Bevalling na traumatische vorige bevalling.

Heftig zeg. Ik heb gelukkig geen ervaring met een traumatische bevalling maar snap het heel goed als je deze keer voor een keizersnede zou gaan. Heel veel sterkte met de beslissing.

 

Wat heftig! Ik snap dat je heel erg tegen de bevalling op ziet en dat je nu liever voor een keizersnee gaat.

 

Hi Sterre01.

Jeetje als ik jou verhaal zo lees snap ik heel goed dat je bang bent. Dit omdat ik mij er deels in herken. Ik heb zelf 6jaar geleden ook een traumatische bevalling gehad. Ben 27 weken zwanger nu en inmiddels bij de psycholoog geweest. Binnenkort start ik ook met emdr wegens ptss ( als ik heel eerlijk ben doe ik maar braaf netjes mee met therapie maar zie er zwaar tegenop en mij kunnen ze niet wijs maken dat ze de angst kunnen wegnemen. .. Wil uiteindelijk gewoon zelf kunnen kiezen) . Gelukkig mag ik ook kiezen. Word heel serieus genomen. Ik kan je verder niet helpen in de keuze tussen een natuurlijke bevalling en een keizersnede omdat ik ook van dag tot dag van mening verander. Ik wil je in ieder geval succes wensen en hopelijk kies je echt voor je gevoel en laat je anderen je niets aanpraten of Om praten.

 

Erg heftig om te lezen dat je zo'n traumatische bevalling hebt meegemaakt.

Helaas is mijn tweede bevalling ook traumatisch geweest, werd ingeleid, in het ziekenhuis hadden ze de opwekkers extreem hoog gezet, belande in een weeenstorm (de pijn was niet te harden, verpleegkundige deden er nog een schepje boven op door de CTG doppen expres hard in mijn buik te drukken tijdens een wee) heb dit volgehouden tot na de geboorte en daarna raakte mijn lichaam in shock. Niet lang erna raakte ik zwanger van de derde en jeetje, heb zo enorm opgezien tegen de bevalling. Zat mezelf echt op te vreten tegen het einde van de zwangerschap.

Een wonder gebeurde: Uiteindelijk was de derde bevalling het meest makkelijk, de weeen hadden de kracht van voorweeen, alles verliep soepeltjes, het duurde enorm kort.
Op het moment van de bevalling zelf ben ik de tweede bevalling helemaal vergeten en dacht er niet meer over na. Het enige schrik moment na de derde bevalling was dat mijn dochter niet wou huilen.

Het is misschien lastig om nu te geloven, zeker omdat je vorige bevalling traumatisch was: maar echt, iedere bevalling is anders. Geen enkele bevalling kun je met elkaar vergelijken.

 

Wat een heftige bevalking heb je gehad. Ik heb gelukkig niet zo'n heftige bevalling gehad en niet zo'n trauma opgelopen maar ik heb, ondanks dat ik dacht mijn bevalling verwerkt te hebben toch de hele zwangerschap opgezien tegen de bevalling. Tegen het einde werd het minder en wilde ik graag bevallen.
Maar... Mijn bevalling begon met breken van de vliezen en zodra de eerste echt heftige rugwee kwam schoot ik direct in de stress en de 'ik kan dit niet en wil ik niet' modus. Ik kon hierdoor niet ontspannen en was erg bang voor herhaling van mijn eerste bevalling (22 uur). Ondanks dat mijn instelling was, ik ga het natuurlijk zonder ruggenprik proberen was mijn begroeting met de vk die kwam, ik wil een ruggenprik! In het ziekenhuis bleek de anesthesist niet beschikbaar en de ontsluiting te snel te gaan voor een ruggenprik en zelfs voor een morfine pompje, gevolg dat ondanks de snelle bevalling (4,5 uur vanaf eerste goede wee) ik bij iedere wee paniek heb gevoeld. Nasleep was deze keer 3250 ml bloedverlies maar bij de nasleep heb ik geen paniek gevoeld, geen emotie ook bij. Ik kijk dus ondanks de fijne begeleiding niet goed terug op deze bevalling, krijg al tranen in mijn ogen als ik er aan denk. Kan de paniek nog voelen en weet 100% zeker dat ik nooit meer wil bevallen.

Vlak de bevalling en met name het gevoel wat je deze keer kan hebben dus niet af. Ik ben zelf erg nuchter en had nooit verwacht dat ik zo sterk ergens op zou kunnen reageren. Kies voor jezelf wat met je gevoel en verstand het beste is.
Heel veel succes met de bevalling (of deze nu 'natuurlijk' of via keizersnede is)

 

Wow wat heftig, kan me voorstellen dat je er tegenop ziet. Maar wel goed dat je emdr krijgt en goede begeleiding vanuit de gyn.

Mijn eerste bevalling was ook hels. Ik herken heel veel uit jouw verhaal. Mijn man heeft nog lang bij moeten komen van de angst in mijn ogen.
Door die hele ervaring ben ik anti-ziekenhuis geworden en wilde ik heel erg graag de tweede keer thuis bevallen. Ik had geen vertrouwen meer in het ziekenhuis. Natuurlijk wist ik dat als het zou moeten we zouden gaan, maar liever niet. Mijn man daarentegen wilde juist wel naar het ziekenhuis omdat hij bang was voor wat er thuis mis kon gaan. We hebben hier veel met de vk over gepraat en ik vertrouwde op hun ervaringen en dat ze snel genoeg zouden doorsturen als dat nodig mocht zijn. Ik vond het fijn om te weten dat ze zuurstof voor de baby bij zich hadden mocht dat nodig zijn.

Ik heb vertrouwd op mijn gevoel...en ook het geluk gehad dat ik een hele mooie tweede thuisbevalling heb gehad. Ik kon perfect ontspannen in mijn eigen omgeving en omdat mijn man zag dat ik rustig was kon hij ook meer ontspannen.
Ik hoop deze derde keer ook thuis te kunnen bevallen!
Heel veel succes met je keuze. Wij kunnen onze ervaringen en tips wel met je delen, maar uiteindelijk moet je zelf de keuze maken!

 

Heftig heb jij het gehad zeg! Ik herken je verhaal. Na 5 jaar durfde ik pas weer voor een kindje te gaan.. En ik heb heeeel veeel gepraat met de verloskundige en de gyneceloog. Ze namen mij zeer serieus.
Ik mocht kiezen voor keizersnede of vaginaal bevallen. Toch vaginaal gekozen en omdat ik zo mega goed begeleid ben tijdens het bevallen is het mij 100 procent meegevallen... Ik durf gewoon te zeggen: al moet ik volgend jaar weer bevallen dat doe ik dat"gewoon"

 

hallo,

Ik heb ecxact hetzelfde meegemaakt bij mijn oudste zoon sterrenkijker 72 uur open vliezen ontsluiting ging langzaam en vk in het ziekenhuis weigerde er een gyn bij te halen terwijl ik aangaf dat het niet goed was allemaal. uiteindelijk toch een gyn erbij die constateerde het probleem een sterrenkijker ik had 8 cm ontsluiting foutale nood was enorm dat een keizersnede te lang zou duren en dus heeft hij 2 cm erbij getoucheerd met moeite vacuumpomp erop en uiteindelijk kwam de baby vrij vlot na zijn handelingen. baby was ziek door te lang open gelegen vliezen en hij had te lang in het kanaal gezeten we moesten beiden 10 dagen blijven. de bevalling was na 42 weken dracht een regelrechte ramp...en ik zei nog ...noooooit meer dit. tijdens de bevalling kreeg ik koorts problemen met mijn bloeedruk en hartslag. toen raakte ik zwanger van de 2e en had angsten voor die bevalling..met 38 weken spoedinleiding ivm pre eclampsie en geloof het of niet...vanaf wee 1 tot de geboorte heeft 2 en halve uur geduurd...kind was eruit en ik dacht....serieus??? is dit alles????? ik wist serieus niet dat een bevalling zo makkelijk kon gaan. 3e bevalling 2 uurtjes...inlijd ook. en nu 10 weken zwanger van nummer 4 en nu zit ik me zelfs te verheugen op de bevalling

 

Ik ben ook aan t zoeken geslagen.
Heb een vreselijke ervaring gehad met extreme pijnen tot 6 weken na de bevalling. Denk aan ontstekingen, anale verzakkingen, trossen aambeien (klinkt gezelliger dan t is) durfde een tweede niet aan maar toen ik las dat je met traumatische ervaringen een ks mag opteren ging ik er voor....
Nu met vk goed erover gesproken en ik denk t weer zelf te gaan doen... met eventueel alle gevolgen van dien...
Vind t behoorlijk heftig maar heb je echt een keuze? Mij gaven ze aan dat ik dan met een gynaecoloog ga praten en een pop poli ga bezoeken maar dat een vrijwillige ks vaak geen optie is. Maar in onderwerpen hier lees ik toch wat anders....
Iemand tips?

 

Ps en bevalling duurde lang.
Weeën storm, 11u lang en nog maar 3 cm en daarna ruggenprik die zorgde dat weeën maar op 1 plek kwamen, 1.57u geperst en stuitje gekneusd, anale verzakking en aambeien omdat ik geen persdrang had en ze moesten mijn stuitje met natte doeken tegenhouden en dan moest ik persen. Een knip die ik voelde omdat ik geen weeën had, t hechten wat ik voelde omdat de 4 spuiten zijn werk niet deden en totale uitputting na 20u slachtveld....
En daarna ging alles ontsteken, dokters aan huis, kon niet lopen door aambeien, zitten door gekneusde stuit en zwaar ontstoken knip waar de pus uit liep....

Zo... dit was mijn bevalling haha

 

Mijn eerste bevalling was erg zwaar en daarna moest ik met spoed naar de ok, omdat ik ruim 3 liter bloed was verloren.
Ik durfde in eerste instantie niet meer zwanger te worden. Maar na 2,5 jaar begon het toch weer te kriebelen. Ik vond het wel spannend, maar was niet echt bang voor de bevalling.
De bevalling verliep snel, maar het persen was weer erg zwaar. Maar mijn zoontje kwam blauw en slap ter wereld en werd gelijk meegenomen. Hij heeft een tijdje op de ic gelegen en daarna nog op de kinderafdeling.
Hierna volgde een periode van onderzoeken en ziekenhuis bezoeken, we zijn nu 2,5 jaar verder, mijn zoontje heeft een ontwikkelingsachterstand en een oogafwijking. Maar we hebben geen diagnose.

Toen bleek ik weer zwanger te zijn. Het duurde even voordat ik er echt blij mee kon zijn. Maar toen we met 20 weken hoorden dat we weer een zoontje zouden krijgen, bleek er een enorm onverwerkt trauma bij mij te zitten. Ik was enorm bang voor herhaling.
Er was 25% kans dat de jongste dezelfde aandoening zou hebben als de middelste. En ik was enorm bang dat ik weer die eerste momenten met mijn kindje moest missen.

De bevalling ging erg snel. Zo snel dat mijn man te laat binnen kwam. Doordat het zo snel ging, was het ook heftig. Ik had een weeen storm en had totaal geen controle meer.
Helaas had ook mijn jongste een slechte start en toen hij werd meegenomen ben ik compleet ingestort. Ik was zo over de zeik dat ze me moesten sederen om me te kunnen hechten.
Mijn zoontje ontwikkeld zich nu goed gelukkig. En er zijn geen aanwijzingen dat hij dezelfde oogafwijking heeft als zijn broer.
Maar ik kan niet meer normaal aan mijn bevalling denken of erover praten.

 

Pff Wat erg ook van je oudste! Word het helemaal heftig allemaal...
Maar echt jou woorden kunnen de mijne zijn. Zo'n angst wat andere mensen niet kunnen snappen. Ach zeggen ze allemaal, het komt dit keer wel goed.. wat nou het komt goed denk ik dan. Dat ging de eerste keer ook al niet. Van de week nog een gesprek gehad bij de verloskundige. Die schoof dit keer de schuld op mijn vriend. Ja zei ze ik dacht dat je vriend perse een keizersnede voor je wilde. Ik dacht what ?? Praat ik Chinees?? Ze proberen je zo om te praten of van gedachten te veranderen. Uiteindelijk heel erg duidelijk gemaakt, huilend van kwaadheid en onbegrip dat ik ook wel weet dat een keizersnede echt niet appeltje eitje is.. maar dat er no way geen kind meer langs onder uit komt. Gelukkig is ze het ingaan zien dat het echt vanuit mij komt. En dat het maar toch waarschijnlijk de beste oplossing is. De gynaecoloog had ook al eerder toegezegd dat ik mag kiezen dus die neemt mij wel serieus. Kan er ook zo boos en verdrietig om worden allemaal. Ben echt geen flauw persoon en heel nuchter.. maar van de week kreeg ik toch echt een paniekaanval over de bevalling. Zat mijn vriend ook weer met zijn handen in het haar pff.

Nou Bij deze stuur ik je een dikke knuffel en probeer rustig te blijven! ( ik know lastig!!!) En kom voor jezelf op!

 

Wat heftig zeg.. dan mag ik nog niet van een trauma spreken eigenlijk. Ik ben 4 weken terug bevallen met 41+2 weken..
Had vreselijke rugweeën, pijnstilling kon niet meer, anderhalf uur persen maar de uitdrijving wilde niet vlotten... ik was doodoop, gynaecoloog is erbij gehaald, knip gezet en vacuümpomp erop, paar keer persen en toen was m'n zoontje er eindelijk. Gelukkig ging met hem verder alles goed, hij was wel misselijk en paar keer moeten spugen. We moesten een nachtje blijven.
Het enige wat ik dacht en voelde toen m'n zoontje op m'n borst lag, was de angst om nog een keer te bevallen of weer zwanger te worden. Ik wil dit echt niet meer mee maken.....

Maar goed als ik sommige verhalen hier lees, valt het bij mij nog mee 😮

Ik denk wel dat een volgende bevalling weer heel anders kan gaan. Maar ik begrijp goed de angst