Ehh ik ben 24... manlief is 29 jaar... Ik was 14 toen ik hem leerde kennen en was dus toen 19 jaar Ik zat geloof ik in de tweede en hij in de zesde, hij was een keer blijven zitten. Whaha kleine meisjesliefde... (Voor de duidelijkheid: hij kende mij niet haha) Op mn 15e leerde hij mij ook eindelijk kennen... (Door voetbal erg he) Toen ging hij van school af en zag ik hem nooit meer. En toen ik 19 was, kwam ik hem opeens weer tegen! En sindsdien zijn we bij elkaar...
Hier precies hetzelfde! We zijn nu 9 jaar samen en eerder had het niet gewerkt. Hij stond daarvoor nog volop in het uitgaansleven en ik heb dat nooit heel interessant gevonden. Nu was hij net een beetje aan het settelen, eigen huisje gekocht etc. Wel snel gaan samenwonen, na 3 jaar getrouwd (komende vrijdag 6 jaar!) en 2 mooie meiden van bijna 5 (over 2 weken) en 2jr8mnd.
Ik en mijn vriend schelen 4 jaar, niet zoveel dus.. Gaat prima! En ja ik denk dat grote leeftijdsverschillen bij stellen wel kan werken maar dat het allemaal ligt aan de personen zelf. Wel denk ik dat je dan na een aantal jaar samen te zijn sneller tegen dingen aan gaat lopen vanwege de verschillende 'levensfases'. Moet wel eerlijk bekennen dat als het verschil er zo uitziet alsof je vader en dochten bent of moeder en zoon, dat ik dat er dan wel wat vreemd uit vind zien. Maarja wie ben ik om daarover te oordelen
Dat lijkt me lastig zeg! Ik had dat ook heel erg in mijn vorige relatie, maar dat was meer omdat daar veel andere dingen gewoon niet goed zaten. Ik weet dat toen aan 'mijn wilde haren niet kwijt willen',maar ik heb eigenlijk nooit wilde haren gehad en had er veel eerder een punt achter moeten zetten.
Dit heb ik ook...weet niet of het echt aan het leeftijdsverschil ligt, maar ik herken het wel (helaas)
Mijn vriend en ik schelen 12 jaar.. ik ben in juli 22 geworden en hij word in oktober 34.. wij hebben er geen problemen mee het klikt. Ik ben vrij volwassen voor mijn leeftijd waarin ik hem tegemoet komt en hij kan voor zijn 34 soms nogal wat jonger overkomen waardoor hij mij weer tegemoet komt.
Mijn vriend en ik schelen 8 jaar, hij is ouder. We zijn nu 7 jaar samen, ik was toen 21. We hebben toen wel besloten dat voor we gingen samenwonen ik eerst een jaar op mezelf ging wonen. Zodat ik die fase niet zou overslaan en zou leren mn eigen boontjes te doppen. We wilden voorkomen dat ik later spijt zou krijgen van het overslaan van dingen die mijn vriend allemaal wel heeft gedaan. En zo is het ook gegaan, ik heb een jaar op mezelf gewoond en we wonen nu 3 jaar samen.... Moet zeggen dat we van het leeftijdsverschil eigenlijk niks merken.
Het intresseert me echt geen bal. Maargoed ik zit zelf ook in zoeen relatie. Een ding weet ik wel, we werden verliefd voordat we wisten hoe oud we waren van elkaar. Tuurlijk zag ik wel dat hij wat ouder was maar mijn man ziet er jonger uit dan hij is. Sowieso denk ik niet dat je uitkiest op wie je verliefd word.. soms gebeurt dat gewoon spontaan. Wat doe je dan? Ja, ik ben gek op je maar je bent mij te oud? Dat had helemaal nergens op geslagen, maargoed. We zijn niet voor niks al 8 jaar samen, gelukkig getrouwd en hebben een tweede op komst denk ik maar zo. Daar kunnen veel mensen met 1 jaartje verschil nog een puntje aan zuigen dat weet ik wel.
Ook ik herken dit helaas,Vooral op sex gebied. Maar wij gaan ervoor vechten en gaan relatie therapie doen, en naar een seksuloog. Willen julie er nog voor vechten? Of is het aan beide kanten eigenlijk diep in jezelf al opgegeven?
Is het helemaal niet meer te redden dan? Kan me voorstellen dat je je zo rot voelt, je hebt toch samen iets heel speciaals en dat is julie zoontje. Vind het erg naar voor julie en weet precies waar julie nu doorheen gaan, alleen hebben wij ervoor gekozen nog niet op te geven. Maar de spanning die hier soms hangt is gewoon niet leuk, en vraag me vaak af waar het is mis gegaan.
Ik en mijn vriend schelen 15 jaar, ik 27 en hij 42 en ik heb nog nooit zo'n sterke band met iemand gehad en heb me ook nog nooit zo fijn bij iemand gevoeld. En hij heeft bij mij precies hetzelfde. Ikzelf ben altijd al een stuk volwassener dan leeftijdsgenoten geweest en hij is sinds we samen zijn, zijn wilde haren pas verloren en heeft bij mij zijn rust gevonden, zoals hij zelf zegt. Geestelijk gezien zou je denken dat ik de oudste van de twee ben. Wij hebben daarom ook helemaal geen problemen met het leeftijdsverschil. De problemen waar we wel tegenaan gelopen zijn, is het feit dat mijn schoonmoeder vindt dat ik haar zoon afgepakt heb en dat ze het me niet kan vergeven dat hij voor mij uit zijn geboorteplaats vertrokken is en we hier een huisje hebben gekocht. Eigenlijk een beetje problemen die je bij iemand verwacht die nog bij zijn moeder woonde... Maar daar woont hij al 15 jaar niet meer. Ik denk dat het vooral afhangt van elkaars persoonlijkheid en karakter of het blijft klikken en niet zozeer van de leeftijd. Enige wat ik jammer vind is dat hij nu redelijk oud nog vader wordt (hopelijk!) maar aan de andere kant zijn er ook vrouwen die op hun veertigste nog moeder worden. Wat ik overigens soms ook vervelend vind, is dat hij al een compleet leven voor mij heeft gehad en hij, op kinderen krijgen na, alles al wel een beetje heeft meegemaakt, terwijl voor mij dingen als samenwonen enzo allemaal nieuw zijn. Daar heb ik soms nog wel eens moeite mee, als ik ermee geconfronteerd word.
tja ik vind 10 jaar toch wel de max ( om even op het eerste bericht te reageren. ) Een vriendin van mij is 27 en haar man is 47, ik vind dat heel overdreven maar dat komt denk ik ook omdat ik zelf 27 ben en mijn vader pas 50 dus dan krijg ik het idee dat het mijn vader had kunnen zijn. mijn man en ik schelen 6 jaar en vind dat wel goed zo.