie dat veilig voelt, vaak de moeder of vader. Logisch dat 'vreemde' ogen dwingen en dat de onrust er wel uitkomt wanneer de moeder er is.
Ik lees hier al even mee en zit ook een beetje met hetzelfde. Onze dochter sliep eigenlijk aktijd prima. Wegleggen en ze sliep. Nu is het al sinds de kerst drama. Vooral het naar bed brengen en in slaap vallen is een hel. De eerste dagen ging ik er meteen heen wanneer ze huilde, want ja ze huilde anders nooit dus dan denk ik meteen dat er iets is. Maar na een paar dagen was ze ook steeds boos en gooideze zich in der bedje neer en krijste woedend. We hebben al vanalles geprobeerd. De 5 min regel, troosten en erbij blijven, een tijdje haar gang laten gaan.....nog geen succes. Dit is ook bij haar middagslaapje. Vandaag huilde ze even bij het naar bed gaan. 2 min en toen ging ze met haar knuffeltje spelen. Heeft zp een uur gespeeld en toen ging ze mopperen. Toch maar uit bed gehaald want we twijfelen of ze nog wel iedere dag haar middagslaapje nodig heeft ennof het niet laten slapen effect heeft op het eerder en makkelijker slapen in de avond. Vanavond 19 uur erin en ze huilde heel even en sliep toen. Tot 20 uur. Sindsdien huilt ze al een paar keer. Iedere keer getroost. Net erbij gebleven tot ze sliep maar huilt nu weer heel zachtjes. Lijkt alsof ze huilt in haar slaap. Ik weet ook even niet wat ik ermee moet. Ik wil haar heel graag troosten maar twijfel altujd of het troost is wat ze nodig heeft of grenzen. Want je hoort van iedereen wat anders. Ken de verhalen van kinderen die met 4 jaar nog niet alleen in slaap kunnen vallen, en dat kjnderen in de nacht ook wakker worden en dan merken dat papa of mama er niet is en niet zekf terug in slaap kunnen vallen. Je krijgt opmerkingen van, ze is oud genoeg, ze probeert je uit. Soms weet ik het gewoon echt niet. Ik heb haar nu dus even rustig laten huilen en nu lijkt ze weer te slapen. Maar ik vind het zo zielig, je wilt zelf ook zo niet in slaap vallen maar heb straks gemerkt dat erbij blijven ook niet echt hielp. Lastig hoor.
Ik heb haar vanavond zelf voorleesboekje laten uitkiezen om mee te nemen (las ik Hier ergens op het forum en maar eens uitgeprobeerd) . Dat was nieuw en was ze erg mee in haar sas. Ging vrolijk slapen!
als je iets wil doen dan moet je dat ook consequent doen dus niet twee dagen proberen maar zeker week of twee volhouden. als je steeds iets anders gaat doen is dat ook verwarrend. Onze dochter heeft afgelopen zomer 3 maanden drama gemaakt met slapen ook midden in de nacht wakker drama. We hebben vanalles geprobeerd oom alles laten nakijken bij dokter om zeker te zijn dat ze nergens last van had. Ze kreeg elke keer als ze wakker werd droge luier en drinken ik had in de gaten dat ze op een gegeven moment gewoon wakker werd omdat dat een gewoonte werd voor haar. Na 3 maanden zijn we ermee gestopt en hebben we nieuw bedritueel "gemaakt" ), pyjama, tandjes poetsen, gezellig boekje lezen op haar kamer en dan naar bedje. ook hebben we laten huilen techniek gedaan van Jo Frost (die van tv) eerst na 5 min terug, dan naar 10 min terug, dan na 15 min ect ect ect tot ze slaapt. We gingen dan terug zeiden tegen haar dat ze lekker moest gaan liggen, papa en mama zijn vlakbij wij passen op jou maar nu is het echt bedtijd, dikke kus, neerleggen en weer weggaan. Vaak schreeuwde ze alweer als we nog niet de deur dicht hadden toch gingen we want ze had grens nodig. in het begin weleens naar beneden gehaald en daar vrolijk spelen en niks aan de hand, nee dat kon niet het is bedtijd voor kleine kinderen. Dus die techniek gedaan. Er stond ook in dat boek dat je dat 2 weken consequent vol moet houden hoe uitzichtloos het ook lijkt. Dus dat hebben we gedaan ze heeft het een week volgehouden en wij ook hoe vermoeiend ook. maat na die week was het voorbij ze ging lekker naar bed en geen kik meer gehoord. Ze wist precies waar ze aan toe was, dat ze dus niet meer naar beneden mocht, geen droge luier meer midden in de nacht (automatisme) en tot op de dag van vandaag heeft deze duidelijke aanpak gewerkt ze zwaait ons nu lachend uit geeft kushandjes en gaat lekker slapen. Mocht ze ooit weer zo'n periode krijgen waarvan ik weet dat ze grenzen opzoekt zullen we het weer zo doen. Bij ons in bed slapen of ok bij haar op matras hebben we nooit gedaan. die techniek toepassen is beste wat we hadden kunnen doen. Het was 1.5 week zwaar en heftig maat daarna was de rust ook weer dubbel en dwars terug gekeerd en wist iedereen weer waar we aan toe waren. Ik moet er wel even bij zeggen dat als ze ziek is of bang is na nachtmerrie we haar echt niet laten huilen. als ze ziek is en ze wil bij ons liggen dan mag dat absoluut. buiten dat en zoekt ze dus grenzen op zijn we heel consequent en duidelijk slapen in je eigen bed. en zoals ik al zei ze gaat tot op de dag van vandaag vrolijk naar bed zonder een enkel probleem.
Niet mee eens. Kijn zoon heeft soms een paar dagen wat moeite met in slaap vallen. Dan helpt nog het beste om te doen wat werkt. Ik laat na maanden van onrust, wiegen, voeden en samen slapen nu meestal een vrolijke, wakkere dreumes achter in zijn bedje en gaat hij zelf slapen. Soms lukt het een paar dagen niet. Dan helpt even knuffelen of een hand op zijn buikje en er bij blijven tot hij slaapt prima. Als ik 1 methode moet uitkiezen, betekent dat ik dan niet meer kan kijken naar de behoeftes van mijn kind op dat moment. Dat kan juist zorgen voor frustratie van beide kanten + het 'doorzetten' gevoel wat jullie omschrijven lijkt me heel onprettig.
Samarinde, jij spreekt over een paar daagjes onrust bij je zoon. Bij Esje is dat al bijna een maand aan de gang, dan wil je toch eens resultaat zien? Daarbij is haar kind al een stuk ouder. Ik ervaar dat 'doorzetten'gevoel niet als onprettig, want ik weet dat mijn dochter erbij gebaat is en zo heeft ieder haar eigen manier. ik vind alleen wel dat je niet steeds moet switchen van methode, dat werkt alleen maar meer onrust in de hand, het kind weet niet waar hij/zij aan toe is.
Bedankt voor de reacties. Ik ben het er ook wel mee eens dat duidelijkheid nodig is. Echter vind ik het soms lastig om te zien wat de reden is van haar gehuil. De ene dag krijst ze uit woede en net als gisteren lag ze te huilen met haar ogen dicht. Net of ze eng droomt. Dan blijf ik toch op dat moment liever bij haar. Als ze uit woede krijst en er is eigenlijj niets geks aan de hand dan wil ik haar leren dat het echt bedtijd is en ze moet gaan slapen. Ik ben voor zo wel benieuwd. Zijn net terug van dagje efteling dus is het weer anders.