Onze dochter van 11 maanden wil de afgelopen 3 maanden steeds vaker bij ons in bed liggen 's nachts. Het begon met af en toe om 5:00 uur wakker worden en niet in haar eigen bedje verder willen slapen. De laatste tijd gebeurt het 9 van de 10 nachten en verschuift het qua tijdstip. Ze wil nu vaak al om 2:00 uur bij ons komen liggen. We proberen haar wel te troosten en weer terug te leggen eerst, maar het werkt voor geen meter. Ze gaat meteen weer omrollen, zitten, staan en huilen. Een flesje helpt ook niet. Zodra ze bij ons ligt, gaat ze tegen een van ons aan liggen en valt ze vrij snel in slaap (niet altijd overigens). We vinden het op zich heel gezellig hoor, maar het breekt ons wel een beetje op doordat het zo middenin de nacht gebeurt en doordat we lichter slapen met onze dochter tussen ons in (soort waakstand). Hebben jullie hier ervaring mee en hoe gaan jullie ermee om? Is het gewenning of hoort het bij deze leeftijd van verlatingsangst?
Hier zelfs gehad op die leeftijd en later ook paar keer ( vooral door vakantie waarbij hij bij ons op kamer sliep). We hebben het echt moeten doorbreken paar keer. Dus luier nakijken, water geven en weer neerleggen. Na 5 min terugkomen en kusje geven en neerleggen. Duurde soms een uur lang, en soms maar 5 min. Het is echt volhouden om niet bij je te leggen. Ik weet dat het makkelijker is om elke keer gewoon bij je te nemen, maar op gegeven moment zal ze niet eens in slaap willen vallen in haar eigen bed meer. Het zijn fases en als je ermee ingaat verbeek je patroon niet.
Hier precies het zelfde 'geval', sommige nachten gaat het wel goed en soms is het echt drama. Maar bij ons in bed gaat ze dan helaas ook niet slapen maar over ons heen klimmen enz. Ze komt tegenwoordig ook heel moeilijk al s'avonds in slaap, huil festijnen enz
Oh zo herkenbaar, wij zijn hier net vanaf!! Hier was het ook echt even doorbijten maar we zijn haar consequent in haar eigen bedje gaan houden en steeds maar weer neerleggen, niks zeggen, aai over de bol en weer weg. Kost even energie maar het is hier gelukt, ze slaapt nu gewoon weer in haar eigen bedje!
Het is hier de afgelopen avonden echt crisis. Ze wordt wakker een half uur/uur nadat ze naar bed is. Huilen, huilen, huilen. We laten haar nu max 3 min huilen, gaan dan naar haar toe, troosten haar even in bed en gaan dan weer weg. Maar ze is zooo overstuur met het huilen, zo naar vind ik het om daar dan niet op te reageren. Ik heb haar net toch even bij me genomen in de schommelstoel omdat ze zo overstuur ademde van het huilen, even weer rustig krijgen.
Ja! Ook zo'n periode gehad.... Pffff zwaar!!! Als het tegen 6:00 uur was vaak wel even in bed genomen (vaak ook poepluier), als hij nog vroeger was dan luier verschonen en weer in bed gelegd. En net zoals hier ergens boven mij, de ene keer moesten we 1x terug, soms een uur lang heen en weer, erna sliep hij dan vaak gelukkig nog een cyclus van een 1,5 uur.
Oh zo is het hier ook een tijdje gegaan, vreselijk vond ik het ook. Gelukkig lijken we er hier aardig doorheen te zijn nu, een enkele avond/nacht is het nog bal maar het is echt doorzetten hierin. Heel veel succes!!
Dank voor jullie reacties! Gisteravond was weer pittig, maar het is uiteindelijk goed gegaan. We bieden haar eerst wat water aan en als ze echt honger lijkt te hebben en het is al laat, dan een flesje melk. Als ze verder geen last heeft van iets, dan is het puur de aandacht waar ze om vraagt. Dat willen we wat meer onder controle krijgen, dus vandaar de aanpak max 3-5 minuten laten huilen, troosten, weer weggaan, etc. Dit een aantal keer moeten doen en na een halfuur lag ze weer te slapen. Gelukkig van 22-7 uur. Maar bah, ik vind het echt moeilijk! M'n man heeft er veel minder moeite mee. Op een gegeven moment heb ik haar wel even uit bed gehaald en rustig met haar gezeten (geen liedjes gezongen of gepraat), zodat ze weer rustig ging ademhalen. Ze was zo overstuur dat ze helemaal snel ademhaalde, zo sneu. Ik verplaats me dan zo in haar! Arm meisje weet niet waarom ik haar zo laat huilen. Het is ook dat ik als de dood ben voor hechtingsstoornissen en zo... Maar als je op iedere kik reageert, heb je ook kans dat ze verkeer gehecht raken. Lastig!
Ik maak even een rekensommetje: In eigen bed = huilen Bij jullie = slapen Welke conclusie kun je hieruit trekken: ze heeft jullie nodig!! En ze geeft de oplossing op een presenteerblaadje! Co-sleeper helpt om zelf rustiger te slapen. Volg je kind en bied haar deze rust. Dat zorgt later echt voor meer veiligheid en betere hechting.
Het is niet alsof ze altijd in bed huilt. Ze wordt soms gewoon wakker 's nachts en dan gaat ze huilen, wil ze niet in haar eigen bed verder slapen. Tot nu toe nemen we haar op die momenten steeds bij ons in bed. We merken alleen dat dit nu echt een patroon wordt, dat ze er van uit lijkt te gaan dat als ze 's nachts wakker wordt ze bij ons mag komen liggen. Eerst was het tegen de ochtend rond 5:00 uur, maar nu is het middenin de nacht om 2:00 uur al. Ik denk niet dat ze dit doet omdat ze het NODIG heeft, maar omdat het een gewoonte is geworden. Overigens hebben we nog niet laten huilen zo middenin de nacht; alleen aan het eind van de avond de afgelopen 2 avonden. Dus dat valt heel erg mee...! De afgelopen avonden werd ze steeds om 21:30 wakker, terwijl wij nog op de bank zaten. Tja, moet ik haar dan op de bank bij me nemen? Hebben we wel een keer gedaan hoor, maar dan vindt ze het dus één groot feestje. Dat kan toch ook niet goed zijn? Consequent zijn, is immers ook belangrijk voor de hechting. Als je steeds wat anders doet, ben je toch niet te vertrouwen?
Vertrouw op je gevoel. Volgens mij voel je zelf wel aan dat haar bij he nemen prettiger is. Maak je niet te druk over gewenning, veiligheid bieden is hartstikke belangrijk en goed. Ze leert dat je er voor haar bent. Een kind van 11 maanden smeet geen plannetjes Ze wil gewoonweg bij jou zijn, haar veilige haven.
Nee, ik weet dat ze geen plannetjes smeedt. Maar ze rekent er nu wel op en dat komt echt doordat het een patroon is geworden. Het is de afgelopen 3 maanden steeds vaker en steeds vroeger in de nacht geworden (en nu dus zelfs avond). De afgelopen 2 avonden ging ze dus rond 21:30 huilen (kijken hoe dat nu gaat... ), rechtop in bed staan. Wij haalden haar dan uit bed, troosten haar en legden haar terug. Dan ging ze meteen weer staan en huilen. We lieten haar max 3 minuten huilen, langer vond ik niet ok. Gisteravond heb ik geprobeerd om haar niet uit bed te halen en in haar bed te troosten, maar dat ging niet. Toen dus weer met haar gaan zitten en getroost. Ik wil haar uiteraard veiligheid en geborgenheid bieden, maar ook dat ze leert dat haar eigen bedje een veilige en fijne plek is waar ze kan slapen. Vanochtend werd ze hartstikke blij wakker in haar eigen bed en was ze al 10 minuten aan het kletsen, spelen met haar knuffels. Dat deed ze dus al weken niet meer op die manier. Een beetje sturen kan dus geen kwaad denk ik. Als ze echt van streek is, voel ik dat feilloos aan en dan mag ze lekker bij mama en papa in bed.
11 maanden was ook bij mij beide kinderen een angstige tijd. Wij zochten ook steeds naar manieren die toen het beste werkten, en die waren inderdaad niet altijd hetzelfde. Ik wil je absoluut geen schuldgevoel geven. Het enige wat ik je op je hart wil drukken is dat je baby's niet kunt verwennen met aandacht en veiligheid bieden. Dat is alleen maar ten gunste van de hechting en band en daar hoef je niet onzeker over te zijn. Blijkbaar vindt zij haar rust en kalmte bij jullie, hoe goed is dat! Succes en laat je niet gek maken, het komt goed. Wat ik doe: zoek een manier waarbij iedereen in huis de meeste slaap pakt. Slaap is zo belangrijk, ook voor jou.
Ik ben niet van het laten huilen. Maar ik sliep ook niet altijd even goed met een kleine in bed. Wat hier geholpen heft is het volgende. Als zoon wakker werd en bij ons in bed wilde dan mocht dat. IK vertelde dat als hij zou slapen ik hem weer lekker in zn Eigen bedje zou leggen. Zodra hij goed sliep legde ik hem in zn eigen bedje. Soms viel ik zelf al in slaap en dan bleef hij gewoon tussen ons in liggen. Ik had het idee dat doordat hij meestal wel wakker werd in zn eigen bed dat dat ook heel vertrouwd aanvoelde. Hij slaapt nu nog maar zelden bij ons.
Wij hebben dit van 11-15 maanden gehad. Ik heb haar steeds bij me genomen en gehoopt op betere tijden. Die zijn er nu alweer 3maanden, zonder drama! Het was een fase waarin ze ons blijkbaar nodig had en wij hebben toegegeven aan haar behoefte (en wat denk je? Ze is niet verpest ) Ik had elke avond hetzelfde ritueel, legde haar in haar eigen bedje, en ergens gedurende de nacht begon de ellende. Dit hielden we niet vol, dan maar bij ons, dan sliepen we tenminste. Daarna een matrasje op haar kamer gelegd, wilde ze ons, dan ging 1 van ons bij haar verder slapen, handje vast en ze sliep de hele nacht in alle rust en wij ook. Nu gaat het 9 van de 10 nachten goed.
Nog onwijs bedankt voor de handige tips! Een update: het ging de volgende dag na m'n laatste post eigenlijk prima en sindsdien nog steeds. Ze gaat rustig en wakker in bed liggen, we doen alles volgens een vast ritueel vooraf, en slaapt door. Wonderbaarlijk. We hebben 2 onrustige avonden en nachten gehad daarvoor, waarbij ik haar max 7 minuten heb laten huilen de laatste avond. Ik voelde me daar na afloop helemaaaaal niet fijn bij. Het gaat zelfs zover dat ik het mezelf verwijt dat ze nu doorslaapt, want ja dat zal wel komen doordat ik haar die 7 minuten liet huilen. Net zoals dat ik haar 1x ook zoiets van 7 minuten heb laten huilen toen ik aan het stofzuigen was en haar niet hoorde...ze was toen nog maar 4 mnd...schuldgevoel...! In ieder geval, het gaat dus weer goed, voorlopig.
Niks schuldig voelen hoor!! Je hebt het super gedaan en opgepakt!! Hopelijk is ze door deze fase heen nu!