Ik heb me net echt even geschaamd voor mijn man. We waren de weg kwijt, we gingen een nieuwe salontafel ophalen maar de tom tom werkte niet helemaal. Mijn man vraagt de weg aan iemand die zijn hond uitlaat en dat blijkt dus iemand te zijn met zo'n pijpje in de keel die heel raar praat. Mijn man schoot eigenlijk meteen heel erg in de lach maar deed steeds verwoede pogingen om zich in te houden. Ondertussen zit ik de man beleefd aan te kijken en probeer het gesprek over te nemen, maar hij blijft zich tot mijn man richten. Vervolgens gaat Juliën van achter uit de auto naar de man zitten wijzen en naarmate het gesprek vordert barst hij in tranen uit omdat hij het eng vond. Hij roepen mama leeuuuw, mama leeeuw, dit natuurlijk ook tot grote hilariteit van mijn man. Zucht... Mijn man kon het echt niet verdoezelen dus degene die ons zo netjes de weg vertelde moet dat wel in de gaten gehad hebben. Mijn man heeft een stukje verderop de auto aan de kant moeten zetten en kwam echt niet meer bij de eerste 10 minuten. Ik kon er later wel om lachen, maar vond het zo zielig.
Allereerst dacht ik, ah wat sneu voor die man. Máár naarmate je verhaal vorderde moest ook ik lachen. Ik kan mij voorstellen dat je je geneerde.. had je man dit dan niet ondanks dat ie moest lachen?
Het klinkt ook echt heel raar zo'n pijpje. Ik denk dat je man gewoon nerveus was en daarom moest lachen. Sommige mensen hebben dat ook.
@patroeschka, hij zei later wel dat hij het ook erg zielig vond voor hem, maar hij kon er niets aan doen. Hij zei, het gaf hetzelfde gevoel als vroeger in de klas, dat je stil moest zijn maar eigenlijk heel erg moest lachen. Ergens begrijp ik dat het raar klinkt hoor, maar de man moet iets gemerkt hebben en dat vind ik dan zielig. Ik zou mezelf hoe dan ook altijd inhouden op het moment zelf, maar ja.
Ik kan er de lol niet helemaal van inzien als ik eerlijk ben.. althans niet het deel dat je man zo moet lachen
Ik had me echt rotgeschaamd voor mijn vriend en meteen mijn excuses aangeboden en het gesprek overgenomen. Ik vind het echt niet kunnen en achteraf flink boos zijn.
ik zou ook wel boos zijn op mijn man. ik vind dat niet zo grappig om te lachen om zoiets. wel vind ik het dan weer schattig van je zoontje
ik denk dat ik ook niet meer bij was gekomen. ik heb ook wel vaak van die genante dingen waarbij ik mn lachen in moet houden. ken je het kro kindertijd programma abi? daar zit een afl. bij dat ze zeggen dat vrouwen met hoofddoekjes de pinquinvrouwtjes zijn en dan maakt abi een piep geluid. ik reed laatst met mn dochtertje van bijna 2 langs de haagse markt. mama! (wijzen naar die vrouwen) PIEP PIEP gelukkig weet ik wat ze bedoeld.
joly, ik ken Abi ook. Helaas voor mijn dochter is het al een tijdje niet geweest. We hebben veel afleveringen gezien, maar die niet.
Nog een vorm van leedvermaak! Een aantal jaar geleden in de herfst had het flink geregend. Er kwam toen een bus aan en die reed langs de stoeprand. Daar liep net een oud vrouwtje met een hondje (zo'n klein harig mormel) De bus reed door een plas en die vrouw en hond waren helemaal nat. Ik zat toch wel hard te lachen in de auto.
Ik moet van Fenna altijd het liedje zingen en dan maakt zij het af. Dan zing ik, ik ben ABI ik ben ABI en zij zegt dan Aa Weh Ieeee
waarschijnlijk was je man ook wat nerveus toen hij dat zag/hoorde. Dan kun je daar niks aan doen hoor. Ik kan mij ook nog zo'n moment herinneren wanneer ik het echt niet onder controle had. Mijn oom is gestorven op 42 jarige leeftijd, hartstikke triest natuurlijk. De dienst was in de kerk en het was gebruikelijk dat er op een gegeven moment geld opgehaald werd voor de kerk, wij deden dat als nichtjes. Ik was toen zo nerveus, dat ik de hele tijd met een big smile op mn gezicht liep, was toen een jaar of 14. Nou leuk vond ik het echt niet, ik was eigenlijk zo verdrietig, heb de ogen uit mn hoofd gehuild, maar op dat moment...... Ik kon echt wel door de grond zakken.
Tulip, toen ik voor het eerst een overleden bewoner op mijn werk zag, kon ik mijn lach nog net inhouden. Schijnt normaal te zijn dat je daar een lachkick van kan krijgen.
Sniffie, sorry maar zo normaal is dat niet. Ik snap best dat er mensen zijn die als ze nerveus worden gaan lachen, mijn zusje doet dat ook. Maar er zit verschil tussen nerveus zijn of iemand asociaal in zijn gezicht uitlachen. Sorry maar ik zie van deze verhalen echt de humor niet van in (gelukkig).
ik zou idd ook wel 'een beetje' boos zijn op je man... je hoort je op zo'n moment gewoon in te houden.. MAAR ik denk dat ik zelf ook wel in de lach zou zijn geschoten.. maar dan om de opmerking van je zoontje HAHAHa... moet er nu nog om lachen !! zo schattig... !! ... ik kan me dus ook wel voorstellen dat je man toen nog harder moest lachen...
Daar heb ik het ook over. Als je als 2e jaars leerling voor het eerst een overleden iemand ziet, kan je in de lach schieten omdat je nerveus bent. Niet omdat je er humor in ziet