Hai allemaal, Even mijn verhaal: Mag het of Niet? Ik ben 39 jaar in juni mijn spiraaltje eruit laten halen. Te horen gekregen op mijn leeftijd voor dat je zwanger ben duurt het wel 1,5 tot 2 jaar. Mijn ongesteldheid kwam na een maand weer op gang en regelmatig. Begin september begon het weer ik bleef maar ongesteld (daarom had ik een spiraaltje). Na 4 weken had ik er genoeg van, ben naar de gynacoloog gegaan. En wat bleek ik ben 5 weken zwanger? JOEPIE. Er werd wel gezegd omdat ik nog steeds vloeide dat dat waarschijnlijk voor tekenen zijn van een miskraam. Inmiddels twee weken verder (al twee weken niet meer ongesteld). Ik ben nog steeds blij dat ik zwanger ben. Aanstaande donderdag voor de tweede keer een echo, misschien zie ik dan het het hartje kloppen. Is het raar dat ik blij ben of moet ik er niet teveel op hopen? Ik ga er vanuit dat het goed is, als het niet zo is dan merk ik het wel. Ik blijf gewoon positief en geniet iedere dag. Wie heet dit eerder mee gemaakt? Ben net terug van de echo. Wat blijkt: ik heb een vruchtzakje met vruchtwater, maar geen embryo . Waarschijnlijk is het eitje nooit bevrucht, maar toch een vruchtzakje. Morgen terug naar de spoedpoli ze gaan kijken wat ze er aan kunnen doen. Hebben jullie hier ooit eerder van gehoord of meegemaakt? Ik weet zelf niet wat ik er van moet denken. Helaas, maandag een curetage. En dan is het einde zwangerschap. Wie heeft ervaring met een miskraam? En hoe ga je met dat onwerkelijke gevoel om? Ik weet zelf niet hoe ik het moet plaatsen. Ineens is het er en zo niet meer. groetjes, Tineke
Hoi Tineke, Wat erg voor je. In plaats van dat je een kloppend hartje ziet, krijg je te horen dat het een leeg vruchtzakje is. Ikzelf heb hier geen ervaring mee (mijn vruchtje was ongeveer 10 weken, toen het hartje gestopt is), maar ik heb wel gelezen dat dit voorkomt. Ik heb begrepen dat dit inderdaad komt doordat het eitje nooit bevrucht is, maar het kan geloof ik ook zo zijn dat het een hele jonge vrucht is geweest, die inmiddels verdwenen is. Ik heb een zwangerschapsboek, waarin staat dat vrouwen het vaak nog moeilijker hebben bij de verwerking van de miskraam wanneer er een lege vruchtzak is geconstateerd (je lichaam heeft je dan "voor de gek" gehouden, althans dat is dan het gevoel dat heerst). Ik vond het behoorlijk moeilijk om de miskraam te verwerken. Ze zeggen wel eens dat onderschat wordt wat voor een impact een miskraam op je heeft, en daar ben ik helaas ook achter. Ikzelf heb t/m 5 weken na de missed abortion (constatering) nog veel gehuild (vooral 's nachts). Ik heb gelukkig een hele lieve vriend en met hem kon ik er heel goed over praten. Ikzelf heb het ook aan naaste vrienden en familie verteld. Ze begrijpen dan dat je verdrietig bent (soms ook niet, hoor en dan krijg je reacties die je helemaal niet wilt horen), maar het heeft mij in ieder geval geholpen om het er veel over te hebben. Na 5 weken ging het met mij al een heel stuk beter. (ik kon toen weer naar de toekomst kijken). Sorry voor het lange verhaal. Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Heel veel succes morgen bij de curettage toegewenst!
Hai Marla, Dank je wel voor je verhaal. (is zeker niet te lang). Het is fijn dat iemand het begrijpt, want het is zo onwerkelijk. Er zat niks in, maar toch de pijn van het verlies. Alleen het verlies van wat? Maar toch. De teleursteling is groot en het verdriet is er niet minder om. Gelukkig heb ik net zo als jij een lieve vriend. Voor hem is het ook niet leuk. Groetjes, Tineke
Hoi Tineke, In maart zou ik met 10 weken voor de termijnecho. Het werd een halve dag voor de afspraak een spoedecho omdat ik begon te vloeien. Op de echo was al helemaal niets meer te zien. het bleek dat het waarschijnlijk in week 5 of 6 al mis was gegaan. Maar dat mijn lijf dat nog niet helemaal door had. Ik ben toen heel veel gaan internetten. Snappen was verwerken voor mij. Ook ik kwam die zin tegen dat vrouwen zich bedonderd voelen door hun lijf. Ik heb dat helemaal niet zo ervaren. Voor mijn gevoel is ons ton een zwaar gehandicapt kindje bespaard gebleven. Met mijn werk en mijzelf had ik de afspraak gemaakt dat ik sowieso twee weken niet zou komen en de tijd voor mezelf zou nemen. Dit ook omdat je nog een behoorlijke tijd kan blijven vloeien. Vond het na die twee weken wel weer even heel ingewikkeld om onder de mensen te zijn. Gelukkig heb ik een drukke baan..... Omdat ik ook nog een opleiding volgde ben ik vrij snel weer in mijn ritme gekomen. Toen de zomervakantie aanbrak en ik afgestudeerd en wel vrij was, kwamen er nog wel even wat emoties bovenborrelen waar ik mee om moest gaan. Heb sinds die zomervakantie wel het gevoel dat ik er klaar mee ben. Ik heb eigenlijk maar één advies aan je: Doe wat je lijf en je gevoel je ingeeft. Er is geen protocol om om te gaan met je miskraam. Voor iedereen is het weer anders. Waak er echter wel voor dat je blijft praten. Of dit nu met je partner is of bijvoorbeeld hier op het forum. Trek je vooral niets van de buitenwereld aan. Er zullen nu heel veel verhalen op je af gaan komen (bijvoorbeeld op je werk of op verjaardagen......) van mensen die ook wel iemand kennen die dit hebben meegemaakt. groetjes Femke
Ook ik heb dit meegemaakt, maar helaas met 2 vruchtzakjes. Ik zou dus een tweeling hebben gekregen, mocht het allemaal goed zijn gegaan. Maar helaas is het in augustus van dit jaar (met 10 weken) zo gebleken dat ik twee nagenoeg lege vruchtzakjes had. Ik vond het ook moeilijk te verkroppen en ook nog eens toen ik voor de tweede keer gecurreteerd moes worden, was ik erg boos en verdrietig. Nu gaan we volop voor nummer 2 (eigenlijk 4 dus) en hopelijk hebben we dan meer geluk. Sterkte met de verwerking van je verlies.
Hey Tineke, vooreerst wil ik je veel sterkte wensen in deze moeilijke en toekomstige tijd. Een miskraam zie ik als een intens gevoel van geluk, dat opeens niet meer verlengd mocht worden. Met dat geluk had je al verschillende bouwstenen van je toekomst, maar die is ineen gestuikt, het is nu aan ons om steen per steen terug op te bouwen. Morgen is het een week dat ik een curettage onderging, intussen heb ik ups and downs. Zal ook nog wel een poosje zo zijn, maar ik probeer toch vooruit te kijken. Ik wil terug verder, niet meer blijven hangen. Het geluk was er, is ons ontnomen, en ik wil het nu opnieuw proberen te bereiken, zal met vallen en opstaan zijn, maar ik probeer de moed te vinden. De standaardzin, beter de natuur zijn gang laten gaan dan een gehandicapt kindje, heb ik al vaak gehoord. Ik trek me hier een beetje aan op, ik mag er niet aan denken dat ik vr de keuze gesteld zou worden, abortus of gehandicapt kindje? Nu heeft de natuur de keuze voor mij gemaakt... Misschien is dit een tip, heeft mij geholpen denk ik, maar neem op één of andere manier afscheid van het vruchtje, kleintje, of welke benaming je ook al had, (persoonlijk heb ik een brief geschreven), zo kan je pas aan de verwerking beginnen denk ik sterkte! flyke
Je klinkt nu al heel sterk Flyke. Ik bent wel opgelucht om te lezen dat je zeker de emotionele kant maar ook de rationele kant erkent. Er is je inderdaad een keus bespaard gebleven. Je verwachtingen van aankomend jaar zijn ingestort. Dat is een feit waarover ik kan meepraten. Had ook niet verwacht dat ik nog best wel even moeite had met het passeren van mijn uitgerekende datum. (kreeg op die dag ook nog eens te horen dat een nichtje zwanger was.......) Onthoud wel dat een droom niet kapot is, maar uitgesteld. Mij werd nameliujk nogal eens verteld dat mijn toekomstdromen weg waren. Maar dat is natuurlijk niet waar! Het was mijn beurt nog niet om ze uit te zien komen. Mar uitkomen doen ze zeker! Sterkte meiden
Hoi Tineke, Helaas heb ik ook hetzelfde meegemaakt. Ik ging voor mijn eerste echo, met ong. 9 weken, superspannend dus! Eindelijk zouden we ons kindje zien! Maar helaas, ik had alleen een lege vruchtzak... Wat een klap was dat zeg! Vooral omdat ik ook he-le-maal niks heb gemerkt! Je voelt je inderdaad echt voor de gek gehouden. Ik voelde me ook echt nog zwanger. Het wilde er ook niet vanzelf uit, kreeg na een week tabletten. Toen is het er wel uitgekomen, maar ruim een week later moest ik alsnog gecuretteerd worden omdat niet alles was meegekomen... wat een ellende al zeg ik het zelf! Ik ben nu 2 maanden verder maar heb het er nog steeds wel moeilijk mee. Al probeer ik nu in de toekomst te kijken en te hopen dat ik weer snel zwanger mag zijn. Dat hoop ik natuurlijk voor iedereen hier, en ook jou wil ik heel veel strekte wensen en hoop dat het goed met je gaat na de curettage. Bianca
Femke J: vooreerst proficiat met je zwangerschap, en ik wens je heel veel geluk dat je zw.schap goed mag verlopen! Die dag dat je uitgerekend was moet zeker een pijnlijk moment zijn, ik vrees dat ik het daar ook moeilijk mee ga hebben. Dat was dus nog een klap erbij, dat men je vertelde dat je toekomstdromen weg waren. Maar blijkbaar ben je ook overtuigd van volgend spreekwoord: waar een wil is, is een weg! flyke
Hoi Flyke, in eerste instantie stond ik er niet echt bij stil, totdat mijn nicht met haar heuglijke nieuws kwam. dat stak even heel gemeen en heb stiekempjes wel een paar tranen gelaten. De vorige keer is het bij mij waarschijnlijk al misggegaan in week 5 of 6. Ben dus wel telkens wat gespannen als ik naar het toilet moet. Ben nu met mijn 6e week bezig. 5 december zien we misschien wel een hartje kloppen, maar ik blijf nog wat terughoudend. Wat dat betreft ben ik wel "blij" dat het niet mis is gegaan met het vruchtje in week 10. Had ik nog veel langer moeten wachten voordat ik die grens over zou zijn. Verder gaat het goed hier hoor. Als mensen met dooddoeners komen,denk ik vaak maar zo dat het maar goed is dat ze het niet snappen. Degene die het snapt heeft het immers ook meegemaakt.... Verder word ik er erg strijdlustig van.
Hai Mirre, Iets beter, dank je. Ik heb het nu ook vertelt op mijn werk. Dus ik begin er zo langzamer hand eindelijk over te praten. Gelukkig begin ik wat rationeler te worden. Al heb ik nog steeds een raar gevoel. Toch aan het ontzwangeren, wat raar gevoel is als er niks inzat. Morgen ga ik met me vriend een weekendjeweg naar Duitsland. Even weg. Even proberen het getob op zij zetten. Lekker uitrusten. Liefs, Tineke
Tineke, ik hoop dat je toch een beetje kan genieten van jullie weekendje weg met je vriend. Ik was vorig weekend ook een weekendje weg, en het heeft me deugd gedaan. Genieten van elkaar en onze gevoelens uiten, het deed me goed, groetjes flyke
Dank je Flyke ik ga ervoor. Morgen de gyno opbellen of ik mag zwemmen. Er is een binnen zwembad bij het hotel, vandaar Groetjes, Tineke
ik mocht niet meteen een ligbad nemen zei ze, maar ik neem toch meestal een douche, dus ik had er geen probleem mee. Hoe het zit met zwemmen, geen idee, hopelijk kan het! doei flyke
hoi flyke, Wat ontzettend vervelend voor je, ik wens jou en je partner ontzettend veel sterkte toe. Ik heb dit niet zozeer meegemaakt wel een doodgeboren kindje met 38 weken afgelopen april. Het verlies is gewoon heel intens welke week het ook is je verheugt je er al zo op dat je zwanger bent en dat je moeder word enzo. Ik hoop echt ontzettend dat je er sterker uit komt, en bedenk welk gevoel je ook hebt niks is raar, en misschien krijg je onbegrip uit de buitenwereld weet dan dat die mensen niet weten waar ze over praten, verdrietig zijn is heel normaal en als je de behoefte hebt om erover te praten dan moet je dat gewoon doen. Ik wens je veel sterkte en kracht toe voor de komende tijd. en dat wens ik iedereen die dit heeft meegemaakt! Heb op dit moment ook een leeg zakje, vandaag weer voor een echo geweest nogsteeds een leeg zakje over 1.5 week moet ik weer hen en dan zien we het wel. Maar ben ook erg bang dat er gewoon niks inzit zegmaar. Liefs nathalie
Hoi Flyke, Allereerst sterkte met je verlies! Een lege vruchtzak komt vaker voor en was bij mij helaas ook het geval. Ik had meerdere positieve zwangerschapstesten, deed ook mee aan MvM, had zwangerschapsverschijnselen maar voelde me NIET zwanger. Vanaf het begin voelde ik aan dat er iets niet klopte, heel raar. Toen ik de termijnecho kreeg met 9w/4d kon de verloskundige mijn gevoel alleen maar bevestigen. Er zat alleen een lege vruchtzak, het vruchtje heeft zich nooit verder ontwikkelt of is al heel vroeg afgestorven. Het gele blaasje wat is achtergebleven bleef maar hormonen afgeven waardoor de zwangerschap in stand bleef. Ik had een afspraak voor curretage maar gelukkig is het nog spontaan mis gegaan, ik schrijf gelukkig omdat het voor mij prettiger voelde dat ik wist wat er uit kwam. Ik heb de vruchtzak kunnen zien waardoor het voor mij emotioneel gezien wat makkelijker af te sluiten was. Naast de lichamelijke pijn ook emotioneel leed, een verwachting die niet uit kwam! Ik heb op dat moment een knop om gezet en de emoties niet echt toegelaten, waar moest ik immers verdriet om hebben want er was toch geen vruchtje.. Nu inmiddels ruim 3 maanden na de miskraam merk ik dat het nog steeds veel met me doet, ik heb er ineens moeite mee om zwangere vrouwen te zien en blijf stug volhouden dat wij voorlopig nog niet voor een 2e kindje gaan. Maar diep in mijn hart zou ik niets liever willen dan dat maar ik durf niet zo goed... Mijn advies, neem tijd om het verlies te verwerken en praat er veel over! Gr. Wen