Goh, altijd worden die onderzoeken er weer bijgehaald. Je hebt huilen en huilen. Mijn zoontje hecht zich prima aan ons, zoekt altijd troost bij ons als hij verdriet heeft, komt lekker bij je knuffelen enz. enz, terwijl ik hem, toen hij klein was ook weleens 10 minuutjes heb laten huilen.
Het is pertinente onzin om dat zo algemeen te stellen... Voor sommige kids werkt het om ze even te laten JENGELEN. Voor andere kids wisselt dat, (jengelen soms (even laten) en huilen soms (even troosten)). En voor weer andere kids geldt dat absoluut niet, omdat er meer aan de hand is dan je in eerste instantie zou zeggen. Hier nog maar weer eens ons verhaal om dat laatste te illustreren: Thirza heeft de eerste maanden werkelijk waar alles bij elkaar gekrijst. Ik weet niet hoe vaak ik mensen wel niet heb horen zeggen; Laat maar huilen, is goed voor ze, door haar steeds bij je te halen zorg je er juist voor dat ze niet kan slapen. Tja, toen bleek er dus het kiss-syndroom te spelen, en pas sinds 3 maanden zijn we er achter dat ze ook nog KMA heeft, (waardoor ze ook nog erg veel heeft liggen huilen, met name 's nachts). Ik ben de laatste die zegt dat je je kind ALTIJD maar moet troosten als het huilt, soms is de enige oplossing om ze idd even te laten jengelen/huilen (met huilen bedoel ik wel het wat voor zich uit huilen/snikken). Maar pff... wanneer gaan we eens ophouden om altijd maar algemene stelregels te roepen over wel of niet laten huilen? Zo werkt het namelijk niet!!!!
Juist en juist daardoor willen ze je iets vertellen.het is hun manier om te communiseren ,dus waarom negeren?Dat snap ik even niet? Ik bedoel dit in het algemeen,hoor.Niet alleen op jou.Maar ik snap niet hoe mensen het zo kunnen zien.
Tja, die onderzoeken zijn er niet voor niks gedaan natuurlijk. Maar ik ben het absoluut met je eens dat er verschil is tussen huilen en huilen, maar als ts het over huilen heeft neem ik niet aan jengelen. Mijn zoontje had ook het kiss syndroom. Hij krijstte de hele dag door. Had ik hem laten huilen zoals het advies van het cb had hij dus werkelijk gekrijst van de pijn. Gelukkig hebben wij dit nooit gedaan. Het moet je toch ontzettend pijn doen te weten dat je kindje huilde van de pijn en jij hem gewoon liet liggen? Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat elk kindje huilt van de pijn en sommige kindjes zullen het vast nodig hebben zich zelf in slaap te jengelen, maar zolang je niet met 100% zekerheid kunt zeggen dat je kleine geen pijn heeft of ergens last van heeft zou ik hem/haar niet laten huilen en zeker niet bij 4 weken al. Huilen is idd hun manier van communiceren, waarom zou je dat negeren?!
Wat ik zo jammer vind is dat er niet naar eigen gevoel wordt geluisterd. Als je zelf al moet huilen omdat je kindje alleen in bed huilt, dan voelt het dus niet goed! Anders zou je niet in tranen uitbarsten! Heb je geen problemen met je kindje laten huilen, geen naar gevoel van binnen....dan is het prima en is dit waarschijnlijk wat je kindje nodig heeft. Zodra er iets van binnen begint te protesteren (in welke vorm dan ook, huilen, zenuwen enz.) dan is het waarschijnlijk voor je baby ook niet goed om te laten huilen. Dat instinct hebben wij vrouwen niet voor niks gekregen! Je moeder instinct zegt zoveel! Probeer er zoveel mogelijk naar te luisteren, daar hebben je baby en jij veel profijt van. En laat je dan niet leiden door, geen tijd, ik ben moe, het hoort zo en zo, hij MOET slapen enz.... Voel hoe het voelt van binnen en als het goed voelt is het goed!
Als je kind idd de halve dag door krijst, laat je hem niet in z'n eentje liggen nee. Maar als mijn zoontje hooguit 10 minuutjes huilde en vervolgens in een diepe slaap zakte (wat niet gebeurde als ik hem er weer uitviste na een minuut) dan liet ik hem 'gewoon' even gaan. Ik luisterde wel goed of hij niet over z'n toeren ging, want dan ging ik uiteraard kijken. Ik bedoel ook meer: (heb het een beetje rot beschreven misschien ) die onderzoeken zijn zeker niet voor niks gedaan, maar ik ben van mening dat die onderzoeken doelen op je kind langdurig zonder troosten te laten huilen/krijsen en de inslaaphuiltjes van een paar minuutjes daarbij niet tellen. Huilen is idd het enige communicatiemiddel van een baby en daar moet je goed naar luisteren als moeder zijnde.
ik moet eerlijk zeggen dat ik de mensen die de onderzoeken afwimpelen heel naief.. maar goed inderdaad ieder zijn eigen ding, maar ik kan zeggen dat als mijn dochter huilt..echt huilt, kan ik haar niet alleen in haar bedje laten huilen, nee mijn gevoel zegt ik moet naar haar toe , ik moet bij haar zijn.. en ja ik pak haar even vast, en vind het belangrijk haar te kalmeren. en bij 4 weken , ja ik nam haar bij mij tot we samen sliepen!!! jengelen is uiteraard wel wat anders dan huilen. hier ook een dochter die niet in slaap kan vallen zonder het nodige jengelen. maar bij krijzen gaan alle bellen in mij af dat ze mij nodig heeft. al is het voor het naast haar bed zitten handje vast houden tot ze in slaap valt!
nou dat dacht ik dus ook... sorry niet mijn ding. Mijn dochter is 5 maanden en na maximaal 5 minuten huilen ga ik bij haar kijken. Het helpt ook niet, ze raakt alleen maar overstuur.
Iedereen doet het toch anders. Ik stond ook vrij snel bij het bedje van mijn jongens als 1 van hun huilde of jengelde. Toen had ik op een gegeven moment zoiets van ik laat jullie even huilen en na 10 a 15 minuten waren ze stil en waren ze in slaap gevallen. Sommige kindjes hebben dat nodig. Echt krijssen is natuurlijk weer heel wat anders. Maar je merkt echt wel het verschil tussen huilen en echt huilen.
als mensen het over laten huilen hebben dan denk ik echt niet aan het jengelen maar aan echt huilen! je moet voorstellen hoe lang 10 minuten moet zijn voor zo'n hummeltje. als ik huil, huil ik ook maar 2 minuten, langer dan dat gaat mijn hele lichaam pijn doen.. en wil ik het liefst iemand om me heen hebben die mij vast houdt.
Nou en ik dus niet, zo zie je maar dat iedereen anders is. Ik krijg het idee dat iedereen compleet vanuit eigen gevoel redeneert. Misschien helpt het om je in iemand anders te verplaatsen. Iedereen is anders. Zoals ik zei: als ik verdrietig ben, dan moet je mij vooral met rust laten. Toen mijn zoontje huilde voordat hij ging slapen, dan moest ik niet wagen om hem uit zijn bedje te halen. Hij raakte er alleen maar overstuur van. Ik liet hem in zijn bedje en binnen 10 minuten sliep hij. Hij krijste overigens niet. Want als een kind overstuur krijst dan denk ik dat geen enkele moeder hem/haar laat liggen. Mijn zoontje heeft een week gehuild voordat hij in slaap viel en daarna dus nooit en nooit meer. En onze band is meer dan prima. Als hij verdrietig is dan zoekt hij mij altijd op en laat hij zich altijd door mij troosten. Dus met de hechting is er niets mis.
Tja het is ook de soort ouder die dan kiest voor het laten huilen Er zijn zoveel verschillende oorzaken waarom een beeb huilt En ook even knuffelen! Vannacht bijv:Hij kreeg een schone luier en daarna lekker bij mama even wiegen tot hij sliep Ik ben iemand die niet geknuffelt is vroeger en geloof mij dat is niet goed gekomen! Dat heeft geleid tot emotionele verwaarlozing De eerste 5 jaar is zooooo belangrijk! En nee ik zeg niet dat dat gebeurd met ts haar beeb maar ik ben er gewoon zo bewust van
Ik denk eigenlijk dat er een groep moeders is die onder druk van mensen die maar roepen 'laat-maar-huilen' hun kind dan toch laat krijsen, omdat mijn ervaring is dat als dit advies gegeven wordt, er weinig tot geen onderscheid gemaakt wordt tussen jengelen, huilen en krijsen.... Helaas, want datzelfde zie ik gebeuren in het advies: neem je kind maar bij je als het huilt. Wordt ook vaak niet bij gezegd dat dat het beste geldt bij kindjes die overstuur raken. En dus zijn er binnen die groep moeders die hun kind idd bij elke jengel uit bed vissen Ik heb dus even sterk de neiging om nog eens te onderstrepen dat een kind dat voor elke jengel uit bed gehaald wordt, vreselijk overprikkeld kan raken. En daar tegenover staat, en ook dat wijzen onderzoeken uit, dat als je een kind laat krijsen of echt huilen, de veilige hechting teniet gedaan wordt, en dat levert in het latere leven tal van problemen op. Dus... wanneer gaan we nu eindelijk eens afstappen van algemene adviezen en echt luisteren naar ons kind, (en daarmee bedoel ik niet dat elke ingeving die jij krijgt, goed is voor je kind. Een kind niet kunnen laten huilen of een kind juist niet kunnen troosten, kan echt een innerlijk probleem van de moeder zijn, waar je je kind dan mee opzadelt).
Ik ga niet beweren dat jouw benadering niet OK is, maar je betn wel een goed voorbeeld van hoe je eigen opvoeding je kan beinvloeden totaal het tegenovergestelde te doen. En vanuit mijn werk als hulpverlener moet ik zeggen dat het ene extreem toepassen vanuit het meegemaakt hebben van het andere extreem, vaak niet de beste resultaten geeft. De gulden middenweg is vaak de beste...
Ja je hebt gelijk Daarom is je eigen instinct en gevoel samen met informatie van andere moeders ook zo belangrijk Ik heb veel aan deze forum en ook gesprekken met reallife mama's Wat ik niet weet vraag ik na Wat ik niet voel probeer ik via joey in te leven Het blijft een leer weg
het ene kind word overstuur van even huilen en het andere kind kan niet slapen zonder te huilen. En elk kind is er anders in. Dus er is geen goed/slecht in het laten huilen van je kind . Naja binnen het normale natuurlijk
jep vaak als je zegt ZO WORD IK NIET, doe je heel erg je best en word je vaak dus NET ZO of heb je weer problemen omdat je zo overdreven niet zo probeert te worden.
Mijn zoontje heb ik als baby nooit laten huilen. Wel eens jengelen, maar tot zo'n 16 maanden nooit echt hoeven laten huilen. Mijn dochter is een heel ander verhaal. Mijn dochter weigert namelijk om ergens anders dan in bed te slapen. Neem vandaag: Opa werd 89 en vierde dit met een brunch. Dochter mee in de mc, 20 minuten heenrijden en ze was al doodmoe maar in slaap vallen ho maar. Daar doodop maar ook wiegend niet in slaap te krijgen. Ieder ander kind zou op de terugweg dan wel in slaap vallen. Mijn kleine (eigen)wijsje niet hoor. Gevolg: Thuis geen land meer mee te bezeilen en geen contact meer mee te krijgen (oververmoeid). Ik merk aan haar (mede door een goede hechting denk ik) dat zelfs ik teveel voor haar ben op dat moment. Ze had dan ook een slaapje van drie uur (!) overgeslagen. Ik voel op dat moment aan mijn instinct dat ik haar weg moet leggen. Ik hoor haar heel hard huilen boven, twee minuten lang. Ik voel: Mijn meisje moet het allemaal even flink van zich af huilen, het was teveel. Ik kan haar op zo'n moment ook niet troosten, het maakt het alleen maar erger. Na twee minuten keihard huilen valt ze in slaap om vervolgens vier uur (!) te slapen. Thans, ik heb haar maar wakker gemaakt na vier uur slapen. Nu is ze weer helemaal de oude. Mijn zoontje had hier geen last van. Die deed niet aan overprikkeld raken, en had dit dus ook nooit nodig. Die viel zowel heen als terug dan gewoon in slaap. Wat ik nu wel geleerd heb inmiddels is dat twee kinderen zo ontzettend verschillend kunnen zijn!
Oh ik lees nu het eerste bericht van de topicstartster pas! (Ik kwam hier via de zoekmachine om eens te kijken of Suus1983 nu wel of niet via een ks van haar tweede bevallen was, vraag me niet hoe ik hier toen terecht kwam). Ik zou een baby van vier weken zeker niet laten huilen! Volop in de krampjes etc. De eerste drie maanden heeft mijn dochter regelmatig (ook 's nachts) op mijn buik geslapen. Ik vind eigenlijk dat laten huilen per kind verschillend is maar je wel heeeel zeker moet weten waarom je kindje huilt. Met vier weken zou ik zelf geen enkel risico willen lopen dat het achteraf toch krampjes waren of iets dergelijks. Nee de eerste maanden tijdens de krampjesperiode heb ik echt alles gegeven wat aandacht etc. betreft. Ze hebben dat in mijn ogen in de eerste maanden keihard nodig. Mamadeluxe: Ik kan me enorm goed voorstellen dat je dat als mama van 6 niet altijd kan doen. Als je dan ook nog eens de pech hebt een huilbaby te hebben kan ik me voorstellen dat je genoodzaakt bent van je eigen principes af te stappen.