Wij zitten hier met een heel vervelend probleem. Onze dochter praat continu door ons heen. En dit begint zo verschrikkelijk irritant te worden, dat we de neiging hebben maar helemaal niets meer te zeggen. En eerlijk gezegd weet ik het ook even niet meer hoe we het op kunnen lossen. Voornamelijk tijdens het eten gebeurt dit, maar ook als we in de auto zitten op weg ergens heen en iets willen zeggen. Je zou toch haast denken dat ze het express doet, al hoop ik dit natuurlijk niet. Eerlijk waar. We zitten aan tafel en zodra één van ons iets zegt begint ze. Hoe vaak we ook aangeven dat ze even moet wachten. Nooit op een eh.. agressieve manier zeg maar. Gewoon uitleggen. Keer op keer. Dat als papa en mama praten, zij even moet wachten. Onze zinnen, want gesprekjes kun je het niet eens meer noemen, komen nooit af en zo zitten we dus uiteindelijk zwaar geïrriteerd aan tafel. Zelfs als we samen thuis zijn en bij wijze van het boodschappenbriefje doornemen, presteert ze het. In de auto. Irritante geluiden maken, vragen stellen, dingen eisen. Ik vind het echt zo oer en oer vervelend dat ik me bij voorbaat al druk kan maken zodra we iets moeten zeggen. Het kan niet zo zijn dat zij de dienst uitmaakt. Ze krijgt voldoende aandacht, wordt betrokken in gesprekken. Ook zij mag vertellen hoe haar dag was. Kortom; ze maakt gewoon onderdeel uit van het gezin op haar eigen niveau uiteraard. Is dit de leeftijd? Ze is nu 3,5 jaar oud. Moet er wel bij zeggen dat het een pittige tante al is van zichzelf met een behoorlijke ontwikkelingsvoorsprong. Zou het daar mee te maken kunnen hebben? En bovenal; hoe gaan we hier in godsnaam mee om. Niets helpt. Uitleggen niet, negeren niet. Wat moeten we hier nou mee, want zelfs naar elkaar toe raken we inmiddels een soort van gefrustreerd. Iemand?
Je zegt dat je negeren geprobeerd hebt, maar je zegt ook dat jullie je zinnen niet af kunnen maken. Blijkbaar heeft ze dan dus toch succes! Ik zou gewoon stug door blijven praten, desnoods wordt het een onzingesprek, maar dan voelt zij wel dat het niet uitmaakt of dat ze praat, schreeuwt of op haar hoofd gaat staan, maar dat ze echt moet wachten tot papa en mama het gesprek afgemaakt hebben. Zwaar irritant natuurlijk, een gesprek voeren met lawaai op de achtergrond, maar het lijkt me de enige manier. En anders een keer goed duidelijk, uitleggen is prima. Maar na een paar keer uitleggen is het wel klaar toch. En anders even wegzetten.
O, zo herkenbaar! Ik zou je echt niet kunnen adviseren, want vind het ook moeilijk om ermee om te gaan. Ik heb ook van alles geprobeerd hoor, negeren, uitleggen, boos worden, lief zeggen dat het niet mag, even weglopen van tafel, straffen e.d Zal dan wel aan de leeftijd liggen? Mijn dochter is 3 jaar en 3 maanden. Het is trouwens wel zo dat ze vooral door mij heen praat, bij haar vader minder. Mijn man en ik spreken met elkaar Nederlands, maar mijn man praat met mijn dochter geen Nederlands (2-talige opvoeding). Wellicht dat het ook daardoor komt dat ze alleen door mij heen tettert?
Onze dochter doet dit ook. Ik ben nu begonnen om aan tafel eerst haar haar verhaal te laten doen en dan ben ik ook echt oprecht geïnteresseerd in haar verhaal. Vervolgens stel ik dezelfde vraag aan papa (hoe is het hier gegaan vandaag?) en dan begint zij een gesprek met haar kleine dreumeszusje Geluidjes maken doen ze allebei als wij aan het praten zijn. Ik denk dat ze denken dat dat zo hoort, want wij maken toch ook geluid? Ik geef toe het is wel eens vervelend, maar ik hou altijd maar voor ogen dat ze het niet doen om ons dwars te zitten. Het is volgens mij gewoon een vorm van aandacht vragen. (waarmee ik niet bedoel dat je haar te weinig aandacht zou geven of zo...)
Ik heb 3 zulke gevallen, en soms praten/ schreeuwen ze alle drie door elkaar en eisen een gesprek hihi. Het enige wat werkt us heel duidelijk tegen het kind zeggen: ' wacht even op je beurt, ik praat nu met X' en vervolgens gewoon steevast negeren tot dat je klaar bent met wat je wilt vertellen. Want het is voor het kind ook goed om uberhaupt te leren dat het fatsoenlijk is om anderen te laten uitpraten.
Misschien wel iets feller zijn? Ik bedoel op een gegeven moment houdt het op met rustig blijven als ze absoluut niet willen luisteren toch?
O ja, heel herkenbaar. Wij hebben 2 van zulke kwebbels. Praten ze er niet doorheen, dan maken ze wel geluid. Vaak zeggen we, je mag pas geluid maken, als je bord leeg is. De oudste begint het nu pas een beetje door te hebben, maar de jongste kwebbelt nog overal doorheen. Wij zeggen dan niet zoveel tegen elkaar. Doen we wel als ze op bed liggen.
hier zeggen wij het 1 keer rustig : ik ben nu met x aan het praten als wij uitgepraat zijn ben jij aan de beurt, de 2e keer reageer ik met iets stemverheffing zeg ik precies hetzelfde maar zeg er dan ook bij dat als hij er weer door heen praat ik ze negeer tot ik uitgepraat ben
Deze aanpak volhouden heeft hier ook gewerkt. Nu "vergist" ze zich nog weleens maar dan hoef ik haar alleen maar aan te kijken en ze is stil. Het is inderdaad heel irritant, vooral als je aan de telefoon bent. Maar gewoon consequent blijven
Hier werkt 1 blik tegenwoordig ook. Dan zegt hij direct .... ' O ja... ' en wacht hij even. Dat wel anders geweest en volgens mij is dit gedrag heel normaal. Hier zijn we consequent gebleven, en hebben hem gewaarschuwd en daarna genegeerd.
misschien ben ik wel heel streng hoor, maar als ze hier bezig blijft ondanks uitleggen, waarschuwen etc. dan zet ik haar weg. Ze mag dan op de mat wachten tot wij klaar zijn met praten. Meestal is ze dan heeeel snel stil.. en kan ze dan de rest vd maaltijd gewoon wachten met praten tot wij klaar zijn. ( hier is het vooral tijdens het eten een issue.. )
Ik ben al blij dat we niet de enige zijn, al had het me sterk geleken We gaan het toch maar eens proberen met apart zetten inderdaad. En negeren, nog harder dus. Stom genoeg zei ik dus laatst nog tegen iemand dat je van de opvoeding en je consequente gedrag thuis maar weinig merkt. Altijd en eeuwig die strijd. Tot je ergens anders bent. Dan herken ik mijn eigen kind niet meer. Dan passen jassen wel aan de kapstok, eet ze wel zonder morren haar bord leeg, trekt ze keurig haar schoenen uit als ze van plan is haar voetjes op de stoel te doen. We gaan dus door. Houden vol. Wordt vervolgd dus..
Onze zoon doet het ook. Hij presteert het zelfs om te zeggen "Niet praten mama!" Ik merk dat hij het vooral doet als we praten over dingen die hij niet snapt. Dat wil zeggen: hij zal de meeste woorden wel begrijpen, maar als wij het bijvoorbeeld over ons werk hebben, dan zegt het hem natuurlijk niks. Hij heeft daar geen beeld bij. Ik heb het wel eens uitgeprobeerd, zodra we over dingen gaan praten die hij wel snapt, 'mogen' we wel weer praten. Ik denk dus dat hij zich buitengesloten voelt ofzo. En ergens snap ik dat wel, ik zou me ook niet prettig vinden als ik in een gezelschap ben en iedereen gaat ineens Chinees zitten praten. Aan de andere kant: hij moet ook leren dat hij zijn beurt soms gewoon even moet afwachten. Dus dan waarschuw ik wel. "Nu zitten papa en mama te praten. Jij wacht even. Als wij klaar zijn, gaan we weer samen met jou praten." We houden het dan bewust wel kort. Als hij 's avonds op bed ligt, kunnen we uitgebreid bijpraten over onze dag. En ik vind ook niet dat je van een kind van (nog geen) 2,5 kunt verwachten dat hij 10 minuten gaat zitten wachten. Het is dan meer symbolisch, dat hij even leert wachten. Als hij echt niet wil wachten, zet ik hem even bij de strafmuur en praten we gewoon dwars door zijn gehuil heen. Ook dat is dan vooral een principe kwestie, ik wil niet dat hij zijn zin doordrijft. Hij krijgt kansen genoeg op met ons te praten.
Oh hier ook... En als ik zeg sst...dan is het vaak: ja maar Daar worden wij op het moment knettergek van, elke keer die "ja maar". Ach..het heurt erbij... De ene keer ben ik wat geduldiger met negeren, de andere keer waarschuw ik 3x en kan ze de gang op.
idem!! Eens boos kijken helpt nu vaak...soms is ze heel enthousiast omdat ze hoort dat het ergens over gaat waar ze ook iets over wil zeggen en dan gaat het wel eens mis....dan moet ik soms zeggen, mama praat nu even. Als we klaar zijn dan mag jij vertellen wat je wilt zeggen.....zijn we klaar vraag ik het...zegt ze...euhm...vergeten mama! hahaha zo belangrijk was het dus
Oh ja heel vervelend, ja maar mama.....' Ik weet soms ook niet wat te doen. Ze negeert meestal onze opmerkingen en gaat gewoon verder met haar eigen verhaal. Zucht.
Oggg Het lijkt of je mijn dochter aan tafel heb zitten.. Man man leuk overdag zon kletskous. Nooit stil in huis. Maar zo verschrikkelijk irritant af en toe. Vooral aan de telefoon bv. Ik ren van ellende maar het washok in als ik aan het bellen ben want ik versta er geen snars van. Nog een half jaartje en dan gaat ze naar school. Ik hoop dat dat hier de remedie is. Zullen we onze dochters eens bij elkaar neer gooien Mogen ze lekker door elkaar heen tetteren hahaha
Haha.. nou echt he? Hier ook over een half jaar naar school, mocht ze er zelf nog niet aan toe zijn, dan ben ik het wel. Die kwek gaat 's morgens open en staat niet stil tot ze slaapt en zelfs dan hoor je haar af en toe nog een discussie aan gaan! Qua bewegelijkheid is het net zo; ze kan gewoon NIET stilzitten. Wil het feit dat ik nogal gevoelig ben aangelegd (ze noemen het ook wel hooggevoelig) en daar is in je eentje goed mee te leven. Maar deze jongedame prikkelt mijn zintuigen voortdurend, dat ik soms het idee heb alsof de cosmos een lullig spelletje met me speelt. Zodra ik ook maar denk aan mezelf, iets voor mezelf, over mezelf of wat dan ook, dan gaan die antennes van haar ook uit en reageert ze. Op kritische punten van vermoeidheid slaat de frustratie toe en maakt het me zelfs boos en verdrietig en vooral machteloos; waarom kan ik daar nou niet mee omgaan??? Maar goed.. het eten dus. Deze week heeft papa late dienst en eet ik met haar alleen en dan heb ik veel minder problemen. Dus we kijken hoe het volgende week weer gaat.