Niet helemaal eens met bovenstaande. Ik denk dat het echt prima kan, zoals het voorbeeld een vader op zee, dan heb je ook niet steeds een papa om je heen. Of uberhaupt een vader die veel in buitenland zit, of veel werkt. En minder werken is niet altijd een optie Ik denk dan de situatie op zich helemaal niet ongezond hoeft te zijn, denk dat het juist veel meer kwaliteit kan zijn dan ouders die in hetzelfde huis wonen en de een hangt achter de tv en de ander achter de computer. Met latten zie je toch vaak dat de tijd veel bewuster benut wordt. Rudolph van Veen doet het ook zo zag ik ooit voorbijkomen, hij woont niet samen maar heeft wel een kleine met zijn vriendin. Vond het feit dat hij hetero bleek te zijn een grote shock dan de hele latconstructie Ik vind het feit dat hij full time papa is wel een punt, want hij heeft dus eigenlijk fulltime ouderschap en zou dan ook nog 50 % tijd moeten investeren in een "tweede" gezin, maar hij is natuurlijk wel 100% papa ook voor jullie kindje dan ook al is de opzet latten. Om die reden vind ik het geen wijze situatie.
Laat ik voorop stellen dat ik vind dat een ieder moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt zonder zich af te hoeven vragen wat de omgeving daar van vind. Maar je vraagt om een mening dus ook ik zal eerlijk zijn. Ik vind het vreemd en misschien zelfs egoïstisch naar jullie kind toe. Dat de stiefbroertjes/zusjes fulltime de aandacht krijgen van hun vader terwijl jullie kind het met een paar avonden in de week moet doen is in mijn ogen niet helemaal fair, voelt niet ok. Wellicht kan je kindje dat nu allemaal prima aan maar wat zal zo'n situatie op de lange termijn doen? Dat zou eerlijk gezegd mijn nr 1 zorg zijn en niet hoe de omgeving hier naar kijkt. Dan ben ik waarschijnlijk ook ouderwets ingesteld maar ik ben van mening dat zodra er een kindje in je leven komt, je het grootste deel van je vrijheid dient in te ruilen voor verantwoordelijkheid. Het belang van het kind voorop en dan de rest. Edit: redelijk eens met bovenstaande reactie mits jullie kind idd evenveel aandacht zou krijgen als stiefbroertjes/zusjes.
Ik denk dat het zo beter is dan een (vecht)scheiding. Als je het samenwonen echt niet ziet zitten dan beter zo volgens mij. Toch liever dit dan een kind dat de dupe is van een slechte relatie tussen beide ouders. Als jullie een goede verstandhouding hebben en later ook aan het kind kunnen uitleggen waarom mama en papa niet samenwonen waarom niet dan.
Dus als ik het goed begrijp heb je een prima relatie met een man die al kinderen heeft uit een vorige relatie. En dat je het niet ziet zitten om met hem en zijn kinderen in één huis te wonen. Maar dat je zelf wel graag een kind wil. Ik moet zeggen dat ik hier wel kan inkomen. Als je naar samengestelde gezinnen kijkt, dan zie je wel meer dat onder kinderen van eenzelfde vader (of moeder), het ene kind papa vaker ziet dan een ander kind. Dus dat lijkt mij op zich niet perse problemen geven. Je ziet het ook bij bewust alleenstaande moeders. Je kindje heeft wel een bepaalde regelmaat en ziet zijn/haar vader. Dat lijkt me toch wel een stabiele basis. Dit vind ik wel iets voor jou om over na te denken. Want mijn ervaring is dat je veel meer vrijheid en zelfstandigheid inlevert wanneer je kinderen krijgt, dan wanneer je gaat samenwonen.
Mijn moeder heeft voor het eerst in haar leven een vriendje met een eigen huis, niet zo zeer ver weg maar naar bijna 3-4? jaar samen wonen ze nog niet samen.. Heerlijk.. Ik moet hem niet en ik zou er toch best gallisch van worden als hij wel zou inwonen bij ons mam.. En mijn twee zusjes ook wel.. Dus dat gaat zolang mijn jongste zusje (13) voorlopig niet gebeuren.. Jottem! Ik denk ergens wel dat je daar je kinderen mee beschermd.. Ik heb ptsd doordat ik bijna ben gestikt als kind met spoed operatie en alles.. Alleen nooit trauma hulp gehad daarna, de vriendin van mijn pa heeft me mentaal helemaal gesloopt.. Dat was nooit gebeurd als zei nooit bij mijn pa was ingetrokken!
In mijn ogen liever een stel ouders dat er oprecht voor elkaar is als ze samen zijn. Liever een vader of moeder die oprechte aandacht heeft voor het kind wanneer ze samen zijn. Ik zie mijn kind liever opgroeien met oprechte liefde, waarin we als ouders zijnde ook nog onze eigen grenzen en gevoelens kunnen aangeven. Want dat geef je een kind dus óók mee; je mag jezelf lief hebben, je mag voor jezelf kiezen en je kunt daarnaast heel liefdevol een relatie hebben en een gezin zijn. Maar dan wel met twee voordeuren. Maar volgens mij houden ze daar betere herinneringen aan over dan in een gezin waarin langs elkaar heen geleefd wordt en omwille van de kinderen het gezin maar wat blijft bestaan. Oprechtheid en aandacht, daar heb je meer aan in mijn ogen. Ik durf mezelf zelfs de vraag te stellen of ik met een lat-relatie mijn huwelijk had kunnen redden. Net als TS heb ik (en mijn ex ook) ruimte nodig om alleen te kunnen zijn. En ja, dan kan ik op de wc gaan zitten in mijn up, maar dat is de essentie niet. Dit maakt mij geen minder goede moeder en mijn ex-man geen minder goede vader. Nu zijn we door de jaren heen over onze eigen grenzen gegaan en dan ook nog ver genoeg om te besluiten uit elkaar te gaan. Nu komt er rust in de tent en dat heeft een positieve uitwerking. Waarom we hier niet voor kozen? Omdat we beiden vrij traditioneel zijn opgevoed; mannetje vrouwtje kindje samen.. nou die resultaten zijn ook niet om naar huis te schrijven. TS; volg je hart. Sta je er samen achter, dan beschadig je er niets mee, sterker nog; ik denk dat je hier uiteindelijk ook hele stabiele, zekere kinderen van krijgt. Ze worden tenslotte opgevoed met liefde, respect voor elkaar en vrijheid er voor zichzelf te mogen zijn. Niets mis mee.
Wanneer je al samen woont of hebt gewoond en een kindje hebt, en het samenwonen "werkt" niet dan vind ik latten een goede optie. Dan kun je toch nog leuk en gezellig samen een (soort) gezin zijn. Maar op een wat andere manier.. Maar dan heb je het iig geprobeerd. Alleen wanneer je dus bewust niet samen wilt wonen omdat je beiden liever je eigen plek hebt en dan bewust voor een kindje wil gaan vind ik het wel wat vreemd. Maar goed, je moet doen waar jullie je goed bij voelen.
Wij zijn een samengesteld gezin en merken aan de oudste van mijn man dat ie er echt moeite mee heeft dat mijn dochter zijn vader vaker ziet dan hij. Hij en zijn broertje zijn er om de week een heel weekend, gaat verder allemaal prima maar je merkt aan hem dat ie zijn vader ontzettend mist. Hoewel hij erg gesloten is merken we dat ie constant bevestiging zoekt (wat hij krijgt), is heel onzeker en zo bang om afgewezen te worden of mijn man te teleurstellen. Wij proberen zoveel mogelijk rekening te houden met zijn gevoelens zonder mijn dochter het gevoel te geven dat ze op de achtergrond moet blijven wanneer hij er is want dat vinden wij ook niet wenselijk. Maar echt niet dat het allemaal vanzelf gaat. Denk ook niet dat wij een uitzondering zijn als het om samengestelde gezinnen gaat. Juist dan denk ik dat er heel veel rekening gehouden moet worden met gevoelens en behoeftens om problemen te voorkomen.
Het feit dat papa er niet altijd is vind ik nog niet het grootste struikelblok...er zijn natuurlijk meer papa's en mama's die doordeweek bv nooit thuis komen. Maar het feit dat papa wel fulltime papa is voor 2 andere kinderen en dit kindje er dan een soort van bij "hangt" (weet niet goed hoe ik het moet omschrijven) daar word ik persoonlijk heel verdrietig van.
Ik vind dat je het niet kan maken dat zijn kinderen wel bij hem wonen en jullie kindje (ook van hem!) straks niet. Dat blijft niet goed gaan vrees ik. Als het alleen om een kindje van jullie samen zou gaan, zou het best kunnen denk ik. Maar ik denk dat als je samen in een huis woont je elkaar ook prima de ruimte kan geven als iemand dat nodig heeft. Als je nu 2 huizen hebt of huurt kan je toch samen een groter huis huren waar je allebei de ruimte hebt.
Hier mee eens. Er zijn genoeg vaders die regelmatig weg zijn, maar dit is een vader die "weg is naar zijn andere kindjes".
Nee, ik vind dat je dat niet kan maken En zeker niet om de reden dag jullie je eigen ruimte nodig hebben, dit klinkt voor mij als half voor elkaar kiezen, alleen wanneer je er zin in heb... En hoe zie ke dat voor je..? Als je je kind zat bent.. Dan breng je het naar papa..? Als je tijd voor jezelf nodig heb dan trek je jezelf maar lekker terug ergens in een kamertje in je huis Ik heb co ouderschap met mijn oudste zoontje... En dat is echt niet iets wat je voor de lol wil doen hoor... Want soms is het echt heel lastig, en dan met name voor zoontje
Behalve dat je dan eerlijk kan tegen je kind, " papa is aan t werk" En in het geval van ts, als kind naar papa vraagt, wat zeg je dan..? Nee papa kan vandaag niet want vandaag is hij bij je broertjes/zusjes
Ik denk dat TS aan dit soort ervaringen echt iets heeft. Want ik kan er als buitenstaander wel iets van vinden, maar als je er zelf middenin zit, dan kan de beleving van een kind toch heel anders zijn. Ik hoop dat TS hier wel rekening mee houdt bij het maken van een keuze.
Aan mij heb je denk niet veel of juist wel. Hier om een andere redenen en lat aan gegaan met de vader van de kinderen. Soms ben ik in een positie gekomen die mij zelf de kop kon of nog kan kosten. Je bent voor altijd verbonden als je sámen kinderen krijgt. Na jaren wikken wegen.zijn de vader van de kinderen en.ik nu definitief uit elkaar. Het zal geen gemakkelijk keuze zijn. Wat verwachten je van.vader? Actief deelnemen helpen.samen.lusten lasten van.een.kind?? Kind is niet alleen leuk maar ook hard werken. Hoe ik er verder. Sta als ik bepaalde keuzes over kon doen. Had ik emotioneel eerde afstand.moeten nemen. Te lang door gestudeerd. Wel niet Wel niet echt. Dat deed mijn kinderen.ook geen goed. Maar ik sta niet negatief tegen over latten. Het is een.moderne zin van samen zijn. Maar die scheiding.s lijn zo dun. Kan je beter BAM moeder worden😉
Wat zijn de omstandigheden? Is er wel het plan om in de toekomst een keer samen te gaan wonen als die omstandigheden gewijzigd zijn? Wil je zelf graag een kindje en wil hij daar wel aan meewerken maar het leven van zijn kinderen niet meteen teveel overhoop gooien? Ik zie eerlijk gezegd niet zoveel verschil met het zwanger worden van een donor (die contact heeft met het kindje) en deze oplossing. Ik zou wel heel goed de "papierwinkel" regelen. Ikzelf hecht ook heel veel waarde aan mijn eigen ruimte en het is echt een wereld van verschil om deze te delen met je eigen vlees en bloed dan met een andere volwassene. Als de kleine geboren is groei je ook samen in het delen van de ruimte. Het is dus niet terecht dat er gezegd wordt dat je daarom niet geschikt bent voor het moederschap. Eerlijk gezegd vind ik dat zelfs wel erg hard, dus als je niet van het standaard huisje-boompje-beestje bent, moet je maar niet aan kinderen beginnen.
Dit was ook het eerste wat in mij op kwam.. Hoezo wel fulltime papa willen zijn voor 2 andere kindjes en het kindje van ts en hem niet. En dat zal de 1e jaren niet zo'n probleem zijn maar op een gegeven moment krijgen kinderen dat bewust mee. Vergeet ook niet dat bij het krijgen van een kind je toch ook echt deels je eigen ruimte en eigen tijd zal moeten opgeven
Waarom dan een kind? Weet je hoeveel er verandert in een relatie, als er een kind is? Het kan sowieso hartstikke zwaar zijn. Fijn als je elkaar kunt aflossen. Hoe zie je dat straks voor je, als de kleine er is? Papa komt overdag lekker knuffelen, maar 's nachts sta je er alleen voor. En overdag dus ook, begrijp ik? Als hij nu al slechts 2 à 3 avonden bij je is? 's Avonds slaapt de kleine dan ook nog eens, dus ziet hij/zij papa niet eens. DUs maar 1x in het weekend... Als jullie in één huis wonen, wil toch niet zeggen dat hij minder tijd met zijn kinderen moet doorbrengen? Ik denk dat het beter is om samen in één groot huis te wonen. Een huis dat groot genoeg is, zodat je je makkelijk kunt terugtrekken. Dan kun je in elk geval de opvoeding van jullie kind samen doen. En ziet jullie kind jullie allebei. Want anders is papa inderdaad maar een bezoeker...