Hoe denken jullie hierover? Enerzijds weet ik dat het niet mag uitmaken hoe je omgeving denkt over het maken van dergelijke keuzes maar toch ben ik erg benieuwd hoe jullie hierover denken. Apart wonen en een kindje samen. Als vrouw zijnde primaire verzorger.
Ik ben dan eerder nieuwsgierig naar de reden van het latten. In het eerst opzicht vind ik het namelijk niks, maar wellicht is er een hele goede reden voor.
In mijn geval (want ja; het gaat over mij en mijn partner); ik hecht veel waarde aan mijn eigen ruimte, de manier waarop ik mijn leven leef. Onze relatie is goed zoals hij is, stabiel. Wij wonen vlak bij elkaar en brengen ongeveer 2-3 avonden per week met elkaar door en daarnaast een dag in het weekend. Hij heeft ook veel behoefte aan zijn eigen ruimte mede omdat hij fulltime papa is wegens omstandigheden en vind het belangrijk om tijd met zijn kids door te brengen. In een notendop..
Ik denk dat als jullie er beiden achter staan het prima kan hoor! Je kindje is dan voornamelijk bij jou, en ziet ook zijn/haar vader regelmatig. Lijkt mij een voldoende basis, als hij van jullie beiden liefde ontvangt en de beschikbaarheid wanneer dit nodig is. Een vriend van mij zijn vader heeft altijd op zee gezeten, 6 weken thuis, 6 weken weg o.i.d. Hij heeft een prima band met beide ouders, gaat ook om de kwaliteit van de band en niet alleen de kwantiteit. Ik zou jullie keuze niet laten afhangen van de mening van anderen. Ik denk dat als ze op de basisschool zit en ze tussen 1/3 gescheiden ouders zit, donorpapa's en lesbische/homo stellen dat het helemaal zo'n gekke situatie niet meer is tegenwoordig. Doordat ik alleen voor dochter zorg (haar vader ziet ze heel af en toe, maar heeft wel goede band met hem) denk ik misschien ook wat minder conservatief. Hangt ook af van het dorp/stad waar je woont hoe je directe omgeving erover zou denken.
Begrijp ik dat je partner al kinderen heeft en een kindje van jullie samen dan maar deels zal zien? Ik vind het oneerlijk naar een kind om vooraf de keuze te maken om de vader een veel kleinere rol te geven. Als je kijkt naar wat het beste is voor een kind, lijkt het me niet deze situatie. Een kind heeft net zo veel recht op zijn vader als op zijn moeder. Ik vind het niet eerlijk om vooraf bewust de vader op achterstand te zetten. Als je niet totaal samen kunt leven, past daar naar mijn idee geen kind bij.
Waar je trouwens wel rekening mee moet houden. Stel je kindje komt op een bepaalde leeftijd en zegt dat hij net als zijn halfzusje/broertjes bij zijn vader wil wonen. Of co-ouderschap dat hij vaker bij zijn vader wil zijn. Mag/kan dat dan?
Goh, aan de ene kant denk ik als dit voor jullie goed voelt dan moeten jullie het lekker op deze manier doen. Maar toch als ik dan aan een kindje denk dan krijg je toch een soort situatie als gescheiden ouders. Oke, iets anders omdat jullie ook gewoon samen zijn en als het goed is ook stabiel, maar toch lijkt het me voor een kind ook best lastig.
En het gaat om een kind van jullie tweetjes? Hoe gaat hij dat combineren met zijn eigen kinderen? Kinderen zijn heel flexibel, dus jullie kind zal opgroeien met een papa, die er niet altijd is en denken dat dat normaal is... Ik vraag me wel af of dat niets met een kind doet. Ten eerste die gedeeltelijke afwezigheid. Ten tweede hoe de omgeving van je kind daar op reageert. Vriendjes en vriendinnetjes enzo. Ten derde zal ook jouw kind bij andere kinderen zien, dat de vader er altijd is. Het zal zich geheid eens af gaan vragen, waarom papa niet blijft. En zoals ook kinderen een scheiding vaak op zichzelf betrekken, en ze van nature onzeker zijn, zal het misschien gaan denken dat papa niet blijft, omdat hij hem/haar niet lief vindt. Of - gezien zijn andere kinderen - dat papa meer van zijn andere kinderen houdt. Ik weet het niet... ik vind het een beetje sneu. Net zoals kinderen van gescheiden ouders, die dan co-ouderschap doen. Dat kan ook heel goed gaan, maar ondertussen doet het wel wat met ze. Een scheiding plan je natuurlijk niet. Je gaat er vanuit dat je bij elkaar blijft. In een LAT relatie een kind nemen, is wél een bewuste keuze... Ik denk dat je beter kunt informeren bij mensen, die in dezelfde situatie gezeten hebben of nu zitten.
Hmm, vind het toch een beetje vreemd. Inderdaad zet je vader dan direct al op de achtergrond. En ja, heel eerlijk vind ik latrelatie ook echt typisch iets voor als je je eigenlijk niet wil binden. Denk dat een kindje daar niet bij past.
Ik heb vanaf de geboorte van onze zoon ongeveer 2,5 jaar alleen met hem gewoond. Dit was niet zo zeer een bewuste keuze, maar onze relatie was op dat moment niet stabiel genoeg om samen te wonen. Wel was papa hier regelmatig en zag onze zoon zijn papa dus wel. Toen we na die 2,5 jaar langzaam aan gingen samen wonen had onze zoon daar best moeite mee. Hij was erg jaloers, en we mochten bij wijze van niet eens elkaars hand vast houden. Dit is langzaamaan beter geworden en hebben papa en zoon een prima band. Toch merken we allebei dat hij nog steeds een beter band heeft met mij, en als hij een keuze zou moeten maken hij voor mij zal kiezen. Ik denk dat het heel belangrijk is voor de band tussen kind en ouder, dat beide ouders zoveel mogelijk aanwezig zijn in het leven van het kind (en dan vooral in de eerste jaren, omdat daar de basis wordt gelegd). Latten zou best kunnen natuurlijk, maar het zou mijn keuze nooit meer zijn in ieder geval.
Dit is slechts mijn mening, maar heel eerlijk: ik vind het allemaal heel tolerant en modern om zo makkelijk te roepen dat dat natuurlijk wel moet kunnen, maar persoonlijk vind ik een kind zo'n grote commitment, iets wat je zo levenslang aan elkaar bindt, dat ik het wat apart vind om die stap te nemen, terwijl je niet samen in een huis wilt/kunt wonen. Als je zo gehecht bent aan je vrijheid en zelfstandigheid zou ik me eerst eens afvragen in hoeverre je die voor een kind wel wilt opgeven. Ik zou er in ieder geval nooit vooraf bewust voor willen kiezen om een kind te nemen in een situatie waar ik wel een relatie met de vader zou hebben, maar hij desondanks een veel kleinere rol in het leven van het kind zou hebben. Zeker niet wanneer hij al kinderen heeft van wiens leven hij wel een groot deel uitmaakt. Je kiest in feite bewust voor een soort gebroken gezin. Wat mij betreft is je relatie intiem en stabiel genoeg om samen te wonen en kinderen te krijgen, of niet en dan moet je dus ook niet (samen) aan kinderen beginnen.
Ook met EDN eens, ik vind het eerlijk gezegd ook niet een voorbeeld voor een kind hoe een relatie zou moeten zijn...ouderwets misschien, maar zo zie ik dat. Bovendien vind ik het allemaal erg sneu voor het kind.
Helemaal mee eens, ik vind jullie bedoelde opzet om meerdere redenen geen goede basis om samen een kind te krijgen. Een kind heeft recht op primaire rol van beide ouders, en niet om vooraf bepaalde rol van 1 ouder als bezoeker terwijl die ouder wel fulltime aanwezig is voor (half)broers en zussen van het kindje. Daarnaast bindt een kind zijn ouders op een veel sterkere manier dan samenwonen. Als jullie niet eens een huis kunnen delen is de vraag hoe he dan samen een kind kunt delen.
mag ik vragen of je al zwanger bent? En hoe graag de vader ook nog een kindje wil? Ik denk dat het wel kan werken, maar inderdaad het feit dat de andere kinderen wel bij papa wonen en jullie kindje dan niet, kan missch moeilijk voor jullie kindje worden. Maar ben wel geneigd er wat positiever in te staan.
dit dus. het is niet eerlijk voor het 'nieuwe' kindje om een parttime vader te hebben terwijl broers/zussen wel fulltime met hun papa zijn. ik denk ook dat je voor een kind meer vrijheid op moet geven dan voor een man waarmee je samen gaat wonen.
Ik vind het niet eerlijk tegenover het kindje die zijn halfbroertjes/zusjes wel fulltime met papa ziet maar hij/zij wordt buitengesloten en woont fulltime bij jou zonder papa. Ik denk dat een kindje daar heel veel moeite mee zal hebben. En ook helemaal eens met EDN