Ik weet het niet zo goed. Als je wens zo sterk is, kan ik het me voorstellen dat het moeilijk is om die wens te negeren. En als je met liefde voor je kind zorgt is dat volgens mij nog altijd veel beter dan een twintiger die bvb zijn kind verwaarloost. Alleen merk ik in mijn omgeving dat het ook negatieve kanten heeft. Mijn moeder komt uit een groot gezin (9 kinderen). Toen haar jongste broer werd geboren was haar vader 49. Mijn grootvader is 85 geworden, een mooie leeftijd. Toen was haar jongste broer dus 36, nogal jong om je vader te verliezen dus. Hij heeft het er heel moeilijk mee gehad dat zijn vader er niet kon bijzijn op zijn huwelijk en zijn kleinkinderen niet heeft kunnen zien (in verwachting van de eerste toen). Ook klaagde hij als tiener vaak dat zijn vader totaal niet meer mee was met zijn leefwereld. Dat uitte zich in van alles, zoals niet mogen uitgaan na 12u, geen zakgeld krijgen, niet zelf de kledij mogen dragen die hij graag zag, ... Normaal zou ik zeggen, volg je gevoel maar nu zeg ik toch, denk er toch ook eerst goed over na. Maar wat je ook beslist, succes er mee!
Mijn man was 47 bij onze eerste (nu 48) en we hopen nog een keer een kleintje in ons midden te mogen verwelkomen, maar dat gaat hier niet vanzelf helaas... Nu schelen wij wel behoorlijk in leeftijd, mijn man heeft ook nog een zoon van nu 14, maar voor ons is zijn leeftijd geen belemmering! Hij voelt zich jong, jong genoeg voor kleine kinderen, en dat is wat telt!
Leeftijd zegt niks! Was vandaag een vrouw voor me met bloedprikken, die zag eruit als mid vijftig. Je moet altijd je geboortedatum noemen en ze was dus 1 jaar ouder dan ik! Maar dan nog zegt een getal of hoe je eruit ziet niks; het gaat erom hoe je bent en wat je doet met je kinderen.
De overgang wordt voorafgegaan door een periode van 5-10 jaar waarin je al sterk verminderd vruchtbaar bent... @Umm.. waarom zou je de natuur niet respecteren? Ik heb het niet over MMM maar natuurlijk zwanger worden
Zo heb ik het dus ook exact ervaren. Mijn vader was 54 toen ik werd geboren, hij is overleden op z'n 80ste (bijna 2 jaar terug) en ik net 26 was. Heb het echt heel moeilijk gehad. Het is als samenwonen met je opa, dat wil je ook niet.
Omdat ik geloof dat de kloof dus vader en kind op een gegeven moment gewoon te groot gaat worden. Een man kan nog een kind verwekken op z'n 70ste bij wijs van spreken,
Je bent zo jong als je je voelt toch? Ik ben een dochter van een 'oude' vader: mijn vader was 38 toen ik geboren werd en 42 toen mijn zusje kwam. Ik heb er werkelijk nooit bij stil gestaan, en nog niet, dat ik een (in vergelijking met andere vaders, gemiddeld) wat oudere vader had. Kreeg wel eens de reactie: 'is jouw vader al zo oud? ' Ehm... ja, lekker belangrijk. Hebben het er nooit over gehad, maar ik geloof ook niet dat mijn vader zich oud voelde.
Ja, persoonlijk vind ik dat te oud. Ik zou het zelf niet fijn hebben gevonden denk ik als ik een "oude" vader gehad zou hebben.
ik vind dat je je helemaal niet hoeft te verantwoorden naar wie dan ook waarom je op latere leeftijd (nog) kinderen krijgt. Het leven loopt zoals het loopt en als jullie (allebei) heel graag een 2e willen, ga er lekker voor! Wat anderen vinden is niet belangrijk. Om er maar eens even een paar cliché's in te gooien, uiteindelijk zijn jullie verantwoordelijk voor jullie eigen geluk, niemand die voor jullie je leven kan invullen behalve jullie zelf.
Ik zie het probleem niet zo hoor.... mn partner wordt eind van de maand 49 en we hebben een kindje van bijna 4 en eentje van bijna 2. Zijn oudste is 24.
Dit is inderdaad heel naar, maar helaas geeft jong vader worden ook geen garantie op dikgedrukte. Mijn zus is haar man 2 jaar geleden verloren, hij was pas 52 (ohja, dan is 52 ineens weer hèèl erg jong ) Mijn neven waren toendertijd respectievelijk 18 en 21 jaar oud. Ook zij moeten hun vader helaas missen bij dit soort belangrijke dingen in hun leven. Hiermee wil ik zeggen dat je nòòit garantie hebt op bepaalde dingen in het leven. Of je nu jong of oud vader wordt.. Mijn overleden zwager had zelf een oudere vader en wilde daarom jong vader worden, omdat hij zijn vader te snel moest missen. Hoe wrang is het dan, dat je je gezin evengoed achter moet laten op je 52e.. En hij heeft dit helaas ook heel bewust moeten doen, hij heeft lang tegen kanker gestreden.. Mijn man was 24 toen zijn vader overleed op 49 jarige leeftijd. Hij heeft gelukkig nog 1 kleinkind meegemaakt van 1 van zijn dochters, maar heeft geen van zijn kinderen zien trouwen en heeft helaas ook nooit de rest van zijn kleinkinderen mogen leren kennen (nu 7 in totaal).. En over het andere stukje wat je schrijft, over het meegaan met de leefwereld. Dat is ook per persoon verschillend hoor. Dat is meer karaktergebonden, dan leeftijdsgebonden. Je hebt ook zat jonge vaders die (tè) streng opvoeden en oudere vaders die net jonge honden zijn en je gewoon moet remmen in bepaalde dingen. Met het laatste heb ik ervaring, heb er namelijk zo èèn hier in huis Het gaat er allemaal maar net om hoe je jezelf opstelt in het leven, daar valt geen leeftijd aan vast te plakken.. Garantie heb je nu eenmaal nooit..
Toen was mijn vader al dood (51 jr) en ik was 20... het zegt zo weinig dit. Maar ik begrijp wat je zegt over het leeftijdverschil tussen kind en ouder maar als je 25 bent en je vader is 70 dan ben je toch beide volwassen?
weet je, het zegt allemaal helemaal niks, het leven geeft gewoon geen garanties over hoe oud je mag worden. mijn moeder was 29 toen ze mij kreeg en ik verloor haar ook op mijn 26e aan een ***ziekte. ze was net 55 geworden en nog veels te jong wat mij betreft. Het maakt niet uit hoe oud je bent, een ouder verliezen is zoiezo 1 van de verdrietigste dingen in het leven.
Nou in mijn geval, toen ik 16 was was mijn vader dus 70.. kan je vertellen dat dat niet makkelijk is hoor. Toen ik naar de middelbare school ging begreep hij ook echt niet dat ik om 1 uur uit was bijv en hoefde dan ook thuis niet te komen verschijnen. Hij was met pensioen dus ook veel thuis en dat is niet supergemakkelijk. Ik moest op mijn 13 naast school ook echt gaan werken voor kleding en alles want dat was volgens hem heel normaal. Tja veel kleine dingen, hij had als puber de oorlog meegemaakt en vond mij gewoon enorm ondankbaar.. mochten na school ook geen schaaltje chips maar moesten we maar een boterham pakken. De komst van de computer heeft ook heel lang geduurd en geloofde ook niet dat we dat nodig hadden voor school. Mijn moeder was 19 jaar jonger dan mijn vader en had ook al last van die 'kloof' als vrouw van. Je kunt dan wel beide volwassen zijn maar toch op een compleet andere golflengte zitten. En meestal krijg je daar pas mee te maken wanneer de 'oudere' in het geheel niet meer mee draait in de maatschappij.
Nou ik vind dat het wel iets zegt.. over het algemeen heb je nou eenmaal veel meer kans om als bejaarde te komen te overlijden itt iemand die nog midden in het leven staat. Overigens was het verliezen van mijn vader gelukkig niet een heel verdrietig iets in mn leven, toont ook wel aan misschien hoe ver we van elkaar af stonden.
daar hoef je geen oude vader of moeder voor te hebben om ze jong te verliezen. mijn man heeft zijn moeder verloren toen hij 31 was, Hij was toen nog niet getrouwd en had nog geen kind en zijn moeder was pas 51,
Ligt aan het type man/vrouw die je bent.. Kijk als je kleine straks 16 is en jou man gedraagd zich dan als een 'opa' in de zin van niet met de tijd mee kunnen/willen dan zeg ik; niet doen.. Evengoed vind ik dat je wel nog met je kleintje moet kunnen ravotten straks, dus ook lichamelijk gestel zou hier mee tellen.. Kort door de bocht: Gaat de kleine last krijgen van een oudere vader kwa leeftijd, en dan niet het cijfer ansich maar kwa doen/ laten. Zelf zou het mijn voorkeur niet hebben, maar goed je leven loopt vaak anders als je voorheen gedacht zou hebben dus zeg nooit nooit..