Het is idd jammer dat mensen hun oordeel altijd klaar hebben, zeker als je zelf niet 100% zeker bent over de keuze die maakt. Fay heeft in het begin enorm gekrijst en we kregen allerlei goedbedoeld advies/goedbedoelde kritiek over ons heen waar we niks mee konden. Bij Fay hielp naar boven gaan soms, en soms niet, vanaf het begin al. Sommige mensen snappen dat niet, hun kindjes deden het heel goed op 5 min/10 min huilen en dan naar boven om te troosten. Fay was soms pisnijdig, hartstikke moe compleet niet in staat om in te slapen; troosten werkte averechts. Ze moest het kennelijk echt uithuilen. Tja, leg dan maar uit dat het bij-je-dragen idee niet werkt, hoe "oermama" dat ook lijkt (sowieso, de Babybjorn was drama, vond ik wel jammer ). Sorry, lang verhaal, maar wat ik probeer te zeggen is dat als er iets is waar ik nu spijt van heb is dat we ons het eerste half jaar zo gek hebben laten maken met al het advies, de kritiek, de meningen van janenallemaal. Het is lastig om je er niks/weinig van aan te trekken en er gewoon op te vertrouwen dat jij jóuw kindje hebt gekregen, dat hij opgroeit in jóuw gezin en stukjes van jóuw karakter heeft gekregen. Maar dat is wel zo, het is jóuw kindje, jij kent hem. Andermans kindjes zijn precies dat, andere kindjes. En andermans mening is precies dat, hun méning. Ze weten het ook niet precies, hoe zeker ze ook lijken.
Daar sluit ik me helemaal bij aan. Hier precies zo, helaas zijn er gewoon situaties waarbij laten huilen de enige optie is. En dat vinden de meeste ouders ook echt niet leuk, maar je moet wat, als dat het enige is wat helpt! Hier nl. net zo. En nog krijst onze pittige baby wat af, ik kan hem nu niet meer de hele dag bij me houden/vermaken, dus soms laat ik hem dan een paar minuten krijsen, maar dit doet hij dan omdat hij iets wil wat hij niet mag of kan etc. Soms duurt het een paar sec. soms een paar min. Meestal leid ik hem af, maar soms negeer ik dit (als ik op de wc zit of aan het koken ben of even iets wil afmaken).
Volledig mee eens. Jij als moeder (jullie als ouders) kennen je eigen kindje het beste en weten het beste hoe je met hem/haar moet omgaan. Ik vond en vind het nog steeds niet leuk om Liam in zijn bedje te laten huilen maar dat was wel het beste voor hem en in het begin ook zeker het beste voor mij. Regelmatig had ook ik de tranen in mijn ogen staan als hij zo ontzettend vermoeid was dat het hem veel moeite kostte om in slaap te vallen. Ik wist op dat moment heel erg goed met mijn hoofd dat ik hem even alleen moest laten maar mijn hart zei heeeeel iets anders. Ik ben blij dat ik toen naar mijn hoofd geluisterd heb. Het is nu een heerlijk mannetje wat nu (redelijk makkelijk) zelf in slaap valt.
nou das duidelijk... haha elk kindje is anders en heeft een andere manier van benaderen nodig. papa/mama/ vaste verzorger weten dat het beste en ook al zijn die niet helemaal zeker van de keuze die ze op dat moment maken. Je maakt de keuze uit de beste bedoeling, je beste kunnen en het beste wat jij denkt dat voor het kindje is. En dat is ook gewoon genoeg.. wij zijn ook mensen en als we alles exact wisten of altijd alles goed deden werd de wereld maar een saaie plaats en zo leren op latere leeftijd je kinderen ook nog dat je best doen gewoon genoeg is en je niet meer kan doen.